Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Don’t run... slow down...

Simple words…pure…coming out from the mouth and heart of a little child...so simple as his eyes and laughter...

And they express, in a parallel way, our worries and anxiety for the unjust loss of so many people...hundreds and thousands of young children on the altar of the highway... in this unjust and illogical sacrifice which we gave the name: Traffic accident.

Don’t run...slow down... slow down mum...slow down dad... slow down...

Don’t run...slow down... slow down my friend, who wants to run faster than the wind...

Don’t run...slow down... slow down my travelling friend, who wants to get there first....

Don’t run...slow down...slow down my young one, who want to compete with your vehicle, the sun...but learn this, that the sun rises and sets... and starts over again with security in his travelling, for thousands of years...

Don’t run...slow down...please slow down... and learn how to take our advice and directions seriously...

And learn how to respect your life... learn how to appreciate this amazing gift... and steer your own directions... your own thoughts and will...your own judgement... your own decisions...

Don’t run, I beg of you, slow down...


Translated by Maria Eleni Karavioti

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Μην τρέχεις…πιο σιγά…


Απλές λέξεις…καθαρές…βγαλμένες από το στόμα και την καρδιά ενός μικρού παιδιού…τόσο απλές όσο τα μάτια και το χαμόγελό του…

Κι εκφράζουν, παράλληλα, τη δική μας ανησυχία και αγωνία για τον άδικο χαμό τόσο ανθρώπων…εκατοντάδων και χιλιάδων νέων παιδιών στο βωμό της ασφάλτου…σ΄αυτή την άδικη και παράλογη θυσία που της δώσαμε το όνομα : Τροχαίο ατύχημα…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά μαμά…πιο σιγά μπαμπά…πιο σιγά…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά φίλε μου, που θέλεις να προσπεράσεις τον άνεμο…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά ταξιδιώτη μου, που θέλεις να φτάσεις πρώτος…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά νέε μου, που θέλεις να ανταγωνιστείς με τη μηχανή σου τον ήλιο…και μάθε ότι ο ήλιος ανατέλλει και δύει…και ξαναρχίζει με σύνεση το διάβα του εδώ και χιλιάδες χρόνια…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…σε παρακαλώ πιο σιγά…και μάθε να παίρνεις στα σοβαρά τις συμβουλές και τις παραινέσεις μας…

Και μάθε να σέβεσαι τη ζωή σου…μάθε να εκτιμάς αυτό το υπέροχο δώρο…και βάλε τιμονιέρη στη δική σου πορεία…τη δική σου σκέψη και θέληση…τη δική σου κρίση…τη δική σου απόφαση…

Μην τρέχεις, σε παρακαλώ, πιο σιγά…


Η Πρωτοβουλία πολιτών Ρεθύμνου για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων, ευχαριστεί την Ένωση Βενζινοπωλών Νομού Ρεθύμνου για την ευγενική της χορηγία στην έκδοση 5.000 αυτοκόλλητων εντύπων, καθώς και την κυρία Χρυσούλα Βεριδάκη, που επεξεργάστηκε την εικόνα και το μήνυμά της.

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2007

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ


Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.

Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ.
Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.

Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι' αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους· αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.

Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι' αυτόν το σκοπό.

Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησή Του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία· κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν αλλά αντί άλλων. O Ηρώδης πάλι, ζητούσε να βρει το νεογέννητο Βρέφος όχι για να το τιμήσει, μα για να το θανατώσει.

Ε λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας το Βασιλιά τ' ουρανού να βρίσκεται στη γη μ' ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.

Και ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.

Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.

Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.

Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «απ’ τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ। 8:3).

Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.

Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ। 5:10).

Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.
Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ। 4:19)
Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.

Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.

Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:

Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·

οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·

οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·

οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·

η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·

η Χαναναία για να ευεργετηθεί.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω। Δίχως κιθάρα, δίχως αυλό, δίχως λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου.
Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι' αυτά, τα σπάργανα του Χριστού.
Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι' αυτό τα 'χω μαζί μου: Για να πάρω από τη δύναμή τους δύναμη, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους, «δόξα στον ύψιστο Θεό», και με τους ποιμένες, «και ειρήνη στη γη, ευλογία στους ανθρώπους» (Λουκ. 2:14).

Και ξέρετε γιατί; Γιατί Εκείνος που προαιώνια γεννήθηκε από τον Πατέρα ανεξήγητα, γεννιέται σήμερα από παρθένα υπερφυσικά. Το πως, το γνωρίζει η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Εμείς μόνο τούτο μπορούμε να πούμε: Πως αληθινή είναι και η ουράνια γέννησή του, αδιάψευστη είναι και η επίγεια. Αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε Θεός από Θεό, αλήθεια είναι και ότι γεννήθηκε άνθρωπος από παρθένα.

Στον ουρανό είναι ο μόνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα μόνο, γιος Του μονογενής. Και στη γη είναι ο μόνος που γεννήθηκε από την Παρθένο μόνο, γιος της μονογενής.

Όπως στην περίπτωση της ουράνιας γεννήσεώς Του είναι ασέβεια να σκεφτούμε μητέρα, έτσι και στην περίπτωση της επίγειας γεννήσεώς Του είναι βλασφημία να υποθέσουμε πατέρα.

Ο Θεός Τον γέννησε με τρόπο θεϊκό. Η Παρθένος Τον γέννησε με τρόπο υπερφυσικό. Έτσι, ούτε η ουράνια γέννησή Του μπορεί να εξηγηθεί, ούτε η ενανθρώπησή Του μπορεί να ερευνηθεί. Το ότι Τον γέννησε η Παρθένος σήμερα το γνωρίζω. Το ότι Τον γέννησε ο Θεός προαιώνια το πιστεύω. Κι έχω μάθει να τιμώ σιωπηλά τη γέννησή Του, χωρίς φιλοπερίεργες έρευνες κι ανώφελες συζητήσεις.

Γιατί, σ' ό,τι αφορά το Θεό, δεν πρέπει να στέκεται κανείς στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά να πιστεύει στη δύναμη Εκείνου που κατευθύνει τα πάντα.

Τί φυσικότερο απ’ το να γεννήσει μια παντρεμένη γυναίκα; Αλλά και τί πιο παράδοξο απ’ το να γεννήσει παιδί μια παρθένα, δίχως άνδρα, και να παραμείνει παρθένα;
Γι’ αυτό λοιπόν μπορούμε να ερευνούμε ό,τι γίνεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Ό,τι όμως συμβαίνει με τρόπο υπερφυσικό, ας το σεβόμαστε σιωπηλά. Όχι γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά γιατί είναι ανερμήνευτο.
Φόβο νιώθω μπροστά στο θείο μυστήριο.Τί να πω και τί να λαλήσω;

Βλέπω εκείνη που γέννησε। Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε. Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να τον καταλάβω. Όπου θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ: Παραμερίστηκε η φυσική τάξη και ενέργησε η θεία θέληση.Πόσο ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!

Ο προαιώνιος Υιός του Θεού, ο άφθαρτος και αόρατος και ασώματος, κατοίκησε μέσα στο φθαρτό και ορατό σώμα μας। Για ποιό λόγο; Να, όπως ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε περισσότερο σ' ό,τι βλέπουμε παρά σ' ό,τι ακούμε. Στα ορατά πιστεύουμε. Στ' αόρατα όχι. Έτσι δεν πιστεύαμε στον αόρατο αληθινό Θεό, αλλά λατρεύαμε ορατά είδωλα με μορφή ανθρώπων.

Δέχτηκε λοιπόν ο Θεός να παρουσιαστεί μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου, για να διαλύσει μ' αυτόν τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξή Του. Κι ύστερα, αφού μας διδάξει με την αισθητή και αναμφισβήτητη παρουσία Του, να μας οδηγήσει εύκολα στην αληθινή πίστη, στ' αόρατα και υπερφυσικά.

Κατάπληξη με γεμίζει το θαύμα!

Παιδί βλέπω τον προαιώνιο Θεό!

Σε φάτνη αναπαύεται, Αυτός που έχει θρόνο τον ουρανό!

Χέρια ανθρώπινα αγγίζουν τον απρόσιτο κι ασώματο!

Με σπάργανα είναι σφιχτοδεμένος, Αυτός που σπάει τα δεσμά της αμαρτίας!

Όμως... τούτο είναι το θέλημά Του: Την ατιμία να μεταβάλει σε τιμή· με δόξα να ντύσει την ευτέλεια· και την προσβολή σ' αρετή να μεταπλάσει.

Πήρε το σώμα μου। Μου προσφέρει το Πνεύμα Του. Μου χαρίζει το θησαυρό της αιώνιας ζωής, παίρνοντας αλλά και δίνοντάς μου: Παίρνει τη σάρκα μου για να με αγιάσει· μου δίνει το Πνεύμα Του για να με σώσει.

«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος» (Ησ। 7:14).

Τα λόγια είναι της συναγωγής, μα το απόκτημα της Εκκλησίας.

Η συναγωγή έβαψε το νήμα· η Εκκλησία φόρεσε τη βασιλική στολή.

Η Ιουδαία Τον γέννησε· η οικουμένη Τον υποδέχτηκε.

Η συναγωγή Τον θήλασε και Τον έθρεψε· η Εκκλησία Τον παρέλαβε και ωφελήθηκε.

Στη συναγωγή βλάστησε το κλήμα· εμείς όμως απολαμβάνουμε τα σταφύλια της αλήθειας.

Η συναγωγή τρύγησε τα σταφύλια· οι ειδωλολάτρες όμως πίνουν το μυστικό πιοτό.

Εκείνη έσπειρε στην Ιουδαία το σπόρο· οι ειδωλολάτρες όμως θέρισαν το στάχυ με το δρεπάνι της πίστεως. Αυτοί έκοψαν με σεβασμό το ρόδο, και στους Ιουδαίους έμεινε το αγκάθι της απιστίας.

Το πουλάκι πέταξε, κι αυτοί οι ανόητοι κάθονται και φυλάνε ακόμα τη φωλιά.

Οι Ιουδαίοι πασχίζουν να ερμηνεύσουν το βιβλίο του γράμματος, και οι ειδωλολάτρες τρυγούν τον καρπό του Πνεύματος.

«Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος».

Πες μου, Ιουδαίε, πες μου λοιπόν, ποιόν γέννησε;

Δείξε, σε παρακαλώ, θάρρος, έστω και σαν εκείνο που έδειξες μπροστά στον Ηρώδη. Αλλά δεν έχεις θάρρος. Και ξέρω γιατί. Γιατί είσαι επίβουλος. Στον Ηρώδη μίλησες για να Τον εξολοθρεύσει· και σ' εμένα δεν μιλάς για να μην Τον προσκυνήσω.

Ποιόν λοιπόν γέννησε; Ποιόν;

Το Δημιουργό της κτίσεως. Κι αν εσύ σωπαίνεις, η φύση το βροντοφωνάζει. Τον γέννησε λοιπόν με τον τρόπο που ο ίδιος θέλησε να γεννηθεί. Στη φύση δεν υπήρχε η δυνατότητα μιας τέτοιας γεννήσεως. Εκείνος όμως, ως κύριος της φύσεως, επινόησε τρόπο γεννήσεως παράδοξο. Κι έδειξε έτσι ότι, και άνθρωπος που έγινε, δεν γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μα όπως μόνο σε Θεό ταιριάζει.

Εκείνος που έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, Εκείνος που από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένα κόρη που νίκησε τη φύση, ξεπερνώντας το νόμο του γάμου.

Ο Αδάμ τότε, χωρίς να έχει γυναίκα, γυναίκα απόκτησε.

Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχει άνδρα, άνδρα γέννησε.

Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:

Οι γυναίκες είχαν ένα παλαιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβηση άλλης γυναίκας. Για αυτό η Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.

Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την αφαίρεση της πλευράς του.

Αδιάφθορη έμεινε κι η Παρθένος μετά τη γέννηση του Βρέφους.

Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμα:

Δεν έπλασε ο Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανιστεί στη γη. Πήρε το σώμα του ανθρώπου, για να μη φανεί ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ο Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωση. Κι ο διάβολος, που είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αλλά γεννιέται ως Θεός. Αν προερχόταν, όπως εγώ, από έναν κοινό γάμο, πολλοί θα θεωρούσαν απάτη τη γέννησή Του. Γι' αυτό γεννιέται από παρθένα· γι’ αυτό διατηρεί τη μήτρα της άθικτη· γι' αυτό διαφυλάσσει την παρθενία της ακέραιη: Για να γίνει ο παράξενος τρόπος της γεννήσεως αιτία ακλόνητης πίστεως.

Σ' αυτόν λοιπόν που θ' αμφισβητήσει την άσπορη γέννηση του Λόγου του Θεού, θα επικαλεστώ ως μάρτυρα την αμόλυντη σφραγίδα της παρθενίας.

Πες μου λοιπόν, Ιουδαίε, γέννησε η Παρθένος ή όχι; Κι αν μεν γέννησε, γιατί δεν ομολογείς την υπερφυσική γέννηση; Αν πάλι δεν γέννησε, γιατί εξαπάτησες τον Ηρώδη; Όταν εκείνος ζητούσε να μάθει που θα γεννηθεί ο Χριστός, εσύ δεν είπες «στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας» (Ματθ. 2:4);

Μήπως εγώ γνώριζα την πόλη ή τον τόπο; Μήπως εγώ γνώριζα την αξία του Βρέφους που ήρθε στον κόσμο; Ο Ησαΐας και οι προφήτες σας δεν μίλησαν γι' Αυτό; Κι εσείς, οι αγνώμονες εχθροί, δεν εξηγήσατε την αλήθεια; Εσείς, οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι, οι ακριβείς φύλακες του νόμου, δεν μας διδάξατε για το Χριστό; Εσείς δεν ερμηνεύσατε τις Γραφές;

Μήπως εμείς γνωρίζαμε τη γλώσσα σας; Και όταν γέννησε η Παρθένος, εσείς δεν παρουσιάσατε στον Ηρώδη τη μαρτυρία του προφήτη Μιχαία, «Αλλ' από σένα, Βηθλεέμ, πόλη της περιοχής του Εφραθά, αν και είσαι μια από τις μικρότερες πόλεις του Ιούδα, θα αναδειχθεί αρχηγός του Ισραήλ» (Μιχ। 5:1);

Πολύ καλά είπε ο προφήτης «από σένα». Από σας προήλθε και παρουσιάστηκε σ' ολόκληρο τον κόσμο.

Παρουσιάστηκε ως άνθρωπος, για να καθοδηγήσει τους ανθρώπους. Παρουσιάστηκε ως Θεός, για να σώσει την οικουμένη.

Μα τί ωφέλιμοι εχθροί που είστ' εσείς! Τι φιλάνθρωποι κατήγοροι!

Εσείς κατά λάθος δείξατε πως το νεογέννητο της Βηθλεέμ είναι Θεός. Εσείς Τον κηρύξατε χωρίς να το θέλετε. Εσείς Τον φανερώσατε, πασχίζοντας να Τον κρύψετε. Εσείς Τον ευεργετήσατε, επιθυμώντας να Τον βλάψετε.

Τι αστοιχείωτοι δάσκαλοι είστε, αλήθεια; Εσείς πεινάτε, και τρέφετε άλλους. Εσείς διψάτε, και ποτίζετε άλλους. Πάμφτωχοι είστε, και πλουτίζετε άλλους.

Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε! Ελάτε να πανηγυρίσουμε! Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής -όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού।

Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.

Ο διάβολος καταντροπιάστηκε.

Οι δαίμονες δραπέτευσαν.

Ο θάνατος καταργήθηκε.

Ο παράδεισος ανοίχτηκε.

Η κατάρα εξαφανίστηκε.

Η αμαρτία διώχτηκε.

Η πλάνη απομακρύνθηκε.

Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.

Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.

Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.

Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.

Όλα έγιναν ένα.

Γιατί;

Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός και πήρε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού. Μα... κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.

Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ησ। 19:24).

Τί λες, Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;

Ναι। Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.

Τι άλλο μένει να πω;

Δημιουργό και φάτνη βλέπω... Βρέφος και σπάργανα... Λεχώνα παρθένα, περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή... Ανέχεια πολλή...

Είδες όμως τι πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια; Ο Πλούσιος έγινε φτωχός για χάρη μας. Δεν έχει ούτε κρεβάτι ούτε στρώμα. Μέσα σε ταπεινό παχνί Τον έχουν αποθέσει...

Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!

Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!

Μέσα στη φάτνη κείτεσαι και την οικουμένη σαλεύεις.

Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.

Λέξη ακόμα δεν άρθρωσες και δίδαξες στους μάγους τη θεογνωσία.

Τί να πω και τί να λαλήσω;

Να Βρέφος σπαργανωμένο!

Να η Μαρία, Μητέρα και Παρθένος μαζί!


Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του Παιδιού!

Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο.

Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο τη Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επισκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε τι να υποθέσει για το Βρέφος: Να πει πως ήταν καρπός μοιχείας, δεν τολμούσε. Να προσφέρει λόγο βλάσφημο εναντίον της Παρθένου, δεν μπορούσε. Ούτε πάλι δεχόταν το Παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πως και από ποιόν γεννήθηκε.

Αλλά να, που, πάνω στη σύγχυσή του, παίρνει απάντηση από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου: «Ιωσήφ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθ. 1:20). Και φανέρωσε έτσι σ' εκείνον και σ' εμάς ότι το Άγιο Πνεύμα επισκίασε την Παρθένο.

Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθεί από παρθένα, αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;

Να γιατί:

Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένα Εύα. Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην Παρθένο Μαριάμ.

Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο, που έγινε αιτία θανάτου। Τώρα η Μαρία γέννησε το Λόγο, που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.

Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο, που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.

Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε το Σταυρό, που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.

Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Από τη σειρά των φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» της Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.)

Η Παρθένος σήμερον !

Κοντάκιον. Ἦχος γ´. Αὐτόμελον. Ποίημα Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτω προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι. Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι. Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.
Η πιο όμορφη γιορτή του κόσμου !


Αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, τις πιο όμορφες στιγμές του κόσμου, καθώς τ’ αστέρια ανυπόμονα τρεμοσβήνουν στο στερέωμα του ουρανού, προσμένοντας το ξεκίνημα προς τη φτωχική φάτνη, όταν όλες οι λέξεις ομορφοστολίζονται με χάρη, πλάθοντας τόσο περίτεχνα ύμνους χαράς για το μικρό Χριστό, τότε ξανά στο προσκήνιο έρχεται η πιο όμορφη γιορτή του κόσμου…

Κι αυτή η ιστορία των Χριστουγέννων, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, παραμένει πάντα νεανική, τόσο όμορφη, τόσο προσφιλής κι αγαπητή … πανέμορφη σαν τα λουλούδια και τα κρίνα των αγρών …σαν το χαμόγελο και το κλάμα μικρών παιδιών…σαν τα άδολα μάτια τους…

Και μέσα από ύμνους αγγελικούς…από τα στόματα μικρών παιδιών του κόσμου, σε κάθε γωνιά της γης υμνείται και δοξάζεται ο μικρός Χριστός, η ελπίδα του κόσμου…

Κι αυτή η Ελπίδα του κόσμου είναι η χαρά μας …είναι ο δρόμος και το λιμάνι μας…είναι το φως στη ζωή μας…η παρηγοριά και το βάρσαμο των πονεμένων και των δυστυχισμένων…

Καλά Χριστούγεννα ! !

Stamatis Spanoudakis - Aggeloi meta Poimenon

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Χριστού γέννησις !
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ´

Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Greek Orthodox Chant

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

The little star of Christ!


There in the valley of heaven,
there in the house of God,
a little star is running and smiling...
and disappears...

And the black hole is hidden,
it roars and it is sneaking,
to catch the little star...
and it is in a hurry...

And the little stars of heaven,
Tsaff-tsaff-tsaff-stoof...they are rolling...
they are crocheting patterns and singing...
and fighting...

And balls of clouds are flying...
to bam... find the black hole...
and they are giving birth to bright light...
and they are singing...

My little good star...
be the leader of love...
become the saviour of light...
we love you...

And there in the gate of brightness,
hold the light of Spring,
hold the light of stars,
and hide them...

Also take a branch from the olive tree,
a flower of joy,
take the burning flame of the heart,
and give them...

To the King of humility,
to the cave of the poor,
to the new born prince,
and give them as a gift...

And bring a messenger of joy,
bring us a messenger of celebration,
the pray of Christmas,
into our hearts...

From the book (soon to be published) "The little star of Christ" by George Christopher Karaviotis.

Translated by Maria Eleni karavioti.

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Βαριά κληρονομιά των Ελλήνων…

Γιατί τους κάλεσε προσωπικά ο ίδιος ο Χριστός της Αγάπης…

Κι όταν τους είδε στα Ιεροσόλυμα είπεν : «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου»

Κι αυτό σημαίνει ευθύνη και χρέος και προσπάθεια και αγώνα…

Και τους έχρισε σκεύος εκλογής της Θείας βούλησης του…

Και υπάκουσαν …και ξεκίνησαν να πορευτούν την οδό της Σταυρικής Θυσίας του…

Και αγάπησαν τον ταπεινό Ιησού…και θυσιάστηκαν για την Αγάπη του…

Κι έπαθαν…και βασανίστηκαν …και ταπεινώθηκαν…και υποδουλώθηκαν από άλλους λαούς…αλλά έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους και στην Ορθοδοξία…

Και έγιναν παράδειγμα…και διέδωσαν το φως της πίστης…και Χριστόν Σταυρωθέντα και Αναστάντα.

Είναι, λοιπόν, βαριά η κληρονομιά των Ελλήνων, γιατί ο ίδιος ο Κύριός μας μίλησε για μας …και προσδιόρισε τον πανανθρώπινο ρόλο και την αποστολή μας…

Κι αυτή η αποστολή μας…απαιτεί να κρατάμε ,όσο υπάρχει κόσμος , αναμένο το φως της Αγάπης του Χριστού…

Και να παραδειγματίζουμε τους άλλους λαούς με τη Χριστιανική ζωή μας…

Και επαγρυπνούμε για τη διαφύλαξη του πολύτιμου θησαυρού που μας εμπιστεύτηκε ο ίδιος ο Χριστός.

Και να δοξολογούμε τον Κύριό μας μέχρι την συντέλεια του αιώνος.

Και να προσευχόμαστε μέρα και νύχτα για τον κόσμο και τους ανθρώπους.

Είναι βαριά, λοιπόν, η κληρονομιά των Ελλήνων, γιατί μας δόθηκε αυτή η χάρις της διακονίας του Κυρίου Ιησού από τον ίδιο τον Χριστό.

Κι είμαστε βέβαιοι…και πιστεύουμε…κι ελπίζουμε…ότι κι αυτή τη χιλιετία…την τρίτη χιλιετία Χριστού, όπως ομολογούσε συχνά ο γέρων Ειρηναίος ,ο μέχρι πρότινος Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου, εμείς οι Έλληνες θα συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά το Σταυρό της Αλήθειας του Χριστού και θα τον παραδίδουμε στην κάθε νέα γενιά, ως το πολυτιμότερο δώρο που δόθηκε ποτέ σε λαό.

Βαριά η κληρονομιά των Ελλήνων

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Αυτές τις μέρες τις ελπιδοφόρες…

Αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων, τις γιορτινές μέρες, τις πάνσεμνες, τις ελπιδοφόρες, την πιο όμορφη νύκτα της αγάπης, με τα μύρια μηνύματα, τη χιλιοτραγουδισμένη, αυτή τη νύκτα των αντιθέσεων προσμένουμε…

Και μέσα από τα παιδικά όνειρά μας ,πλάθουμε εικόνες αισιόδοξες, στιγμές ζεστές, γιομάτες θαλπωρή κι αγάπη, ώρες ατέλειωτες, κοντά σε προσφιλή πρόσωπα, εκεί στο χωριό, δίπλα στο τζάκι…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα, την Τρίτη χιλιετία Χριστού, ο μικρός Ιησούς προσέρχεται ξανά και ξανά σε τούτη τη γη, στο ίδιο σπήλαιο, πολύ φτωχικά, δίχως τυμπανοκρουσίες, χωρίς πολυτέλειες ,με όλη την απλότητα και την ταπεινότητα…μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά της εποχής μας…

Κι αυτή την Άγια νύχτα των Χριστουγέννων, αυτή την παγερή νύχτα των παραμυθιών, ο μικρός Ιησούς παρακάθεται στο τραπέζι του φτωχού και ανήμπορου, εκεί στην πανάρχαια σκηνή των τσιγγάνων, σιμά με τα τσιγγανόπουλα…και περιδιαβαίνει τις φτωχογειτονιές του κόσμου, στα μέρη των σεισμών και του πόνου…

Και παραστέκεται στα θύματα των πολέμων… και περιποιείται τους πληγωμένους…και επισκέπτεται τα κρεβάτια του πόνου…και παρηγορεί…και συμπαρίσταται….

Και πορεύεται στα μονοπάτια της δυστυχίας και της απόγνωσης και στέκεται κοντά στους ταλαίπωρους της γης, κοντά στους άρρωστους και στους φυλακισμένους της γης…και ξαγρυπνά…και τους μιλά για θάρρος κι ελπίδα…

Αυτές τις μέρες τις ελπιδοφόρες…τις Άγιες μέρες…ο Χριστός της Ειρήνης και της Αγάπης κτυπά και πάλι την πόρτα της καρδιάς μας…

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Κι αυτά τα Χριστούγεννα…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα 0 μικρός Ιησούς απλώνει το χέρι του στα πεινασμένα παιδιά, τα σκελετωμένα απ’ την ανέχεια και τη στέρηση και σκουπίζει απαλά ,κλαίοντας, τα λιγοστά δάκρυά τους…

Και καθαρίζει τις πληγές τους με κρασί και λάδι και πλύνει τα προσωπάκια τους…και τα ντύνει και κάθεται και τρώει μαζί τους …

Και τραγουδά και παίζει παιγνίδια χαράς, τη νύχτα των Χριστουγέννων, αυτή τη δική του Νύχτα, εκεί, στα μέρη της φτώχειας, του πόνου και του πολέμου…σ’ εκείνα τα μέρη που ο άνθρωπος χάνεται…

Και σαν τελειώνει, περιδιαβαίνει τις γειτονιές…και κτυπά τις πόρτες και καλεί…καλεί τον καθένα ονομαστικά…και ποτίζει με βάρσαμο τις πέτρινες καρδιές…

Και ταρακουνά τις συνειδήσεις πλουσίων και δυνατών της εξουσίας…και δείχνει πώς να πορευτούν…

Και ζητά να δώσουν αγάπη…έστω λίγη κατανόηση και συμπόνια…έστω την αισπλαχνία και το έλεος τους…λίγο ψωμί…λίγα χρήματα…ένα ένδυμα…μια επίσκεψη στις φυλακές και στα νοσοκομεία…έστω τη φιλοξενία σ΄ ένα ξένο, έστω ένα ποτήρι νερό

Κι αναμένει…αναμένει ν’ ακούσει γέλια παιδικά, φωνές χαράς… να δεί μάτια αγάπης να λάμπουν…να σταματήσουν τα κλάματα και η δυστυχία…

Και ξανακτυπά την πόρτα της καρδιάς μας…και περιμένει…και καρτερά υπομονετικά…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, κτυπάει η πόρτα του κόσμου 2007 φορές και το αίτημα του μικρού Ιησού είναι το ίδιο :
Δώστε αγάπη …μόνο αγάπη …δώστε αγάπη για τον φτωχό και το δυστυχισμένο…


Μια Χριστουγεννιάτικη κάρτα για όλο τον κόσμο…

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Ο Μεγάλος αδελφός…

Παντού κάμερες…για την ασφάλεια μας…έτσι λένε…

Για να σταματήσουν οι κλοπές και οι ληστείες…
Για να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία…
Για τους ταραξίες στις πορείες και τις διαδηλώσεις…
Για την οδική ασφάλεια και την πρόληψη των τροχαίων…
Για τα στάδια και τα γυμναστήρια…

Παντού κάμερες… για την ασφάλεια του πολίτη…έτσι λένε…

Και δεν θα αργήσει να παρακολουθείται το κάθε μας βήμα…
Και οι κοινωνικές συναντήσεις και συναναστροφές μας…
Και οι δοσοληψίες και οι αγορές μας…

Παντού κάμερες…για το καλό του πολίτη…έτσι λένε…

Και θα αρχίσουμε να χάνουμε την πραγματική ελευθερία μας…
Και θα μας κάνουν «πράγμα» και «αριθμό»…
Και θα ψάχνουμε τα απόμερα μέρη για να γελάσουμε…
Για να μιλήσουμε με τους φίλους και αδελφούς μας…
Για να φωνάξουμε…να πούμε τη γνώμη και την άποψη μας…


Παντού κάμερες…για την ευημερία του πολίτη…έτσι λένε…

Και θα χάσουμε την ηρεμία και το χαμόγελό μας…
Και θα αλλοτριωθούμε από την καταπίεση τους…
Και θα αρχίσουμε να κρύβουμε τα συναισθήματά μας…
Και θα γίνουμε τα σύγχρονα «ανθρώπινα» ρομπότ…


Παντού κάμερες…για το καλό και την ασφάλεια των πολιτών...για την προστασία μας...έτσι λένε...έτσι προστάζει ο μεγάλος αδελφός…

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Το μικρό αστέρι του Χριστού !


Εκεί στον κάμπο τ΄ ουρανού ,
εκεί στο σπίτι του Θεού,
μικρό αστεράκι τρέχει και γελά…
και χάνεται…

Κι η μαύρη τρύπα στα κρυφά,
βρυχάται και παραφυλά,
τ’ αστέρι το μικρό να κάνει χάπ…
και βιάζεται…

Και τ’ αστεράκια τ’ ουρανού,
Τσαφ-τσαφ-τσαφ -τσουφ…κατατρακυλούν…
ράβουν κεντούν και τραγουδούν…
και μάχονται…

Και συννεφόμπαλες πετούν….
τη μαύρη τρύπα…μπάμ να βρουν…
και φως ολόλαμπρο γεννούν…
και τραγουδάνε…

Αστέρι μου μικρό καλό…
τσ΄αγάπης γίνε οδηγός…
γίνε της λύτρωσης το φως…
σε αγαπάμε…

Κι εκεί στο διάβα το λαμπρό,
κράτα της άνοιξης το φως ,
κράτα το φως των αστεριών,
και φύλαξέ τα…

Πάρε κι ένα κλαδί ελιάς,
ένα λουλούδι της χαράς,
πάρε τη φλόγα της καρδιάς,
και χάρισέ τα…

Στο Βασιλιά τον ταπεινό,
στο σπήλαιο το φτωχικό,
στο βρέφος το αρχοντικό,
και δώρισέ τα…

Και φέρε μήνυμα χαράς ,
φέρε μας μήνυμα γιορτής,
των Χριστουγέννων προσευχή,
μεσ’ στην καρδιά μας…


Από το υπό έκδοση βιβλίο "Το μικρό αστέρι του Χριστού" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη
Περιμένοντας τα Χριστούγεννα…

Αφήνουμε την καρδιά μας να πορευτεί στο Ναό της γέννησης στη Βηθλεέμ.

Στο σπήλαιο το φτωχικό που γεννήθηκε ο ταπεινός Ιησούς.

Εκεί που η αγάπη έγινε άνθρωπος...για τηναγάπη προς τον άνθρωπο...

Περιμένοντας τα Χριστούγεννα...ας γίνουμε πιο πλούσιοι σε αγάπη για τον συνάνθρωπό μας .

Nativity Church-Bethlehem

Αφιέρωμα : Περιμένοντας τα Χριστούγεννα…


Περιμένουμε τη γέννηση της ελπίδας του κόσμου…

Περιμένουμε το άκουσμα της ειρήνης στις καρδιές μας…

Περιμένουμε το φως του ήλιου του νοητού…

Περιμένουμε την αγάπη μέσα από τη φτώχεια…

Περιμένουμε να σκιρτήσει η παγωμένη καρδιά μας…

Περιμένουμε τη λάμψη του αστεριού στο ουρανό…

Περιμένουμε το μικρό και ταπεινό Ιησού..

Κι ακούμε το κτύπημα στην πόρτα μας…

Κι ο μικρός Χριστός μας καλεί κοντά του…

Κι όταν ανοίγουμε την πόρτα …όταν τον αναζητάμε …

Βλέπουμε μπροστά μας τον φτωχό και το ζητιάνο…

Βλέπουμε τον εχθρό μας …κι αυτόν που μας ζημίωσε…

Κι αυτόν που μας φθόνησε …και μας κατηγόρησε…

Και μας έστειλε στο δικαστήριο…και μας δίκασε…

Και τον βλέπουμε …και τον ακούμε να μας ψελλίζει…

Και τον βλέπουμε να κλαίει…και να ζητά βοήθεια…

Αυτός που μας ζημίωσε…ο εχθρός μας…

Ο φτωχός και ζητιάνος ,που μας φθόνησε και μας κατηγόρησε…

Και μας δίκασε στο δικαστήριο…αυτός είναι μπροστά μας…

Έτσι νομίζουμε…αυτό πιστεύουμε…αυτό βλέπουμε…

Κι ο φτωχός κι ο ζητιάνος κλαίει …και μας εκλιπαρεί…

Και περιμένει να ανοίξουμε την καρδιά μας…

Αυτές τις μέρες…περιμένοντας τα Χριστούγεννα…

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007

AIDS remember me?

Αφιέρωμα : AIDS...για τα νιάτα...

Που για μια στιγμή καταδικάζουν τον εαυτό τους...

AIDS

Βοήθησέ με, μητέρα !

Γλυκιά μου μητέρα, έλα κοντά μου, μίλησέ μου,
απάλυνε τον πόνο μου, στήριξέ με,
στάσου δίπλα μου, μητέρα, δεν αντέχω άλλο,
ομόρφυνε ξανά τη ζωή μου, βοήθησέ με,
σε παρακαλώ, βοήθησέ με, μητέρα!

World AIDS Day 2007

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Η ζωή μου,μητέρα...

H ζωή μου! πώς έγινε έτσι, μητέρα, τι έφταιξε,
γιατί έφτασα σ’ αυτό το σημείο, πώς έπεσα τόσο,
πες μου τα λάθη μου, μητέρα, ένα προς ένα,
θέλω να τ’ ακούσω τώρα, αυτή τη δύσκολη στιγμή,
τώρα, που είμαι αδύναμη κι απροστάτευτη...

Το ξέρω, μητέρα, το ξέρω πως μ’ αγαπάς
και είσαι πάντα κοντά μου, το νοιώθω,
όμως, θέλω και την αντίθετη άποψη, τον έλεγχό σου,
τις παρατηρήσεις για τις επιπολαιότητες μου,
γι’ αυτό που τώρα περιμένω... αυτό το σοβαρό...

Γλυκιά μου, μητέρα, δε σε αδικώ, είμαι η κόρη σου,
η μικρή σου, όπως έλεγες και ξέρω πως νοιώθεις
και καταλαβαίνω τη συμπεριφορά σου, όλη την αγωνία σου,
για μένα, για το αποτέλεσμα, αυτό το αποτέλεσμα της ζωής μου…
που το περιμένω λεπτό προς λεπτό, εδώ στο γυάλινο παράθυρο,
ανάμεσα στον κόσμο, στον παγερό διάδρομο του νοσοκομείου,
σ’ αυτήν την αναμονή της απόγνωσης και της θλίψης.

Ναι, μητέρα, ένα νεύμα μόνο, ένα χαμόγελο θέλω,
αυτό το άγγιγμα το ενθαρρυντικό στον ώμο,
αυτή είναι η καινούρια αρχή, η ελπίδα μου...


Κι αλήθεια,μητέρα! μητέρα... το βλέπω...
εκεί στο γυάλινο παράθυρο...
τον βλέπ ω να μου χαμογελάει...
βλέπω την αλήθεια στα μάτια του…
είναι αλήθεια, μητέρα, είναι αλήθεια...

κι αρχίζω να ελπίζω και πάλι...αρχίζω να ελπίζω...

Καλή σου νύχτα μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Αυτή είναι η αγάπη,μητέρα...


Γλυκιά μου, μητέρα, πριν από λίγο έφυγε ο νέος,
έφυγε ανάμεσα από τον κόσμο του νοσοκομείου,
προχωρώντας αργά-αργά, στον ατέλειωτο διάδρομο,
έχοντας δίπλα του την όμορφη σύντροφό του,
αυτό το κορίτσι, που αγκάλιασε τον πόνο του,
που έμεινε κοντά του κι έκλαψε για το φίλο της.

Κι αλήθεια, μητέρα, αναρωτιέμαι δε φοβήθηκε...
κι ακόμη, εγώ, πώς πήγα κοντά τους...
έτσι,δίχως να σκεφτώ τις όποιες συνέπειες;
αφού, το είπαν οι υπεύθυνοι, το άκουσα, AIDS,
μια λέξη, που τρέμεις στο άκουσμά της, σε φοβίζει...
και λες, εγώ δεν μπορώ , δε θέλω να πλησιάσω...
υπάρχουν «αρμόδιοι» κι έχουν το πρώτο λόγο,
αυτοί μπορούν να βοηθήσουν, αυτοί πρέπει...

Ναι, μητέρα, αυτοί πρέπει... οι «αρμόδιοι» λένε όλοι,
όμως, η αγάπη δε ξεχωρίζει, δε μετρά,
ούτε υπολογίζει κινδύνους, μήτε συνέπειες
και ζητά ν’ ανθίσει στα πιο ταπεινά, τα πιο ασήμαντα,
στο χώρο της φτώχιας και της εγκατάλειψης,
ανάμεσα στην αρρώστια των ναρκωτικών και του AIDS,
εκεί, που εμείς φοβόμαστε, που αποφεύγουμε να πάμε...
κι αυτή είναι η αγάπη, έτσι, όπως εσύ μου έλεγες μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

The flowers of love...

I will tell you one more time about the flowers of love,
count them one - by one, so you wont forget,
on your little fingers, my sweet daughter,
learn them and hold on to them, when you are hurting.

The first word my little flower is happiness,
give it to them who love so they wont hurt
αnd the word of hope learn it well,
ιt is a beautiful jasmine which smells wonderful.

The third word my little flower resembles with the olive,
the little friend of peace, put it in your heart
and be brave in your life, say it clear,
hide the little flower and continue.

The fifth word my little flower resembles with the lemon tree,
the sympathy of a flower bud, give it to the children
and don’t forget the word of kindness,
Wherever you go my little flower share from yourself.

Count the flowers of love one more time
if you can learn them, they are so many,
they are small branches, flower buds, almond flowers.
Give them wherever they are needed,if you love me.


From the book "Writing to my mother" by George Christopher Karaviotis.

Translated by Maria Eleni Karavioti

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Τα λουλούδια της αγάπης...

Τα λουλούδια τις αγάπης θα σου πω ξανά,
μέτρησέ τα ένα - ένα, να μην τα ξεχνάς,
στα μικρά σου δαχτυλάκια, κόρη μου γλυκιά.
μάθε τα και κράτησέ τα, όταν θα πονάς

Πρώτη λέξη λουλουδάκι είναι η χαρά,
δώστην σ’ όποιον αγαπάει για να μην πονά
και τη λέξη της ελπίδας μάθε την καλά,
είναι ωραίο γιασεμάκι που μοσχοβολά.

Tρίτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει της ελιάς,
της ειρήνης φυλλαράκι βάλε στην καρδιά
κι έχε θάρρος στη ζωή σου, πες το καθαρά,
φύλαξε το λουλουδάκι και να προχωράς.

Πέμπτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει λεμονιάς,
της συμπόνιας ένα ανθάκι δώσε στα παιδιά
και τη λέξη καλοσύνη να μην τη ξεχνάς,
χάρισέ τη λουλουδάκι όπου σταματάς.


Tα λουλούδια της αγάπης μέτρησε ξανά,
αν μπορέσεις να τα μάθεις, είν’ τόσα πολλά,
είν’ κλαδάκια, είν’ ανθάκια, φύλλα μυγδαλιάς,
δώστα όλα όπου πρέπει, αν με αγαπάς.

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβώτη.
Τι παράξενο πράγμα μητέρα...

Τι παράξενο πράγμα, μητέρα,
με φθορά η ζωή μας ν’ αρχίζει,
σαν φθινοπώρου μέρα η νιότη,
φύλλα κίτρινα, χώμα βροχή.

Kαι ρωτάω, ζητώ εξηγήσεις,
στις σκιές, στα στενά, στο σκοτάδι,
στις πλατείες, μητέρα, σ’ αναμνήσεις,
ψάχνω να βρω, για ένα χάδι.

Tί παράξενο πράγμα, μητέρα,
η ψυχή να ζητά τη γαλήνη,
στα κρυφά, σε ουσίες οδύνης,
δίχως σκέψη, ελπίδας φτερά.

Kαι μιλώ και ζητώ απαντήσεις,
αν μπορώ να σταθώ, αν μπορώ,
να κερδίσω τον κόσμο, να ζήσω,
να μπορέσω να πορευτώ.

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Έφταιξε ο Θέμις...

Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.

H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.

Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες

Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.

Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : A I D S…


Ο Ραούλ Φολερώ ,ο προστάτης των φτωχών και των χανσενικών, λέγεται ότι σε όλη του τη ζωή αγκάλιασε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες χανσενικούς(λεπρούς)…

Και ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο να καταδείξει την αγάπη του προς τον άνθρωπο… και πιότερο στον άρρωστο και ασήμαντο της ζωής…στον εγκαταλελειμμένο… στον ξεχασμένο από τους ανθρώπους…στον άνθρωπο της θλίψης και της μοναξιάς…

Κι ο άρρωστος ή ο φορέας AIDS αποζητά τη βοήθεια και την συμπαράστασή μας…αποζητά την αλληλεγγύη και την αγάπη μας…κι ελπίζει…

Και ο Ραούλ Φολερώ, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, μας έδει
ξε το πραγματικό νόημα της Αγάπης του Θεού…έτσι όπως έλεγε πάντοτε : Ο Θεός είναι Αγάπη…
AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS
Η Πραγματική αγάπη…

Aυτή είναι η αγάπη, η πραγματική αγάπη, μητέρα,
η άδολη, η αγνή, η δίχως υποκρισίες και συμφέροντα,
η συμπαράσταση στο διπλανό μας, τον άγνωστο σε μας,
στο Γιάννη και το Nίκο, στη Στέλλα και τη Mαρία,
στον φορέα ή άρρωστο, AIDS, στο χρήστη Nαρκωτικών,
στο γιομάτο πληγές και αποστήματα, στο ρακένδυτο,
αυτό τον «ασήμαντο», το Xάνς ή τη Pομπέρτα,
τον ταλαίπωρο της ζωής, μητέρα, γι’ αυτόν...

Έτσι μου έμαθες, μητέρα, έτσι μου μίλαγες...
και τα παραμύθια σου ήταν για το καλό, την αγάπη,
την απέραντη αγάπη, δίχως όρια, χωρίς λογική,
μια αγάπη μέσα απ’ τον κήπο της καρδιάς,
που ανθίζει τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου,
έτσι έλεγες, μητέρα, και χαμογελούσες,
και τα μετρούσαμε μαζί στα δάχτυλα των χεριών μου,
και λέγαμε τα πανέμορφα ονόματα τους...

Γλυκιά μου, μητέρα οι τότε στιγμές, ήταν οι πιο όμορφες,
το πιο ζεστό κομμάτι της ζωής μας, τώρα το βλέπω
και είμαι τυχερή, γιατί αυτές μου δίνουν τη δύναμη για ζωή,
όλες οι λέξεις που μου `λεγες, μου θυμίζουν τον άνθρωπο,
το σημερινό άνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης,
αυτόν, που ψάχνουμε να τον βρούμε ανάμεσά μας...


Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Όταν άνθρωποι πεινάνε...τότε εμείς μη ζητάμε πολλά...

Αυτή είναι η αλήθεια... η δραματική αλήθεια … για το παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας και της ανέχειας και της δυστυχίας…


Χώρες της Αφρικής και της Ασίας... μικρά παιδιά πεινασμένα... μανάδες γιομάτες απόγνωση και απελπισία...αρρώστιες...κρύο...ζέστη...θάνατος ...

Και τα ανεπτυγμένα Κράτη...και οι ηγέτες τους...και οι λαοί τους, αλήθεια τι κάνουν;

Και υπάρχει ελπίδα... Πιστεύω ότι υπάρχει... και λέγεται αγάπη για τον άνθρωπο...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : Παγκόσμια πείνα…

World Hunger


Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για τα αδέλφια μας που στερούνται ακόμη και τον «επιούσιον»…

Σε θα σταματήσουμε να κτυπάμε την πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου…

Δε θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε στους «δυνατούς» το δράμα των αδελφών μας…

Δε θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε για ένα κόσμο αγάπης…

Δε θα σταματήσουμε να ελπίζουμε στην αλληλεγγύη των λαών…

Δε θα σταματήσουμε να πονάμε για τη δυστυχία των άλλων…

Δε θα σταματήσουμε να ζωγραφίζουμε στις καρδιές μας το κλάμα της μάνας…

Δε θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για τα μικρά παιδιά της Αφρικής και της Ασίας που πεθαίνουν καθημερινά…

Δε θα σταματήσουμε να γράφουμε για το χρέος και την πανανθρώπινη ευθύνη μας…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για την απληστία και τη σπατάλη των «μεγάλων»…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ να κτυπάμε τις πόρτες του κόσμου…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ ,όσο υπάρχουν άνθρωποι που λιμοκτονούν και πεθαίνουν από έλλειψη φαγητού…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν ξέρουμε ότι μικρά παιδιά στερούνται τα στοιχειώδη…έστω το λίγο ψωμί…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί το κλάμα των μικρών παιδιών είναι και κλάμα της δυστυχίας κόσμου…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί τα άδολα μάτια τους πληγώνουν την καρδιά και τη συνείδησή μας…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν οι περισσότεροι από εμάς κι εγώ πρώτος δεν κάνουμε αυτό που θα έπρεπε για τα αδέλφια του Χριστού της Αγάπης.

Δε θα σταματήσουμε ποτέ…
Εις δικαιοσύνην…


Τρέμουν τα χείλη, τρέμει κι ο νους,
στο δίκιο του άλλου για πες μου,
τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω…
για πες μου…

Γράφτηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1998

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Τα επίγεια…

Λένε, όλοι, η μέρα πλησιάζει,
όμως, δεν έγινε ακόμη πιστευτό,
η ύλη θέλγει πάντα.

Δεν έχει μεστώσει η ιδέα,
ο Θεός κι κρίση περιμένουν,
ας περιμένουν λίγο ακόμη,
θάρθει ο καιρός κι ο τρυγητός.

Ανόητοι που είμαστε !
τα επίγεια πιότερο μας τράβηξαν,
τίποτα άλλο δεν απόμεινε;

Γράφτηκε στις 25 Ιανουαρίου 1989

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Τα μέλλοντα συμβείν…

Ρωτούσαν οι μαθητές περίεργα να μάθουν
τα «μέλλοντα συμβείν»,έτσι,
γιατί οι άνθρωποι ζητούν το παραπέρα…

Κι Εσύ ,ατάραχα, σαν νάβλεπες μπροστά σου,
της γης τα πεπρωμένα, μίλησες,
βλέποντας μακριά, για θάρρος, πίστη ελπίδα.



Γράφτηκε στις 26 Ιανουαρίου 1989
Παιδιά με αβέβαιο μέλλον…

Άλλο ένα μικροκαμωμένο χεράκι απλώνεται στο κατεβασμένο τζάμι του αυτοκινήτου μου. Χαμογελά… η δυστυχία, η κούραση, αλλά και ο φόβος αποτυπώνονται σ’ αυτό, ενώ από την άλλη, τα μάτια του λαχταρούν γι αυτό που ονομάζεται «ζωή»… και με το χεράκι του ζητά κάτι από μένα….ψιθυρίζει βοήθεια …κι αναδιπλώνει το χέρι στη ζωή, σε μια αλλιώτικη ζωή… σε μια ζωή που έπλασε μόνο στα όνειρά του...

Όμως, η κοινωνική πραγματικότητα συχνά το φέρνει σε απόγνωση. Τα όνειρά του καταστρέφονται και χάνεται κάθε ελπίδα για ένα βέβαιο και ευτυχισμένο μέλλον…και είναι αλήθεια ,ότι γι αυτό είναι υπεύθυνη και η κοινωνία μας και συγκεκριμένα η δομή της και η αλλόκοτη λειτουργία της, γιατί βασίζεται σ’ ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων, όπου η ενέργεια του ενός επηρεάζει, πολλές φορές, αρνητικά τον άλλο.

Έτσι, στις μέρες μας, η ελευθερία κάθε ατόμου κατακερματίζεται από τον ίδιο τον συνάνθρωπό του και περιφρονούνται πολλές φορές και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως από τους οικονομικά ισχυρότερους της εποχής, στο βωμό πάντα του εύκολου και χωρίς κόστος κέρδους. Κι ενώ πολλοί κάνουν λόγο για την διασφάλιση της ανθρώπινης προσωπικότητας, την ίδια στιγμή οι ίδιοι, όχι μόνο δεν την περιφρουρούν, αλλά δεν φαίνεται να την υπολογίζουν...

Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος παύει να είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ενώ, φαίνεται να «χαλιναγωγείται» με επιδέξιο τρόπο αυτή η θέληση για ελεύθερη δημιουργία και ολοκλήρωση. Έτσι είναι! Τι,λοιπόν, κι αν έγιναν, λοιπόν, πολλοί και μακροχρόνιοι αγώνες για την κατάκτηση και την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Ποτέ αυτά δεν προστατεύτηκαν αληθινά…

Βέβαια, η τραγική αυτή πραγματικότητα εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και στα παιδιά. Έτσι, ένα μεγάλο ποσοστ ό των παιδιών στον κόσμο βάλλεται από επιτήδειους, που αποσκοπούν στην πλήρη εκμετάλλευσή τους…

Κι είναι αλήθεια ! κάθε που κοκκινίζει ο φωτεινός σηματοδότης βλέπεις αυτά τα γλυκά και γεμάτα φόβο και λαχτάρα μάτια να προσδοκούν τη βοήθεια των περαστικών. Κι απλώνουν τα χέρια και προσφέρουν το μικρό τους εμπόριο με αντάλλαγμα λίγα χρήματα… Άλλα, πάλι, δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα, όμως, τι σημασία έχει… αυτά ελπίζουν…ελπίζουν στη βοήθειά μας!

Η αντίδραση, όμως, των περισσοτέρων είναι η αδιαφορία, είτε κλείνοντας βιαστικά το τζάμι του αυτοκινήτου, είτε γυρνώντας το κεφάλι ενοχλημένοι…και πολλοί από μας τους «ανθρώπους» σπεύδουν, αμέσως, να δικαιολογήσουν αυτήν την σκληρή τους συμπεριφορά: «Θα συνέβαλαν, λένε, στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του παιδιού, αφού τα χρήματα μεταβιβάζονται αυτόματα στον εργοδότη του ή ακόμα και στους γονείς του».

Πράγματι ! οι γονείς… πολλές φορές, γίνονται οι εργοδότες και οι «έμποροι» των ίδιων τους των παιδιών, είτε προβάλλοντας ως αιτιολογία το πρόσχημα της φτώχειας, είτε και για πολλούς άλλους και διάφορους ύποπτουςλόγους...

Η κατάσταση, όμως, γίνεται πιο δύσκολη για το παιδί που δεν θα καταφέρει να «διεκπεραιώσει τα καθήκοντα» που του έχουν αναθέσει… Και ξέρουμε όλοι…το ξέρουμε πολύ καλά ότι του επιβάλλονται βαρύτατες τιμωρίες τύπου ξυλοδαρμού… ή και πείνας για να μάθει να «υπακούει»…

Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν σε κλίμα στέρησης. Και τι ζητούν; Απλά μόνο αγάπη… Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που το έχουν ανάγκη κάθε μέρα. Έτσι το σκέφτονται! Η καθημερινότητά τους, όμως, έχει και τη δική της σκληρότητα… Γι αυτό και δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις για μόρφωση. Επιθυμούν, απλά, το μέλλον να τους προσφέρει έστω μόνο αυτό το ένα και μοναδικό αγαθό, το φαγητό, που έχουν φτάσει στο σημείο να το θεωρούν «πολυτέλεια»…

Αυτά είναι τα παιδιά των φαναριών. Έτσι λέγονται…κι αυτό τα υποχρέωσαν να κάνουν…με τη «θέληση» τους ή όχι … Και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη μορφή εκμετάλλευσης παιδιών. Εκτός από την καταναγκαστική εργασία σε μικρή ηλικία η σεξουαλική κακοποίηση ίσως είναι η επόμενη μορφή της εκμετάλλευσης.

Όμως και ο εσωτερικός κόσμος των παιδιών τραυματίζεται και περαιτέρω η προσωπικότητά τους καθημερινά εξευτελίζεται, γιατί, αυτές οι παιδικές ψυχές, εγκλωβισμένες από αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα χάνουν αυτόματα το δικαίωμα να οραματίζονται και να ονειρεύονται το μέλλον… άρα χάνουν το δικαίωμα στη ζωή. Είναι, δηλαδή, φαινομενικά ζωντανές, αλλά στην ουσία νεκρές υπάρξεις.

Ξεχάστηκα για λίγο…όμως το βλέμμα μου εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω σε αυτό το παιδί που περιφέρεται από τον ένα δρόμο στον άλλο. Παρά τον έντονο συλλογισμό μου, αυτή η ψυχή συνεχίζει να ζητά ένα κίνητρο. Θέλει μία επιβεβαίωση ότι τελικά αξίζει να κυνηγήσει την ευτυχία…τίποτα άλλο!

Το φανάρι άναψε πράσινο! Κι όλες οι σκέψεις και οι εικόνες που είχαν μαζευτεί στο μυαλό χάθηκαν… Και τότε ρωτώ τον εαυτό μου…και τον ξαναρωτώ : Άραγε! τι μέλλον μπορεί να έχουν αυτά τα παιδιά…κι εγώ… κατά πόσο θα μπορούσα να βοηθήσω ….

Ένα παιδάκι ακόμη μου καθαρίζει τα τζάμια…πίσω αρχίζουν τα κορναρίσματα…ο μικρός χαμογελά…με κοιτάζει στα μάτια επίμονα…δε μου μιλά…εξακολουθεί να με κοιτάζει και με το δικό του τρόπο μιλά στην καρδιά μου…

Κι άρχισα να καταλαβαίνω…άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλοι πρέπει να παλέψουμε…να αγωνιστούμε… συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, διαφορετικά τα παιδιά των φαναριών θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται σε κάθε φανάρι…ζητώντας βοήθεια ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο του χρόνου…

Κοίταξα από τον καθρέπτη κι είδα το μικρό να παίρνει πάλι τη θέση του…και γύρω του ήρθαν κι άλλα μικρά παιδιά…πολλά παιδιά…παιδιά με αβέβαιο μέλλον…


Κυριακή Θεοχάρη, φοιτήτρια Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Στις θλίψεις και στις δοκιμασίες...

Εκεί δοκιμάζεται η αγάπη του φίλου...εκεί ζυγίζεται η ανθρωπιά...στη μοναξιά και στη δυστυχία μετριέται η φιλία...

Κι Χριστός μας έμεινε μόνος...κι έπαθε...και βασανίστηκε ...και σταυρώθηκε...και δεν παρηγορήθηκε...δε βοηθήθηκε...

Η φιλία, λοιπόν, η αγάπη στη βαθύτερη έννοια της ...η αγάπη δεν ξεχνά...η αγάπη δε μετρά ,ούτε ζυγίζει...η αγάπη δε φοβάται...δε κρύβεται...δεν υπολογίζει...η αγάπη συμπαρίσταται...η αγάπη θυσιάζεται για τον φίλο και τον συνάνθρωπό μας…

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

The Lord's Passion

Για τους φίλους και τη φιλία…

Για την πραγματική φιλία και τους φίλους…

Για τους φίλους που παραστέκονται στις θλίψεις…

Για τους φίλους που στις αποτυχίες μας δε μας κρίνουν…

Για τους φίλους που ξενύχτησαν μαζί μας σε ώρες δύσκολες…

Για τους φίλους που μας στήριξαν …

Για τους φίλους που δε μας αρνήθηκαν…

Ένα τριαντάφυλλο τους προσφέρω…'Eνα κόκκινο τριαντάφυλλο…με όλη μου την αγάπη!


Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Περί των φίλων…

Καμιά φορά, στις μοναχικές στιγμές της ζωής μας, όταν από τα δρομάκια του μυαλού μας πηγαινοέρχονται μύριες αναμνήσεις…τις στιγμές της περίσκεψης και της περισυλλογής, καθώς γνώριμες εικόνες περιδιαβαίνουν μπροστά μας, τότε κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε…

Και σταματάμε το χρόνο και τον γυρίζουμε πίσω, στις πιο όμορφες στιγμές της νιότης μας, τότε που τα μάτια μας έλαμπαν και ζωγράφιζαν ελπίδες και όνειρα για τη ζωή μας…

Κι αναπολούμε το Γιάννη και το Φώτη…κι αναπολούμε το Δημήτρη και τη Μαρία…και ξαναφέρνουμε κοντά στη ζέστα της ψυχής μας το Θάνο, το φίλο που μας ξετρέλαινε με τα όμορφα αστεία του…

Και το συναίσθημα,αυτός ο αποκωδικοποιητής της ψυχής του ανθρώπου,μας φέρνει γέλιο και πίκρα και δάκρυα και αγάπη και μεγαλείο για τους φίλους μας …

Και κλαίμε για την αγάπη των φίλων, για την παλικαριά και τη ντομπροσύνη τους και γινόμαστε άλλοι άνθρωποι…και μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, γιατί ευτυχίσαμε να έχουμε άξιους φίλους, φίλους ευθείς και συντρόφους των δυστυχιών μας…

Περί των φίλων, λοιπόν ,ο λόγος …κι εδώ σταματάει το ρολόι του χρόνου…σ’ αυτό το σημείο ονειρευόμαστε, εδώ επαινούμε και μακαρίζουμε…

Και κοκκινίζουν τα μάτια μας από δάκρυα χαράς κι ανάμνησης, για το φίλο και τη φίλη μας, για τον αδελφό της χαράς και της λύπης μας, για τον ευθύ σύμβουλο της ζωής μας…

Κι ανοίγει διάπλατα η καρδιά μας και λάμπουν τα μάτια μας στη θύμησή του…κι ευχόμαστε κι επαινούμε και τσουγκρίζουμε το ποτήρι στην υγειά του…

Και τον θυμόμαστε…και μιλάμε με την καρδιά μας γι αυτόν…και τρέμουν τα χείλη μας, καθώς συλλαβίζουμε το όνομά του και σμιλεύουμε τη μορφή και την πράξη του …και χτίζουμε παραδείγματα και πρότυπα για τα παιδιά μας…

Για τους φίλους μας, λοιπόν, ο λόγος, για τους καλούς συντρόφους των θλίψεών μας πιότερο, για τους πιστούς αρωγούς της πικρής δοκιμασίας μας, για όλους τους φίλους που δε μας ξέχασαν στις στιγμές του πόνου και της δυστυχίας μας…

Αυτές τις στιγμές ,τις μοναχικές στιγμές της περιπλάνησης, καθώς αναμνήσεις καλές και κακές έρχονται εκρηκτικά στην επιφάνεια, θυμόμαστε…

Και σταματάμε το χρόνο και γυρίζουμε πίσω, στις πικρές στιγμές της νιότης μας, τότε που η καρδιά μας ράγισε και λαβώθηκε από την ψευτιά και την υποκρισία…

Και κάποια ονόματα που πλήγωσαν όμορφη και αγνή σχέση στον κόσμο, ονόματα που πρόδωσαν και κατατεμάχισαν το πραγματικό νόημα και την ουσία της φιλίας, αποδιώχνονται βιαστικά από τη σκέψη μας…

Και μας πικραίνουν ιδιαίτερα, καθώς τέτοιες απαίσιες εικόνες τολμούν να παρουσιαστούν μπροστά μας, έτσι ξεδιάντροπα, δίχως ίχνος τύψης, γι αυτό το κυνικό ξεπούλημα της φιλίας…

Και κλείνουμε τα μάτια κι επιζητούμε να σβηστούν από την ψυχή μας οι κυνικές και ψεύτικες μορφές των δήθεν φίλων, αυτών που λοξοδρόμησαν και μας ξέχασαν, όταν οι «μπόρες» κτύπησαν την πόρτα μας…


Κι αυτοί οι φίλοι, όταν χρειάστηκε. δε μας παραστάθηκαν, δε μας συμβούλεψαν, δε μας παρηγόρησαν, δεν είπαν, έστω ένα καλό λόγο για μας κι έφυγαν, βιαστικά, ως συνήθως…

Περί των φίλων, λοιπόν, ο λόγος, αυτών που μας ξέχασαν όταν παλεύαμε για να ζήσουμε την οικογένειά μας…γι αυτούς που μας ύψωναν το ποτήρι εις υγείαν…μόνο στις καλές στιγμές, σ’ όλους τους «φίλους», που όταν η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα μας κτύπησε, αυτοί μας γύρισαν την πλάτη…

Γι αυτούς τους φίλους πικραίνομαι πιότερα…για όσους δεν ήρθαν να μας δουν στο κρεβάτι του πόνου…για όσους ντράπηκαν να μας επισκεφτούν στις φυλακές…για όσους μας απαρνήθηκαν, επειδή ατυχήσαμε στη ζωή μας…για όλους αυτούς, που καιροσκόπησαν τη σχέση μας και την έκαναν νόμισμα και χρήμα…

Και στη φιλία, σ’ αυτή την « ηρωική σχέση»,δεν έχει καμία θέση το συμφέρον και η ιδιοτέλεια και οι προσωπικές βλέψεις…γιατί δεν είναι μαθηματική πράξη, απλή ή σύνθετη, ούτε χρησιμοποιείται υπολογιστικά για να δρέψει «καρπούς» για το μέλλον…

Εν Ρεθύμνω, φίλοι και φίλες μου, η φιλία είναι αδελφοσύνη…

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : Ναρκωτικά

Χρέος της οικογένειας είναι να νουθετεί τα νιάτα και να τα οδηγεί σε δρόμους προόδου και δημιουργίας.

Χρέος της κοινωνίας είναι να δείξει υπευθυνότητα απέναντι στα νιάτα και να μη θυμίζει «στερεότυπα» τον ξεπεσμό των χρηστών ναρκωτικών.

Χρέος της Εκκλησίας είναι να αγκαλιάσει τα νιάτα για να ριζώσει μέσα τους ο σπόρος του καλού.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : Ν α ρ κ ω τ ι κ ά…

Για κάποια παιδιά που διάλεξαν στη ζωή τους τις αβέβαιες Ατλαντίδες των παραμυθιών…

Από το βιβλίο : «Οι δρόμοι της Ατλαντίδας» του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ημέρα Έκτη – η μετάνοια


Όταν ένας αμαρτωλός μετανοήσει κι αλλάξει ζωή γίνεται χαρά μεγάλη στον ουρανό… και αστράπτουν τα πρόσωπα των αγγέλων και στολίζονται τα άστρα και το φεγγάρι κι ο ήλιος... και γίνεται γιορτή μεγάλη και στέλνουν μηνύματα χαράς κι ελπίδας στη γη…

Κι έρχεται κι η ελπιδοφόρα βροχή και δροσίζει τα κρίνα και τα δέντρα και το χώμα της γης…και γεννιέται η «ελπίδα» της Άνοιξης, αυτό το ουράνιο φως, για να φωτίζει τις καρδιές των ανθρώπων...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Έτσι μιλάμε στους νέους !


Πείτε στα νιάτα ότι η ονειρεμένη ζωή των Ναρκωτικών είναι φυγή και περιθώριο…

Πείτε τους, πως η ζωή είναι όμορφη με τα προβλήματά της…κι ακόμη ότι γίνεται πιο όμορφη όταν προσπαθείς να τα λύσεις…

Πείτε τους να κάνουν μια βόλτα στη θάλασσα, την ώρα που σουρουπώνει και να χώσουν τα πόδια τους μέσα στην άμμο…

Πείτε τους ,ακόμη ,να βάλουν τη φόρμα τους και να τρέξουν…να ιδρώσουν και να κουραστούν, κάτω από την πρωινή αύρα…κι έτσι θα νιώσουν την ομορφιά της ζωής…

Το ΝΑΙ στη ζωή είναι η ανηφορική πορεία, μέσα στην οποία κρύβεται η ομορφιά της προσπάθειας…κι αυτή την προσπάθεια δεν θα την αρνηθούμε ποτέ…

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Έστω κι ένα ευρώ για τ’ αδέλφια μας…

Όταν αγαπάς…όταν τον πόνο του άλλου τον κάνεις δικό σου…τότε δεν ξεχνάς…

Γι αυτό βοήθησε όσο μπορείς…έστω καταθέτοντας σε μια Τράπεζα ένα ευρώ…έστω ένα ευρώ…

Βοήθησε, λοιπόν, για να δώσεις χαρά κι ελπίδα στ’ αδέλφια μας…


Βοήθησε τους συνανθρώπους μας στην Πελοπόννησο και την Εύβοια,που δοκιμάστηκαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές...

Ημέρα Δεκάτη Τετάρτη – επίσκεψη Χριστού :

Νομίζετε ότι ο Χριστός δεν μας επισκέπτεται καθημερινά… Αν το πιστεύετε αυτό κάνετε λάθος. Όμως, όταν έρχεται…όταν κτυπά την πόρτα μας…παρουσιάζεται ταπεινός ,όπως ήρθε την πρώτη φορά…

Κτυπάει, λοιπόν, την πόρτα μας ο ρακένδυτος γέρων ,η τσιγγάνα, ο μετανάστης, ο εχθρός μας, ο ζητιάνος και ζητά τη βοήθειά μας…

Και μας πλησιάζει, όχι όπως τον θέλουμε εμείς, αλλά αντίθετα, για να δοκιμαστεί η αγάπη και η ταπείνωσή μας κι ακόμη για να μετρηθεί η δύναμη του ελέους και της ευσπλαχνίας μας.
Ο Χριστός, λοιπόν, μας καλεί να έρθουμε κοντά στ’ αδέλφια του…στους αρρώστους των νοσοκομείων…και να καλέσουμε στην τράπεζά μας τον πεινασμένο…και να ταξιδέψουμε για να μιλήσουμε στον φυλακισμένο…και να ξεδιψάσουμε τον διψώντα…και να δώσουμε στέγη και δουλειά στον ξένο…και τέλος να δώσουμε τον χιτώνα μας...και να ντύσουμε τον δυστυχή και τον κατατρεγμένο…

Και ζητά την αγάπη μας , μέρα και νύχτα, μέσα από την ταπεινή φάτνη του...και μας καλεί ακατάπαυστα για να ελεήσουμε...μας παρακαλά,με δάκρυα στα μάτια,να ευσπλαχνιστούμε και να πονέσουμε τον συνάνθρωπό μας...

Γιατί, ο Χριστός, ογλυκύτατος και ταπεινός Ιησούς ελέησε...σπλαχνίστηκε...πόνεσε τον άνθρωπο...και με τη θυσία του μας άνοιξε τις πόρτες των ουρανών...και προσκάλεσε τους πάντες να τις διαβούν...να γίνουν συμμέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών...να παρακαθήσουν μαζί του στο Δείπνο του το Μυστικό...

Ο Χριστός,λοιπόν,μας επισκέπτεται κάθε λεπτό του χρόνου...και μας κτυπά την καρδιά και τη συνείδησή μας και μας περιμένει...μας περιμένει μέχρι το τέλος της ζωής μας...περιμένει την απάντησή μας...περιμένει την πράξη αγάπης μας απέναντι στους δυστυχείς της γης...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Óταν ξυπνούν οι συνειδήσεις…

Τρίτη 00.30΄,μόλις ξεκίνησε μια καινούρια μέρα. Οι περισσότεροι είναι στα κρεβάτια τους, οι υπόλοιποι ψάχνουν εναγωνίως τη χαρά της ζωής στα μπαρ και στις καφετέριες.

Και εγώ; Αχ, εγώ. πήρα την εφημερίδα το Σάββατο το πρωί ,δεν την άνοιξα, δεν την ξεφύλλισα, έπρεπε βλέπετε να απολαύσω το Σαββατοκύριακό μου.

Τη Δευτέρα το πρωί καθώς έπινα τον καφέ μου ξεφύλλιζα την εφημερίδα। Έμεινα αποσβολωμένος στη φωτογραφία που είχε ο κ. Καραβιώτης στο άρθρο του. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Διάβασα το άρθρο θαυμάζοντας το μεγαλείο της ψυχής ενός από τους λίγους της εποχής μας εναπομείναντες Ανθρώπους και όχι «ανθρώπους» .Έφυγα για την εργασία μου, δεν κατάφερα όμως να δουλέψω ανέμελα όπως κάθε μέρα .Με κατέτρωγαν οι τύψεις όπως το σαράκι το ξύλο.

Τελικά αναρωτιόμουν ,φταίει η Δύση για το κατάντημα αυτού του παιδιού; Φταίει ο Μπούς, φταίει ο Μπλέρ, φταίνε τέλος πάντων αυτοί που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους; Για λίγα λεπτά είπα αυτοί φταίνε και συνέχισα την εργασία μου. Μα οι τύψεις δεν έφευγαν.

Όλοι αυτοί είπα στον εαυτό μου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προασπίζουν τα συμφέροντά τους και μάλλον αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Τελικά ποιος φταίει; Η ερώτηση αυτή με βασάνιζε ώρες μέχρι που αντιλήφθηκα την οδυνηρή πραγματικότητα.

ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΕΓΩ που σκορπάω τα χρήματά μου στα ακριβά αυτοκίνητα. ΕΓΩ που τρέχω συνέχεια στις διασκεδάσεις και δεν δίνω ένα ευρώ γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που αγοράζω από τα πιο ακριβά ρούχα, τις πιο επώνυμες μάρκες και δεν αφήνω τίποτα γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που σκορπάω ασύστολα χρήματα σε καλλυντικά, σε φανταχτερά αξεσουάρ για το αυτοκίνητό μου. ΕΓΩ που συναγωνίζομαι τους γύρω μου στην επίδειξη του νεοπλουτισμού. ΕΓΩ , ΕΓΩ, ΕΓΩ.

Εγώ φτιάχνω φαγητό για το γύπα της φωτογραφίας. Δεν μπορώ, τα μάτια μου βουρκώνουν, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα, προσπαθώ να τα πνίξω, μα δεν μπορώ. Γυρίζω σπίτι το απόγευμα ψυχικό ράκος . Λίγο φαγητό και μετά ύπνος για να ξεκουραστώ λίγο από αυτήν την ψυχική κατάσταση .

Τώρα είναι βράδυ ,έχω συνέλθει λίγο, γράφω αυτές τις γραμμές και παρακαλώ το Θεό από εδώ και πέρα να μου δώσει φώτιση να αλλάξω τρόπο και σκέψη ζωής. Και από εδώ και πέρα να μην φεύγουν από το νου μου ποτέ τα λόγια του Αποστόλου Παύλου :

«…Τώρα δε εις την παρούσαν ζωήν μένουν η ΠΙΣΤΙΣ, η ΕΛΠΙΣ και η ΑΓΑΠΗ . Μεγαλύτερα δε από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ» (Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. ιγ στιχ.13).

Δηλαδή με λίγα λόγια αγαπητοί μου συμπολίτες, η έμπρακτη ελεημοσύνη ,γι αυτά τα παιδιά .Τον τρόπο μπορεί να σας τον πει ο αγαπητός γιατρός του νοσοκομείου μας κ. Λιάσκος.

Υ.Γ. Συγνώμη για τυχόν ατέλειες στο κείμενό μου, είναι η πρώτη φορά που κάνω την απόπειρα να γράψω.

Ένας απλός συμπολίτης σας.

Αγαπητέ μου ,κύριε, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι εσείς με συγκινήσατε πραγματικά με τα γραφόμενα σας…εσείς με ξυπνήσατε …εσείς μου δώσατε κουράγιο και πίστη για να συνεχίσω να διακονώ με τη φτωχή πένα μου τον συνάνθρωπο μας…

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια…είναι, όμως, πάρα πολλά για μένα…

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στο υπ’ αριθ. 326 φύλλο της 29-30 Ιουλίου 2006 στην τοπική εφημερίδα «Ρέθεμνος»,με αφορμή το άρθρο μου : Το παιδί και ο Γύπας…

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Αστυνομικός της γειτονιάς .
Η αναγκαιότητα ή όχι της θεσμοθέτησης...



Τελικά, για την πρόληψη και αντιμετώπιση της εγκληματικότητας της γειτονιάς, γιατί η θεσμοθέτηση του Αστυνομικού της γειτονιάς θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη;


Με άλλα λόγια, η υπάρχουσα μορφή αστυνόμευσης (πεζές, εποχούμενες περιπολίες κ.α. δεν είναι επαρκής, ώστε να αναζητήσουμε άλλες μορφές αστυνόμευσης για να διασφαλίσουμε την καθημερινή ζωή των πολιτών;
Κι ακόμη, αυτό είναι που απουσιάζει από το υπάρχον σύστημα αστυνόμευσης; ή ίσως οι αδυναμίες του, είναι η αιτία, ώστε να καθιστά αναγκαίο να μιλάμε για Αστυνομικό της γειτονιάς;

Βέβαια, η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να στηριζόταν μόνο σε υποκειμενικές απόψεις, αλλά σε συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία να συνηγορούν στην υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης, μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής (ANTE DELICTUM).

Αυτά τα δεδομένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτιμάται ότι είναι:

Το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό ή ψυχολογικό επίπεδο.

Η κατάσταση της εγκληματικότητας στη χώρα, σε πραγματικό επίπεδο ή σε επίπεδο, που απαιτεί τη λήψη μέτρων για την καταπολέμηση ή την εξάλειψη των παραγόντων που την προκαλούν ή ευνοούν την περαιτέρω ανάπτυξη της.

Η ανάγκη ο Αστυνομικός να έχει ένα πραγματικό κοινωνικό ρόλο στο χώρο της γειτονιάς κι αυτό το έργο να γίνει παραδεκτό από τα μέλη της.

Η βούληση της πολιτείας να καταπολεμήσει και τη μικροεγκληματικότητα της γειτονιάς, ώστε ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής στην καθημερινότητα του.

Η ανάγκη, λοιπόν, σε γενικές γραμμές, για τη διασφάλιση της γειτονιάς, για τη τόνωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και την καταπολέμηση της μικροεγκληματικότητας είναι η αιτιολογική βάση για την δημιουργία θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.

Όμως, αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται να ενισχύεται περισσότερο κι από τη βούληση της πολιτείας να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτού του θεσμού, θέλοντας να δώσει στην κάθε γειτονιά το δικό της Αστυνομικό κι αυτό είναι και το σημαντικό της όλης υπόθεσης.

Κι αλήθεια;τι σημαίνει ότι η γειτονιά θα έχει το δικό της Αστυνομικό। Απλά, ότι θα είναι ο Αστυνομικός που ξέρει η γειτονιά, ο υπεύθυνος στον οποίο υπολογίζει, αυτός που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της, που είναι κοντά στα προβλήματά της.

Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης, είναι και το κυρίαρχο του νέου θεσμού και το σημείο που διαχωρίζει τον “τότε” Αστυνομικό από τον “τώρα”.

Όμως, μόνο η πολιτική βούληση ήταν αυτή που έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη του νέου θεσμού; Κι ακόμη αυτή η βούληση, πέραν των δεδομένων που έλαβε υπόψη της, τι ειδικότερα την παρακίνησε ώστε να πάρει μια τέτοια απόφαση.

Μπορούμε να πούμε, ότι περισσότερο, αυτό που παρακίνησε την πολιτεία πριν μερικά χρόνιανα προχωρήσει σε μια τέτοια ιδέα θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς, ήταν το όραμα της αναζήτησης για ένα νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας.

Περαιτέρω, αυτό το νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας, ίσως για πρώτη φορά, δεν κάνει διάκριση σε μικρές ή μεγάλες απειλές και ειδικότερα σε δευτερεύουσες απειλές, αφού οτιδήποτε απειλεί την ασφάλεια του πολίτη πρέπει να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Αυτή η αντίληψη, αναφορικά με την ασφάλεια του πολίτη αποτελεσε την αφετηρία για την ανάπτυξη νέων συστημάτων, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν, μέσα από τη λήψη μέτρων, για την τάξη και την ασφάλεια και παράλληλα να προστατέψουν τα μέλη της γειτονιάς.

Σαφέστατα, αυτή η ανακοίνωση της τότε θεσμοθέτησης{Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ) περιείχε επιπρόσθετα και το στοιχείο της πρόληψης, με μια σημαντική διαφορά, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται συνείδηση η σημασία και η αξία της, όχι γιατί ήδη η υπάρχουσα κατάσταση προκαλεί δυσφορία στο κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι επιβάλλεται να γίνει ένα βήμα μπροστά από το πρόβλημα.

Πέραν, όμως, αυτής της φιλοσοφίας, σκέψης και δράσης, αν προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και διεισδύσουμε στα ενδότερα αυτής της απόφασης, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποια άλλα σημεία, τα οποία θεωρούνται ότι επέβαλαν την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.
Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα σημεία που ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, ώστε να ληφθεί μια τέτοια απόφαση; Ας τα δούμε παρακάτω:

Πρώτο σημείο είναι η αποκέντρωση της παρουσίας και της δράσης της Αστυνομίας και ο καταμερισμός της σε επί μέρους εδαφικές περιοχές αυτοτελών διοικητικών τμημάτων (π.χ. Δήμων). Αυτές οι εδαφικές περιοχές, στην περίπτωση μας είναι οι γειτονιές, έτσι όπως τις ξέρουμε εμείς και όπως τις βιώνουν οι κάτοικοι της.

Αυτή η τοποθέτηση του Αστυνομικού, του ενός Αστυνομικού μέσα στην καρδιά της γειτονιάς, προσδιορίζει το αναγκαίο της απόφασης, δηλαδή την έκφραση της βούλησης της πολιτείας να φέρει πολύ κοντά και με οργανωμένο τρόπο τη δράση της Αστυνομίας, με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.

Ο Αστυνομικός της γειτονιάς, σ’ αυτή την περίπτωση, συνδέει την αποστολή του με μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή, σαφώς προσδιορισμένη, και αναλαμβάνει πολλαπλές δράσεις, που έχουν ως σημείο αναφοράς το σύνολο της γειτονιάς, αυτή τη γεωγραφική και συναισθηματική οντότητα.

Η αποκεντρωμένη, λοιπόν, λειτουργία του Αστυνομικού στη γειτονιά, αυτό το κοινωνικό παράλληλο πλησίασμα, συνέβαλαν στην ιδέα μιας τέτοιας θεσμοθέτησης.

Όμως, πέραν από την αναφερθείσα αποκέντρωση, λήφθηκε σοβαρά υπόψη ο προσδιορισμός του όρου γειτονιά κι αυτό είναι το δεύτερο σημείο, η επιλογή του οποίου δεν είναι τυχαία, αλλά στοχεύει, με την αναφορά στην συνολική οντότητά της, να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της, ώστε με τη συμμετοχή τους στα δρώμενα, που σε τελική ανάλυση την αφορούν, να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή της.

Το τρίτο σημείο, που συνθέτει την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης είναι η επιλογή του Αστυνομικού, ως κοινωνικού διαμεσολαβητή των προβλημάτων της γειτονιάς, αλλά και ως εγγυητή της ασφάλειάς της, ένα γεγονός πού ενισχύει την ιδέα του θεσμού και του δίνει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό κύρος, αφού, για πρώτη φορά, επιχειρείται η συνεργασία του πολίτη της γειτονιάς, σε πραγματικό και ουσιαστικό επίπεδο με τον Αστυνομικό.

Βέβαια,όπως συμβαίνει στα Ελληνικά δρώμενα αυτός ο οραματισμός της τότε Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε συνέχεια...κι αυτό δυστυχώς οφείλεται,έτσι εκτιμώ,στο γεγονός ότι λειτουργούμε πρόχειρα...δίχως σχεδιασμό και οργάνωση και σύστημα...κι αρχίζουμε να φτιάχνουμε κάτι το σημαντικό...και πολύ γρήγορα,με μια μονοκοντυλιά το αναιρούμε...και πανηγυρικά...το βάζουμε στον κάλαθο των αχρήστων...
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αστυνομικός της γειτονιάς" (2003 ) του Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη .

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Η ιστορική μνήμη…


Ανοίγω το παράθυρο του κόσμου και παραμερίζω τα σύννεφα κι αρχίζω να αναζητώ… και ανατρέχω τα σκαλοπάτια του ουρανού και προσπερνώ αέρινα δρομάκια και ασφαλίζω αραχνοΰφαντες πόρτες και ψάχνω…

Κι αρχίζω να ρωτώ τα αστέρια και το φεγγάρι και τους αόρατους φίλους τ’ ουρανού…και περιπλανιέμαι σε άπειρους διαδρόμους και με συντροφεύουν κατάξανθες αχτίδες… και ξεπερνώ τα σκοτάδια κι ανάβω τα κεράκια του νου… και ελευθερώνω το φως της καρδιάς και φτάνω…

Κι έρχομαι κοντά στη μεγάλη πύλη τ’ ουρανού και καταγράφω τον κωδικό της ιστορικής μνήμης και φέρνω στα χείλη μου τις λέξεις της ιστορίας…και μέσα από το αιώνιο περιβόλι μου ζητούν να μιλήσω…και ευθύς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα…

Και με ξαναρωτούν και ζητούν έστω μια απάντηση… και προσδοκούν να ακούσουν τον απρόσμενο επισκέπτη… κι ακούω γλυκά τιτιβίσματα και αγγελικές φωνές και άσματα και μελωδίες… κι αυτοί αναμένουν...έτσι, σαν τα πεινασμένα μικρά παιδιά, που αποζητούν, μέσα από την ελπίδα, το χαμόγελο του κόσμου…

Εκεί, λοιπόν, στο τέλος της ουράνιας σκάλας, αγγίζω το χέρι μου απαλά στην πύλη του ουρανού και χαϊδεύω τα σύννεφα και το φως…και ξεπλύνομαι στα αέρινα νερά της … και εξαγνίζομαι από τα πάθη και τις μίζερες σκέψεις και κλαίω απ’ τη χαρά μου…

Και τα δάκρυά μου πέφτουν στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αρχίζουν να λαμπιρίζουν και να παιγνιδίζουν πανέμορφα με το φως…και πορεύονται τραγουδώντας και ζωγραφίζουν δάφνινα στεφάνια στην ολόχρυση πύλη…κι αρχίζουν να μιλούν και να υμνούν και να κεντούν λέξεις θυσίας και μεγαλοσύνης…

Κι η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει διάπλατα και μέσα από το φως προβάλλει η ιστορία…και βγαίνουν λάβαρα και σημαίες κατάλευκες και άλλες στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας…και σημαίες με αιματοβαμμένους σταυρούς …και σπασμένα κοντάρια, ποτισμένα με νεανικό ιδρώτα και αίμα…

Η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει …και βλέπω ανθρώπους πολλούς να λάμπουν στο φως της αιώνιας άνοιξης…και κρατούν στα χέρια τους τα λάβαρα της νίκης…και με πλησιάζουν …και με χαιρετούν και με καλωσορίζουν…κι αρχίζουν να με ρωτούν για τον κόσμο… για την Ελλάδα…για τους νέους της…

Και το όνομά τους είναι «28η Οκτωβρίου» και σημαίνει αγώνας και φιλοπατρία και αυταπάρνηση και θυσία…ένα όνομα, που στην ιστορική μνήμη συνδέεται με τους αγώνες της Ελλάδας ενάντια στη βία του φασισμού…που μας φέρνει κοντά με τον ηρωικό θάνατο των γονιών και των αδελφών και των προσφιλών μας προσώπων…που μας θυμίζει τις ηρωικές στιγμές του έθνους μας…

Η «28η Οκτωβρίου» είναι το άσβηστο φως ,που θυμίζει το αιώνιο χρέος και τη θυσία των Ελλήνων απέναντι στον κόσμο και την ιστορία…είναι σαν το κλάμα και το γέλιο της μάνας του 1940…είναι σαν τη χλόη του χειμώνα δίπλα στη λασπωμένη χλαίνη του νεκρού στρατιώτη …έτσι σαν το ουράνιο βλέμμα του…έτσι, σαν το μισοκαμένο, γράμμα, που έγραψε για τη αγαπημένη του, λίγο πριν φύγει για την πύλη τ’ ουρανού …

Είναι το «εύγε» για τη θυσία των παλικαριών …για τη ζωή τους…για τα νιάτα τους…για τους πόθους και τα όνειρά τους…είναι το στεφάνι το δάφνινο για την ελευθερία που μας δώρισαν…κι ακόμη ,γιατί εκπλήρωσαν το παναρχαίο Ελληνικό χρέος ,με το μοναδικό και τίμιο αγώνα τους «υπέρ βωμών και εστιών»…

Αυτό το Ελληνικό χρέος ήρθαν για να μου υπενθυμίσουν οι στρατιές των ηρώων στην πύλη του ουρανού…οι άνδρες και οι γυναίκες…οι νέοι και τα παιδιά …οι γέροντες και οι γερόντισσες…οι εκτελεσθέντες…οι βασανισθέντες…η αντίσταση…οι πεινασμένοι της εποχής…οι στερήσεις…οι κακουχίες…τα στρατόπεδα του θανάτου…

Και μου μίλησαν απλά…και τα λόγια τους ήταν γιομάτα μεγαλοσύνη…και συζητήσαμε για τα νιάτα της πατρίδας μας…και είδα στα μάτια τους τη φλόγα της άνοιξης…και την εμπιστοσύνη για τη συνέχιση της γενιάς τους…και όλη την αγάπη τους να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους…λες και γνώριζαν τα μετέπειτα…και τους μελλοντικούς αγώνες…και τις νέες θυσίες…

Ιστορική μνήμη, λοιπόν, εκεί στην πύλη του ουρανού… κεντημένη με το αίμα και τον ιδρώτα
των αγωνιστών του 1940…μια αγέραστη μνήμη ζυμωμένη με θυσίες ζωής… με το «ΟΧΙ» της Ελλάδας… μια ιστορική μνήμη ζωγραφισμένη στα λουλούδια των αγρών … σε κάθε πέτρα…σε κάθε βότσαλο… στη στεριά και στη θάλασσα…στο αεράκι και το ξεροβόρι… στο χιόνι και τη βροχή…

Γι αυτή τη μνήμη μου μίλησαν…εκεί στη χρυσή πύλη της ιστορίας…κρατώντας στα χέρια τους σημαίες θυσίας…και λάβαρα της Ελλάδας…και σταυρούς ραντισμένους στο αίμα των ηρώων…και σπασμένα κοντάρια…και λασπωμένες χλαίνες…και γράμματα προς τη Μάνα τους μισοτελειωμένα…

Κι ύστερα…αφού με χαιρέτησαν έφυγαν…έτσι, απλά…με όλη την ταπεινότητα που αρμόζει στους ήρωες…και πέρασαν την πύλη τ’ ουρανού…και κράτησαν στις καρδιές τους το φώς της ιστορίας…

Ξημέρωσε…το πρωινό φως ξεχύθηκε στο κόσμο…κι έτρεξε σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης…και γονάτισε …και ασπάστηκε …και προσκύνησε για τη θυσία των παιδιών της Ελλάδας… κι άναψε ξανά το καντήλι της Ρωμιοσύνης…