Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Hμέρα πρώτη – η στενή πύλη

Το να βάζεις στόχους στη ζωή σου δεν είναι υπερηφάνεια, αλλά καλλιέργεια του ταλάντου που σου έδωσε ο Θεός।

Ο σωστός δρόμος της ζωής είναι η στενή πύλη, για την οποίαν μας μίλησε ο Κύριός μας και μας υπέδειξε την ασφαλή ανηφορική πορεία μας για να μπορέσουμε να τον δούμε κατά πρόσωπο।

Ο κόσμος είναι η πλατεία οδός και η μεγάλη πύλη, η οποία, όμως, οδηγεί στην απώλεια।

Το να ακολουθήσεις τη στενή πύλη είναι χάρις και ευεργεσία και κλήση από το Θεό। Όμως, μέχρι να φτάσεις στην πύλη τ’ ουρανού χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αγώνας και δάκρυα και προσευχές και αγρυπνίες.

Η στενή πύλη προς τα ουράνια αρχίζει από τη γη και η κλίμακα της Αγάπης μας δείχνει το δρόμο, τον οποίο πρέπει να πορευτούμε και να ανηφορίσουμε, κρατώντας στους ώμους μας τον Σταυρό μας… κι αυτός είναι και το κλειδί για ν΄ ανοίξουμε την πύλη τ’ ουρανού, για να αξιωθούμε και να μπορέσουμε να δούμε το φως του Χριστού και το Άγιο πρόσωπό του।

Κι ο δρόμος προς τη στενή πύλη είναι δική μας επιλογή και απόφαση κι ακόμη δική μας ευθύνη…

Και το όραμα της στενής πύλης μας ακολουθεί από τη γέννησή μας μαζί με τη συνείδηση… και μέχρι το τελευταίο λεπτό…μας προτρέπει να αποφασίσουμε…να πούμε ή να πράξουμε κατά Χριστόν, ομολογώντας και μαρτυρώντας στο όνομά του…

Και το ξέρουμε όλοι, ότι η πορεία προς τη στενή πύλη είναι η τεθλιμμένη οδός, η γιομάτη δάκρυα και πόνους και βάσανα… η οδός της δοκιμασίας μας, αλλά και της καταξίωσή μας ενώπιον του Χριστού και Κυρίου μας, η οδός προς την πύλη τ’ ουρανού και το άσβηστο Φως…

Και στην πορεία προς τη στενή πύλη ,ο άνθρωπος έχει ως σύντροφό του την αγάπη και την ταπείνωση …κι η στέρηση είναι ο κανόνας του… και οι πειρασμοί της δόξας και του πλούτου οι εχθροί του …κι ο κόσμος και τα γήϊνα οι αντίπαλοι του…

Η στενή πύλη είναι το όνειρο και το όραμα του κάθε ανθρώπου, αλλά και το σημείο αναφοράς για το ναι ή για το όχι…για την ανηφορική πορεία, κρατώντας το σταυρό ή για την άλλη επιλογή…την πιο εύκολη και προσιτή, την στρωμένη με ροδοπέταλα και πλάνες υποσχέσεις…

Και η στενή και τεθλιμμένη οδός, η απάγουσα προς τη στενή πύλη, ομοιάζει με την πορεία του ταξιδιώτη προς την έρημο, όπου και μόνο η σκέψη του καυτού ήλιου και της ζέστης τον απογοητεύουν και μικραίνουν την πίστη και τη θέλησή του …κι ενώ γνωρίζει ότι στο τέλος του ταξιδιού του θα προβάλλει η όαση της ανταμοιβής του, αυτός κλείνει
τα μάτια και τα αυτιά και επιλέγει και πάλι την πλατεία οδό ,με το άγνωστο και αβέβαιο μέλλον…

Μα άνθρωπε μου, σκέψου που πας…και γιατί δε βλέπεις …κι ακόμη γιατί επιλέγεις δίχως ν’ ακούσεις τη φωνή της καρδιάς σου…και αποφασίζεις τόσο απερίσκεπτα, βλέποντας μόνο την εικόνα κι όχι το περιεχόμενο και την ουσία της…

Και για να ξέρεις ποια είμαι, σου λέω ότι δε με προτιμούν πολλοί… κι όσοι με επιλέξουν… σ’ όλη τους τη ζωή θα είναι φτωχοί και αδικημένοι και καταφρονεμένοι…και θα προχωρούν στην έρημο της μοναξιάς αγωνιζόμενοι και πειραζόμενοι από τον κόσμο και την σκληρότητα των ανθρώπων, αλλά στο τέλος, όποιος πιστεύει θα περάσει από τη στενή πύλη…και στην είσοδο θα τον περιμένει χαρά μεγάλη…και θα ακούσει : «Το εύγε δούλε αγαθέ»!

Μια μικρή ιστορία :

Σε μια επαρχιακή πόλη του κόσμου… ζούσε ένας νέος άνθρωπος ,ο οποίος ήταν διευθυντής σε μια κρατική υπηρεσία। Και για να καταλάβετε καλά ποια ήταν δουλειά του, σας λέω ότι ασχολιόταν με την είσπραξη των φόρων…

Και σαν δημόσιο πρόσωπο τον καλούσαν στις διάφορες κρατικές και άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις…και όπως καταλαβαίνετε ήταν δακτυλοδεικτούμενος και υπολογίσιμος …

Κι ήρθε η ώρα, όμως, που έπρεπε να εφαρμόσει και τον νόμο… και σ’ αυτή την περίπτωση το καθήκον κι η συνείδηση έλεγαν : ισότητα, ισονομία και δικαιοσύνη।

Έτσι έδωσε εντολή στους υπαλλήλους του να κάνουν όσα προβλέπονται από τους νόμους…και πράγματι αυτό έκαναν…

Κι ένα πρωινό , ενώ είχε σύσκεψη με το προσωπικό του, σαν λέων ωρυόμενος μπήκε στο γραφείο του ο πλουσιότερος της πόλης…κι ούτε λίγο, ούτε πολύ απαίτησε το «γιατί» του ελέγχου σ’ αυτόν, τον πρώτο της πόλης …κι άρχισε να του φωνάζει και να τον απειλεί ότι θα τον διαλύσει και θα τον μεταθέσει…κι άλλα πολλά…

Ο νεαρός διευθυντής δε μίλησε…και τον άκουγε με ηρεμία …με πολύ υπομονή…ενώ στο γραφείο του ήταν όλο το προσωπικό του…οι υπάλληλοι που πιο μπροστά άκουγαν τον διευθυντή τους να τους μιλά για εντιμότητα…για το καθήκον και την αποστολή τους…για δικαιοσύνη…

Έτσι, όταν ο πλούσιος της πόλης τελείωσε…।Ο νεαρός διευθυντής, παρουσία του, στράφηκε στο προσωπικό του και ολοκάθαρα είπε : Κι όπως σας είπα, εφαρμόζουμε το νόμο χωρίς καμία διάκριση…

Βέβαια ,θα θέλατε να μάθετε τι έγινε μετά… θα σας το πω , γιατί πρέπει να ξέρετε την αλήθεια… ο διευθυντής ταλαιπωρήθηκε… αδικήθηκε… χλευάστηκε και ειρωνεύτηκε… αλλά έγινε και παράδειγμα για μίμηση, γιατί επέλεξε την πορεία προς τη στενή πύλη…
Αφιερώνεται στην μητέρα που αγωνίζεται για το παιδί της...


Ένα λουλούδι, μικρό γιασεμί, δυόσμου το άρωμα…
Τι να σου στείλω...

Ένα τριαντάφυλλο, λίγο αγιόκλημα...
Πες μου...

Ίσως γαρδένιες, γαρύφαλλα κόκκινα,ανθούς λεμονιάς…
Tι να σου στείλω...

Mικρό κλωναράκι βασιλικού στ’ απέραντο πέλαγος…
Πες μου, παιδί μου!


Από την πιοητική συλλογή : : <Γράφοντας στη μητέρα> του Γ.Χ.Καραβιώτη,που έχει ως θέμα τα Ναρκωτικά.

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Είμαστε κοντά τους...


Αυτές τις τραγικές στιγμές των πυρκαιών για την πατρίδα μας...η καρδιά μας παραστέκεται δίπλα στα αθώα θύματα και τις οικογένειες τους...και προσεύχεται στα ουράνια...και καταθέτει ένα μικρό αγριολούλουδο... κι ανάβει ένα κεράκι στη θύμισή τους...και γονατίζουμε ...και γινόμαστε συμμέτοχοι στον πόνο και τη θλίψη τους...κι ελπίζουμε για τους άλλους...

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

Να με θυμάσαι…

Να με θυμάσαι σαν βγαίνει το πρώτο φως της ημέρας…

Να με θυμάσαι στο πρώτο σου ξύπνημα…

Να με θυμάσαι όταν θέλεις να τρέξεις σαν τον ήλιο…

Να με θυμάσαι στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου…

Να με θυμάσαι τη μέρα της γιορτής σου…

Να με θυμάσαι όταν ανθίζει η μυγδαλιά…

Να με θυμάσαι όταν κτυπά το τηλέφωνό σου…

Να με θυμάσαι όταν ζητάς να γίνεις σαν τον άνεμο…

Να με θυμάσαι όταν βλέπεις τα αγριολούλουδα …

Να με θυμάσαι όπως με ήξερες, με όλα τα λάθη μου…

Να με θυμάσαι όταν βραδιάζει και χάνεται η νιότη…

Να με θυμάσαι και να προσεύχεσαι για μένα…



Αφιερώνεται στη μνήμη των θυμάτων των τροχαίων ατυχημάτων...κι ελπίζουμε...ελπίζουμε ότι κάποτε θα κατανοήσουμε...έστω θ΄ακούσουμε τη φωνή τους...

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Περί των σκανδάλων ο λόγος...

Είναι σαν το κακό παράδειγμα, που διαφθείρει και απαξιώνει και καταρρακώνει κάθε έννοια του δικαίου και οδηγεί τους άλλους ανθρώπους σε παρόμοιους δρόμους με τους διδάσκοντες τα φαύλα…

Και κλονίζεται και χάνεται η εμπιστοσύνη του κόσμου για τις έννοιες του καλού και του νόμιμου και του δικαίου…και χαράζονται άλλοι δρόμοι, που μιλάνε για τη φιλοσοφία της «αρπακτής»…και υιοθετούνται όροι ταυτόσημοι με τη «μίζα»και «ρουσφέτι» και το «μέσον»και τις πελατειακές σχέσεις…

Κι αρχίζει να κυριαρχεί το ρητόν : «ο θάνατος σου ,η ζωή μου»…κι αλλάζουν νοοτροπίες και συμπεριφορές… κι αρχές, που οι προπάτορες μας στερέωσαν εδώ και χιλιάδες χρόνια, αρχίζουν να χάνουν έδαφος…και να γίνεται καθημερινός κανόνας και πράξη ζωής το «άρπαξε»…

Κι όταν αυτή η φιλοσοφία ακολουθείται από κρατικούς λειτουργούς…τη στιγμή ,που κάποιοι κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους εκχώρησε η πολιτεία και προσπαθούν να συσσωρεύσουν πλούτο προς ίδιον όφελος…τότε το κακό που γίνεται στην κοινωνία και στους νέους, ειδικότερα, είναι ακόμη πιο μεγάλο και οι συνέπειες πιο οδυνηρές…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω με προβληματισμό τις σελίδες του χρόνου και σημειώνω τη λέξη σκάνδαλο και διαβάζω : «Είναι το γεγονός που θίγει το κοινόν αίσθημα, η δυσφορία, η αγανάκτηση, η αιτία ερίδων»।

Περί του σκανδάλου, λοιπόν, και των σκανδάλων ο λόγος ,γι αυτά τα γεγονότα που ακούμε καθημερινά και θίγεται βάναυσα το κοινόν αίσθημα…γι αυτά τα τερατογεννήματα, που προσπαθούν να διεισδύσουν στη ζωή των Ελλήνων και να γίνουν ο κακός σύμβουλος και οδηγός τους…

Κι ακούμε σχόλια κι έριδες…και βλέπουμε…και μας ζωγραφίζουν και φωτογραφίζουν τη διαφθορά…και στα πρωτοσέλιδα τους μεγάλους τίτλους τα σκάνδαλα …κι όλα για το χρήμα…για την εξουσία του «μαμμωνά»…για το κέρδισε περισσότερα… όπως μπορείς…δίχως φραγμούς και ευαισθησίες… έτσι, γιατί, αν δεν είσαι εσύ …θα προλάβει κάποιος άλλος…

Και η δυσφορία και η αγανάκτηση της κοινωνίας γίνεται μεγαλύτερη όταν πρωταγωνιστές των σκανδάλων είναι κρατικοί λειτουργοί …κι ακόμη όταν αυτοί βρίσκονται στα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας…και παραπέρα ,όταν οι σκανδαλοποιοί κατέχουν κυβερνητικές θέσεις…

Φίλες και φίλοι μου, γράφω αυτές τις λέξεις και ειλικρινά θλίβομαι…και νιώθω ότι το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια μου…και έρχομαι στη θέση των πολιτών…του απλού κόσμου που παλεύει για την καθημερινότητα …και τότε αρχίζω να θυμώνω …।και προβληματίζομαι γι αυτό το κατάντημα…κι οργίζομαι…

Και σκέφτομαι όλα τα γιατί…και αναζητώ κάτι για τις πράξεις τους…και σκιαγραφώ το μέγεθος της συνείδησής τους…και ψάχνω για τις αντιστάσεις τους…και τους όρκους που έδωσαν…

Και απαριθμώ τα αποτελέσματα…όλα τα κακά της παρακαταθήκης τους προς την Ελληνική κοινωνία…και καταγράφω το κόστος για τη νεότητα…κι διαπιστώνω με θλίψη τη ζημιά που έγινε και γίνεται…αυτή που ονομάζεται «απαξίωση»…που συντρίβει τις έντιμες προθέσεις… και τον αγώνα τον καλό τόσων ανθρώπων…

Και σκέφτομαι τους απλούς και έντιμους εργάτες του καθημερινού μόχθου…αυτούς που αγωνιούν για τον «επιούσιον»…που έχουν σαν οδηγό τους την εντιμότητα…που μιλούν απλά και καθαρά και τίμια…που περπατούν στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά…που χαίρονται…γιατί έχουν καθαρό το μέτωπο…και τότε αρχίζω να ελπίζω…

Κι ελπίζω, γιατί το φως πάντοτε θα υπάρχει στις καρδιές των τίμιων ανθρώπων …και κάποιοι ηγέτες θα παλεύουν για τη διατήρησή του…και υπάλληλοι και κρατικοί λειτουργοί θα αντιστέκονται στη διαφθορά…και δικαστές και Αστυνομικοί και εφοριακοί και τόσοι άλλοι θα στέκονται όρθιοι και ολοκάθαροι απέναντι στην κοινωνία…

Κι ελπίζω ότι οι νέοι μας θα αγνοήσουν αυτά τα ανόητα παραδείγματα…και θα βάλουν στο περιθώριο της ζωής τους κάθε σιχαμερή κι ανέντιμη πράξη που απαξιώνει τον άνθρωπο…και θα ακολουθήσουν τον δρόμο του καλού αγώνα…ένα δρόμο στρωμένο με αρχές και ιδανικά και οράματα…

Και πιστεύω και εκτιμώ ότι σαν Ελλάδα πρέπει ν’ αλλάξουμε…κι είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τα πράγματα… και να αρχίσουμε να μιλάμε με καλά παραδείγματα…με τον τίμιο τρόπο ζωής…με το σεβασμό στην προσπάθεια του διπλανού μας…έχοντας εμπιστοσύνη στην πολιτεία και τους θεσμούς της…

Κι ίδια η πολιτεία οφείλει να κτυπήσει τους ανέντιμους… και να διαπαιδαγωγήσει τους ηγήτορες των υπηρεσιών της με τις απαράβατες αρχές της αλήθεια και της δικαιοσύνης ,με τις αρχές της ισότητας και της ισοτιμίας των πολιτών, με την αξία του έντιμου προσωπικού αγώνα…

Κλείνω το αλφαβητάρι με δυσκολία, ελπίζοντας σε μια άλλη Ελλάδα…σε κρατικούς λειτουργούς με εντιμότητα…σε ανθρώπους που την εμπιστεύονται, και τέλος σε ηγέτες που με τη ζωή και το παράδειγμα τους ,με την απλότητα και τη στέρησή τους δείχνουν το δρόμο του αγώνα κι όχι των σκανδάλων…

Περί των σκανδάλων, λοιπόν, ο λόγος είναι ώρα για μια καινούργια αρχή…βάζοντας μπροστά, πολιτεία και πολίτες, σε θέση μάχης, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και τη βούληση…
Περί των φ ό ρ ω ν ο λόγος…

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,ανάμεσα στο πλήθος των προφητειών που μας έδωσε,σε μια απ’ αυτές είπε και τα εξής : «Θάρθει καιρός που θα βάλουνε φόρους στις κότες και στα παράθυρα»…

Κι αλήθεια! Μ’ αυτά τα λεγόμενά του, τι ήθελε να μας πει ο Πατροκοσμάς…κι ακόμη, αυτός ο ειδικότερος τονισμός του στις λέξεις: «κότες και παράθυρα»…τι ακριβώς ήθελε να καταδείξει σε μας τους μετέπειτα…

Μια λέξη τα λέει όλα : «Αλλοπρόσαλλον»…αυτό προφήτεψε, θέλοντας με αυτό τον παραστατικό τρόπο να περιγράψει την κατάσταση που θα διαμορφωθεί σε κάποια χρονική στιγμή…κι ακόμη αυτούς που θα την δημιουργήσουν, εννοόντας καταφανώς την εξουσία…

Όμως, ας εξετάσουμε τι σημαίνει η λέξη φόρος…Ανοίγω το λεξικό μου και διαβάζω : «Είναι η καταβολή χρημάτων προς το κράτος από τους υπηκόους του»,τουτέστιν, η πληρωμή θεσμοθετημένης υποχρεώσεως ,αυτό που σε γενικές γραμμές αναλογεί στον καθένα μας, μια διαδικασία αναγκαία για το κοινόν όφελος…

Πληρώνουν, λοιπόν, οι πολίτες στο Κράτος…πληρώνουν δασμούς…πληρώνουν δόσεις। πληρώνουν καθυστερήσεις, πληρώνουν προσαυξήσεις και επιτόκια…πληρώνουν λίγο πριν τις εκλογές…πληρώνουν στη συνέχεια…πληρώνουν στο ένα γραφείο…πληρώνουν στο άλλο…πληρώνουν για το καλό τους…

Και για να πούμε την αλήθεια। έτσι πρέπει…και γι αυτό το λόγο στρώνουμε χαλί για να πατήσει το κράτος, γιατί λέμε… και το πιστεύουμε, αφού όλα αυτά είναι για την ευημερία και την καλυτέρευση της ζωής μας, αξίζει η προσπάθειά του και οι φόροι, κατά συνέπειαν, είναι αναγκαίοι, αλλά και απαραίτητοι…

Βέβαια, μέχρι τώρα। όλα τα παραπάνω τα έκανε και τα ζητούσε το κράτος…και το όνομά του το γνώριζαν οι πολίτες…και είχαν μάθει τα νάζια και τα καπρίτσια του …και κανόνιζαν την πορεία τους…κι έφτιαχναν τα λογιστικά τους… κι έκοβαν απ’ εδώ…και τραβούσαν το χαλινάρι απ’ εκεί…και αθροίζανε κι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κι έλεγαν : «βγαίνουμε…Δόξα σοι ο Θεός…καλά πηγαίνουμε …θα μας μείνουν και μερικά για τις δύσκολες μέρες»…

Τώρα, όμως, δεν ξέρεις από που πρέπει ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…,γιατί, μέσα στο κράτος γεννήθηκαν πολλά «ομοιώματά του»…κι αυτά έμαθαν καλά το μάθημά τους…κι άρχισαν να μιλούν εξουσιαστικά στους πολίτες και να ζητούν ακόμη και περισσότερα…πάντα για το «καλό» τους …κι έγιναν επαγγελματίες…με τα επιτόκια τους, με τις προσαυξήσεις τους…με τα εντάλματα…με τα πρόστιμα…με τα δικαστήρια…

Φόροι, λοιπόν ,πολλαπλοί φόροι για το καθετί…γι αυτό που κερδίζεις…γι αυτό που πουλάς…γι αυτό που αγοράζεις…γι αυτό που αποταμιεύεις…φόροι για το αυτοκίνητό σου, για τη βενζίνη και το πετρέλαιο…φόροι για το παρκάρισμά του…φόροι για τα διόδιά του…φόροι για το φαγητό σου…για το νερό, για το τηλέφωνο…για το ηλεκτρικό ρεύμα…φόροι και πάλι φόροι… για τα χωράφια και τα σπίτια…φόροι για τα αιτήματά σου…φόροι για την αρρώστειά σου…φόροι για το θάνατό σου…και ίσως,λίαν προσεχώς, και για το γεγονός ότι «ζεις και υπάρχεις»…

Φόρων συνέχεια στην Ελληνική σκηνή…φόρων συνέχεια για όλους και για όλα…για τις «κότες και τα παράθυρα»…για το «καλό μας και το καλό» του πολίτη…για να φτιάξουν νοσοκομεία λένε…και έργα…και δρόμους και για να καλλωπίσουν τις πόλεις…και για να μιλάνε στις τηλεοράσεις… κι ακόμη για να φροντίσουν για την ασφάλεια μας… κι ακόμη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τις «μελλοντικές γενιές»,όπως λένε…

Και στριμώχνεται ο άμοιρος ο πολίτης και αγκομαχεί ο «μικρομεσαίος» και εκλιπαρεί ο συνταξιούχος και παρακαλεί ο αγρότης και φωνάζουν όλοι μαζί «έλεος»…και συνιστούν στους ηγέτες για ανθρώπινη αντιμετώπιση και σύνεση και μέτρο…

Όμως ,το κράτος δε βλέπει, ούτε ακούει…κι ακόμη δεν έχει όνομα κι είναι απρόσωπο σου λένε…κι αν διαμαρτυρηθείς…αν τολμήσεις, βέβαια, σε κοιτούν από ψηλά σαν μυρμηγκάκι και σου λένε ψυχρά και κυνικά: «Κύριε, είσαι ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου και δε δικαιούσαι να μιλάς»…

Αλήθεια, έτσι είναι τα πράγματα ή μήπως είμαστε πολύ υπερβολικοί και αδικούμε και νόμους και ηγέτες και τα επιτελεία τους…Καλά, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας…όλοι μας…και πρώτα αυτοί που ζουν στη βιοπάλη και στην αβεβαιότητα και στη στέρηση και στη μοναξιά…κι ας μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα…

Αρχίζουμε, λοιπόν, από τον εαυτό μας και λέμε είμαστε εντάξει…είμαστε συνεπείς…κάνουμε αυτό που πρέπει απέναντι στην πολιτεία; Ειλικρινά, ότι και να πω θα είναι καθαρά υποκειμενικό…και θα είναι σκληρό και αόριστο να γενικεύσουμε και να απαξιώσουμε τους πάντες…λέγοντας, ότι όλοι δεν είμαστε σωστοί…κι ακόμη πιο υποκριτικό ότι είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας…

Όμως, αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο «ταλαίπωρος» ο Έλληνας προσπαθεί… και θέλει να είναι συνεπής, άσχετα αν η γενικότερη φιλοσοφία των κρατούντων απέναντί του θέλουν να τον βλέπουν παράνομο και πονηρό και ραδιούργο…

Αυτός ο Έλληνας, που το κράτος σπάνια τον εμπιστεύεται, ο πάντοτε «ύποπτος»…παλεύει για τον «επιούσιον» και αγωνίζεται και ψάχνει…και στερείται…και μετρά…και τα βάζει απ’ εδώ…και τα βάζει απ’ εκεί…κι ενώ λέει, επιτέλους ,μπήκανε σε μια σειρά…ξαφνικά…κι άλλοι φόροι…κι άλλες αυξήσεις…κι άλλα έξοδα για το κράτος…

Και τότε οργίζεται και φωνάζει…και χάνει την εμπιστοσύνη του απέναντι σε νόμους και θεσμούς…και μέσα του γιγαντώνεται η αγανάκτηση και η απελπισία για το «αλλοπρόσαλλον»…γι αυτά που κατατυρρανούν τη ζωή του…και χάνει τον προσανατολισμό του…και γεμίζει η καρδιά του με αμφιβολία και φόβο και αβεβαιότητα…

Αυτή είναι η πραγματικότητα…έτσι έχει διαμορφωθεί στις καρδιές και το μυαλό των υπευθύνων η όλη διαδικασία περί τα φορολογικά, λες και είναι επαγγελματίας το κράτος και σκοπός του είναι να διαλύσει και να αφανίσει τον άνθρωπο…κι όχι να τον βοηθήσει… ή να τον συνδράμει στις δύσκολες στιγμές του…

Βάλτε, λοιπόν ,τα πράγματα κάτω …εσείς που ,ξαφνικά ,ξεχάσατε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη κι όχι στον ουρανό…κι ας ξεφύγετε λίγο από το γραφείο σας, κύριε Υπουργέ…και ψηλαφίστε τα προβλήματα της καθημερινότητάς του…και νιώστε την αλήθεια και την πραγματικότητα…αυτήν, που εδώ και τόσα χρόνια βιώνουν οι Ελληνες, αυτοί οι ταλαίπωροι υπήκοοι…

Και φτιάξτε κι εδώ μια λίστα… έτσι, όπως γίνεται εκεί που το κράτος πρωτοστατεί, όταν θέλει να περικόψει από τους αδύναμους…και καταγράψτε το «δούναι» του Έλληνα…έτσι, έστω επιγραμματικά…και αθροίστε…και αφαιρέστε…και μετά πέστε την αλήθεια στον κόσμο…

Κι ακόμη, αναθεωρήστε τα εκβιαστικά μέτρα …κι αλλάξτε τις ημιπαράνομες μεθόδους του κλεισίματος των βιβλίων…και πετάξτε στα καλάθια των αχρήστων τις τακτικές : «ή ελέγχεσαι ή πληρώνεις»…νοοτροπίες ,που θυμίζουν τις εποχές που κυριαρχούσε το «χαράτσι»…

Και κάτι ακόμη, πέστε μας…αλήθεια, εσείς που παίρνετε τις αποφάσεις περί τα φορολογικά…σας ερωτώ, έχετε πεινάσει ποτέ…κι έχετε κρυώσει…κι έχετε νιώσει τη δυστυχία να γίνεται σύντροφος στη ζωή σας…αλήθεια ,πέστε μου τις απόψεις σας…έτσι, για να τις ακούσω μόνο…αν θέλετε, βέβαια…

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, οι ηγέτες νομοθετούν…βλέποντας τον άνθρωπο από τη γη προς τον ουρανό…
Αναζητώντας την αυτοκριτική…

Αρχίζουμε ,έτσι, ψάχνοντας στα στενά δρομάκια του νου και της καρδιάς και ξεσκαλίζουμε μέσα στο χρόνο και ξεσκεπάζουμε τα «άπωτα» και τα ζυγίζουμε και τα συγκρίνουμε…και βάζουμε απέναντί μας το «πρέπον» και το «πιστεύω» μας και αναμένουμε…

Και αντικειμενικά, δίχως ιδιοτέλεια, δίχως ντροπές και υστεροβουλίες κάνουμε τον έλεγχο και τον απολογισμό μας και βγάζουμε συμπεράσματα, θετικά ή αρνητικά, για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας και τα περνάμε όλα από το κόσκινο και τα μετράμε …και τα ζυγίζουμε…και συγκρίνουμε…

Και μιλάμε πολύ καθαρά στον εαυτό μας και τον ρωτάμε αν φταίξαμε και πότε…και πού… και πόσο… κι ακόμη αν βλάψαμε… κι αν αδικήσαμε και ποιους…κι αν φανήκαμε αδιάφοροι και αμελείς και σκληροί απέναντι στον «άλλον» και στον εχθρό μας και στον «ξένο» και τον ασήμαντο του κόσμου…

Αυτή η αναζήτηση στα ενδότερα του εαυτού μας και ευρύτερα στα άδυτα του κάθε φορέα της εξουσίας, αναδεικνύει στο προσκήνιο πιότερο τα «μείον» και τις «παραλείψεις» και τα «λάθη» και τα ορθώνει ενώπιον μας για τον περαιτέρω έλεγχο…

Η διαδικασία αυτή της αναζήτησης…αυτή η ενδοσκόπηση της καρδιάς λέγεται, για όσους τη θυμούνται, «αυτοκριτική» και παραπέρα έλεγχος και αντιπαράθεση και διάλογος και ξεκαθάρισμα «λογαριασμών» και «ενώπιος ενωπίω»…

Έλεγχος, λοιπόν ,αυτοέλεγχος των πράξεων και των παραλείψεων μας και κρίσις…έτσι, όπως διαβάζουμε στο λεξικό, αυτή την 3η χιλιετία…στο αλφαβητάρι της καρδιάς και της συνείδησης…για να μάθουμε τα «καθέκαστα»…

Κι αυτή η αναζήτηση της αυτοκριτικής είναι το ψάξιμο και η φανέρωση της αλήθειας …και το ζύγι και το μέτρημα των «συν και των πλην»…είναι η ανάδυση στην επιφάνεια και η επαναφορά στο προσκήνιο των κρύφιων έργων και των παραλείψεων…είναι το ξέπλυμα και το καθάρισμα του αγρού του νου και της καρδιάς και του σώματος…είναι ο σκληρός απολογισμός των λαθών…είναι η φανέρωση της κυνικότητα και της σκληρότητας απέναντι στους «άλλους»…

Έτσι είναι η αυτοκριτική, σαν τη νύχτα…αλλά και σαν το πρωινό φως…έτσι όπως μπορεί να φωτίσει και να ξαναγεννήσει τον άνθρωπο και τον ηγέτη…έτσι σαν την πανέμορφη Άνοιξη…σαν την αλήθεια…σαν το γέλιο των μικρών παιδιών…σαν τα άδολα μάτια τους…έτσι σαν τη χαρά του έρωτα και της αγάπης…έτσι σαν τον ήλιο και το φως των αστεριών…

Αναζητώντας, λοιπόν, την αυτοκριτική…ίσως, τώρα που φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει…αρχίζω να περιπλανιέμαι και ψάχνω με περίσσια ανησυχία τις σελίδες των χρόνων της 3ης χιλιετίας…και τις εξετάζω με λεπτομέρεια…και ξεχωρίζω και φέρνω στην επιφάνεια όλα…τα «πραχθέντα και τα λεχθέντα» κι ακόμη τα εύκολα «ναι» και τα χωρίς περίσκεψη «όχι»…

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα την περιπλάνησή μου και ψάχνω με ευθύτητα και σύνεση για τα κοινωνικά προβλήματα…και προσπαθώ να μάθω τα γιατί των λαθών…και τα θέτω απέναντι από τους ηγέτες …και τους καλώ να μιλήσουν…και να δώσουν εξηγήσεις…και να απολογηθούν …και να ξαναβρούν τη λέξη «αυτοκριτική» και να της δώσουν ζωή και να τη ξυπνήσουν… και μια νύχτα…εκεί στην κάμαρα τους…εντελώς μόνοι τους…να κάνουν διάλογο μαζί της…και να την ακούσουν πιότερο…

Και …αν θέλουν να δουν την πραγματικότητα… ας φτιάξουν και το δικαστήριο…τώρα …αυτή την εποχή ,που η αλλοτρίωση του ανθρώπου γίνεται «μόδα»…κι ας βάλουν και δικαστές τη συνείδηση και την αλήθεια …κι ας μιλήσουν…ας μας πουν κάτι…έστω τον αγώνα τους για τα ναρκωτικά…και την πάλη τους για τους χιλιάδες νεκρούς από τα τροχαία ατυχήματα…και για τους αναπήρους…και για τους εγκαταλελειμμένους γέροντες…και τους αστέγους…και τους φτωχούς…και τους τσιγγάνους…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής, λοιπόν, για να θυμηθούν οι ηγέτες της εξουσίας τον αδύναμο και τον ασήμαντο άνθρωπο…για να θυμηθούν τον φυλακισμένο…για να μάθουν να λένε την αλήθεια στο λαό…για γίνουν ευθείς και ειλικρινείς απέναντί του…για να μπορέσουν να τον κατανοήσουν…για να εκτιμήσουν τον αγώνα και τα προβλήματά του…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής… για να γνωρίσουμε όλοι μας τον εαυτό μας…για να μάθουμε να κατανοούμε…για μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι…για να γίνουμε ταπεινοί…για να μάθουμε να δίνουμε κι όχι να ζητάμε…για να μπορούμε να γελάμε και να κλαίμε από χαρά…για να πονάμε για τον συνάνθρωπό μας …για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια και φίλους και εχθρούς…

Αναζητώντας την αυτοκριτική…έτσι,।για να μάθουμε πιότερο τον εαυτό μας μέσα από τα λάθη μας…για να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο…για να παλέψουμε για τον πολιτισμό…για να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο…

Η ώρα πέρασε…ακούω ένα σιγοψυθίρισμα…μάλλον είναι ο αέρας…είμαι βέβαιος ότι μιλάει με τον εαυτό του…κάτι λέει…τον ακούω να κλαίει…

Κλείνω το αλφαβητάρι…κλείνουν τα μάτια…αρχίζω να σκέπτομαι…

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007


Τροχαία ατυχήματα : Και το κακό συνεχίζεται…

Σ’ αυτή τη χώρα το κακό έχει παραγίνει… και το θανατικό έγινε ένα με την καθημερινότητά μας… και αρχίσαμε να το μαθαίνουμε… και φαίνεται …σαν να μη θέλουμε να το χάσουμε… και βαλθήκαμε να το συντηρούμε…

Και σε κάθε μέρος της πατρίδας μας, σε κάθε δρόμο και δρομάκι…σε κάθε στενό…δεν είναι ψέμα…ο τροχαίος θάνατος καραδοκεί…κι εμείς …όλοι εμείς τον αγνοούμε επιδεικτικά…κι αυτός μας καλοπιάνει…και μας ωραιοποιεί την πορεία μας…κι ύστερα μας δείχνει τα δόντια του και μας περιπαίζει...

Και συλλογίζομαι είναι δυνατόν να συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτή η κωμικοτραγωδία…κι όλοι μας, εσύ κι εγώ τι κάνουμε; Κι αλήθεια ,ως πότε θα κλείνουμε όλοι τα μάτια…και οι αρχές, τα υπουργεία κι οι Νομαρχίες κι η Αστυνομία τι κάνουν…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω με τρόμο τις σελίδες του και ψάχνω…και βρίσκω…και διαβάζω τα κατάστιχά του…κι αρχίζω να θλίβομαι…και να συνταράσσομαι από το μέγεθος της καταστροφής που γίνεται στον τόπο μας…

Και συναντώ ονόματα και νέους…και βλέπω πρόσωπα…και διαβάζω στα μάτια τους τα τεράστια γιατί…και τους ρωτώ να μου πουν και να μου εξηγήσουν…κι αυτοί με μια δυνατή φωνή μου λένε : « Φώναξε»…

Κι εγώ φωνάζω…και διαμαρτύρομαι…και προσπαθώ να ξυπνήσω όσους μπορώ…και προσπαθώ να τους υπενθυμίσω ότι το αυτοκίνητο και το μοτοποδήλατο κι η μοτοσικλέτα δεν είναι παιγνιδάκια…και μπορούν από εργαλεία προόδου να γίνουν εργαλεία θανάτου…

Και κτυπάμε το καμπανάκι στις αρχές...και επισημαίνουμε το μέγεθος του κινδύνου…και τον γράφουμε με αριθμούς…και περιμένουμε να ξυπνήσουν και να αλλάξουν πορεία και στρατηγική…και να κάνουν τομές…αλλά μάταια εκλιπαρούμε…

Και το κακό συνεχίζεται…και κοκκινίζουν οι δρόμοι από το αίμα των αδικοχαμένων ανθρώπων…και πάλι τίποτα…καμία κίνηση από τις αρχές…έτσι για να ξυπνήσει ο κόσμος…έστω για να συνειδητοποιήσει την σκληρή πραγματικότητα …

Και όλα τα θύματα των τροχαίων συνεχίζουν να μου μιλάνε …και με παρακινούν να μιλήσω και πάλι…να φωνάξουμε όλοι μαζί στο Ρέθυμνο και στην Κρήτη …να στείλουμε γράμματα στις αρχές…να ευαισθητοποιήσουμε τους πολίτες, γιατί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό…

Κι είναι αλήθεια, φίλες και φίλοι μου, το μέλλον διαγράφεται πολύ ζοφερό …και κάθε φορά που χάνεται ένας άνθρωπος στην άσφαλτο …όλοι μας και πιότερο η πολιτεία πρέπει να αναλογίζεται τις ευθύνες της… για ότι μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε…

Και είναι καιρό και η Αστυνομία ν΄αλλάξει φιλοσοφία δράσης…και στο εθνικό δίκτυο να αρχίζει να δηλώνει μέρα και νύχτα την παρουσία της…κάτι που δε γίνεται…και να δει τα πράγματα και κάπως διαφορετικά… και να σχεδιάσει δράσεις προς όφελος των πολιτών…γιατί μας είναι πολύ δύσκολο να την δικαιολογήσουμε…

Και οι υπεύθυνοι των Νομών, ας ταρακουνήσουν λίγο πιο πολύ το κέντρα λήψεων αποφάσεων των Αθηνών…για να φτιάξουν ,επιτέλους, την Τροχαία του Βόρειου οδικού άξονα, έστω, ας κάνουν αυτή την τομή…γιατί τα θύματα πληθαίνουν…και πάλι θα μας είναι πολύ δύσκολο να τους δικαιολογήσουμε για την « υπομονετική» απραξία τους…

Και οι Δήμοι ας δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον για τους νέους…για τις νέες γενιές… κι ας τους δώσουν τα πρώτα εφόδια μάθησης, για να μπορέσουν να αποκτήσουν μια ουσιαστική κυκλοφοριακή αγωγή…γιατί ,τώρα ,την προσπάθεια των Δημοτικών αρχόντων τη βαθμολογούμε αρνητικά στην ίδρυση και λειτουργία κυκλοφοριακών πάρκων…κι αργότερα ,θα μας είναι πολύ δύσκολο να δικαιολογήσουμε την απραξία τους στον τομέα αυτό…

Κι οι κύριοι Υπουργοί Υπεχωδέ και συγκοινωνιών και Δημόσιας τάξης ας δουν και λίγο διαφορετικά τα πράγματα…και τους προσκαλούμε να οδηγήσουν στο Βόρειο οδικό άξονα…και να πάρουν χαρτί και μολύβι και να μετρήσου ν τα εικονοστάσια…κι αν θέλουν μπορούν να τα φωτογραφίσουν…κι ελπίζουμε ότι θα πάρουν τότε τις σωστές αποφάσεις…γιατί ,φοβόμαστε, ότι όσο περνάει ο χρόνος, είναι βέβαιον , δεν θα μπορέσουμε να τους δικαιολογήσουμε καθόλου…

Κι έρχομαι να μιλήσω στο τέλος στον οδηγό…το υποψήφιο θύμα…που πρέπει να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά…και χρειάζεται να κατανοήσει το μέγεθος των πολλαπλών κινδύνων…και να αλλάξει φιλοσοφία και στάση αντιμετώπισης απέναντι στο «πρόβλημα» που λέγεται «οδήγηση»…γιατί διαφορετικά…ίσως να είναι αργά για οποιαδήποτε κριτική μας…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και αποχαιρετώ τα αθώα θύματα…και βάζω μέσα στην καρδιά μου τις εκκλήσεις τους…κι αρχίζω να φωνάζω παντού…αρχίζω να φωνάζω…να φωνάζω…να φωνάζω…

Είμαι πολίτης…

Καθόμουν στην παραλία και έβλεπα τους ανθρώπους να κινιούνται πάνω-κάτω, φορτωμένοι ,καθένας με τα δικά του προβλήματα και τις αγωνίες του, με το άγχος της σύγχρονης επιβίωσης, με τα χρέη και τις αρρώστιες, με την αβεβαιότητα για το μέλλον, με την ακρίβεια και την ανεργία… και προσπαθούσα οριοθετήσω τις δυνάμεις του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητα…

Κι ενώ άνοιγα το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας ,για να ψάξω και να εξηγήσω τα καθέκαστα…με πλησίασε ένας φίλος και κάθισε κοντά μου κι αμέσως, με μια ματιά ,διαπίστωσα ότι ήταν πολύ στενοχωρημένος και λίγο αγριεμένος…

Και το γιατί, ακούστε το : Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι για ένα θέμα του, ζήτησε πληροφορίες από μία υπηρεσία και η συμπεριφορά του υπαλλήλου, όπως λέει κι ο λαός, δεν ήταν αυτή που έπρεπε… Με άλλα λόγια εξεπλάγη, γιατί περίμενε, ως πολίτης, να έχει μια ευγενική και υπεύθυνη ενημέρωση…

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου δεν ήταν αυτή που έπρεπε…κι αλήθεια πόσες φορές το έχουμε πει όλοι μας…κι ακόμη πόσες φορές το έχουμε διαπιστώσει στην σκληρή καθημερινότητα…

Καλέ μου, φίλε, μην εκπλήττεσαι, γιατί αυτό το φαινόμενο δεν είναι τωρινό… και πρέπει να ξέρεις ότι είναι ίδιον γνώρισμα του ανθρώπου και του Έλληνα που κερδίζει μια θέση εξουσίας, έστω και μικρή… κι αντί να τη διαχειριστεί με δικαιοσύνη και να δώσει στον κάθε πολίτη αυτό που του ανήκει…κι ακόμη να του συμπεριφερθεί με ευγένεια και υπευθυνότητα και καλοσύνη, ξεχνά… και σκληραίνει τη στάση του…και κάνει πως δε σ’ ακούει… και δε σε βλέπει…κι ακόμη ,σε επιπλήττει πολύ εύκολα...

Και μου λες… μα είμαι πολίτης…και θέλω δικαιοσύνη και καλή συμπεριφορά και ευγένεια…και ζητώ και παρακαλώ από τον κάθε υπάλληλο να με κατανοήσει…και να ακούσει το πρόβλημά μου …κι ακόμη να με βοηθήσει…

Έχεις δίκιο, φίλε μου, είσαι πολίτης, αλλά θέλω να σου τονίσω ότι οι άλλοι δεν το ξέρουν…και δεν τους ενδιαφέρει και πολύ…και οι περισσότεροι κοιτάζουν τον εαυτούλη τους…και η θέση που κατέχουν τους δίνει και δύναμη και εξουσία και κύρος και το «δικαίωμα»να σου μιλούν και άγρια…και αγενέστατα…και να ζητούν να γίνεις παράδειγμα μόνο εσύ…

Είμαι πολίτης μου λες…και οι πολιτικοί λένε ότι είσαι λαός…κυρίαρχος λαός…κι όμως, όταν πρέπει να σε υπολογίσουν…έστω να ζητήσουν τη γνώμη σου για σοβαρά θέματα που σε αφορούν…σ’ αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τότε, με μια μονοκοντυλιά τα διαγράφουν όλα…

Είμαι πολίτης μου λες…και θλίβομαι και πικραίνομαι όταν με παραπετούν…και μου κάνουν το «βίο –αβίωτο»… και με κοροϊδεύουν…και δε σηκώνουν το κεφάλι ούτε να με κοιτάξουν…και με διατάσσουν με τις πομπώδεις διαταγές τους επί των υαλοπινάκων : « Μην πλησιάζετε στο ταμείο»… «Μην καπνίζετε»…»Μην χρησιμοποιείτε κινητό»…και βέβαια, όλα αυτά, για μένα, γιατί είμαι πολίτης…

Καλέ μου, φίλε ,αλήθεια, ξέχασες σε ποια χώρα ζεις…κι ακόμη, δεν το κατάλαβες ότι κάθε «καρέκλα» είναι και εξουσία…κι αν ζητάς το δίκιο και την κατανόηση, όπως μου λες, σημαίνει ότι αγνοείς την πραγματικότητα…και οι «κακοί»υπάλληλοι δεν ξέρουν από ευαισθησίες …και δεν έχουν τα οράματα σου για μια πατρίδα ισότητας και δικαιοσύνης …και λίγο τους ενδιαφέρει η καλή συμπεριφορά …και η ευγένεια…

Είμαι πολίτης ,μου λες…και προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με υπεύθυνους Υπηρεσιών και οργανισμών, αλλά μάταια…κι όταν ,μετά από μια Δαιδαλώδη περιπλάνηση στις γραμμές των τηλεφώνων, τελικά, τα καταφέρνω… απαξιούν να μου μιλήσουν …και νιώθω ότι ήδη τους κούρασα…και αντιλαμβάνομαι, ότι δεν έχουν καθόλου τη διάθεση να με ακούσουν…γιατί, αλήθεια σας λέω, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης, μου λες…και τρέχω από γραφείο σε γραφείο…κι ανεβαίνω και κατεβαίνω σκάλες… και με εξυπηρετούν αμέσως όταν οφείλω…και με κτυπούν αλύπητα στο παραμικρό μου λάθος… και με κοιτούν καχύποπτα όταν λέω την αλήθεια… και μου υψώνουν τον τόνο της φωνής τους…και μου κλείνουν την πόρτα, έτσι, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης…ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος, δίχως λεφτά και μετοχές και οικόπεδα…και προσπαθώ να κερδίσω τον «επιούσιον»…και παλεύω…κι αγωνίζομαι ειρηνικά…και ζητώ αυτά που μου ανήκουν και μόνο… και ελπίζω ότι κάποτε ,οι μικροί της εξουσίας και οι μεγάλοι …ελπίζω να με νιώσουν…και να βάλουν στη θέση μου τον πατέρα τους και τη μάνα τους…κι ελπίζω…αλήθεια το εύχομαι, τότε να τους δώσουν ένα κάθισμα να καθίσουν…έτσι, για να ακούσουν το πρόβλημα τους…

Κλείνω το αλφαβητάρι, καλέ μου φίλε, και βάζω στο μυαλό και στην καρδιά μου όλους τους καλούς υπαλλήλους…που τιμούν τη θέση και την εξουσία που τους εκχώρησε η πολιτεία και χαιρόμαστε γι αυτούς…

Καλέ μου, φίλε, μου λες ότι είμαι πολίτης…κι εγώ σε προτρέπω να παλεύεις ειρηνικά γι αυτό…
Περί της σπατάλης ο λόγος…

Ανοίγω το λεξικό, το ξεφυλλίζω και πηγαίνω στο γράμμα «Σ» του Ελληνικού αλφαβήτου κι αφού περιτρέχω τις σελίδες σταματώ στη λέξη «Σπατάλη»,την υπογραμμίζω…και διαβάζω : «Είναι η υπερβολή ,η αλλόγιστη και άσκοπη δαπάνη…κι ακόμη η ανωφελής χρήση»।।

Σπατάλη, λοιπόν, μια λέξη υπερβολής…μια διαδικασία απεριόριστης και άσκοπης κατανάλωσης, μια πορεία για ικανοποίηση των αισθήσεων και της εγωπάθειάς μας…κάτι το ανικανοποίητο των οφθαλμών και της σκέψης, μια πράξη δίχως φειδώ και σύνεση ,δίχως ολιγάρκεια ,δίχως σεβασμό για τα μετέπειτα, δίχως μέτρο…

Είναι η χωρίς λόγο και σκοπό δαπάνη ,η κατάχρηση του αναγκαίου, η ματαιοδοξία στην απόλαυση ,η γεννήτρια των παθών ,ο οδηγός της υπερκατανάλωσης…κι ακόμη ,η μητέρα της ασπλαχνίας και της σκληρότητας και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο…

Σπατάλης φαινόμενο, έτσι για να γεμίσουμε την άδεια καρδιά μας, για το «Θεαθήναι» του «Εγώ»…για να επιδείξουμε τη δύναμή μας, για να αγοράσουμε και να τα πετάξουμε στη συνέχεια στα άχρηστα…για να φάμε και να πιούμε …για να σκορπίσουμε…για να ξεπεράσουμε τα όρια…

Κι αυτό το φαινόμενο, την 3η χιλιετία, φαίνεται ότι καθιερώθηκε σαν μεγαλομοντέρνα «αρχή»,ένα είδος προηγμένου πολιτισμού…κάτι το απαραίτητο της ζωής μας, κάτι το αναγκαίο στις καινούργιες απαιτήσεις των καιρών, όπως οι περισσότεροι συνηθίζουν να λένε, σαν επιχείρημα, για τις δυσκολίες τις ζωής…

Κι αντικατέστησε την έννοια της «αποταμίευσης» και την έβαλε στο χρονοντούλαπο για μουσειακή χρήση και ξεχάστηκαν και οι συμβουλές των μεγαλύτερων και των μορφωμένων… και οι εκθέσεις ιδεών στο σχολείο και οι έπαινοι και τα βραβεία…και τα ρητά και τα αποφθέγματα και οι παροιμίες της περασμένης χιλιετίας…είναι αλήθεια! χάθηκαν…γιατί ,η ακόρεστη σπατάλη τ’ έσβησε κι από τη μνήμη κι από τον πολιτισμό μας…

Και μάθαμε στα παιδιά μας να σκορπούν και τους αποστερήσαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουν για το «πρέπον» και δεν τους μιλήσαμε…ούτε τα συμβουλεύσαμε για το μέτρο… γιατί είπαμε, αφού εμείς τα στερηθήκαμε, ας τα δώσουμε όλα…και τα δώσαμε…

Και οι μεγάλοι και τα κόμματα και οι συνδικαλιστές, αντί να μιλήσουν στον κόσμο με τη γλώσσα της αλήθειας…φρόντισαν με ετικέτες και συνθήματα να πριονίσουν τα θεμέλια της σύνεσης και τον πλάνεψαν και τον παγίδεψαν…και χρησιμοποίησαν έντεχνα τη λέξη της «λιτότητας» για να απαξιώσουν το μέτρο…

Και δίδαξαν ,σε «πανεπιστημιακό επίπεδο» τη σπατάλη και το «φάε, πίε και ευφραίνου» και καλλιέργησαν «Ευρωπαϊκά» το δέντρο της και τη διαφήμισαν…και ωραιοποίησαν τη μελλοντική φθορά και μπόλιασαν τους νέους με όλα τα κακά του «ναρκισσισμού» και της ωραιοπάθειας…

Για τη σπατάλη, λοιπόν, ο λόγος, τώρα ,την 3η χιλιετία της «νέας τάξης των πραγμάτων»,όπως λένε οι ματαιόδοξοι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, για το όλο και περισσότερα…για να αυξήσουμε τα ακόρεστα πάθη μας, για την ευτυχία μας…μόνο για μας…γιατί έτσι πρέπει, γιατί το «δικαιούμαστε» λένε , σ’ αυτή τη ζωή…

Δικαιώματα κατανάλωσης…απαιτήσεις για περισσότερα φαγητά, για περισσότερα μπιχλιμπίδια…περισσότερα ταξίδια, ρούχα, χρυσά, ποτά, αυτοκίνητα, περισσότερες αλλαγές σε όλα…σε συντρόφους…σε φίλους, σε συνήθειες, έτσι, γιατί το επιζητεί η εποχή μας, έτσι, γιατί ,σκόπιμα, κάποιοι μας πέρασαν σ’ αυτή την πλευρά, σ’ αυτή την περίτεχνη αιχμαλωσία μας…

Πάρτε…πάρτε…πάρτε άφθονο χρήμα, έτσι λένε, πάρτε για να ξοδέψετε…για να σπαταλήσετε, δεν πειράζει…πάρτε για να ξεφύγετε απ’ την καθημερινότητα, γιατί «σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε»,πάρτε για τις διακοπές σας…πάρτε για να αγοράσετε κι αυτό…και τούτο…κι εκείνο…πάρτε γρήγορα για να προλάβετε…τρέξτε…όλες οι προσφορές της σπατάλης μέχρι το τέλος του μήνα…

Μάθαμε, όπως φαίνεται καλά το μάθημά μας και ξεχάσαμε τι σημαίνει «χαλινάρι» και ολιγάρκεια και αποταμίευση και μέτρο…κι όλα αυτά σβήστηκαν μεμιάς κι έμειναν στο βάθος του μυαλού μας σαν μικρές εικόνες ανάμνησης μιας άλλης εποχής…μιας εποχής, που οι άνθρωποί της έκαναν αγώνα για να σταθούν και να φτιάξουν…

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στη «θεατρική σκηνή» του κόσμου, από την άλλη πλευρά, κάποιοι άλλοι ,αναζητούν με αγωνία τα περισσεύματα και τα «ψυχία» της σπατάλης και αγχώνονται και ανησυχούν και κλαίνε για τα παιδιά τους…και παλεύουν για τον «επιούσιον» και μετρούν και ξαναμετρούν και υπολογίζουν και ζυγίζουν…

Είναι οι άνθρωποι του μόχθου…οι άνθρωποι που ονομάστηκαν «φτωχοί»,αυτοί που γεννήθηκαν και «έφυγαν» με πόνο και με στέρηση, μαύροι ή λευκοί ,Ασιάτες ή Αφρικανοί, τσιγγάνοι, πάροικοι του κόσμου…άνθρωποι, δίχως ανέσεις, δίχως ψωμί και νερό και γάλα…δίχως παιγνίδι ,δίχως ζεστασιά και θαλπωρή, δίχως περίθαλψη…άνθρωποι, εικόνες πόνου κι απόγνωσης και εγκατάλειψης…πίνακες ζωγραφικής για τη συνείδησή μας…

Η μια πλευρά και η άλλη, ο δρόμος της σπατάλης…και ο δρόμος της στέρησης…η ασυδοσία της χρήσης και η αδυναμία της απόκτησης, η αφθονία των περισσευμάτων και τα «ψυχία»,η υπερβολή και η στέρηση κι ακόμη, η υπεροψία και η ταπείνωση, το γέλιο και το κλάμα…τα χαρούμενα παιδικά μάτια και εκείνα τα γιομάτα θλίψη και πόνο…

Έτσι είναι τα πράγματα στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, ένας κόσμος μεγάλων αντιθέσεων…που γαλουχήθηκε με βάση τα οικονομικά πρότυπα, που ο ένας μαθαίνει τον άλλο να σκορπάει…που η κοινωνία ανέχεται, γιατί είναι ανίσχυρη…που η πολιτεία παρασύρεται …και ακολουθεί και δε διδάσκει… και παρακολουθεί , μοιρολατρικά, τα συμβαίνοντα , δίχως ν’ αντισκέκεται ,δίχως να ορθώνει ανάστημα… ένας κόσμος αιχμάλωτος των διαφημίσεων της άσκοπης κατανάλωσης…

Και το ερώτημά μας ,απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο της σπάταλης «διδασκαλίας» είναι : «Μπορούμε ν’ αλλάξουμε»…και υπάρχει τρόπος να επανέλθουμε σε δρόμους περίσκεψης και σωφροσύνης…
Αλήθεια! Είναι η ώρα να σιωπήσουμε… και να μιλήσουμε λίγο με τον εαυτό μας, με ειλικρίνεια…και να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα τον άνθρωπο…αυτό τον στερημένο και χωρίς περίσσια δικαιώματα συνάνθρωπό μας…και λίγο πιο πέρα στις χώρες της πείνας και της φτώχειας…και στις σκηνές των τσιγγάνων…και στα φτωχόσπιστα…και στα μέρη της μοναξιάς των γερόντων…και στα νοσοκομεία …σε κάθε γωνιά που περιτριγυρνά η δυστυχία…τότε, ίσως τότε ελευθερωθεί και η σκέψη και η καρδιά μας…

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, ίσως μάθαμε κάτι… το ελπίζουμε...

Κυριακή 12 Αυγούστου 2007

Το παιδί και ο Γύπας…


Έβλεπα για αρκετή ώρα τη φωτογραφία… κι από το μυαλό μου περνούσαν σκέψεις και σκέψεις, ανάμικτα συναισθήματα οργής και πικρίας, έντονη αγανάκτηση, πολλά γιατί…πόνος για το κατάντημά μας, για την απανθρωπιά μας και την έλλειψη κατανόησης και συμπαράστασης για τον άνθρωπο…

Και ήταν μια φωτογραφία μόνο…μια μικρή φωτογραφία, με ένα μικρό κοριτσάκι κάτω στο ξερό χώμα…ένα μαύρο παιδί…λίγων χρόνων, αδύνατο, ταλαιπωρημένο, σαν τη γη της Αφρικής και του Σουδάν…και είχε σκυμμένο το κεφαλάκι του και προσπαθούσε να σύρει τα βήματά του ,να φτάσει στην άκρη της ελπίδας του…εκεί που θα έβρισκε ένα μικρό κομμάτι ψωμί…μόνο γι αυτό…

Και λίγο πιο πίσω είδα την άλλη αγριότητα…είδα την ψυχρότητα και τη σκληρότητα σ’ όλο το μεγαλείο της, αυτό το παγωμένο βλέμμα ,που καθημερινά ζούμε όλοι μας όταν ψυχραίνεται η αγάπη των ανθρώπων…ένα βλέμμα κυνικό και οξύ, έτοιμο να σε διαλύσει και να σ’ αφανίσει ,να πέσει επάνω στον αδύναμο και να τον κατασπαράξει…

Είδα, λοιπόν, τον Γύπα να στέκεται ψυχρός πίσω από το μικρό κοριτσάκι και να αναμένει… για να κερδίσει από την πτώση του μικρού…να το κατασπαράξει…για να πάρει μόνο… αδιαφορώντας για την κακουχία και την αδυναμία του, για τη δυστυχία και την ανέχειά του…και περίμενε….καθώς, το μικρό κοριτσάκι του κόσμου του Σουδάν ,το δίχως όνομα, προχωρούσε κάτω από τον καυτό ήλιο, αργά-αργά, κοιτάζοντας την ξερή γη…

Κι ο ήλιος άρχισε να μεσουρανεί…κι ο κόσμος συνέχιζε την πορεία του…και το μικρό της Αφρικής έσκαβε το χώμα και τις πέτρες ,προσπαθώντας να φτάσει… κι ο Γύπας περίμενε στο προσκήνιο… και ήρθε η στιγμή που ο Κέβιν Κάρτερ, ο Νοτιοαφρικανός φωτορεπόρτερ, μ’ ένα «κλικ» στη μηχανή του ζωγράφισε το πρόσωπο της κοινωνίας μας… κι αργότερα το 1994 οι «καλοί» τον βράβευσαν με το βραβείο Πούλιτζερ… και το όνομά του ανέβηκε στην κορυφή…

Έκλεισα τα μάτια μου για να ξεχάσω για λίγο… όμως η σκέψη μου δεν μπορούσε να ξεφύγει από το παιδί και το Γύπα…και τα μάτια μου ,χωρίς να το θέλω ,άρχισαν να τρέχουν δίχως σταματημό…κι η καρδιά μου άρχισε να προβάλει εικόνες με πολλά γιατί…κι έβγαζε ερωτήματα και ζητούσε απαντήσεις…κι έκανε συγκρίσεις…και μιλούσε με το Θεό…και ξαναγύριζε στη φωτογραφία…

Άρχισα να ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αναζητούσα μέσα από τις σελίδες του χρόνου ένα γιατί, έστω ένα μόνο…κι ήθελα μια απάντηση, έστω μία μόνο…για δικαιολογήσω… έστω για να εξηγήσω το κατάντημά μας…αυτό το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της απάθειάς μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας…

Κι συνέχισα να προσπαθώ και να επιμένω, έχοντας στα εσώβαθα της καρδιάς μου το παιδί της Αφρικής και το Γύπα…κι έψαχνα για μια λέξη…μια μικρή λεξούλα δικαιολογίας για όλους μας ,έστω με πέντε γράμματα ,σαν το παιδί του κόσμου του Σουδάν…που το βλέπω ακόμα να προχωρά…μόνο του, δίχως το απαλό χέρι της μάνας …να αγωνίζεται για να φτάσει για λίγα ψίχουλα…λίγο γάλα…λίγο ψωμί…για ένα χαμόγελο, για λίγη στοργή…

Και στο διάβα μου, σ΄αυτή την περιπλάνηση της καρδιάς μου μέσα στο αλφαβητάρι, συνάντησα λέξεις υπεροψίας και αδιαφορίας… λέξεις σκληρότητας, λέξεις κυνικότητας, λέξεις πολλές ,για το «εγώ και την εξουσία και τον πλούτο», λόγια ψευτιάς και υποκρισίας…

Κι είδα εικόνες σπατάλης και πρόσωπα αλαζονικά…και στην αντίπερα όχθη σκυμμένα κεφάλια μέχρι τη γη…και φτωχούς και πεινασμένους …και μανάδες με στερεμένο το δάκρυ…και κατατρεγμένους…και δυστυχείς…και λαβωμένους των πολέμων…και μικρούς …και γέροντες και γερόντισσες…και παιδιά δίχως πόδια και χέρια…και καμένα κορμάκια από τις «έξυπνες βόμβες» που σκόρπισαν οι «Γύπες» του πλανήτη…

Κι άκουσα κλάματα και βογκητά…και κραυγές οδύνης…και φωνές απελπισίας και κοπετούς…κι είδα ρακένδυτους και δυστυχείς να ψελλίζουν ταπεινά για λίγη βοήθεια…για λίγη τροφή και στέγη…για ένα ανθρώπινο αγκάλιασμα…για μια λέξη συμπόνιας και συμπαράστασης…για μια σταγόνα στοργής…

Και η παράσταση του παραλόγου συνεχιζόταν στα σαλόνια των ισχυρών και των πλουσίων του κόσμου και δεν έβλεπαν, ούτε άκουγαν…και γλεντούσαν και προγραμμάτιζαν…και έφτιαχναν το « δικό» τους κόσμο…κι έτρωγαν τα πλουσιοπάροχα φαγητά τους…και καμάρωναν για τις συλλογές και τις αντίκες τους…και θεοποιούσαν τη σπατάλη …και προέβαλαν την ασπλαχνία τους σαν κύρος και δύναμη…κι όλο ζητούσαν το παραπάνω για το εαυτό τους…

Φίλοι μου, λέγεται, ότι ο Θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα όχι τόσο για την πορνεία και τη σκληρότητά τους, όσο για το μέγεθος της σπατάλης και της ασπλαχνίας τους… δυο λέξεις που θα κρίνουν τους «Γύπες» της κάθε εποχής και πιότερο της δικής μας…αυτής της κοινωνίας που τρελάθηκε από την αφθονία των αγαθών και οχυρώθηκε μόνο στον «εαυτό»της ,ξεχνώντας την έννοια και το πραγματικό νόημα της αγάπης για τον άνθρωπο…

Αλήθεια, αυτή τη λέξη φύτεψε στην καρδιά μου το ακούραστο αλφαβητάρι…μια λέξη γνωστή σε κάθε παιδί του κόσμου … κίτρινο, μαύρο ή μελαψό…που το χαμόγελο και το κλάμα τους ανθίζουν αγάπη…που στα όνειρά τους ζητούν αγάπη…που θέλουν να παίξουν και να τρέξουν ξέγνοιαστα…να γράψουν και να ζωγραφίσουν…να τραγουδήσουν…να φωνάξουν…να νιώσουν το χάδι της μάνας και του πατέρα στο πρόσωπό τους…ν’ ακούσουν μικρές ιστορίες και παραμύθια…

Αγάπη, λοιπόν, για να εξαφανιστούν οι «Γύπες, που καιροφυλακτούν για να κατασπαράξουν τον άνθρωπο…αγάπη για να γλυκάνει η καρδιά των «μεγάλων» και να μπορέσουν να πλησιάσουν τον συνάνθρωπο τους…αγάπη για να σταματήσει η φτώχεια και η δυστυχία…αγάπη για να σταματήσουν οι πόλεμοι…για να ειρηνέψουν οι καρδιές των ηγετών και των Εθνών…αγάπη για να διαλυθεί το σκοτάδι…αγάπη για να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά…

Το «κλικ»της φωτογραφικής μηχανής ακούστηκε και ο Κέβιν Κάρτερ έτρεξε να αναγγείλει το «πρωτόγνωρο»γεγονός στο συνάδελφό του Γιοάο Σίλβα…κι αλήθεια, αυτή η φωτογραφία ήταν η αρχή…μια στιγμή της ύστατης παιδικής τραγωδίας που συντάραξε και προκάλεσε «σοκ» σ’ όλο τον κόσμο …

Όμως, φίλοι μου, σιγά-σιγά ξεχάστηκε κι αυτό…αφού η αγάπη δεν μπόρεσε να σταθεί για πολύ χρόνο στις καρδιές των ανθρώπων και πιότερο των «ισχυρών»…αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις …και τα βάσανα…η πείνα…η φτώχεια…οι πόλεμοι …και η δυστυχία συνεχίζονται…και ο Γύπας παραμονεύει…

Και ο Κέβιν Κάρτερ τι έγινε τελικά…Ειλικρινά, προσευχόμαστε να τον σπλαχνιστεί και να τον αναπαύσει ο Θεός, γιατί ,τρεις μήνες μετά τη βράβευση του με το βραβείο Πούλιτζερ, έδωσε τέλος στη ζωή του ,αφού δεν μπορούσε ν’ αντέξει τις φωνές της συνείδησής του …

Στο ημερολόγιο του, μεταξύ των άλλων έγραφε : « Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δεν θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύσεις την ψυχή αυτού του παιδιού…»

Κλείνω το αλφαβητάρι και γράφω τη λέξη Αγάπη μέσα στην καρδιά μου…και φωνάζω και προσκαλώ όλα τα παιδιά του κόσμου…και στήνουμε χορό…και τραγουδάμε…και στέλνουμε τα τραγούδια μας στο Σουδάν για το μικρό κορίτσι , για τον Κέβιν Κάρτερ, για όλα τα παιδιά της Αφρικής…


Ευχαριστώ τον Πατέρα Αθανάσιο Γιουσμά, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης και το περιοδικό «ΑΠΟΣΤΟΛΗ»,γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να διακονήσω το νόημα της Αγάπης του Χριστού.



Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...


Έτσι θα ακούσωμε όλοι μας τον Κύριο μας,τον Χριστό της Αγάπης, εν εκείνη τη φοβερά ημέρα ...

Κι εμείς τι θα πούμε...τι θα απαντήσουμε...

Φίλε μου,όταν στη γειτονιά μας... σ' όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που λένε πεινώ...

Όταν μικρά παιδιά προσπαθούν να ξεγελάσουν την πείνα τους από τα ψίχουλα των σκουπιδιών...

Όταν τα μάτια τους...και τα σκελετωμένα κορμάκια τους λένε πεινώ...

Τότε...εμείς, που τα έχουμε όλα ...και σπάταλα τα πετάμε ,πως θα δικαιολογηθούμε...

Υπεραγία Θεοτόκος :Σύμβολο ελπίδας και ζωής !


Ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι και μετρώ τις σελίδες του χρόνου κι ανασκαλεύω ημέρες και μήνες και χρόνια…και διαβάζω για την πορεία του ανθρώπινου γένους, για τα κατορθώματα και τις πτώσεις του…και φέρνω στο προσκήνιο του νου όλες εκείνες τις μορφές που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά την πορεία του κόσμου…

Κι αφήνω την καρδιά μου να περιπλανηθεί και να τρέξει, να ψάξει σε κάθε γωνιά της γης, σε κάθε σπίτι, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε καθημερινό λόγο και διαπιστώνω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι μια μορφή ξεπροβάλλει στο προσκήνιο της ιστορίας και του κόσμου…η Αγία μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγιάς μας, της μητέρας του Κυρίου μας Ιησού.

Μορφή σεπτή, σιωπηλή, Άγια, ταπεινή, γιομάτη γλυκύτητα, μορφή και σύμβολο ελπίδας και ζωής του κόσμου, ο δρόμος που καθοδηγεί τα βήματά μας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και μας παραμυθεί και μας νουθετεί και μας διδάσκει…

Κι αλήθεια δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε άλλη μορφή που να συνοδεύει τόσο πολύ τη ζωή των ανθρώπων στην καθημερινότητα, στις χαρές και στις λύπες, στις αρρώστιες και στους κινδύνους…όνομα ευλογημένο και χιλιοτραγουδισμένο, με άσματα και ύμνους και μελωδίες αγγελικές, μια Πάναγνη μορφή ,που έγινε προσευχή και δέηση από τον χρωστήρα των Αγιογράφων .

Υπεραγία Θεοτόκος, η στέγη των πιστών, η Μάνα, η Μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων…η σκάλα που ενώνει γη και ουρανόν, που μεσολαβεί για έλεος και σωτηρία ενώπιον του Υιού της ,ενώπιον του Κυρίου του σύμπαντος, του Χριστού της Αγάπης.

Συνεχίζω να ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και κάθε φορά που συναντώ το Άγιο όνομα και τη μορφή της Παναγίας νιώθω τον αέρα να μυρίζει και να μοσκοβολά θυμάρι και δυόσμο και θυμίαμα αγγελικό…κι ακούω υπερκόσμιους ύμνους και μελωδίες…και βλέπω τη φύση να σκιρτά από χαρά κι αγαλλίαση…και να υποκλίνονται στο πέρασμά της τα δέντρα και τα λουλούδια…και τ’ άστρα τ’ ουρανού να φωτίζουν το διάβα της …κι Άγγελοι κι Αρχάγγελοι να σκύβουν το κεφάλι και να δοξολογούν το Άγιο όνομά της.

Υπεραγία Θεοτόκος το σύμβολο της ελπίδας και της ζωής του κόσμου…το παράδειγμα το καλό για να προχωρήσουμε…η όαση και το λιμάνι …το πρότυπο στη ζωή μας…η προστάτις και βοηθός μας …η περιτρέχουσα την γην για τον άνθρωπον…η Θεοτόκος η Ελεούσα ,η τιμιωτέρα των Χερουβίμ, η Παρηγορήτρια… η των Πάντων Χαρά κι ελπίδα και προστασία…

Το πρότυπο της ζωής μας…μια λέξη που μας δείχνει το δρόμο…που μας καλεί να το ακολουθήσουμε και πιότερο οι νέες γενιές…οι νέοι της εποχής μας, που φαίνεται ότι λοξοδρόμησαν …και πλανήθηκαν…και θεοποίησαν τα σύγχρονα είδωλα της τεχνολογίας …και λάτρεψαν την ύλη και την ομορφιά του σώματος και το «εγώ»…

Είναι το παράδειγμα το καλό για τις γυναίκες της εποχής μας, η αληθινή ομορφιά…είναι το «ξύπνημα» μια νέας πορείας…είναι ο καλός και πιστός σύντροφος …ο αληθής και ειλικρινής φίλος…

Υπεραγία Θεοτόκος είναι η αληθινή ζωή…που μας χαρίζει τους καρπούς της Ουράνιας Αγάπης, που μας διδάσκει για πραότητα και ταπείνωση και υπομονή …που μας δείχνει την πραγματική πορεία…που είναι κοντά μας σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας και του Έθνους μας…που προσεύχεται για μας, για τη ζωή και τη σωτηρία μας, για την ειρήνη του κόσμου…

Η Παναγία μας, όπως λέει κι αείμνηστος Φώτης Κόντογλου ,είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού, λέει, είναι πονεμένη θρησκεία, γιατί ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο και η μητέρα του, η Παναγία, πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο, γι αυτό καταφεύγουμε σε Κείνη, που την είπανε οι πατεράδες μας : «Καταφυγή», «Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα», «»Οξεία αντίληψη», «Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια ονόματα, που δε βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και πονούσανε.

Κλείνω το αλφαβητάρι και τα χείλη μου μονολογούν : Παναγιά μου, ελπίδα της ζωής μας ,βοήθησέ μας !

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007


Θάλασσα : Ελπίζουμε να τη βλέπουμε ακόμη...


Ραούλ Φολλερώ : Ο Θεός είναι Αγάπη !!

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου και προχωρώ μέσα στους αιώνες κι αναζητώ και ψάχνω στα κατάστιχά του…κι έχω την αγωνία να μάθω για τον άνθρωπο που έκανε πράξη της ζωή τον πλησίον του…τον άλλο άνθρωπο…τον συνάνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης…

Και σταματώ και σημειώνω…και υπογραμμίζω ένα όνομα…και το διαβάζω με σεβασμό : Ραούλ Φολλερώ…και για να μάθω περισσότερα καταγράφω τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του, την ηλικία και την καταγωγή του…και διαβάζω : είναι ένα παιδί μόλις δεκαπέντε χρόνων…ένα παιδί από τη Γαλλία…

Κι αυτό το παιδί…σ’ αυτή την ηλικία…από τα πρώτα βήματα της ζωής του άρχισε να μιλά …και να περιπλέκει και να ζωγραφίζει για την αγάπη…Έγραφε , λοιπόν, σε μια διάλεξή του που έδωσε στη γενέτειρα του σε ηλικία δεκαπέντε ετών υπέρ των μικρών αδελφών πτωχών: « Ο Θεός είναι Αγάπη» .

Και στα πρώτα ποιήματά του οριοθετεί και αποκαλύπτει το μυστικό της πίστεως που θα διαφυλάξει πάντοτε στο έργο του… « πρέπει να νιώθει κανείς μεγάλη ψυχική δύναμη όταν είναι βέβαιος για το καλό που κάνει» …κι ακόμη η νίκη…η νίκη ανήκε σ’ εκείνον που ποτέ δεν αμφέβαλε…

Κι αυτό το παιδί ήταν πράγματι ποιητής …ποιητής της ζωής και του καλού…ένας ποιητής που το κέντρο της ύπαρξης του είναι η άλλη ύπαρξη και η αγάπη του για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους του κόσμου…

Και σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα εποχή, το 1942, δημιουργεί την ώρα των πτωχών…και ζητά από τον καθένα μας να θυσιάζει τουλάχιστον μια ώρα τον χρόνο από το μισθό του, το εισόδημα ή το κέρδος του για να ανακουφίσει τους δυστυχείς…

Και εξηγεί… « ότι όταν δίνεις μια ώρα τον χρόνο στους πτωχούς…τους αφιερώνεις αυτή τη στιγμή της ζωής σου, τους σκέπτεσαι, θυσιάζεις γι αυτούς το μόχθο σου…κι αυτό είναι έργο της αγάπης…μια πράξη αδελφική, όπου οι πλούσιοι δε διακρίνονται από τους πτωχούς, παρά μόνο από το γεγονός ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν στο ίδιο χρονικό διάστημα περισσότερο καλό…

Τα 1946 έφτιαξε το τάγμα της αγάπης…με μια μόνο υποχρέωση…μόνο την καλή θέληση των μελών…δηλαδή το να προσπαθήσουν να γίνουν καλοί…κι έχοντας αυτή την ευτυχία να την κάνει ο καθένας να ακτινοβολεί…γιατί η αγάπη είναι χαρά…κι αυτή η χαρά μπορεί να γίνει ένας λαμπερός κρίκος μια απέραντης αλυσίδας αγάπης, που θα συνδέσει τρυφερά τον κόσμο…

Κι έγραφε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος : « ότι ένα μέλος του τάγματος της αγάπης δεν λησμονεί ποτέ ότι στον κόσμο υπάρχουν 800 εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που δεν αντίκρισαν ποτέ γιατρό…και 600 εκατομμύρια που δεν εμβολιάσθηκαν…κι ακόμη 1300 εκατομμύρια που δεν ξέρουν να διαβάζουν…και πέντε εκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα…Γι αυτό, ένα μέλος του τάγματος της αγάπης πρέπει να γνωρίζει, ότι όσο θα υπάρχει επάνω στη γη ένας αθώος, που πεινά, που κρυώνει, που καταδιώκεται, δεν θα έχει δικαίωμα να σιωπήσει, ούτε να αναπαυθεί…

Δώστε, λοιπόν, αγάπη παρακαλεί ο Φολλερώ και συλλογιστείτε τους γέροντες που δεν έχουν συγγενείς, ούτε φίλους, που αντί άλλης επισκέψεως περιμένουν τον θάνατο…κι αγιάσατε τη χαρά σας και τη χαρά των μικρών σας παιδιών με μια πράξη αγάπης…

Ο Ραούλ Φολλερώ, ο αδελφός των φτωχών και των δυστυχισμένων…ο πατέρας των λεπρών…που υπολογίζεται ότι αγκάλιασε 15.000 λεπρούς…κι έκλαψε….και γέλασε μαζί τους…μας καλεί να αποτινάξουμε τις αληθινές μορφές λέπρας… τις περισσότερες μεταδοτικές αρρώστιες , που είναι η δυστυχία, η πείνα, ο εγωισμός, ο φανατισμός και η δειλία…

Κι ο μόνος τρόπος είναι η αγάπη…το μοναδικό όπλο…γιατί καμία αξία έχουν οι δικτατορικές τεχνικές, οι στείρες ανακαλύψεις, τα ματαιόδοξα ρεκόρ, αν η καρδιά δεν λαμβάνει μέρος ,γιατί ένας πολιτισμός χωρίς αγάπη, είναι μια μυρμηγκοφωλιά…

Κι έγραφε προς τους μεγάλους …και τους ζητούσε να διαθέσουν το κόστος δύο αεροπλάνων για τις ανάγκες νοσηλείας των χανσενικών του κόσμου…λέγοντάς τους ότι δεν θα διαταραχθεί η ισορροπία των δυνάμεών τους…κι έτσι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το ύπνο τους ήσυχοι…κι εγώ ,τους έλεγε, θα κοιμηθώ καλύτερα….γιατί εκατομμύρια δυστυχισμένων θα κοιμηθούν επιτέλους…όμως, ποτέ δεν του απάντησαν…

Ο Θεός είναι αγάπη…είναι η καρδιά, το κλειδί τ’ ουρανού ,η μόνη μεγάλη δύναμη του σύμπαντος, η μόνη ανίκητη, η μόνη δημιουργός…κι αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας…της μόνης ευτυχίας που αξίζει να γευτεί κανείς…

Η Αγάπη είναι η προβολή του προσώπου του Χριστού επάνω στο πρόσωπο του πτωχού, του πονεμένου, του καταδικασμένου…είναι αυτό που κατέχω κι έδωσα …αυτό το καλό των ουρανών ,πιο μεταδοτικό και πιο ακτινοβόλο απ’ το κακό…

Γράφει ο Ραούλ Φολλερώ…είδα ένα όνειρο…ένας άνθρωπος παρουσιάστηκε στο κριτήριο του Κυρίου : « Δες, Θεέ μου, του έλεγε, τήρησα τον Νόμο σου, δεν έκανα τίποτα το αισχρό, το κακό ή το αντίθρησκο. Κύριε, τα χέρια μου είναι καθαρά…Ασφαλώς, ασφαλώς, του απαντούσε ο καλός Θεός… Αλλ’ είναι άδεια…

Γι αυτό, λέει, μάθε μας Κύριε να σκεπτόμαστε τους άλλους…και να αγαπούμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν…και να υποφέρουμε και να ευτυχούμε με τον πόνο των άλλων…κι ας λυπηθούμε τους κακούς κι ας προσπαθήσουμε να τους συνετίσουμε…ας τους δείξουμε ότι πήραν στραβό δρόμο….γιατί η κακία είναι συνένοχος της δυστυχίας κι ότι η καλοσύνη μόνη μας οδηγεί στη χαρά…

Ραούλ Φολλερώ…μια ζωή με τη σκέψη για τους φτωχούς του κόσμου…για τους απόκληρους ,για τους απελπισμένους…μια ζωή κοντά τους… έκανε τριάντα φορές το γύρο του κόσμου και ψηλαφούσε τις πληγές τους…και πρόσφερε βάρσαμο ελπίδας … κι αγωνιζόταν με όπλο την αγάπη …

Κλείνω το αλφαβητάρι και συλλογίζομαι ότι ο Θεός είναι Αγάπη ! μια αγάπη που περιτρέχει για να απαλύνει τον πόνο και τη δυστυχία και την αρρώστια…μια αγάπη που μας καλεί να μοιραστούμε τη ζωή μας με τη ζωή του πλησίον μας….μια αγάπη που βοηθάει τον πτωχό, τον άρρωστο ,τον καταδιωγμένο για να ξαναβρεί το δρόμο του…

Ραούλ Φολλερώ : Ο Θεός είναι Αγάπη !
Εις δικαιοσύνην…


Λένε ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τον πάροικο άνθρωπο, που αναζητά την πατρίδα του σ’ όλη του τη ζωή και περιπλανιέται από τον ένα τόπο στον άλλο και ρωτά και ψάχνει… κι αυτή όλο και του γίνεται πιο άγνωστη, πιο απόμακρη, πιο μυστική…

Την πατρίδα της, λοιπόν, αναζητά η δικαιοσύνη ,μέρα και νύχτα, σιωπηλά κι ακούραστα …και ψάχνει στις καρδιές των ανθρώπων ,σε κάθε απόμακρη σκέψη και περιμένει υπομονετικά …και χαίρεται…και κλαίει…και καταδιώκεται…

Και για χάρη της ορκίζονται πολλοί…και δίνουν όρκους σε Ευαγγέλια και διαβεβαιώνουν στην τιμή και στη συνείδησή τους, ότι θα μιλήσουν για την αλήθεια …ότι θα πράξουν αυτό που επιβάλλεται κι από τους ηθικούς κανόνες και από τους κανόνες της πολιτείας…

Κι η δικαιοσύνη ακούει και προχωρά ψηλαφιστά, έχοντας οδηγό τη βακτηρία της αλήθειας…και έρχεται κοντά τους και περιμένει τις αποφάσεις τους, το ναι ή το όχι τους, και είναι ανήσυχη και αγωνιά για την απάντηση…

Αυτή την απάντηση αναζητούμε σ’ όλη μας τη ζωή, αυτή την πράξη που καταξιώνει την ύπαρξη μας …που σε γεμίζει και νιώθεις ότι είσαι πραγματικά άνθρωπος, όταν συνειδητά αποδίδεις το «αρμόζον» και το «πρέπον» και το «ηθικό», δίχως υποκρισία και υστεροβουλία, δίχως ιδιοτέλεια…

Κι αυτή η αιώνια αναζήτηση της ουσίας της δικαιοσύνης σε κάθε γωνιά της γης…αυτό το ξεσκάλισμα και το ξεκαθάρισμα των λόγων και των πράξεών μας, αυτή η απόδοση των ίσων απέναντι στον άνθρωπο και το λαό, είναι το αληθινό χρέος, είναι και η πατρίδα της δικαιοσύνης…

Εις δικαιοσύνην, λοιπόν, η αναφορά μας ,σ’ αυτή την αρχόντισσα του κόσμου, που εδώ και χιλιάδες χρόνια ακολουθεί τον ευθύ δρόμο και πορεύεται με σύντροφο και στήριγμά της την αλήθεια, έτσι όπως την νιώθουν οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, σ’ όποια θέση κι αν βρίσκονται…

Σ’ αυτήν ανήκει ο έπαινος και η τιμή, όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται …όταν σέβονται και ανταμείβουν τον κόπο του άλλου…όταν ξαγρυπνούν, αναζητώντας την αλήθεια…όταν ψάχνουν ακούραστα γι’ αυτήν…όταν τολμούν να μιλήσουν…

Έτσι είναι η δικαιοσύνη, ένα ολοκάθαρο ναι ή ένα όχι ,έτσι σαν το «γάργαρο» νερό, σαν το ευθύ δρόμο…έτσι σαν το γέλιο του μικρού παιδιού, σαν τα άδολα μάτια του…γαλήνια ή τρικυμισμένη θάλασσα, μια ζωγραφιά του καταγάλανου ουρανού…ένα πατρικό ακούμπισμα στο ώμο του ταλαίπωρου και του ανώνυμου ανθρώπου…κι ακόμη, σαν το φως της άνοιξης, μια δικαιοσύνη γιομάτη πόνο… όσο το δάκρυ της μάνας…

Αυτή είναι η δικαιοσύνη, ο καθημερινός σύντροφος της ζωής μας, ο καθρέπτης της ψυχής, το μέτρο της ειλικρίνειας και της εντιμότητας, η φωτιά που κατακαίει το ψεύδος και τη διαστρέβλωση της αλήθειας…αυτή τη δικαιοσύνη που εκλιπαρούν οι αθώοι…

Αρχίζει να βραδιάζει…η τυφλή αρχόντισσα ανοίγει το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μέσα απ’ το πέλαγος της σιωπής της μου δείχνει να ψάξω στα κατάστιχά του…κι εγώ ,αρχίζω να ξεφυλλίζω και ξεχωρίζω τα θέματα και τα βάζω σε μια σειρά …

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα και τα εξετάζω στην ουσία τους και αγγίζω την πραγματικότητα και μετρώ και ζυγίζω και βγάζω συμπεράσματα…

Κι αρχίζω από το «σπίτι» της ανθρώπινης δικαιοσύνης… και βλέπω και καμαρώνω τους έντιμους δικαστές και καταγράφω τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους για να βρουν την αλήθεια…για να αποδώσουν το δίκαιον…για να μπορούν να κοιτάζουν, κατά πρόσωπον, Θεό και ανθρώπους …

Όμως, όσο προχωρώ αρχίζω να θλίβομαι για το ξεστράτισμα των ολίγων…και βλέπω την Αρχόντισσα κυρά να σκύβει το κεφάλι της…κι ακούω το κλάμα της το σιωπηλό…και συνεχίζω να ξεφυλλίζω…

Και φτάνω στη χώρα της Πολιτικής εξουσίας, σ’ αυτούς που διαχειρίζονται την πορεία του λαού και του Έθνους …κι αυθόρμητα τους δίνω το χέρι και υποκλίνομαι μπροστά τους… και τους δείχνω σαν πρότυπο και παράδειγμα…και εξυμνώ την τόλμη και τις αποφάσεις και τις πράξεις τους και τους δίνω επαίνους και βραβεία και τους στεφανώνω…

Και όταν το αλφαβητάρι αρχίζει να τρεμοπαίζει στα χέρια μου…τότε κλείνω τα μάτια απέναντι στα συμβαίνοντα… και πλαντώ και οργίζομαι για τις αδικίες…και μονολογώ χιλιάδες «γιατί»…και εξίσταμαι για τη «λησμοσύνη» τους…και απαριθμώ τις σπατάλες …και ζωγραφίζω στη γη την υποκρισία τους απέναντι στον φτωχό και τον άπορο και τον κατατρεγμένο…

Και σημειώνω τη λέξη «ηγέτης» και πιο κάτω Διευθυντής και Προϊστάμενος και Διοικητής και τους δείχνω εμπιστοσύνη…και ελπίζω… και νιώθω σιγουριά και αγκαλιάζω την ορθότητα της κρίσης και των αποφάσεών τους…και λέω, σαν πολίτης, με τέτοιους άξιους ανθρώπους μπορώ να προχωρήσω, αν χρειαστεί θα με ενημερώσουν σωστά, θα με κατευθύνουν …θα βρω το δίκιο μου…

Κι όπως το ελαφρό αεράκι μετακινεί τα φθινοπωρινά φύλλα, έτσι κι εγώ φεύγω…και νιώθω απογοήτευση και θλίψη και αγανάκτηση, γιατί κάποιοι δε φάνηκαν άξιοι της τιμής και της εξουσίας που τους εκχωρήθηκε …και ξέχασαν πολύ γρήγορα… κι έσβησαν με μια μονοκοντυλιά αρχές και αξίες…και διαχώρισαν τους πολίτες σε κατηγορίες…κι αδίκησαν…

Όμως η ώρα πέρασε… η κυρά Δικαιοσύνη σημειώνει στο αλφαβητάρι μια τελευταία λέξη. Διαβάζω : «εαυτός»,ο εαυτός μας, εγώ …ο καθένας μας, και συλλογίζομαι ...τι κάναμε ,προσωπικά, απέναντι στη δικαιοσύνη …κι αρχίζω να γράφω με λεπτομέρεια τα αρνητικά και τα λάθη και τις αδικίες…και κάθομαι στο έδρανο του κατηγορουμένου κι αρχίζω να μιλάω…αρχίζω να απολογούμαι…κι αυτό είναι η πραγματική δικαιοσύνη…

Κοίταξα γύρω μου…η Δικαιοσύνη είχε φύγει…ίσως, να πορεύεται και πάλι, αναζητώντας την πατρίδα της…έχοντας αιώνιο σύντροφο τη βακτηρία της αλήθειας… ποιος ξέρει…

Κλείνω το αλφαβητάρι και ψιθυρίζω …«Τρέμουν τα χείλη ,τρέμει κι ο νους, στο δίκιο του άλλου, για πες μου ; τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω, για πες μου»;