Εις δικαιοσύνην…
Λένε ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τον πάροικο άνθρωπο, που αναζητά την πατρίδα του σ’ όλη του τη ζωή και περιπλανιέται από τον ένα τόπο στον άλλο και ρωτά και ψάχνει… κι αυτή όλο και του γίνεται πιο άγνωστη, πιο απόμακρη, πιο μυστική…
Την πατρίδα της, λοιπόν, αναζητά η δικαιοσύνη ,μέρα και νύχτα, σιωπηλά κι ακούραστα …και ψάχνει στις καρδιές των ανθρώπων ,σε κάθε απόμακρη σκέψη και περιμένει υπομονετικά …και χαίρεται…και κλαίει…και καταδιώκεται…
Και για χάρη της ορκίζονται πολλοί…και δίνουν όρκους σε Ευαγγέλια και διαβεβαιώνουν στην τιμή και στη συνείδησή τους, ότι θα μιλήσουν για την αλήθεια …ότι θα πράξουν αυτό που επιβάλλεται κι από τους ηθικούς κανόνες και από τους κανόνες της πολιτείας…
Κι η δικαιοσύνη ακούει και προχωρά ψηλαφιστά, έχοντας οδηγό τη βακτηρία της αλήθειας…και έρχεται κοντά τους και περιμένει τις αποφάσεις τους, το ναι ή το όχι τους, και είναι ανήσυχη και αγωνιά για την απάντηση…
Αυτή την απάντηση αναζητούμε σ’ όλη μας τη ζωή, αυτή την πράξη που καταξιώνει την ύπαρξη μας …που σε γεμίζει και νιώθεις ότι είσαι πραγματικά άνθρωπος, όταν συνειδητά αποδίδεις το «αρμόζον» και το «πρέπον» και το «ηθικό», δίχως υποκρισία και υστεροβουλία, δίχως ιδιοτέλεια…
Κι αυτή η αιώνια αναζήτηση της ουσίας της δικαιοσύνης σε κάθε γωνιά της γης…αυτό το ξεσκάλισμα και το ξεκαθάρισμα των λόγων και των πράξεών μας, αυτή η απόδοση των ίσων απέναντι στον άνθρωπο και το λαό, είναι το αληθινό χρέος, είναι και η πατρίδα της δικαιοσύνης…
Εις δικαιοσύνην, λοιπόν, η αναφορά μας ,σ’ αυτή την αρχόντισσα του κόσμου, που εδώ και χιλιάδες χρόνια ακολουθεί τον ευθύ δρόμο και πορεύεται με σύντροφο και στήριγμά της την αλήθεια, έτσι όπως την νιώθουν οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, σ’ όποια θέση κι αν βρίσκονται…
Σ’ αυτήν ανήκει ο έπαινος και η τιμή, όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται …όταν σέβονται και ανταμείβουν τον κόπο του άλλου…όταν ξαγρυπνούν, αναζητώντας την αλήθεια…όταν ψάχνουν ακούραστα γι’ αυτήν…όταν τολμούν να μιλήσουν…
Έτσι είναι η δικαιοσύνη, ένα ολοκάθαρο ναι ή ένα όχι ,έτσι σαν το «γάργαρο» νερό, σαν το ευθύ δρόμο…έτσι σαν το γέλιο του μικρού παιδιού, σαν τα άδολα μάτια του…γαλήνια ή τρικυμισμένη θάλασσα, μια ζωγραφιά του καταγάλανου ουρανού…ένα πατρικό ακούμπισμα στο ώμο του ταλαίπωρου και του ανώνυμου ανθρώπου…κι ακόμη, σαν το φως της άνοιξης, μια δικαιοσύνη γιομάτη πόνο… όσο το δάκρυ της μάνας…
Αυτή είναι η δικαιοσύνη, ο καθημερινός σύντροφος της ζωής μας, ο καθρέπτης της ψυχής, το μέτρο της ειλικρίνειας και της εντιμότητας, η φωτιά που κατακαίει το ψεύδος και τη διαστρέβλωση της αλήθειας…αυτή τη δικαιοσύνη που εκλιπαρούν οι αθώοι…
Αρχίζει να βραδιάζει…η τυφλή αρχόντισσα ανοίγει το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μέσα απ’ το πέλαγος της σιωπής της μου δείχνει να ψάξω στα κατάστιχά του…κι εγώ ,αρχίζω να ξεφυλλίζω και ξεχωρίζω τα θέματα και τα βάζω σε μια σειρά …
Και προχωρώ λίγο πιο πέρα και τα εξετάζω στην ουσία τους και αγγίζω την πραγματικότητα και μετρώ και ζυγίζω και βγάζω συμπεράσματα…
Κι αρχίζω από το «σπίτι» της ανθρώπινης δικαιοσύνης… και βλέπω και καμαρώνω τους έντιμους δικαστές και καταγράφω τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους για να βρουν την αλήθεια…για να αποδώσουν το δίκαιον…για να μπορούν να κοιτάζουν, κατά πρόσωπον, Θεό και ανθρώπους …
Όμως, όσο προχωρώ αρχίζω να θλίβομαι για το ξεστράτισμα των ολίγων…και βλέπω την Αρχόντισσα κυρά να σκύβει το κεφάλι της…κι ακούω το κλάμα της το σιωπηλό…και συνεχίζω να ξεφυλλίζω…
Και φτάνω στη χώρα της Πολιτικής εξουσίας, σ’ αυτούς που διαχειρίζονται την πορεία του λαού και του Έθνους …κι αυθόρμητα τους δίνω το χέρι και υποκλίνομαι μπροστά τους… και τους δείχνω σαν πρότυπο και παράδειγμα…και εξυμνώ την τόλμη και τις αποφάσεις και τις πράξεις τους και τους δίνω επαίνους και βραβεία και τους στεφανώνω…
Και όταν το αλφαβητάρι αρχίζει να τρεμοπαίζει στα χέρια μου…τότε κλείνω τα μάτια απέναντι στα συμβαίνοντα… και πλαντώ και οργίζομαι για τις αδικίες…και μονολογώ χιλιάδες «γιατί»…και εξίσταμαι για τη «λησμοσύνη» τους…και απαριθμώ τις σπατάλες …και ζωγραφίζω στη γη την υποκρισία τους απέναντι στον φτωχό και τον άπορο και τον κατατρεγμένο…
Και σημειώνω τη λέξη «ηγέτης» και πιο κάτω Διευθυντής και Προϊστάμενος και Διοικητής και τους δείχνω εμπιστοσύνη…και ελπίζω… και νιώθω σιγουριά και αγκαλιάζω την ορθότητα της κρίσης και των αποφάσεών τους…και λέω, σαν πολίτης, με τέτοιους άξιους ανθρώπους μπορώ να προχωρήσω, αν χρειαστεί θα με ενημερώσουν σωστά, θα με κατευθύνουν …θα βρω το δίκιο μου…
Κι όπως το ελαφρό αεράκι μετακινεί τα φθινοπωρινά φύλλα, έτσι κι εγώ φεύγω…και νιώθω απογοήτευση και θλίψη και αγανάκτηση, γιατί κάποιοι δε φάνηκαν άξιοι της τιμής και της εξουσίας που τους εκχωρήθηκε …και ξέχασαν πολύ γρήγορα… κι έσβησαν με μια μονοκοντυλιά αρχές και αξίες…και διαχώρισαν τους πολίτες σε κατηγορίες…κι αδίκησαν…
Όμως η ώρα πέρασε… η κυρά Δικαιοσύνη σημειώνει στο αλφαβητάρι μια τελευταία λέξη. Διαβάζω : «εαυτός»,ο εαυτός μας, εγώ …ο καθένας μας, και συλλογίζομαι ...τι κάναμε ,προσωπικά, απέναντι στη δικαιοσύνη …κι αρχίζω να γράφω με λεπτομέρεια τα αρνητικά και τα λάθη και τις αδικίες…και κάθομαι στο έδρανο του κατηγορουμένου κι αρχίζω να μιλάω…αρχίζω να απολογούμαι…κι αυτό είναι η πραγματική δικαιοσύνη…
Κοίταξα γύρω μου…η Δικαιοσύνη είχε φύγει…ίσως, να πορεύεται και πάλι, αναζητώντας την πατρίδα της…έχοντας αιώνιο σύντροφο τη βακτηρία της αλήθειας… ποιος ξέρει…
Κλείνω το αλφαβητάρι και ψιθυρίζω …«Τρέμουν τα χείλη ,τρέμει κι ο νους, στο δίκιο του άλλου, για πες μου ; τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω, για πες μου»;
Λένε ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τον πάροικο άνθρωπο, που αναζητά την πατρίδα του σ’ όλη του τη ζωή και περιπλανιέται από τον ένα τόπο στον άλλο και ρωτά και ψάχνει… κι αυτή όλο και του γίνεται πιο άγνωστη, πιο απόμακρη, πιο μυστική…
Την πατρίδα της, λοιπόν, αναζητά η δικαιοσύνη ,μέρα και νύχτα, σιωπηλά κι ακούραστα …και ψάχνει στις καρδιές των ανθρώπων ,σε κάθε απόμακρη σκέψη και περιμένει υπομονετικά …και χαίρεται…και κλαίει…και καταδιώκεται…
Και για χάρη της ορκίζονται πολλοί…και δίνουν όρκους σε Ευαγγέλια και διαβεβαιώνουν στην τιμή και στη συνείδησή τους, ότι θα μιλήσουν για την αλήθεια …ότι θα πράξουν αυτό που επιβάλλεται κι από τους ηθικούς κανόνες και από τους κανόνες της πολιτείας…
Κι η δικαιοσύνη ακούει και προχωρά ψηλαφιστά, έχοντας οδηγό τη βακτηρία της αλήθειας…και έρχεται κοντά τους και περιμένει τις αποφάσεις τους, το ναι ή το όχι τους, και είναι ανήσυχη και αγωνιά για την απάντηση…
Αυτή την απάντηση αναζητούμε σ’ όλη μας τη ζωή, αυτή την πράξη που καταξιώνει την ύπαρξη μας …που σε γεμίζει και νιώθεις ότι είσαι πραγματικά άνθρωπος, όταν συνειδητά αποδίδεις το «αρμόζον» και το «πρέπον» και το «ηθικό», δίχως υποκρισία και υστεροβουλία, δίχως ιδιοτέλεια…
Κι αυτή η αιώνια αναζήτηση της ουσίας της δικαιοσύνης σε κάθε γωνιά της γης…αυτό το ξεσκάλισμα και το ξεκαθάρισμα των λόγων και των πράξεών μας, αυτή η απόδοση των ίσων απέναντι στον άνθρωπο και το λαό, είναι το αληθινό χρέος, είναι και η πατρίδα της δικαιοσύνης…
Εις δικαιοσύνην, λοιπόν, η αναφορά μας ,σ’ αυτή την αρχόντισσα του κόσμου, που εδώ και χιλιάδες χρόνια ακολουθεί τον ευθύ δρόμο και πορεύεται με σύντροφο και στήριγμά της την αλήθεια, έτσι όπως την νιώθουν οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, σ’ όποια θέση κι αν βρίσκονται…
Σ’ αυτήν ανήκει ο έπαινος και η τιμή, όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται …όταν σέβονται και ανταμείβουν τον κόπο του άλλου…όταν ξαγρυπνούν, αναζητώντας την αλήθεια…όταν ψάχνουν ακούραστα γι’ αυτήν…όταν τολμούν να μιλήσουν…
Έτσι είναι η δικαιοσύνη, ένα ολοκάθαρο ναι ή ένα όχι ,έτσι σαν το «γάργαρο» νερό, σαν το ευθύ δρόμο…έτσι σαν το γέλιο του μικρού παιδιού, σαν τα άδολα μάτια του…γαλήνια ή τρικυμισμένη θάλασσα, μια ζωγραφιά του καταγάλανου ουρανού…ένα πατρικό ακούμπισμα στο ώμο του ταλαίπωρου και του ανώνυμου ανθρώπου…κι ακόμη, σαν το φως της άνοιξης, μια δικαιοσύνη γιομάτη πόνο… όσο το δάκρυ της μάνας…
Αυτή είναι η δικαιοσύνη, ο καθημερινός σύντροφος της ζωής μας, ο καθρέπτης της ψυχής, το μέτρο της ειλικρίνειας και της εντιμότητας, η φωτιά που κατακαίει το ψεύδος και τη διαστρέβλωση της αλήθειας…αυτή τη δικαιοσύνη που εκλιπαρούν οι αθώοι…
Αρχίζει να βραδιάζει…η τυφλή αρχόντισσα ανοίγει το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μέσα απ’ το πέλαγος της σιωπής της μου δείχνει να ψάξω στα κατάστιχά του…κι εγώ ,αρχίζω να ξεφυλλίζω και ξεχωρίζω τα θέματα και τα βάζω σε μια σειρά …
Και προχωρώ λίγο πιο πέρα και τα εξετάζω στην ουσία τους και αγγίζω την πραγματικότητα και μετρώ και ζυγίζω και βγάζω συμπεράσματα…
Κι αρχίζω από το «σπίτι» της ανθρώπινης δικαιοσύνης… και βλέπω και καμαρώνω τους έντιμους δικαστές και καταγράφω τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους για να βρουν την αλήθεια…για να αποδώσουν το δίκαιον…για να μπορούν να κοιτάζουν, κατά πρόσωπον, Θεό και ανθρώπους …
Όμως, όσο προχωρώ αρχίζω να θλίβομαι για το ξεστράτισμα των ολίγων…και βλέπω την Αρχόντισσα κυρά να σκύβει το κεφάλι της…κι ακούω το κλάμα της το σιωπηλό…και συνεχίζω να ξεφυλλίζω…
Και φτάνω στη χώρα της Πολιτικής εξουσίας, σ’ αυτούς που διαχειρίζονται την πορεία του λαού και του Έθνους …κι αυθόρμητα τους δίνω το χέρι και υποκλίνομαι μπροστά τους… και τους δείχνω σαν πρότυπο και παράδειγμα…και εξυμνώ την τόλμη και τις αποφάσεις και τις πράξεις τους και τους δίνω επαίνους και βραβεία και τους στεφανώνω…
Και όταν το αλφαβητάρι αρχίζει να τρεμοπαίζει στα χέρια μου…τότε κλείνω τα μάτια απέναντι στα συμβαίνοντα… και πλαντώ και οργίζομαι για τις αδικίες…και μονολογώ χιλιάδες «γιατί»…και εξίσταμαι για τη «λησμοσύνη» τους…και απαριθμώ τις σπατάλες …και ζωγραφίζω στη γη την υποκρισία τους απέναντι στον φτωχό και τον άπορο και τον κατατρεγμένο…
Και σημειώνω τη λέξη «ηγέτης» και πιο κάτω Διευθυντής και Προϊστάμενος και Διοικητής και τους δείχνω εμπιστοσύνη…και ελπίζω… και νιώθω σιγουριά και αγκαλιάζω την ορθότητα της κρίσης και των αποφάσεών τους…και λέω, σαν πολίτης, με τέτοιους άξιους ανθρώπους μπορώ να προχωρήσω, αν χρειαστεί θα με ενημερώσουν σωστά, θα με κατευθύνουν …θα βρω το δίκιο μου…
Κι όπως το ελαφρό αεράκι μετακινεί τα φθινοπωρινά φύλλα, έτσι κι εγώ φεύγω…και νιώθω απογοήτευση και θλίψη και αγανάκτηση, γιατί κάποιοι δε φάνηκαν άξιοι της τιμής και της εξουσίας που τους εκχωρήθηκε …και ξέχασαν πολύ γρήγορα… κι έσβησαν με μια μονοκοντυλιά αρχές και αξίες…και διαχώρισαν τους πολίτες σε κατηγορίες…κι αδίκησαν…
Όμως η ώρα πέρασε… η κυρά Δικαιοσύνη σημειώνει στο αλφαβητάρι μια τελευταία λέξη. Διαβάζω : «εαυτός»,ο εαυτός μας, εγώ …ο καθένας μας, και συλλογίζομαι ...τι κάναμε ,προσωπικά, απέναντι στη δικαιοσύνη …κι αρχίζω να γράφω με λεπτομέρεια τα αρνητικά και τα λάθη και τις αδικίες…και κάθομαι στο έδρανο του κατηγορουμένου κι αρχίζω να μιλάω…αρχίζω να απολογούμαι…κι αυτό είναι η πραγματική δικαιοσύνη…
Κοίταξα γύρω μου…η Δικαιοσύνη είχε φύγει…ίσως, να πορεύεται και πάλι, αναζητώντας την πατρίδα της…έχοντας αιώνιο σύντροφο τη βακτηρία της αλήθειας… ποιος ξέρει…
Κλείνω το αλφαβητάρι και ψιθυρίζω …«Τρέμουν τα χείλη ,τρέμει κι ο νους, στο δίκιο του άλλου, για πες μου ; τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω, για πες μου»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου