Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007


Είμαι πολίτης…

Καθόμουν στην παραλία και έβλεπα τους ανθρώπους να κινιούνται πάνω-κάτω, φορτωμένοι ,καθένας με τα δικά του προβλήματα και τις αγωνίες του, με το άγχος της σύγχρονης επιβίωσης, με τα χρέη και τις αρρώστιες, με την αβεβαιότητα για το μέλλον, με την ακρίβεια και την ανεργία… και προσπαθούσα οριοθετήσω τις δυνάμεις του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητα…

Κι ενώ άνοιγα το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας ,για να ψάξω και να εξηγήσω τα καθέκαστα…με πλησίασε ένας φίλος και κάθισε κοντά μου κι αμέσως, με μια ματιά ,διαπίστωσα ότι ήταν πολύ στενοχωρημένος και λίγο αγριεμένος…

Και το γιατί, ακούστε το : Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι για ένα θέμα του, ζήτησε πληροφορίες από μία υπηρεσία και η συμπεριφορά του υπαλλήλου, όπως λέει κι ο λαός, δεν ήταν αυτή που έπρεπε… Με άλλα λόγια εξεπλάγη, γιατί περίμενε, ως πολίτης, να έχει μια ευγενική και υπεύθυνη ενημέρωση…

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου δεν ήταν αυτή που έπρεπε…κι αλήθεια πόσες φορές το έχουμε πει όλοι μας…κι ακόμη πόσες φορές το έχουμε διαπιστώσει στην σκληρή καθημερινότητα…

Καλέ μου, φίλε, μην εκπλήττεσαι, γιατί αυτό το φαινόμενο δεν είναι τωρινό… και πρέπει να ξέρεις ότι είναι ίδιον γνώρισμα του ανθρώπου και του Έλληνα που κερδίζει μια θέση εξουσίας, έστω και μικρή… κι αντί να τη διαχειριστεί με δικαιοσύνη και να δώσει στον κάθε πολίτη αυτό που του ανήκει…κι ακόμη να του συμπεριφερθεί με ευγένεια και υπευθυνότητα και καλοσύνη, ξεχνά… και σκληραίνει τη στάση του…και κάνει πως δε σ’ ακούει… και δε σε βλέπει…κι ακόμη ,σε επιπλήττει πολύ εύκολα...

Και μου λες… μα είμαι πολίτης…και θέλω δικαιοσύνη και καλή συμπεριφορά και ευγένεια…και ζητώ και παρακαλώ από τον κάθε υπάλληλο να με κατανοήσει…και να ακούσει το πρόβλημά μου …κι ακόμη να με βοηθήσει…

Έχεις δίκιο, φίλε μου, είσαι πολίτης, αλλά θέλω να σου τονίσω ότι οι άλλοι δεν το ξέρουν…και δεν τους ενδιαφέρει και πολύ…και οι περισσότεροι κοιτάζουν τον εαυτούλη τους…και η θέση που κατέχουν τους δίνει και δύναμη και εξουσία και κύρος και το «δικαίωμα»να σου μιλούν και άγρια…και αγενέστατα…και να ζητούν να γίνεις παράδειγμα μόνο εσύ…

Είμαι πολίτης μου λες…και οι πολιτικοί λένε ότι είσαι λαός…κυρίαρχος λαός…κι όμως, όταν πρέπει να σε υπολογίσουν…έστω να ζητήσουν τη γνώμη σου για σοβαρά θέματα που σε αφορούν…σ’ αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τότε, με μια μονοκοντυλιά τα διαγράφουν όλα…

Είμαι πολίτης μου λες…και θλίβομαι και πικραίνομαι όταν με παραπετούν…και μου κάνουν το «βίο –αβίωτο»… και με κοροϊδεύουν…και δε σηκώνουν το κεφάλι ούτε να με κοιτάξουν…και με διατάσσουν με τις πομπώδεις διαταγές τους επί των υαλοπινάκων : « Μην πλησιάζετε στο ταμείο»… «Μην καπνίζετε»…»Μην χρησιμοποιείτε κινητό»…και βέβαια, όλα αυτά, για μένα, γιατί είμαι πολίτης…

Καλέ μου, φίλε ,αλήθεια, ξέχασες σε ποια χώρα ζεις…κι ακόμη, δεν το κατάλαβες ότι κάθε «καρέκλα» είναι και εξουσία…κι αν ζητάς το δίκιο και την κατανόηση, όπως μου λες, σημαίνει ότι αγνοείς την πραγματικότητα…και οι «κακοί»υπάλληλοι δεν ξέρουν από ευαισθησίες …και δεν έχουν τα οράματα σου για μια πατρίδα ισότητας και δικαιοσύνης …και λίγο τους ενδιαφέρει η καλή συμπεριφορά …και η ευγένεια…

Είμαι πολίτης ,μου λες…και προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με υπεύθυνους Υπηρεσιών και οργανισμών, αλλά μάταια…κι όταν ,μετά από μια Δαιδαλώδη περιπλάνηση στις γραμμές των τηλεφώνων, τελικά, τα καταφέρνω… απαξιούν να μου μιλήσουν …και νιώθω ότι ήδη τους κούρασα…και αντιλαμβάνομαι, ότι δεν έχουν καθόλου τη διάθεση να με ακούσουν…γιατί, αλήθεια σας λέω, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης, μου λες…και τρέχω από γραφείο σε γραφείο…κι ανεβαίνω και κατεβαίνω σκάλες… και με εξυπηρετούν αμέσως όταν οφείλω…και με κτυπούν αλύπητα στο παραμικρό μου λάθος… και με κοιτούν καχύποπτα όταν λέω την αλήθεια… και μου υψώνουν τον τόνο της φωνής τους…και μου κλείνουν την πόρτα, έτσι, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης…ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος, δίχως λεφτά και μετοχές και οικόπεδα…και προσπαθώ να κερδίσω τον «επιούσιον»…και παλεύω…κι αγωνίζομαι ειρηνικά…και ζητώ αυτά που μου ανήκουν και μόνο… και ελπίζω ότι κάποτε ,οι μικροί της εξουσίας και οι μεγάλοι …ελπίζω να με νιώσουν…και να βάλουν στη θέση μου τον πατέρα τους και τη μάνα τους…κι ελπίζω…αλήθεια το εύχομαι, τότε να τους δώσουν ένα κάθισμα να καθίσουν…έτσι, για να ακούσουν το πρόβλημα τους…

Κλείνω το αλφαβητάρι, καλέ μου φίλε, και βάζω στο μυαλό και στην καρδιά μου όλους τους καλούς υπαλλήλους…που τιμούν τη θέση και την εξουσία που τους εκχώρησε η πολιτεία και χαιρόμαστε γι αυτούς…

Καλέ μου, φίλε, μου λες ότι είμαι πολίτης…κι εγώ σε προτρέπω να παλεύεις ειρηνικά γι αυτό…

Δεν υπάρχουν σχόλια: