Ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή!

Και προχωρήσαμε μέσα στη νύχτα, μητέρα
Εκείνος, πάντα δίπλα μου, μέσα στη σιωπή του,
με κοίταζε ήρεμα, μ’ οδηγούσε...
κι εγώ, μητέρα, εγώ η κόρη σου,
σίγουρη στο διάβα μου, τον σιγοκοίταζα,
παίρνοντας, σε κάθε ματιά του, αξία ζωής.

Και περπατήσαμε, μητέρα, σε κάθε μέρος,
σε κάθε γωνιά της πόλης, σε κάθε γειτονιά,
εκεί, που θλίψη και πόνος γίνονται ένα...
και είδα και την άλλη πραγματικότητα,
πρόσωπα πονεμένα, μητέρα, απελπισμένα,
με κατακόκκινα μάτια, γιομάτα απόγνωση,
στιγμές συμπαράστασης και εγκατάλειψης,
ώρες των πολλών γιατί, μητέρα, για τον καθένα,
μικρά παράπονα πικρίας, μύριοι αναστεναγμοί,
χείλη τρεμάμενα, αναφιλητά, πόνος...

Kαι καθώς περιδιαβαίναμε τα λευκά κρεβάτια του πόνου,
έστρεψα το βλέμμα στο πρόσωπό του και είδα,
είδα θλίψη και δάκρυα και αγάπη,
είδα στα μάτια του αβάστακτο πόνο,
είδα, μητέρα, απ’ το τρεμάμενο Άγιο στόμα του,
είδα και άκουσα λέξεις παρηγορητικές, λέξεις συμπόνιας.

Κι ύστερα, ύστερα ακούμπησε απαλά το χέρι σε μένα
και με προσκάλεσε και παρακαθίσαμε μαζί
και συντροφέψαμε τους πονεμένους, ώρες πολλές
και τους μιλήσαμε, μητέρα, κι ακούσαμε,
ακούσαμε τη φωνή τους, κάθε τους ψίθυρο...

Ο Χριστός έρχεται κοντά μας ...και νοιάζεται πιότερο για τους "πάσχοντες"...για το χαμένο πρόβατο ...το ένα από τα εκατό...και όταν ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας ...αλλάζει η ζωή μας...κι αρχίζουμε να ελπίζουμε...αρχίζουμε να πορευόμαστε με πίστη...μαθαίνουμε να υπομένουμε...μπορούμε και αγωνιζόμαστε ...και κρατώντας το Σταυρό μας πορευόμαστε προς το Γολγοθά της θυσίας και της νίκης...