Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Ημέρα Έκτη – η μετάνοια


Όταν ένας αμαρτωλός μετανοήσει κι αλλάξει ζωή γίνεται χαρά μεγάλη στον ουρανό… και αστράπτουν τα πρόσωπα των αγγέλων και στολίζονται τα άστρα και το φεγγάρι κι ο ήλιος... και γίνεται γιορτή μεγάλη και στέλνουν μηνύματα χαράς κι ελπίδας στη γη…

Κι έρχεται κι η ελπιδοφόρα βροχή και δροσίζει τα κρίνα και τα δέντρα και το χώμα της γης…και γεννιέται η «ελπίδα» της Άνοιξης, αυτό το ουράνιο φως, για να φωτίζει τις καρδιές των ανθρώπων...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Έτσι μιλάμε στους νέους !


Πείτε στα νιάτα ότι η ονειρεμένη ζωή των Ναρκωτικών είναι φυγή και περιθώριο…

Πείτε τους, πως η ζωή είναι όμορφη με τα προβλήματά της…κι ακόμη ότι γίνεται πιο όμορφη όταν προσπαθείς να τα λύσεις…

Πείτε τους να κάνουν μια βόλτα στη θάλασσα, την ώρα που σουρουπώνει και να χώσουν τα πόδια τους μέσα στην άμμο…

Πείτε τους ,ακόμη ,να βάλουν τη φόρμα τους και να τρέξουν…να ιδρώσουν και να κουραστούν, κάτω από την πρωινή αύρα…κι έτσι θα νιώσουν την ομορφιά της ζωής…

Το ΝΑΙ στη ζωή είναι η ανηφορική πορεία, μέσα στην οποία κρύβεται η ομορφιά της προσπάθειας…κι αυτή την προσπάθεια δεν θα την αρνηθούμε ποτέ…

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007

Έστω κι ένα ευρώ για τ’ αδέλφια μας…

Όταν αγαπάς…όταν τον πόνο του άλλου τον κάνεις δικό σου…τότε δεν ξεχνάς…

Γι αυτό βοήθησε όσο μπορείς…έστω καταθέτοντας σε μια Τράπεζα ένα ευρώ…έστω ένα ευρώ…

Βοήθησε, λοιπόν, για να δώσεις χαρά κι ελπίδα στ’ αδέλφια μας…


Βοήθησε τους συνανθρώπους μας στην Πελοπόννησο και την Εύβοια,που δοκιμάστηκαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές...

Ημέρα Δεκάτη Τετάρτη – επίσκεψη Χριστού :

Νομίζετε ότι ο Χριστός δεν μας επισκέπτεται καθημερινά… Αν το πιστεύετε αυτό κάνετε λάθος. Όμως, όταν έρχεται…όταν κτυπά την πόρτα μας…παρουσιάζεται ταπεινός ,όπως ήρθε την πρώτη φορά…

Κτυπάει, λοιπόν, την πόρτα μας ο ρακένδυτος γέρων ,η τσιγγάνα, ο μετανάστης, ο εχθρός μας, ο ζητιάνος και ζητά τη βοήθειά μας…

Και μας πλησιάζει, όχι όπως τον θέλουμε εμείς, αλλά αντίθετα, για να δοκιμαστεί η αγάπη και η ταπείνωσή μας κι ακόμη για να μετρηθεί η δύναμη του ελέους και της ευσπλαχνίας μας.
Ο Χριστός, λοιπόν, μας καλεί να έρθουμε κοντά στ’ αδέλφια του…στους αρρώστους των νοσοκομείων…και να καλέσουμε στην τράπεζά μας τον πεινασμένο…και να ταξιδέψουμε για να μιλήσουμε στον φυλακισμένο…και να ξεδιψάσουμε τον διψώντα…και να δώσουμε στέγη και δουλειά στον ξένο…και τέλος να δώσουμε τον χιτώνα μας...και να ντύσουμε τον δυστυχή και τον κατατρεγμένο…

Και ζητά την αγάπη μας , μέρα και νύχτα, μέσα από την ταπεινή φάτνη του...και μας καλεί ακατάπαυστα για να ελεήσουμε...μας παρακαλά,με δάκρυα στα μάτια,να ευσπλαχνιστούμε και να πονέσουμε τον συνάνθρωπό μας...

Γιατί, ο Χριστός, ογλυκύτατος και ταπεινός Ιησούς ελέησε...σπλαχνίστηκε...πόνεσε τον άνθρωπο...και με τη θυσία του μας άνοιξε τις πόρτες των ουρανών...και προσκάλεσε τους πάντες να τις διαβούν...να γίνουν συμμέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών...να παρακαθήσουν μαζί του στο Δείπνο του το Μυστικό...

Ο Χριστός,λοιπόν,μας επισκέπτεται κάθε λεπτό του χρόνου...και μας κτυπά την καρδιά και τη συνείδησή μας και μας περιμένει...μας περιμένει μέχρι το τέλος της ζωής μας...περιμένει την απάντησή μας...περιμένει την πράξη αγάπης μας απέναντι στους δυστυχείς της γης...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Óταν ξυπνούν οι συνειδήσεις…

Τρίτη 00.30΄,μόλις ξεκίνησε μια καινούρια μέρα. Οι περισσότεροι είναι στα κρεβάτια τους, οι υπόλοιποι ψάχνουν εναγωνίως τη χαρά της ζωής στα μπαρ και στις καφετέριες.

Και εγώ; Αχ, εγώ. πήρα την εφημερίδα το Σάββατο το πρωί ,δεν την άνοιξα, δεν την ξεφύλλισα, έπρεπε βλέπετε να απολαύσω το Σαββατοκύριακό μου.

Τη Δευτέρα το πρωί καθώς έπινα τον καφέ μου ξεφύλλιζα την εφημερίδα। Έμεινα αποσβολωμένος στη φωτογραφία που είχε ο κ. Καραβιώτης στο άρθρο του. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Διάβασα το άρθρο θαυμάζοντας το μεγαλείο της ψυχής ενός από τους λίγους της εποχής μας εναπομείναντες Ανθρώπους και όχι «ανθρώπους» .Έφυγα για την εργασία μου, δεν κατάφερα όμως να δουλέψω ανέμελα όπως κάθε μέρα .Με κατέτρωγαν οι τύψεις όπως το σαράκι το ξύλο.

Τελικά αναρωτιόμουν ,φταίει η Δύση για το κατάντημα αυτού του παιδιού; Φταίει ο Μπούς, φταίει ο Μπλέρ, φταίνε τέλος πάντων αυτοί που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους; Για λίγα λεπτά είπα αυτοί φταίνε και συνέχισα την εργασία μου. Μα οι τύψεις δεν έφευγαν.

Όλοι αυτοί είπα στον εαυτό μου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προασπίζουν τα συμφέροντά τους και μάλλον αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Τελικά ποιος φταίει; Η ερώτηση αυτή με βασάνιζε ώρες μέχρι που αντιλήφθηκα την οδυνηρή πραγματικότητα.

ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΕΓΩ που σκορπάω τα χρήματά μου στα ακριβά αυτοκίνητα. ΕΓΩ που τρέχω συνέχεια στις διασκεδάσεις και δεν δίνω ένα ευρώ γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που αγοράζω από τα πιο ακριβά ρούχα, τις πιο επώνυμες μάρκες και δεν αφήνω τίποτα γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που σκορπάω ασύστολα χρήματα σε καλλυντικά, σε φανταχτερά αξεσουάρ για το αυτοκίνητό μου. ΕΓΩ που συναγωνίζομαι τους γύρω μου στην επίδειξη του νεοπλουτισμού. ΕΓΩ , ΕΓΩ, ΕΓΩ.

Εγώ φτιάχνω φαγητό για το γύπα της φωτογραφίας. Δεν μπορώ, τα μάτια μου βουρκώνουν, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα, προσπαθώ να τα πνίξω, μα δεν μπορώ. Γυρίζω σπίτι το απόγευμα ψυχικό ράκος . Λίγο φαγητό και μετά ύπνος για να ξεκουραστώ λίγο από αυτήν την ψυχική κατάσταση .

Τώρα είναι βράδυ ,έχω συνέλθει λίγο, γράφω αυτές τις γραμμές και παρακαλώ το Θεό από εδώ και πέρα να μου δώσει φώτιση να αλλάξω τρόπο και σκέψη ζωής. Και από εδώ και πέρα να μην φεύγουν από το νου μου ποτέ τα λόγια του Αποστόλου Παύλου :

«…Τώρα δε εις την παρούσαν ζωήν μένουν η ΠΙΣΤΙΣ, η ΕΛΠΙΣ και η ΑΓΑΠΗ . Μεγαλύτερα δε από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ» (Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. ιγ στιχ.13).

Δηλαδή με λίγα λόγια αγαπητοί μου συμπολίτες, η έμπρακτη ελεημοσύνη ,γι αυτά τα παιδιά .Τον τρόπο μπορεί να σας τον πει ο αγαπητός γιατρός του νοσοκομείου μας κ. Λιάσκος.

Υ.Γ. Συγνώμη για τυχόν ατέλειες στο κείμενό μου, είναι η πρώτη φορά που κάνω την απόπειρα να γράψω.

Ένας απλός συμπολίτης σας.

Αγαπητέ μου ,κύριε, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι εσείς με συγκινήσατε πραγματικά με τα γραφόμενα σας…εσείς με ξυπνήσατε …εσείς μου δώσατε κουράγιο και πίστη για να συνεχίσω να διακονώ με τη φτωχή πένα μου τον συνάνθρωπο μας…

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια…είναι, όμως, πάρα πολλά για μένα…

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στο υπ’ αριθ. 326 φύλλο της 29-30 Ιουλίου 2006 στην τοπική εφημερίδα «Ρέθεμνος»,με αφορμή το άρθρο μου : Το παιδί και ο Γύπας…

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Αστυνομικός της γειτονιάς .
Η αναγκαιότητα ή όχι της θεσμοθέτησης...



Τελικά, για την πρόληψη και αντιμετώπιση της εγκληματικότητας της γειτονιάς, γιατί η θεσμοθέτηση του Αστυνομικού της γειτονιάς θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη;


Με άλλα λόγια, η υπάρχουσα μορφή αστυνόμευσης (πεζές, εποχούμενες περιπολίες κ.α. δεν είναι επαρκής, ώστε να αναζητήσουμε άλλες μορφές αστυνόμευσης για να διασφαλίσουμε την καθημερινή ζωή των πολιτών;
Κι ακόμη, αυτό είναι που απουσιάζει από το υπάρχον σύστημα αστυνόμευσης; ή ίσως οι αδυναμίες του, είναι η αιτία, ώστε να καθιστά αναγκαίο να μιλάμε για Αστυνομικό της γειτονιάς;

Βέβαια, η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να στηριζόταν μόνο σε υποκειμενικές απόψεις, αλλά σε συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία να συνηγορούν στην υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης, μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής (ANTE DELICTUM).

Αυτά τα δεδομένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτιμάται ότι είναι:

Το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό ή ψυχολογικό επίπεδο.

Η κατάσταση της εγκληματικότητας στη χώρα, σε πραγματικό επίπεδο ή σε επίπεδο, που απαιτεί τη λήψη μέτρων για την καταπολέμηση ή την εξάλειψη των παραγόντων που την προκαλούν ή ευνοούν την περαιτέρω ανάπτυξη της.

Η ανάγκη ο Αστυνομικός να έχει ένα πραγματικό κοινωνικό ρόλο στο χώρο της γειτονιάς κι αυτό το έργο να γίνει παραδεκτό από τα μέλη της.

Η βούληση της πολιτείας να καταπολεμήσει και τη μικροεγκληματικότητα της γειτονιάς, ώστε ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής στην καθημερινότητα του.

Η ανάγκη, λοιπόν, σε γενικές γραμμές, για τη διασφάλιση της γειτονιάς, για τη τόνωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και την καταπολέμηση της μικροεγκληματικότητας είναι η αιτιολογική βάση για την δημιουργία θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.

Όμως, αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται να ενισχύεται περισσότερο κι από τη βούληση της πολιτείας να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτού του θεσμού, θέλοντας να δώσει στην κάθε γειτονιά το δικό της Αστυνομικό κι αυτό είναι και το σημαντικό της όλης υπόθεσης.

Κι αλήθεια;τι σημαίνει ότι η γειτονιά θα έχει το δικό της Αστυνομικό। Απλά, ότι θα είναι ο Αστυνομικός που ξέρει η γειτονιά, ο υπεύθυνος στον οποίο υπολογίζει, αυτός που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της, που είναι κοντά στα προβλήματά της.

Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης, είναι και το κυρίαρχο του νέου θεσμού και το σημείο που διαχωρίζει τον “τότε” Αστυνομικό από τον “τώρα”.

Όμως, μόνο η πολιτική βούληση ήταν αυτή που έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη του νέου θεσμού; Κι ακόμη αυτή η βούληση, πέραν των δεδομένων που έλαβε υπόψη της, τι ειδικότερα την παρακίνησε ώστε να πάρει μια τέτοια απόφαση.

Μπορούμε να πούμε, ότι περισσότερο, αυτό που παρακίνησε την πολιτεία πριν μερικά χρόνιανα προχωρήσει σε μια τέτοια ιδέα θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς, ήταν το όραμα της αναζήτησης για ένα νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας.

Περαιτέρω, αυτό το νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας, ίσως για πρώτη φορά, δεν κάνει διάκριση σε μικρές ή μεγάλες απειλές και ειδικότερα σε δευτερεύουσες απειλές, αφού οτιδήποτε απειλεί την ασφάλεια του πολίτη πρέπει να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Αυτή η αντίληψη, αναφορικά με την ασφάλεια του πολίτη αποτελεσε την αφετηρία για την ανάπτυξη νέων συστημάτων, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν, μέσα από τη λήψη μέτρων, για την τάξη και την ασφάλεια και παράλληλα να προστατέψουν τα μέλη της γειτονιάς.

Σαφέστατα, αυτή η ανακοίνωση της τότε θεσμοθέτησης{Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ) περιείχε επιπρόσθετα και το στοιχείο της πρόληψης, με μια σημαντική διαφορά, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται συνείδηση η σημασία και η αξία της, όχι γιατί ήδη η υπάρχουσα κατάσταση προκαλεί δυσφορία στο κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι επιβάλλεται να γίνει ένα βήμα μπροστά από το πρόβλημα.

Πέραν, όμως, αυτής της φιλοσοφίας, σκέψης και δράσης, αν προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και διεισδύσουμε στα ενδότερα αυτής της απόφασης, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποια άλλα σημεία, τα οποία θεωρούνται ότι επέβαλαν την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.
Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα σημεία που ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, ώστε να ληφθεί μια τέτοια απόφαση; Ας τα δούμε παρακάτω:

Πρώτο σημείο είναι η αποκέντρωση της παρουσίας και της δράσης της Αστυνομίας και ο καταμερισμός της σε επί μέρους εδαφικές περιοχές αυτοτελών διοικητικών τμημάτων (π.χ. Δήμων). Αυτές οι εδαφικές περιοχές, στην περίπτωση μας είναι οι γειτονιές, έτσι όπως τις ξέρουμε εμείς και όπως τις βιώνουν οι κάτοικοι της.

Αυτή η τοποθέτηση του Αστυνομικού, του ενός Αστυνομικού μέσα στην καρδιά της γειτονιάς, προσδιορίζει το αναγκαίο της απόφασης, δηλαδή την έκφραση της βούλησης της πολιτείας να φέρει πολύ κοντά και με οργανωμένο τρόπο τη δράση της Αστυνομίας, με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.

Ο Αστυνομικός της γειτονιάς, σ’ αυτή την περίπτωση, συνδέει την αποστολή του με μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή, σαφώς προσδιορισμένη, και αναλαμβάνει πολλαπλές δράσεις, που έχουν ως σημείο αναφοράς το σύνολο της γειτονιάς, αυτή τη γεωγραφική και συναισθηματική οντότητα.

Η αποκεντρωμένη, λοιπόν, λειτουργία του Αστυνομικού στη γειτονιά, αυτό το κοινωνικό παράλληλο πλησίασμα, συνέβαλαν στην ιδέα μιας τέτοιας θεσμοθέτησης.

Όμως, πέραν από την αναφερθείσα αποκέντρωση, λήφθηκε σοβαρά υπόψη ο προσδιορισμός του όρου γειτονιά κι αυτό είναι το δεύτερο σημείο, η επιλογή του οποίου δεν είναι τυχαία, αλλά στοχεύει, με την αναφορά στην συνολική οντότητά της, να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της, ώστε με τη συμμετοχή τους στα δρώμενα, που σε τελική ανάλυση την αφορούν, να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή της.

Το τρίτο σημείο, που συνθέτει την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης είναι η επιλογή του Αστυνομικού, ως κοινωνικού διαμεσολαβητή των προβλημάτων της γειτονιάς, αλλά και ως εγγυητή της ασφάλειάς της, ένα γεγονός πού ενισχύει την ιδέα του θεσμού και του δίνει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό κύρος, αφού, για πρώτη φορά, επιχειρείται η συνεργασία του πολίτη της γειτονιάς, σε πραγματικό και ουσιαστικό επίπεδο με τον Αστυνομικό.

Βέβαια,όπως συμβαίνει στα Ελληνικά δρώμενα αυτός ο οραματισμός της τότε Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε συνέχεια...κι αυτό δυστυχώς οφείλεται,έτσι εκτιμώ,στο γεγονός ότι λειτουργούμε πρόχειρα...δίχως σχεδιασμό και οργάνωση και σύστημα...κι αρχίζουμε να φτιάχνουμε κάτι το σημαντικό...και πολύ γρήγορα,με μια μονοκοντυλιά το αναιρούμε...και πανηγυρικά...το βάζουμε στον κάλαθο των αχρήστων...
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αστυνομικός της γειτονιάς" (2003 ) του Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη .

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Η ιστορική μνήμη…


Ανοίγω το παράθυρο του κόσμου και παραμερίζω τα σύννεφα κι αρχίζω να αναζητώ… και ανατρέχω τα σκαλοπάτια του ουρανού και προσπερνώ αέρινα δρομάκια και ασφαλίζω αραχνοΰφαντες πόρτες και ψάχνω…

Κι αρχίζω να ρωτώ τα αστέρια και το φεγγάρι και τους αόρατους φίλους τ’ ουρανού…και περιπλανιέμαι σε άπειρους διαδρόμους και με συντροφεύουν κατάξανθες αχτίδες… και ξεπερνώ τα σκοτάδια κι ανάβω τα κεράκια του νου… και ελευθερώνω το φως της καρδιάς και φτάνω…

Κι έρχομαι κοντά στη μεγάλη πύλη τ’ ουρανού και καταγράφω τον κωδικό της ιστορικής μνήμης και φέρνω στα χείλη μου τις λέξεις της ιστορίας…και μέσα από το αιώνιο περιβόλι μου ζητούν να μιλήσω…και ευθύς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα…

Και με ξαναρωτούν και ζητούν έστω μια απάντηση… και προσδοκούν να ακούσουν τον απρόσμενο επισκέπτη… κι ακούω γλυκά τιτιβίσματα και αγγελικές φωνές και άσματα και μελωδίες… κι αυτοί αναμένουν...έτσι, σαν τα πεινασμένα μικρά παιδιά, που αποζητούν, μέσα από την ελπίδα, το χαμόγελο του κόσμου…

Εκεί, λοιπόν, στο τέλος της ουράνιας σκάλας, αγγίζω το χέρι μου απαλά στην πύλη του ουρανού και χαϊδεύω τα σύννεφα και το φως…και ξεπλύνομαι στα αέρινα νερά της … και εξαγνίζομαι από τα πάθη και τις μίζερες σκέψεις και κλαίω απ’ τη χαρά μου…

Και τα δάκρυά μου πέφτουν στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αρχίζουν να λαμπιρίζουν και να παιγνιδίζουν πανέμορφα με το φως…και πορεύονται τραγουδώντας και ζωγραφίζουν δάφνινα στεφάνια στην ολόχρυση πύλη…κι αρχίζουν να μιλούν και να υμνούν και να κεντούν λέξεις θυσίας και μεγαλοσύνης…

Κι η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει διάπλατα και μέσα από το φως προβάλλει η ιστορία…και βγαίνουν λάβαρα και σημαίες κατάλευκες και άλλες στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας…και σημαίες με αιματοβαμμένους σταυρούς …και σπασμένα κοντάρια, ποτισμένα με νεανικό ιδρώτα και αίμα…

Η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει …και βλέπω ανθρώπους πολλούς να λάμπουν στο φως της αιώνιας άνοιξης…και κρατούν στα χέρια τους τα λάβαρα της νίκης…και με πλησιάζουν …και με χαιρετούν και με καλωσορίζουν…κι αρχίζουν να με ρωτούν για τον κόσμο… για την Ελλάδα…για τους νέους της…

Και το όνομά τους είναι «28η Οκτωβρίου» και σημαίνει αγώνας και φιλοπατρία και αυταπάρνηση και θυσία…ένα όνομα, που στην ιστορική μνήμη συνδέεται με τους αγώνες της Ελλάδας ενάντια στη βία του φασισμού…που μας φέρνει κοντά με τον ηρωικό θάνατο των γονιών και των αδελφών και των προσφιλών μας προσώπων…που μας θυμίζει τις ηρωικές στιγμές του έθνους μας…

Η «28η Οκτωβρίου» είναι το άσβηστο φως ,που θυμίζει το αιώνιο χρέος και τη θυσία των Ελλήνων απέναντι στον κόσμο και την ιστορία…είναι σαν το κλάμα και το γέλιο της μάνας του 1940…είναι σαν τη χλόη του χειμώνα δίπλα στη λασπωμένη χλαίνη του νεκρού στρατιώτη …έτσι σαν το ουράνιο βλέμμα του…έτσι, σαν το μισοκαμένο, γράμμα, που έγραψε για τη αγαπημένη του, λίγο πριν φύγει για την πύλη τ’ ουρανού …

Είναι το «εύγε» για τη θυσία των παλικαριών …για τη ζωή τους…για τα νιάτα τους…για τους πόθους και τα όνειρά τους…είναι το στεφάνι το δάφνινο για την ελευθερία που μας δώρισαν…κι ακόμη ,γιατί εκπλήρωσαν το παναρχαίο Ελληνικό χρέος ,με το μοναδικό και τίμιο αγώνα τους «υπέρ βωμών και εστιών»…

Αυτό το Ελληνικό χρέος ήρθαν για να μου υπενθυμίσουν οι στρατιές των ηρώων στην πύλη του ουρανού…οι άνδρες και οι γυναίκες…οι νέοι και τα παιδιά …οι γέροντες και οι γερόντισσες…οι εκτελεσθέντες…οι βασανισθέντες…η αντίσταση…οι πεινασμένοι της εποχής…οι στερήσεις…οι κακουχίες…τα στρατόπεδα του θανάτου…

Και μου μίλησαν απλά…και τα λόγια τους ήταν γιομάτα μεγαλοσύνη…και συζητήσαμε για τα νιάτα της πατρίδας μας…και είδα στα μάτια τους τη φλόγα της άνοιξης…και την εμπιστοσύνη για τη συνέχιση της γενιάς τους…και όλη την αγάπη τους να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους…λες και γνώριζαν τα μετέπειτα…και τους μελλοντικούς αγώνες…και τις νέες θυσίες…

Ιστορική μνήμη, λοιπόν, εκεί στην πύλη του ουρανού… κεντημένη με το αίμα και τον ιδρώτα
των αγωνιστών του 1940…μια αγέραστη μνήμη ζυμωμένη με θυσίες ζωής… με το «ΟΧΙ» της Ελλάδας… μια ιστορική μνήμη ζωγραφισμένη στα λουλούδια των αγρών … σε κάθε πέτρα…σε κάθε βότσαλο… στη στεριά και στη θάλασσα…στο αεράκι και το ξεροβόρι… στο χιόνι και τη βροχή…

Γι αυτή τη μνήμη μου μίλησαν…εκεί στη χρυσή πύλη της ιστορίας…κρατώντας στα χέρια τους σημαίες θυσίας…και λάβαρα της Ελλάδας…και σταυρούς ραντισμένους στο αίμα των ηρώων…και σπασμένα κοντάρια…και λασπωμένες χλαίνες…και γράμματα προς τη Μάνα τους μισοτελειωμένα…

Κι ύστερα…αφού με χαιρέτησαν έφυγαν…έτσι, απλά…με όλη την ταπεινότητα που αρμόζει στους ήρωες…και πέρασαν την πύλη τ’ ουρανού…και κράτησαν στις καρδιές τους το φώς της ιστορίας…

Ξημέρωσε…το πρωινό φως ξεχύθηκε στο κόσμο…κι έτρεξε σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης…και γονάτισε …και ασπάστηκε …και προσκύνησε για τη θυσία των παιδιών της Ελλάδας… κι άναψε ξανά το καντήλι της Ρωμιοσύνης…
Οι Έλληνες του 1940 !

Μοιάζει σαν παραμύθι, σαν μια ιστορία των παλιών καιρών …όπου ο ήρωας αντιμετώπιζε με θάρρος τον κακό δράκο και τον νικούσε… και ελευθέρωνε την πατρίδα του …και την απάλλασσε από τη σκληρή και απάνθρωπη παρουσία του…και τον πετούσε στη θάλασσα…κι ύστερα κτυπούσε τις καμπάνες… και χαιρόταν με το λαό και πανηγύριζε…

Έτσι θυμόμαστε όλοι αυτή τη νίκη του καλού απέναντι στο κακό…τότε που χαιρόταν η παιδική μας καρδιά και αγαλλίαζε …και μπολιαζόταν η ψυχή μας με αρχές και ιδανικά της αλήθειας και της ελευθερίας και της δικαιοσύνης…

Κι οι Έλληνες του 1940 έζησαν αυτό το υπέροχο ηρωικό παραμύθι…και είπαν το «ΟΧΙ» στο φασιστικό δράκο…και πάλεψαν μαζί του…και φώναξαν «ΑΕΡΑ»…και του έδωσαν μια δυναμική «τσαρουχιά» και τον πέταξαν στη θάλασσα…

Και στις 28 Οκτωβρίου του 1940 μίλησαν…και τραγούδησαν…και χόρεψαν…κι ύστερα στάθηκαν μπροστά στον εχθρό και τον κοίταξαν θαρραλέα στα μάτια…και δεν λιποψύχησαν και θυσιάστηκαν για «βωμούς και εστίες»…

Και πάλεψαν για τις πανάρχαιες αξίες της φυλής μας…αυτές τις πανάξιες παρακαταθήκες του γένους των Ελλήνων…και τις τίμησαν με το αίμα τους…με την ίδια τους τη ζωή και το είναι τους…

Και δε τους φόβισε ο κακός φασιστικός δράκος…ούτε δείλιασαν μπρος την υπεροπλία και τη στρατιωτική μηχανή του…ούτε στα παχιά του λόγια και τις φοβέρες του…κι ακολούθησαν τον ευθύ δρόμο, αυτόν που ακολουθούν οι λεβέντες και τα παλληκάρια…

Κι έγιναν ήρωες…και τίμησαν την πατρίδα τους…και παραδειγμάτισαν…κι άφησαν την σφραγίδα της θυσίας στα χώματα των αγώνων…εκεί στις κορυφές των χιονισμένων βουνών…σε κάθε πέτρα…σε κάθε μικρό χορταράκι…

Οι Έλληνες, λοιπόν του 1940,ήταν οι παιδικοί μας ήρωες…αυτά τα ατρόμητα παιδιά που μεγαλούργησαν…που στάθηκαν όρθιοι στους αγώνες…αυτά τα παλληκάρια που πολέμησαν για την μάνα και τον πατέρα και τα παιδιά…που έκλαψαν για την πατρίδα τους …που στήριξαν τις ελπίδες τους στην Παναγιά, την μητέρα και στυλοβάτη τους Έθνους μας…

Και παραμέρισαν κάθε εμπόδιο της καθημερινότητας και προχώρησαν…κι αποχαιρέτησαν γονείς κι αδέλφια… κι αγκάλιασαν τη μικρή αγαπημένης τους… κι έσκυψαν και πήραν λίγο απ’ το χώμα της γειτονιάς τους…κι έφυγαν τραγουδώντας, πηγαίνοντας στο «γάμο»της πατρίδας τους, για να δώσουν το «δώρο» του χρέους…

Έτσι πορεύτηκαν τα παλληκάρια του χρέους και της τιμής ,οι παιδικοί ήρωες του 1940…αυτά τα παιδιά ,που πότισαν το δέντρο της ελευθερίας με το αίμα τους …που στόλισαν την Ελλάδα με τη ζωή τους …που κάρπισαν τις αξίες και τα ιδανικά…που μας έκαναν να ονειρευόμαστε…

Αυτοί οι Έλληνες του 1940 μεγαλούργησαν… και καταξίωσαν την πατρίδα μας …κι έγιναν παραδείγματα για όλο τον κόσμο…για μας τους Νεοέλληνες, για τα παιδιά και τους νέους της πατρίδας μας…

Κι άφησαν υποθήκες και παρακαταθήκες αξιών…και οράματα και όνειρα για τους νέους …για το «δέον»και το «πρέπον»…για την καταξίωση της πατρίδας μας…για τις παραδόσεις και τον πολιτισμό της…για την ευθύνη της απέναντι στην πορεία του κόσμου…

Οι Έλληνες του 1940 πορεύτηκαν προς τη δόξα…και ζωγράφισαν με το αίμα τους την πατρίδα μας και τον κόσμο…και τραγούδησαν κι έψαλλαν…κι έφτιαξαν στεφάνια από το χιόνι και τα αγριολούλουδα των βουνών…και με το αίμα και το δάκρυ τους έγραψαν λέξεις και στίχους ηρωικούς…

Οι Έλληνες του 1940 στάθηκαν όρθιοι και αγέρωχοι απέναντι στη λαίλαπα του φασιστικού θηρίου…αυτού του κακού δράκου των παραμυθιών…και μας έδειξαν με τη θυσία τους την αξία χρέους προς την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μαζί ανοίγονται και τα ουράνια… και βλέπω παιδιά αμούστακα και νέους και νέες…και τα πρόσωπα και τα μάτια τους να λάμπουν…και να φορούν στεφάνια στις κεφαλές τους ...και να τραγουδούν για την ελευθερία της πατρίδας μας…για την ελευθερία της Ελλάδα μας…και να χορεύουν για τη θυσία τους…και να κερνούν απ’ το αθάνατο κρασί του 1940…και να κλαίνε …και να γελάνε …και να μας χαιρετούν…

Οι Έλληνες του 1940,φίλες και φίλοι μου, έδωσαν…και αναμένουν κι από μας να δώσουμε στον κόσμο…να οδηγήσουμε την ανθρωπότητα όχι με τη δύναμη της τεχνολογίας, αλλά με την απεραντοσύνη των αξιών, αυτών των αρχών που πάντοτε ήταν στην καρδιά της φυλής μας και τις καθοδηγούσε…
Κι ελπίζουμε …ελπίζουμε ότι αυτή η αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε δεν θα αλλοτριώσει την ανθρωπιά και τις αξίες μας …και το πανάρχαιο ζυμάρι της φυλής μας δε θα καταστραφεί…γιατί και πάλι, ίσως κληθούμε να δώσουμε…ίσως, ποιος ξέρει…

Κλείνω το αλφαβητάρι και κοιτάζω στα μάτια τους νέους της πατρίδας μας…και τους ρωτώ…και με βεβαιώνουν…και μου χαμογελούν…και μου λένε για τον κακό δράκο του φασισμού….και καμαρώνουν για τους Έλληνες του 1940…για τους λεβέντες και τα παλληκάρια της Ελλάδας…

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Προσευχόμαστε για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλο !


Και ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός να του χαρίζει υγεία,ώστε να συνεχίσει να διακονεί τον λαόν του...
Και προσευχόμαστε οι ανάξιοι για τον ΄Αξιο...για τον ταπεινό ,που κάλεσε τα νιάτα να έρθουν κοντά στην Εκκλησία του Χριστού...
Για τον Σεπτό Ποιμενάρχη που έκλαιε για το ποίμνιο του...
Και στέλνουμε τα δάκρυα μας ,ως μικρή ικεσία στο Χριστό της Αγάπης ,για τον Αρχιεπίσκοπο μας...
Και κρούομε την θύρα και αναμένουμε...και ελπίζουμε...ελπίζουμε σε Σένα Χριστέ μου ! Εσύ ,Εσύ ,Κύριε,πράξε ...όπως θέλεις...κι όπως γνωρίζεις..

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Έτσι μιλάμε στους νέους...έτσι τους μαθαίνουμε να αντιστέκονται...


Αντιστέκομαι όταν έχω προβλήματα και προσπαθώ να τα λύσω υπομονετικά, γιατί ξέρω πως η ζωή είναι όμορφη μαζί με αυτά…

Αντιστέκομαι στην παρέα μου, όταν γυρνώ την πλάτη και φεύγω κι αυτό είναι ευθύτητα και απόφαση…

Αντιστέκομαι τις στιγμές της μοναξιάς μου, κάθε στιγμή που η αισιοδοξία πληγώνει την ψυχή μου, όταν δε χάνω το θάρρος μου, όταν δε λυγίζω…

Αντιστέκομαι όταν γνωρίζω τους κινδύνους των ναρκωτικών και δε γίνομαι θύμα τους…

Αντιστέκομαι όταν χρησιμοποιώ τη σκέψη και τον αυτοέλεγχο, όταν κρίνω προσεχτικά, όταν αποφασίζω με περίσκεψη, όταν φωνάζω όχι στις «ουσίες» και στις πλάνες εξαρτήσεις…

Αντιστέκομαι όταν ζητώ συμβουλές, όταν είμαι κοντά στην οικογένειά μου,όταν μιλώ για τον εαυτό μου και τα δικά μου προβλήματα…

Αντιστέκομαι όταν δεν απογοητεύομαι, όταν ελπίζω, όταν λέω στον εαυτό μου ότι θα ξαναρχίσω τη ζωή μου, ότι θα προσπαθήσω ξανά…

Αντιστέκομαι όταν διαλέγω την παρέα μου, όταν έχω οράματα για πρόοδο και πολιτισμό..

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

ELPIZO

ELPIZΟ,μια λέξη γιομάτη ζωντάνια και αισιοδοξία...μια λέξη που δίνει κουράγιο και θάρρος και υπομονή και πίστη...

ELPIZO (Ελπίζω) σημαίνει ότι ζω, ότι δε φοβάμαι,ότι δίνω στη ζωή μου ουσία και περιεχόμενο...

ELPIZO ,σημαίνει ότι υπομένω και αντέχω...ότι στέκομαι όρθιος...

ELPIZO ,σημαίνει ότι δε γογγύζω...σημαίνει ότι δεν παραπονιέμαι...ότι βλέπω με αγάπη τους ανθρώπους και τον κόσμο...

ELPIZO ,σημαίνει ότι μάχομαι για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη...ότι αγωνίζομαι με αγάπη Χριστού για το συνάνθρωπό μας...ότι συμπάσχω για τ' αδέλφια μας...

ELPIZO ,σημαίνει ότι δε φοβάμαι να μιλήσω...ότι είναι χρέος και τιμή μου να ταπεινωθώ...ότι κτυπώ την πόρτα των μεγάλων του ¨Πλούτου¨...

ELPIZO ,σημαίνει ότι αγαπώ την πατρίδα μου...ότι σέβομαι τις παραδόσεις και τους αγώνες του Έθνους μας,ότι πιστεύω στον Κύριο μας,το Χριστό της Αγάπης,του Ελέους και της Δικαιοσύνης...

ELPIZO ,σημαίνει ότι σέβομαι τον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα φυλής και χρώματος και κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης.

ELPIZO,σημαίνει ότι αγαπώ και σέβομαι το περιβάλλον και τη φύση...ότι είμαι αντίθετος σε κάθε σπατάλη και υπερβολή...

ELPIZO,σημαίνει ότι αγαπώ και παλεύω για την αλήθεια...ότι είμαι αντικειμενικός...ότι δεν κατακρίνω...

Αυτό είναι το ELPIZO,μια λέξη για ένα καλύτερο άνθρωπο κι ένα καλύτερο κόσμο,μέσα από την Αγάπη του Χριστού μας.

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Ο Χριστός της Αγάπης βασανίστηκε ...και δε μίλησε...

Οι ανόητοι δεν έδειξαν ούτε σεβασμό ,ούτε εντροπή,ούτε έλεος,ούτε ευσπλαχνία...

Και κατατυρράνησαν το Άγιο Σώμα του Κυρίου μας με τη μεγαλύτερη σκληρότητα...

Και κτύπησαν... και βασάνισσαν ...και λοιδώρησαν τον Βασιλέα της Αγάπης...

Κι ήταν μόνος...ολομόναχος...ανθρώπινα αδύναμος...και υπέμεινε...και συγχώρησε...

Κι αυτό το σκηνικό...δυστυχώς δε σταμάτησε...και συνεχίζεται στις μέρες μας...και κάποιοι της ¨εξουσίας¨... απαξιώνουν τόν άνθρωπο...κι εγκληματούν σε βάρος του...και τον βασανίζουν...αλήθεια για ποιο λόγο;

Πρέπει να ξέρουν,όμως,κάτι...ότι στη θέση του κάθε ανθρώπου που βασανίζεται ...πρέπει να ξέρουν ότι βρίσκεται ο ίδιος ο Χριστός...

Γι αυτό...οι ανά τον κόσμο υποψήφιοι βασανιστές...καλά θα κάνουν,αντί να σπέρνουν πόνο και βία και εξευτελισμό...να σπέρνουν μόνο αγάπη...και να μην υποκύπτουν σε παράνομες εντολές...

The Passion of the Christ - Is Mel Gibson Film anti-Jewish?


Ημέρα Ενάτη - υπόσχεση αγώνα

Ο Χριστιανός είναι υπόσχεση αγώνα απέναντι στο Χριστό κι αυτή η υπόσχεση απαιτεί εξόφληση των αμαρτιών μας και παραγωγή καρπών και έργων।

Η αμέλεια, η αδιαφορία, η οκνηρία και η ραθυμία κάνουν τον άνθρωπο να ξεχνά την υπόσχεσή του και να αναλίσκει το τάλαντο που του δόθηκε στα εφήμερα।
Η υπόσχεση του κατά Χριστόν αγώνα σημαίνει δια βίου προσπάθεια ... και υπομονή και ταπείνωση σε θλίψεις και αδικίες και καταφρονήσεις…όμως, αυτό δε μας είπε κι ο Κύριος μας…αυτό δε μας έδειξε με το παράδειγμα και τη θυσία του;

Παράλληλα,όμως, μας μίλησε και για το θάρρος που πρέπει να έχουμε...για να νικήσουμε κι εμείς, όπως νίκησε κι αυτός τον κόσμο και τον θάνατο ,χάριν της αγάπης του για τον αμαρτωλό άνθρωπο...

Υπόσχεση αγώνα σημαίνει ότι αγαπώ τον Χριστό,ότι αγαπώ τους ανθρώπους και αγωνίζομαι γι αυτούς...ότι κλαίω για τον Χριστό ,όπως έκλαιε κι αυτός για τους ανθρώπους...ότι συμπονώ και ευσπλαχνίζομαι και ελεώ και παρηγορώ και βοηθώ από το υστέρημά μου...

Υπόσχεση αγώνα σημαίνει ότι δεν απελπίζομαι...σημαίνει ότι δε χάνω την πίστη μου...ότι ελπίζω στον Κύριον μας ,τον ταπεινό Ιησού...