Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007


Θάλασσα : Ελπίζουμε να τη βλέπουμε ακόμη...


Ραούλ Φολλερώ : Ο Θεός είναι Αγάπη !!

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου και προχωρώ μέσα στους αιώνες κι αναζητώ και ψάχνω στα κατάστιχά του…κι έχω την αγωνία να μάθω για τον άνθρωπο που έκανε πράξη της ζωή τον πλησίον του…τον άλλο άνθρωπο…τον συνάνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης…

Και σταματώ και σημειώνω…και υπογραμμίζω ένα όνομα…και το διαβάζω με σεβασμό : Ραούλ Φολλερώ…και για να μάθω περισσότερα καταγράφω τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του, την ηλικία και την καταγωγή του…και διαβάζω : είναι ένα παιδί μόλις δεκαπέντε χρόνων…ένα παιδί από τη Γαλλία…

Κι αυτό το παιδί…σ’ αυτή την ηλικία…από τα πρώτα βήματα της ζωής του άρχισε να μιλά …και να περιπλέκει και να ζωγραφίζει για την αγάπη…Έγραφε , λοιπόν, σε μια διάλεξή του που έδωσε στη γενέτειρα του σε ηλικία δεκαπέντε ετών υπέρ των μικρών αδελφών πτωχών: « Ο Θεός είναι Αγάπη» .

Και στα πρώτα ποιήματά του οριοθετεί και αποκαλύπτει το μυστικό της πίστεως που θα διαφυλάξει πάντοτε στο έργο του… « πρέπει να νιώθει κανείς μεγάλη ψυχική δύναμη όταν είναι βέβαιος για το καλό που κάνει» …κι ακόμη η νίκη…η νίκη ανήκε σ’ εκείνον που ποτέ δεν αμφέβαλε…

Κι αυτό το παιδί ήταν πράγματι ποιητής …ποιητής της ζωής και του καλού…ένας ποιητής που το κέντρο της ύπαρξης του είναι η άλλη ύπαρξη και η αγάπη του για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους του κόσμου…

Και σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα εποχή, το 1942, δημιουργεί την ώρα των πτωχών…και ζητά από τον καθένα μας να θυσιάζει τουλάχιστον μια ώρα τον χρόνο από το μισθό του, το εισόδημα ή το κέρδος του για να ανακουφίσει τους δυστυχείς…

Και εξηγεί… « ότι όταν δίνεις μια ώρα τον χρόνο στους πτωχούς…τους αφιερώνεις αυτή τη στιγμή της ζωής σου, τους σκέπτεσαι, θυσιάζεις γι αυτούς το μόχθο σου…κι αυτό είναι έργο της αγάπης…μια πράξη αδελφική, όπου οι πλούσιοι δε διακρίνονται από τους πτωχούς, παρά μόνο από το γεγονός ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν στο ίδιο χρονικό διάστημα περισσότερο καλό…

Τα 1946 έφτιαξε το τάγμα της αγάπης…με μια μόνο υποχρέωση…μόνο την καλή θέληση των μελών…δηλαδή το να προσπαθήσουν να γίνουν καλοί…κι έχοντας αυτή την ευτυχία να την κάνει ο καθένας να ακτινοβολεί…γιατί η αγάπη είναι χαρά…κι αυτή η χαρά μπορεί να γίνει ένας λαμπερός κρίκος μια απέραντης αλυσίδας αγάπης, που θα συνδέσει τρυφερά τον κόσμο…

Κι έγραφε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος : « ότι ένα μέλος του τάγματος της αγάπης δεν λησμονεί ποτέ ότι στον κόσμο υπάρχουν 800 εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που δεν αντίκρισαν ποτέ γιατρό…και 600 εκατομμύρια που δεν εμβολιάσθηκαν…κι ακόμη 1300 εκατομμύρια που δεν ξέρουν να διαβάζουν…και πέντε εκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα…Γι αυτό, ένα μέλος του τάγματος της αγάπης πρέπει να γνωρίζει, ότι όσο θα υπάρχει επάνω στη γη ένας αθώος, που πεινά, που κρυώνει, που καταδιώκεται, δεν θα έχει δικαίωμα να σιωπήσει, ούτε να αναπαυθεί…

Δώστε, λοιπόν, αγάπη παρακαλεί ο Φολλερώ και συλλογιστείτε τους γέροντες που δεν έχουν συγγενείς, ούτε φίλους, που αντί άλλης επισκέψεως περιμένουν τον θάνατο…κι αγιάσατε τη χαρά σας και τη χαρά των μικρών σας παιδιών με μια πράξη αγάπης…

Ο Ραούλ Φολλερώ, ο αδελφός των φτωχών και των δυστυχισμένων…ο πατέρας των λεπρών…που υπολογίζεται ότι αγκάλιασε 15.000 λεπρούς…κι έκλαψε….και γέλασε μαζί τους…μας καλεί να αποτινάξουμε τις αληθινές μορφές λέπρας… τις περισσότερες μεταδοτικές αρρώστιες , που είναι η δυστυχία, η πείνα, ο εγωισμός, ο φανατισμός και η δειλία…

Κι ο μόνος τρόπος είναι η αγάπη…το μοναδικό όπλο…γιατί καμία αξία έχουν οι δικτατορικές τεχνικές, οι στείρες ανακαλύψεις, τα ματαιόδοξα ρεκόρ, αν η καρδιά δεν λαμβάνει μέρος ,γιατί ένας πολιτισμός χωρίς αγάπη, είναι μια μυρμηγκοφωλιά…

Κι έγραφε προς τους μεγάλους …και τους ζητούσε να διαθέσουν το κόστος δύο αεροπλάνων για τις ανάγκες νοσηλείας των χανσενικών του κόσμου…λέγοντάς τους ότι δεν θα διαταραχθεί η ισορροπία των δυνάμεών τους…κι έτσι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το ύπνο τους ήσυχοι…κι εγώ ,τους έλεγε, θα κοιμηθώ καλύτερα….γιατί εκατομμύρια δυστυχισμένων θα κοιμηθούν επιτέλους…όμως, ποτέ δεν του απάντησαν…

Ο Θεός είναι αγάπη…είναι η καρδιά, το κλειδί τ’ ουρανού ,η μόνη μεγάλη δύναμη του σύμπαντος, η μόνη ανίκητη, η μόνη δημιουργός…κι αυτό είναι το μυστικό της ευτυχίας…της μόνης ευτυχίας που αξίζει να γευτεί κανείς…

Η Αγάπη είναι η προβολή του προσώπου του Χριστού επάνω στο πρόσωπο του πτωχού, του πονεμένου, του καταδικασμένου…είναι αυτό που κατέχω κι έδωσα …αυτό το καλό των ουρανών ,πιο μεταδοτικό και πιο ακτινοβόλο απ’ το κακό…

Γράφει ο Ραούλ Φολλερώ…είδα ένα όνειρο…ένας άνθρωπος παρουσιάστηκε στο κριτήριο του Κυρίου : « Δες, Θεέ μου, του έλεγε, τήρησα τον Νόμο σου, δεν έκανα τίποτα το αισχρό, το κακό ή το αντίθρησκο. Κύριε, τα χέρια μου είναι καθαρά…Ασφαλώς, ασφαλώς, του απαντούσε ο καλός Θεός… Αλλ’ είναι άδεια…

Γι αυτό, λέει, μάθε μας Κύριε να σκεπτόμαστε τους άλλους…και να αγαπούμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν…και να υποφέρουμε και να ευτυχούμε με τον πόνο των άλλων…κι ας λυπηθούμε τους κακούς κι ας προσπαθήσουμε να τους συνετίσουμε…ας τους δείξουμε ότι πήραν στραβό δρόμο….γιατί η κακία είναι συνένοχος της δυστυχίας κι ότι η καλοσύνη μόνη μας οδηγεί στη χαρά…

Ραούλ Φολλερώ…μια ζωή με τη σκέψη για τους φτωχούς του κόσμου…για τους απόκληρους ,για τους απελπισμένους…μια ζωή κοντά τους… έκανε τριάντα φορές το γύρο του κόσμου και ψηλαφούσε τις πληγές τους…και πρόσφερε βάρσαμο ελπίδας … κι αγωνιζόταν με όπλο την αγάπη …

Κλείνω το αλφαβητάρι και συλλογίζομαι ότι ο Θεός είναι Αγάπη ! μια αγάπη που περιτρέχει για να απαλύνει τον πόνο και τη δυστυχία και την αρρώστια…μια αγάπη που μας καλεί να μοιραστούμε τη ζωή μας με τη ζωή του πλησίον μας….μια αγάπη που βοηθάει τον πτωχό, τον άρρωστο ,τον καταδιωγμένο για να ξαναβρεί το δρόμο του…

Ραούλ Φολλερώ : Ο Θεός είναι Αγάπη !
Εις δικαιοσύνην…


Λένε ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τον πάροικο άνθρωπο, που αναζητά την πατρίδα του σ’ όλη του τη ζωή και περιπλανιέται από τον ένα τόπο στον άλλο και ρωτά και ψάχνει… κι αυτή όλο και του γίνεται πιο άγνωστη, πιο απόμακρη, πιο μυστική…

Την πατρίδα της, λοιπόν, αναζητά η δικαιοσύνη ,μέρα και νύχτα, σιωπηλά κι ακούραστα …και ψάχνει στις καρδιές των ανθρώπων ,σε κάθε απόμακρη σκέψη και περιμένει υπομονετικά …και χαίρεται…και κλαίει…και καταδιώκεται…

Και για χάρη της ορκίζονται πολλοί…και δίνουν όρκους σε Ευαγγέλια και διαβεβαιώνουν στην τιμή και στη συνείδησή τους, ότι θα μιλήσουν για την αλήθεια …ότι θα πράξουν αυτό που επιβάλλεται κι από τους ηθικούς κανόνες και από τους κανόνες της πολιτείας…

Κι η δικαιοσύνη ακούει και προχωρά ψηλαφιστά, έχοντας οδηγό τη βακτηρία της αλήθειας…και έρχεται κοντά τους και περιμένει τις αποφάσεις τους, το ναι ή το όχι τους, και είναι ανήσυχη και αγωνιά για την απάντηση…

Αυτή την απάντηση αναζητούμε σ’ όλη μας τη ζωή, αυτή την πράξη που καταξιώνει την ύπαρξη μας …που σε γεμίζει και νιώθεις ότι είσαι πραγματικά άνθρωπος, όταν συνειδητά αποδίδεις το «αρμόζον» και το «πρέπον» και το «ηθικό», δίχως υποκρισία και υστεροβουλία, δίχως ιδιοτέλεια…

Κι αυτή η αιώνια αναζήτηση της ουσίας της δικαιοσύνης σε κάθε γωνιά της γης…αυτό το ξεσκάλισμα και το ξεκαθάρισμα των λόγων και των πράξεών μας, αυτή η απόδοση των ίσων απέναντι στον άνθρωπο και το λαό, είναι το αληθινό χρέος, είναι και η πατρίδα της δικαιοσύνης…

Εις δικαιοσύνην, λοιπόν, η αναφορά μας ,σ’ αυτή την αρχόντισσα του κόσμου, που εδώ και χιλιάδες χρόνια ακολουθεί τον ευθύ δρόμο και πορεύεται με σύντροφο και στήριγμά της την αλήθεια, έτσι όπως την νιώθουν οι απλοί και ταπεινοί άνθρωποι, σ’ όποια θέση κι αν βρίσκονται…

Σ’ αυτήν ανήκει ο έπαινος και η τιμή, όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται …όταν σέβονται και ανταμείβουν τον κόπο του άλλου…όταν ξαγρυπνούν, αναζητώντας την αλήθεια…όταν ψάχνουν ακούραστα γι’ αυτήν…όταν τολμούν να μιλήσουν…

Έτσι είναι η δικαιοσύνη, ένα ολοκάθαρο ναι ή ένα όχι ,έτσι σαν το «γάργαρο» νερό, σαν το ευθύ δρόμο…έτσι σαν το γέλιο του μικρού παιδιού, σαν τα άδολα μάτια του…γαλήνια ή τρικυμισμένη θάλασσα, μια ζωγραφιά του καταγάλανου ουρανού…ένα πατρικό ακούμπισμα στο ώμο του ταλαίπωρου και του ανώνυμου ανθρώπου…κι ακόμη, σαν το φως της άνοιξης, μια δικαιοσύνη γιομάτη πόνο… όσο το δάκρυ της μάνας…

Αυτή είναι η δικαιοσύνη, ο καθημερινός σύντροφος της ζωής μας, ο καθρέπτης της ψυχής, το μέτρο της ειλικρίνειας και της εντιμότητας, η φωτιά που κατακαίει το ψεύδος και τη διαστρέβλωση της αλήθειας…αυτή τη δικαιοσύνη που εκλιπαρούν οι αθώοι…

Αρχίζει να βραδιάζει…η τυφλή αρχόντισσα ανοίγει το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μέσα απ’ το πέλαγος της σιωπής της μου δείχνει να ψάξω στα κατάστιχά του…κι εγώ ,αρχίζω να ξεφυλλίζω και ξεχωρίζω τα θέματα και τα βάζω σε μια σειρά …

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα και τα εξετάζω στην ουσία τους και αγγίζω την πραγματικότητα και μετρώ και ζυγίζω και βγάζω συμπεράσματα…

Κι αρχίζω από το «σπίτι» της ανθρώπινης δικαιοσύνης… και βλέπω και καμαρώνω τους έντιμους δικαστές και καταγράφω τις αγωνίες και τις ανησυχίες τους για να βρουν την αλήθεια…για να αποδώσουν το δίκαιον…για να μπορούν να κοιτάζουν, κατά πρόσωπον, Θεό και ανθρώπους …

Όμως, όσο προχωρώ αρχίζω να θλίβομαι για το ξεστράτισμα των ολίγων…και βλέπω την Αρχόντισσα κυρά να σκύβει το κεφάλι της…κι ακούω το κλάμα της το σιωπηλό…και συνεχίζω να ξεφυλλίζω…

Και φτάνω στη χώρα της Πολιτικής εξουσίας, σ’ αυτούς που διαχειρίζονται την πορεία του λαού και του Έθνους …κι αυθόρμητα τους δίνω το χέρι και υποκλίνομαι μπροστά τους… και τους δείχνω σαν πρότυπο και παράδειγμα…και εξυμνώ την τόλμη και τις αποφάσεις και τις πράξεις τους και τους δίνω επαίνους και βραβεία και τους στεφανώνω…

Και όταν το αλφαβητάρι αρχίζει να τρεμοπαίζει στα χέρια μου…τότε κλείνω τα μάτια απέναντι στα συμβαίνοντα… και πλαντώ και οργίζομαι για τις αδικίες…και μονολογώ χιλιάδες «γιατί»…και εξίσταμαι για τη «λησμοσύνη» τους…και απαριθμώ τις σπατάλες …και ζωγραφίζω στη γη την υποκρισία τους απέναντι στον φτωχό και τον άπορο και τον κατατρεγμένο…

Και σημειώνω τη λέξη «ηγέτης» και πιο κάτω Διευθυντής και Προϊστάμενος και Διοικητής και τους δείχνω εμπιστοσύνη…και ελπίζω… και νιώθω σιγουριά και αγκαλιάζω την ορθότητα της κρίσης και των αποφάσεών τους…και λέω, σαν πολίτης, με τέτοιους άξιους ανθρώπους μπορώ να προχωρήσω, αν χρειαστεί θα με ενημερώσουν σωστά, θα με κατευθύνουν …θα βρω το δίκιο μου…

Κι όπως το ελαφρό αεράκι μετακινεί τα φθινοπωρινά φύλλα, έτσι κι εγώ φεύγω…και νιώθω απογοήτευση και θλίψη και αγανάκτηση, γιατί κάποιοι δε φάνηκαν άξιοι της τιμής και της εξουσίας που τους εκχωρήθηκε …και ξέχασαν πολύ γρήγορα… κι έσβησαν με μια μονοκοντυλιά αρχές και αξίες…και διαχώρισαν τους πολίτες σε κατηγορίες…κι αδίκησαν…

Όμως η ώρα πέρασε… η κυρά Δικαιοσύνη σημειώνει στο αλφαβητάρι μια τελευταία λέξη. Διαβάζω : «εαυτός»,ο εαυτός μας, εγώ …ο καθένας μας, και συλλογίζομαι ...τι κάναμε ,προσωπικά, απέναντι στη δικαιοσύνη …κι αρχίζω να γράφω με λεπτομέρεια τα αρνητικά και τα λάθη και τις αδικίες…και κάθομαι στο έδρανο του κατηγορουμένου κι αρχίζω να μιλάω…αρχίζω να απολογούμαι…κι αυτό είναι η πραγματική δικαιοσύνη…

Κοίταξα γύρω μου…η Δικαιοσύνη είχε φύγει…ίσως, να πορεύεται και πάλι, αναζητώντας την πατρίδα της…έχοντας αιώνιο σύντροφο τη βακτηρία της αλήθειας… ποιος ξέρει…

Κλείνω το αλφαβητάρι και ψιθυρίζω …«Τρέμουν τα χείλη ,τρέμει κι ο νους, στο δίκιο του άλλου, για πες μου ; τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω, για πες μου»;