Κυριακή 12 Αυγούστου 2007

Το παιδί και ο Γύπας…


Έβλεπα για αρκετή ώρα τη φωτογραφία… κι από το μυαλό μου περνούσαν σκέψεις και σκέψεις, ανάμικτα συναισθήματα οργής και πικρίας, έντονη αγανάκτηση, πολλά γιατί…πόνος για το κατάντημά μας, για την απανθρωπιά μας και την έλλειψη κατανόησης και συμπαράστασης για τον άνθρωπο…

Και ήταν μια φωτογραφία μόνο…μια μικρή φωτογραφία, με ένα μικρό κοριτσάκι κάτω στο ξερό χώμα…ένα μαύρο παιδί…λίγων χρόνων, αδύνατο, ταλαιπωρημένο, σαν τη γη της Αφρικής και του Σουδάν…και είχε σκυμμένο το κεφαλάκι του και προσπαθούσε να σύρει τα βήματά του ,να φτάσει στην άκρη της ελπίδας του…εκεί που θα έβρισκε ένα μικρό κομμάτι ψωμί…μόνο γι αυτό…

Και λίγο πιο πίσω είδα την άλλη αγριότητα…είδα την ψυχρότητα και τη σκληρότητα σ’ όλο το μεγαλείο της, αυτό το παγωμένο βλέμμα ,που καθημερινά ζούμε όλοι μας όταν ψυχραίνεται η αγάπη των ανθρώπων…ένα βλέμμα κυνικό και οξύ, έτοιμο να σε διαλύσει και να σ’ αφανίσει ,να πέσει επάνω στον αδύναμο και να τον κατασπαράξει…

Είδα, λοιπόν, τον Γύπα να στέκεται ψυχρός πίσω από το μικρό κοριτσάκι και να αναμένει… για να κερδίσει από την πτώση του μικρού…να το κατασπαράξει…για να πάρει μόνο… αδιαφορώντας για την κακουχία και την αδυναμία του, για τη δυστυχία και την ανέχειά του…και περίμενε….καθώς, το μικρό κοριτσάκι του κόσμου του Σουδάν ,το δίχως όνομα, προχωρούσε κάτω από τον καυτό ήλιο, αργά-αργά, κοιτάζοντας την ξερή γη…

Κι ο ήλιος άρχισε να μεσουρανεί…κι ο κόσμος συνέχιζε την πορεία του…και το μικρό της Αφρικής έσκαβε το χώμα και τις πέτρες ,προσπαθώντας να φτάσει… κι ο Γύπας περίμενε στο προσκήνιο… και ήρθε η στιγμή που ο Κέβιν Κάρτερ, ο Νοτιοαφρικανός φωτορεπόρτερ, μ’ ένα «κλικ» στη μηχανή του ζωγράφισε το πρόσωπο της κοινωνίας μας… κι αργότερα το 1994 οι «καλοί» τον βράβευσαν με το βραβείο Πούλιτζερ… και το όνομά του ανέβηκε στην κορυφή…

Έκλεισα τα μάτια μου για να ξεχάσω για λίγο… όμως η σκέψη μου δεν μπορούσε να ξεφύγει από το παιδί και το Γύπα…και τα μάτια μου ,χωρίς να το θέλω ,άρχισαν να τρέχουν δίχως σταματημό…κι η καρδιά μου άρχισε να προβάλει εικόνες με πολλά γιατί…κι έβγαζε ερωτήματα και ζητούσε απαντήσεις…κι έκανε συγκρίσεις…και μιλούσε με το Θεό…και ξαναγύριζε στη φωτογραφία…

Άρχισα να ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αναζητούσα μέσα από τις σελίδες του χρόνου ένα γιατί, έστω ένα μόνο…κι ήθελα μια απάντηση, έστω μία μόνο…για δικαιολογήσω… έστω για να εξηγήσω το κατάντημά μας…αυτό το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της απάθειάς μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας…

Κι συνέχισα να προσπαθώ και να επιμένω, έχοντας στα εσώβαθα της καρδιάς μου το παιδί της Αφρικής και το Γύπα…κι έψαχνα για μια λέξη…μια μικρή λεξούλα δικαιολογίας για όλους μας ,έστω με πέντε γράμματα ,σαν το παιδί του κόσμου του Σουδάν…που το βλέπω ακόμα να προχωρά…μόνο του, δίχως το απαλό χέρι της μάνας …να αγωνίζεται για να φτάσει για λίγα ψίχουλα…λίγο γάλα…λίγο ψωμί…για ένα χαμόγελο, για λίγη στοργή…

Και στο διάβα μου, σ΄αυτή την περιπλάνηση της καρδιάς μου μέσα στο αλφαβητάρι, συνάντησα λέξεις υπεροψίας και αδιαφορίας… λέξεις σκληρότητας, λέξεις κυνικότητας, λέξεις πολλές ,για το «εγώ και την εξουσία και τον πλούτο», λόγια ψευτιάς και υποκρισίας…

Κι είδα εικόνες σπατάλης και πρόσωπα αλαζονικά…και στην αντίπερα όχθη σκυμμένα κεφάλια μέχρι τη γη…και φτωχούς και πεινασμένους …και μανάδες με στερεμένο το δάκρυ…και κατατρεγμένους…και δυστυχείς…και λαβωμένους των πολέμων…και μικρούς …και γέροντες και γερόντισσες…και παιδιά δίχως πόδια και χέρια…και καμένα κορμάκια από τις «έξυπνες βόμβες» που σκόρπισαν οι «Γύπες» του πλανήτη…

Κι άκουσα κλάματα και βογκητά…και κραυγές οδύνης…και φωνές απελπισίας και κοπετούς…κι είδα ρακένδυτους και δυστυχείς να ψελλίζουν ταπεινά για λίγη βοήθεια…για λίγη τροφή και στέγη…για ένα ανθρώπινο αγκάλιασμα…για μια λέξη συμπόνιας και συμπαράστασης…για μια σταγόνα στοργής…

Και η παράσταση του παραλόγου συνεχιζόταν στα σαλόνια των ισχυρών και των πλουσίων του κόσμου και δεν έβλεπαν, ούτε άκουγαν…και γλεντούσαν και προγραμμάτιζαν…και έφτιαχναν το « δικό» τους κόσμο…κι έτρωγαν τα πλουσιοπάροχα φαγητά τους…και καμάρωναν για τις συλλογές και τις αντίκες τους…και θεοποιούσαν τη σπατάλη …και προέβαλαν την ασπλαχνία τους σαν κύρος και δύναμη…κι όλο ζητούσαν το παραπάνω για το εαυτό τους…

Φίλοι μου, λέγεται, ότι ο Θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα όχι τόσο για την πορνεία και τη σκληρότητά τους, όσο για το μέγεθος της σπατάλης και της ασπλαχνίας τους… δυο λέξεις που θα κρίνουν τους «Γύπες» της κάθε εποχής και πιότερο της δικής μας…αυτής της κοινωνίας που τρελάθηκε από την αφθονία των αγαθών και οχυρώθηκε μόνο στον «εαυτό»της ,ξεχνώντας την έννοια και το πραγματικό νόημα της αγάπης για τον άνθρωπο…

Αλήθεια, αυτή τη λέξη φύτεψε στην καρδιά μου το ακούραστο αλφαβητάρι…μια λέξη γνωστή σε κάθε παιδί του κόσμου … κίτρινο, μαύρο ή μελαψό…που το χαμόγελο και το κλάμα τους ανθίζουν αγάπη…που στα όνειρά τους ζητούν αγάπη…που θέλουν να παίξουν και να τρέξουν ξέγνοιαστα…να γράψουν και να ζωγραφίσουν…να τραγουδήσουν…να φωνάξουν…να νιώσουν το χάδι της μάνας και του πατέρα στο πρόσωπό τους…ν’ ακούσουν μικρές ιστορίες και παραμύθια…

Αγάπη, λοιπόν, για να εξαφανιστούν οι «Γύπες, που καιροφυλακτούν για να κατασπαράξουν τον άνθρωπο…αγάπη για να γλυκάνει η καρδιά των «μεγάλων» και να μπορέσουν να πλησιάσουν τον συνάνθρωπο τους…αγάπη για να σταματήσει η φτώχεια και η δυστυχία…αγάπη για να σταματήσουν οι πόλεμοι…για να ειρηνέψουν οι καρδιές των ηγετών και των Εθνών…αγάπη για να διαλυθεί το σκοτάδι…αγάπη για να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά…

Το «κλικ»της φωτογραφικής μηχανής ακούστηκε και ο Κέβιν Κάρτερ έτρεξε να αναγγείλει το «πρωτόγνωρο»γεγονός στο συνάδελφό του Γιοάο Σίλβα…κι αλήθεια, αυτή η φωτογραφία ήταν η αρχή…μια στιγμή της ύστατης παιδικής τραγωδίας που συντάραξε και προκάλεσε «σοκ» σ’ όλο τον κόσμο …

Όμως, φίλοι μου, σιγά-σιγά ξεχάστηκε κι αυτό…αφού η αγάπη δεν μπόρεσε να σταθεί για πολύ χρόνο στις καρδιές των ανθρώπων και πιότερο των «ισχυρών»…αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις …και τα βάσανα…η πείνα…η φτώχεια…οι πόλεμοι …και η δυστυχία συνεχίζονται…και ο Γύπας παραμονεύει…

Και ο Κέβιν Κάρτερ τι έγινε τελικά…Ειλικρινά, προσευχόμαστε να τον σπλαχνιστεί και να τον αναπαύσει ο Θεός, γιατί ,τρεις μήνες μετά τη βράβευση του με το βραβείο Πούλιτζερ, έδωσε τέλος στη ζωή του ,αφού δεν μπορούσε ν’ αντέξει τις φωνές της συνείδησής του …

Στο ημερολόγιο του, μεταξύ των άλλων έγραφε : « Αγαπητέ Θεέ, υπόσχομαι ότι δεν θα πετάξω πια άλλο φαγητό στα σκουπίδια, όσο άνοστο και αν είναι. Προσεύχομαι, ότι θα προστατεύσεις την ψυχή αυτού του παιδιού…»

Κλείνω το αλφαβητάρι και γράφω τη λέξη Αγάπη μέσα στην καρδιά μου…και φωνάζω και προσκαλώ όλα τα παιδιά του κόσμου…και στήνουμε χορό…και τραγουδάμε…και στέλνουμε τα τραγούδια μας στο Σουδάν για το μικρό κορίτσι , για τον Κέβιν Κάρτερ, για όλα τα παιδιά της Αφρικής…


Ευχαριστώ τον Πατέρα Αθανάσιο Γιουσμά, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης και το περιοδικό «ΑΠΟΣΤΟΛΗ»,γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να διακονήσω το νόημα της Αγάπης του Χριστού.



Επείνασα γαρ και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν...


Έτσι θα ακούσωμε όλοι μας τον Κύριο μας,τον Χριστό της Αγάπης, εν εκείνη τη φοβερά ημέρα ...

Κι εμείς τι θα πούμε...τι θα απαντήσουμε...

Φίλε μου,όταν στη γειτονιά μας... σ' όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που λένε πεινώ...

Όταν μικρά παιδιά προσπαθούν να ξεγελάσουν την πείνα τους από τα ψίχουλα των σκουπιδιών...

Όταν τα μάτια τους...και τα σκελετωμένα κορμάκια τους λένε πεινώ...

Τότε...εμείς, που τα έχουμε όλα ...και σπάταλα τα πετάμε ,πως θα δικαιολογηθούμε...

Υπεραγία Θεοτόκος :Σύμβολο ελπίδας και ζωής !


Ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι και μετρώ τις σελίδες του χρόνου κι ανασκαλεύω ημέρες και μήνες και χρόνια…και διαβάζω για την πορεία του ανθρώπινου γένους, για τα κατορθώματα και τις πτώσεις του…και φέρνω στο προσκήνιο του νου όλες εκείνες τις μορφές που σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά την πορεία του κόσμου…

Κι αφήνω την καρδιά μου να περιπλανηθεί και να τρέξει, να ψάξει σε κάθε γωνιά της γης, σε κάθε σπίτι, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε καθημερινό λόγο και διαπιστώνω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας, ότι μια μορφή ξεπροβάλλει στο προσκήνιο της ιστορίας και του κόσμου…η Αγία μορφή της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Παναγιάς μας, της μητέρας του Κυρίου μας Ιησού.

Μορφή σεπτή, σιωπηλή, Άγια, ταπεινή, γιομάτη γλυκύτητα, μορφή και σύμβολο ελπίδας και ζωής του κόσμου, ο δρόμος που καθοδηγεί τα βήματά μας εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και μας παραμυθεί και μας νουθετεί και μας διδάσκει…

Κι αλήθεια δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε άλλη μορφή που να συνοδεύει τόσο πολύ τη ζωή των ανθρώπων στην καθημερινότητα, στις χαρές και στις λύπες, στις αρρώστιες και στους κινδύνους…όνομα ευλογημένο και χιλιοτραγουδισμένο, με άσματα και ύμνους και μελωδίες αγγελικές, μια Πάναγνη μορφή ,που έγινε προσευχή και δέηση από τον χρωστήρα των Αγιογράφων .

Υπεραγία Θεοτόκος, η στέγη των πιστών, η Μάνα, η Μεσίτρια μεταξύ Θεού και ανθρώπων…η σκάλα που ενώνει γη και ουρανόν, που μεσολαβεί για έλεος και σωτηρία ενώπιον του Υιού της ,ενώπιον του Κυρίου του σύμπαντος, του Χριστού της Αγάπης.

Συνεχίζω να ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και κάθε φορά που συναντώ το Άγιο όνομα και τη μορφή της Παναγίας νιώθω τον αέρα να μυρίζει και να μοσκοβολά θυμάρι και δυόσμο και θυμίαμα αγγελικό…κι ακούω υπερκόσμιους ύμνους και μελωδίες…και βλέπω τη φύση να σκιρτά από χαρά κι αγαλλίαση…και να υποκλίνονται στο πέρασμά της τα δέντρα και τα λουλούδια…και τ’ άστρα τ’ ουρανού να φωτίζουν το διάβα της …κι Άγγελοι κι Αρχάγγελοι να σκύβουν το κεφάλι και να δοξολογούν το Άγιο όνομά της.

Υπεραγία Θεοτόκος το σύμβολο της ελπίδας και της ζωής του κόσμου…το παράδειγμα το καλό για να προχωρήσουμε…η όαση και το λιμάνι …το πρότυπο στη ζωή μας…η προστάτις και βοηθός μας …η περιτρέχουσα την γην για τον άνθρωπον…η Θεοτόκος η Ελεούσα ,η τιμιωτέρα των Χερουβίμ, η Παρηγορήτρια… η των Πάντων Χαρά κι ελπίδα και προστασία…

Το πρότυπο της ζωής μας…μια λέξη που μας δείχνει το δρόμο…που μας καλεί να το ακολουθήσουμε και πιότερο οι νέες γενιές…οι νέοι της εποχής μας, που φαίνεται ότι λοξοδρόμησαν …και πλανήθηκαν…και θεοποίησαν τα σύγχρονα είδωλα της τεχνολογίας …και λάτρεψαν την ύλη και την ομορφιά του σώματος και το «εγώ»…

Είναι το παράδειγμα το καλό για τις γυναίκες της εποχής μας, η αληθινή ομορφιά…είναι το «ξύπνημα» μια νέας πορείας…είναι ο καλός και πιστός σύντροφος …ο αληθής και ειλικρινής φίλος…

Υπεραγία Θεοτόκος είναι η αληθινή ζωή…που μας χαρίζει τους καρπούς της Ουράνιας Αγάπης, που μας διδάσκει για πραότητα και ταπείνωση και υπομονή …που μας δείχνει την πραγματική πορεία…που είναι κοντά μας σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας και του Έθνους μας…που προσεύχεται για μας, για τη ζωή και τη σωτηρία μας, για την ειρήνη του κόσμου…

Η Παναγία μας, όπως λέει κι αείμνηστος Φώτης Κόντογλου ,είναι η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των πικραμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων, η μάνα των ορφανεμένων.

Η θρησκεία του Χριστού, λέει, είναι πονεμένη θρησκεία, γιατί ο ίδιος ο Χριστός καρφώθηκε απάνω στο ξύλο και η μητέρα του, η Παναγία, πέρασε κάθε λύπη σε τούτον τον κόσμο, γι αυτό καταφεύγουμε σε Κείνη, που την είπανε οι πατεράδες μας : «Καταφυγή», «Σκέπη του κόσμου», «Γοργοεπήκοο», «Γρηγορούσα», «»Οξεία αντίληψη», «Ελεούσα», «Οδηγήτρια», «Παρηγορίτισσα» και χίλια ονόματα, που δε βγήκανε έτσι απλά από τα στόματα, αλλά από τις καρδιές που πιστεύανε και πονούσανε.

Κλείνω το αλφαβητάρι και τα χείλη μου μονολογούν : Παναγιά μου, ελπίδα της ζωής μας ,βοήθησέ μας !