Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007


Τροχαία ατυχήματα : Και το κακό συνεχίζεται…

Σ’ αυτή τη χώρα το κακό έχει παραγίνει… και το θανατικό έγινε ένα με την καθημερινότητά μας… και αρχίσαμε να το μαθαίνουμε… και φαίνεται …σαν να μη θέλουμε να το χάσουμε… και βαλθήκαμε να το συντηρούμε…

Και σε κάθε μέρος της πατρίδας μας, σε κάθε δρόμο και δρομάκι…σε κάθε στενό…δεν είναι ψέμα…ο τροχαίος θάνατος καραδοκεί…κι εμείς …όλοι εμείς τον αγνοούμε επιδεικτικά…κι αυτός μας καλοπιάνει…και μας ωραιοποιεί την πορεία μας…κι ύστερα μας δείχνει τα δόντια του και μας περιπαίζει...

Και συλλογίζομαι είναι δυνατόν να συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτή η κωμικοτραγωδία…κι όλοι μας, εσύ κι εγώ τι κάνουμε; Κι αλήθεια ,ως πότε θα κλείνουμε όλοι τα μάτια…και οι αρχές, τα υπουργεία κι οι Νομαρχίες κι η Αστυνομία τι κάνουν…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω με τρόμο τις σελίδες του και ψάχνω…και βρίσκω…και διαβάζω τα κατάστιχά του…κι αρχίζω να θλίβομαι…και να συνταράσσομαι από το μέγεθος της καταστροφής που γίνεται στον τόπο μας…

Και συναντώ ονόματα και νέους…και βλέπω πρόσωπα…και διαβάζω στα μάτια τους τα τεράστια γιατί…και τους ρωτώ να μου πουν και να μου εξηγήσουν…κι αυτοί με μια δυνατή φωνή μου λένε : « Φώναξε»…

Κι εγώ φωνάζω…και διαμαρτύρομαι…και προσπαθώ να ξυπνήσω όσους μπορώ…και προσπαθώ να τους υπενθυμίσω ότι το αυτοκίνητο και το μοτοποδήλατο κι η μοτοσικλέτα δεν είναι παιγνιδάκια…και μπορούν από εργαλεία προόδου να γίνουν εργαλεία θανάτου…

Και κτυπάμε το καμπανάκι στις αρχές...και επισημαίνουμε το μέγεθος του κινδύνου…και τον γράφουμε με αριθμούς…και περιμένουμε να ξυπνήσουν και να αλλάξουν πορεία και στρατηγική…και να κάνουν τομές…αλλά μάταια εκλιπαρούμε…

Και το κακό συνεχίζεται…και κοκκινίζουν οι δρόμοι από το αίμα των αδικοχαμένων ανθρώπων…και πάλι τίποτα…καμία κίνηση από τις αρχές…έτσι για να ξυπνήσει ο κόσμος…έστω για να συνειδητοποιήσει την σκληρή πραγματικότητα …

Και όλα τα θύματα των τροχαίων συνεχίζουν να μου μιλάνε …και με παρακινούν να μιλήσω και πάλι…να φωνάξουμε όλοι μαζί στο Ρέθυμνο και στην Κρήτη …να στείλουμε γράμματα στις αρχές…να ευαισθητοποιήσουμε τους πολίτες, γιατί το μέλλον διαγράφεται ζοφερό…

Κι είναι αλήθεια, φίλες και φίλοι μου, το μέλλον διαγράφεται πολύ ζοφερό …και κάθε φορά που χάνεται ένας άνθρωπος στην άσφαλτο …όλοι μας και πιότερο η πολιτεία πρέπει να αναλογίζεται τις ευθύνες της… για ότι μπορούσε να κάνει και δεν το έκανε…

Και είναι καιρό και η Αστυνομία ν΄αλλάξει φιλοσοφία δράσης…και στο εθνικό δίκτυο να αρχίζει να δηλώνει μέρα και νύχτα την παρουσία της…κάτι που δε γίνεται…και να δει τα πράγματα και κάπως διαφορετικά… και να σχεδιάσει δράσεις προς όφελος των πολιτών…γιατί μας είναι πολύ δύσκολο να την δικαιολογήσουμε…

Και οι υπεύθυνοι των Νομών, ας ταρακουνήσουν λίγο πιο πολύ το κέντρα λήψεων αποφάσεων των Αθηνών…για να φτιάξουν ,επιτέλους, την Τροχαία του Βόρειου οδικού άξονα, έστω, ας κάνουν αυτή την τομή…γιατί τα θύματα πληθαίνουν…και πάλι θα μας είναι πολύ δύσκολο να τους δικαιολογήσουμε για την « υπομονετική» απραξία τους…

Και οι Δήμοι ας δείξουν πραγματικό ενδιαφέρον για τους νέους…για τις νέες γενιές… κι ας τους δώσουν τα πρώτα εφόδια μάθησης, για να μπορέσουν να αποκτήσουν μια ουσιαστική κυκλοφοριακή αγωγή…γιατί ,τώρα ,την προσπάθεια των Δημοτικών αρχόντων τη βαθμολογούμε αρνητικά στην ίδρυση και λειτουργία κυκλοφοριακών πάρκων…κι αργότερα ,θα μας είναι πολύ δύσκολο να δικαιολογήσουμε την απραξία τους στον τομέα αυτό…

Κι οι κύριοι Υπουργοί Υπεχωδέ και συγκοινωνιών και Δημόσιας τάξης ας δουν και λίγο διαφορετικά τα πράγματα…και τους προσκαλούμε να οδηγήσουν στο Βόρειο οδικό άξονα…και να πάρουν χαρτί και μολύβι και να μετρήσου ν τα εικονοστάσια…κι αν θέλουν μπορούν να τα φωτογραφίσουν…κι ελπίζουμε ότι θα πάρουν τότε τις σωστές αποφάσεις…γιατί ,φοβόμαστε, ότι όσο περνάει ο χρόνος, είναι βέβαιον , δεν θα μπορέσουμε να τους δικαιολογήσουμε καθόλου…

Κι έρχομαι να μιλήσω στο τέλος στον οδηγό…το υποψήφιο θύμα…που πρέπει να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά…και χρειάζεται να κατανοήσει το μέγεθος των πολλαπλών κινδύνων…και να αλλάξει φιλοσοφία και στάση αντιμετώπισης απέναντι στο «πρόβλημα» που λέγεται «οδήγηση»…γιατί διαφορετικά…ίσως να είναι αργά για οποιαδήποτε κριτική μας…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και αποχαιρετώ τα αθώα θύματα…και βάζω μέσα στην καρδιά μου τις εκκλήσεις τους…κι αρχίζω να φωνάζω παντού…αρχίζω να φωνάζω…να φωνάζω…να φωνάζω…

Είμαι πολίτης…

Καθόμουν στην παραλία και έβλεπα τους ανθρώπους να κινιούνται πάνω-κάτω, φορτωμένοι ,καθένας με τα δικά του προβλήματα και τις αγωνίες του, με το άγχος της σύγχρονης επιβίωσης, με τα χρέη και τις αρρώστιες, με την αβεβαιότητα για το μέλλον, με την ακρίβεια και την ανεργία… και προσπαθούσα οριοθετήσω τις δυνάμεις του ανθρώπου μέσα στην καθημερινότητα…

Κι ενώ άνοιγα το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας ,για να ψάξω και να εξηγήσω τα καθέκαστα…με πλησίασε ένας φίλος και κάθισε κοντά μου κι αμέσως, με μια ματιά ,διαπίστωσα ότι ήταν πολύ στενοχωρημένος και λίγο αγριεμένος…

Και το γιατί, ακούστε το : Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι για ένα θέμα του, ζήτησε πληροφορίες από μία υπηρεσία και η συμπεριφορά του υπαλλήλου, όπως λέει κι ο λαός, δεν ήταν αυτή που έπρεπε… Με άλλα λόγια εξεπλάγη, γιατί περίμενε, ως πολίτης, να έχει μια ευγενική και υπεύθυνη ενημέρωση…

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου δεν ήταν αυτή που έπρεπε…κι αλήθεια πόσες φορές το έχουμε πει όλοι μας…κι ακόμη πόσες φορές το έχουμε διαπιστώσει στην σκληρή καθημερινότητα…

Καλέ μου, φίλε, μην εκπλήττεσαι, γιατί αυτό το φαινόμενο δεν είναι τωρινό… και πρέπει να ξέρεις ότι είναι ίδιον γνώρισμα του ανθρώπου και του Έλληνα που κερδίζει μια θέση εξουσίας, έστω και μικρή… κι αντί να τη διαχειριστεί με δικαιοσύνη και να δώσει στον κάθε πολίτη αυτό που του ανήκει…κι ακόμη να του συμπεριφερθεί με ευγένεια και υπευθυνότητα και καλοσύνη, ξεχνά… και σκληραίνει τη στάση του…και κάνει πως δε σ’ ακούει… και δε σε βλέπει…κι ακόμη ,σε επιπλήττει πολύ εύκολα...

Και μου λες… μα είμαι πολίτης…και θέλω δικαιοσύνη και καλή συμπεριφορά και ευγένεια…και ζητώ και παρακαλώ από τον κάθε υπάλληλο να με κατανοήσει…και να ακούσει το πρόβλημά μου …κι ακόμη να με βοηθήσει…

Έχεις δίκιο, φίλε μου, είσαι πολίτης, αλλά θέλω να σου τονίσω ότι οι άλλοι δεν το ξέρουν…και δεν τους ενδιαφέρει και πολύ…και οι περισσότεροι κοιτάζουν τον εαυτούλη τους…και η θέση που κατέχουν τους δίνει και δύναμη και εξουσία και κύρος και το «δικαίωμα»να σου μιλούν και άγρια…και αγενέστατα…και να ζητούν να γίνεις παράδειγμα μόνο εσύ…

Είμαι πολίτης μου λες…και οι πολιτικοί λένε ότι είσαι λαός…κυρίαρχος λαός…κι όμως, όταν πρέπει να σε υπολογίσουν…έστω να ζητήσουν τη γνώμη σου για σοβαρά θέματα που σε αφορούν…σ’ αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τότε, με μια μονοκοντυλιά τα διαγράφουν όλα…

Είμαι πολίτης μου λες…και θλίβομαι και πικραίνομαι όταν με παραπετούν…και μου κάνουν το «βίο –αβίωτο»… και με κοροϊδεύουν…και δε σηκώνουν το κεφάλι ούτε να με κοιτάξουν…και με διατάσσουν με τις πομπώδεις διαταγές τους επί των υαλοπινάκων : « Μην πλησιάζετε στο ταμείο»… «Μην καπνίζετε»…»Μην χρησιμοποιείτε κινητό»…και βέβαια, όλα αυτά, για μένα, γιατί είμαι πολίτης…

Καλέ μου, φίλε ,αλήθεια, ξέχασες σε ποια χώρα ζεις…κι ακόμη, δεν το κατάλαβες ότι κάθε «καρέκλα» είναι και εξουσία…κι αν ζητάς το δίκιο και την κατανόηση, όπως μου λες, σημαίνει ότι αγνοείς την πραγματικότητα…και οι «κακοί»υπάλληλοι δεν ξέρουν από ευαισθησίες …και δεν έχουν τα οράματα σου για μια πατρίδα ισότητας και δικαιοσύνης …και λίγο τους ενδιαφέρει η καλή συμπεριφορά …και η ευγένεια…

Είμαι πολίτης ,μου λες…και προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με υπεύθυνους Υπηρεσιών και οργανισμών, αλλά μάταια…κι όταν ,μετά από μια Δαιδαλώδη περιπλάνηση στις γραμμές των τηλεφώνων, τελικά, τα καταφέρνω… απαξιούν να μου μιλήσουν …και νιώθω ότι ήδη τους κούρασα…και αντιλαμβάνομαι, ότι δεν έχουν καθόλου τη διάθεση να με ακούσουν…γιατί, αλήθεια σας λέω, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης, μου λες…και τρέχω από γραφείο σε γραφείο…κι ανεβαίνω και κατεβαίνω σκάλες… και με εξυπηρετούν αμέσως όταν οφείλω…και με κτυπούν αλύπητα στο παραμικρό μου λάθος… και με κοιτούν καχύποπτα όταν λέω την αλήθεια… και μου υψώνουν τον τόνο της φωνής τους…και μου κλείνουν την πόρτα, έτσι, γιατί είμαι πολίτης…

Είμαι πολίτης…ένας φτωχός και άσημος άνθρωπος, δίχως λεφτά και μετοχές και οικόπεδα…και προσπαθώ να κερδίσω τον «επιούσιον»…και παλεύω…κι αγωνίζομαι ειρηνικά…και ζητώ αυτά που μου ανήκουν και μόνο… και ελπίζω ότι κάποτε ,οι μικροί της εξουσίας και οι μεγάλοι …ελπίζω να με νιώσουν…και να βάλουν στη θέση μου τον πατέρα τους και τη μάνα τους…κι ελπίζω…αλήθεια το εύχομαι, τότε να τους δώσουν ένα κάθισμα να καθίσουν…έτσι, για να ακούσουν το πρόβλημα τους…

Κλείνω το αλφαβητάρι, καλέ μου φίλε, και βάζω στο μυαλό και στην καρδιά μου όλους τους καλούς υπαλλήλους…που τιμούν τη θέση και την εξουσία που τους εκχώρησε η πολιτεία και χαιρόμαστε γι αυτούς…

Καλέ μου, φίλε, μου λες ότι είμαι πολίτης…κι εγώ σε προτρέπω να παλεύεις ειρηνικά γι αυτό…
Περί της σπατάλης ο λόγος…

Ανοίγω το λεξικό, το ξεφυλλίζω και πηγαίνω στο γράμμα «Σ» του Ελληνικού αλφαβήτου κι αφού περιτρέχω τις σελίδες σταματώ στη λέξη «Σπατάλη»,την υπογραμμίζω…και διαβάζω : «Είναι η υπερβολή ,η αλλόγιστη και άσκοπη δαπάνη…κι ακόμη η ανωφελής χρήση»।।

Σπατάλη, λοιπόν, μια λέξη υπερβολής…μια διαδικασία απεριόριστης και άσκοπης κατανάλωσης, μια πορεία για ικανοποίηση των αισθήσεων και της εγωπάθειάς μας…κάτι το ανικανοποίητο των οφθαλμών και της σκέψης, μια πράξη δίχως φειδώ και σύνεση ,δίχως ολιγάρκεια ,δίχως σεβασμό για τα μετέπειτα, δίχως μέτρο…

Είναι η χωρίς λόγο και σκοπό δαπάνη ,η κατάχρηση του αναγκαίου, η ματαιοδοξία στην απόλαυση ,η γεννήτρια των παθών ,ο οδηγός της υπερκατανάλωσης…κι ακόμη ,η μητέρα της ασπλαχνίας και της σκληρότητας και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο…

Σπατάλης φαινόμενο, έτσι για να γεμίσουμε την άδεια καρδιά μας, για το «Θεαθήναι» του «Εγώ»…για να επιδείξουμε τη δύναμή μας, για να αγοράσουμε και να τα πετάξουμε στη συνέχεια στα άχρηστα…για να φάμε και να πιούμε …για να σκορπίσουμε…για να ξεπεράσουμε τα όρια…

Κι αυτό το φαινόμενο, την 3η χιλιετία, φαίνεται ότι καθιερώθηκε σαν μεγαλομοντέρνα «αρχή»,ένα είδος προηγμένου πολιτισμού…κάτι το απαραίτητο της ζωής μας, κάτι το αναγκαίο στις καινούργιες απαιτήσεις των καιρών, όπως οι περισσότεροι συνηθίζουν να λένε, σαν επιχείρημα, για τις δυσκολίες τις ζωής…

Κι αντικατέστησε την έννοια της «αποταμίευσης» και την έβαλε στο χρονοντούλαπο για μουσειακή χρήση και ξεχάστηκαν και οι συμβουλές των μεγαλύτερων και των μορφωμένων… και οι εκθέσεις ιδεών στο σχολείο και οι έπαινοι και τα βραβεία…και τα ρητά και τα αποφθέγματα και οι παροιμίες της περασμένης χιλιετίας…είναι αλήθεια! χάθηκαν…γιατί ,η ακόρεστη σπατάλη τ’ έσβησε κι από τη μνήμη κι από τον πολιτισμό μας…

Και μάθαμε στα παιδιά μας να σκορπούν και τους αποστερήσαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουν για το «πρέπον» και δεν τους μιλήσαμε…ούτε τα συμβουλεύσαμε για το μέτρο… γιατί είπαμε, αφού εμείς τα στερηθήκαμε, ας τα δώσουμε όλα…και τα δώσαμε…

Και οι μεγάλοι και τα κόμματα και οι συνδικαλιστές, αντί να μιλήσουν στον κόσμο με τη γλώσσα της αλήθειας…φρόντισαν με ετικέτες και συνθήματα να πριονίσουν τα θεμέλια της σύνεσης και τον πλάνεψαν και τον παγίδεψαν…και χρησιμοποίησαν έντεχνα τη λέξη της «λιτότητας» για να απαξιώσουν το μέτρο…

Και δίδαξαν ,σε «πανεπιστημιακό επίπεδο» τη σπατάλη και το «φάε, πίε και ευφραίνου» και καλλιέργησαν «Ευρωπαϊκά» το δέντρο της και τη διαφήμισαν…και ωραιοποίησαν τη μελλοντική φθορά και μπόλιασαν τους νέους με όλα τα κακά του «ναρκισσισμού» και της ωραιοπάθειας…

Για τη σπατάλη, λοιπόν, ο λόγος, τώρα ,την 3η χιλιετία της «νέας τάξης των πραγμάτων»,όπως λένε οι ματαιόδοξοι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, για το όλο και περισσότερα…για να αυξήσουμε τα ακόρεστα πάθη μας, για την ευτυχία μας…μόνο για μας…γιατί έτσι πρέπει, γιατί το «δικαιούμαστε» λένε , σ’ αυτή τη ζωή…

Δικαιώματα κατανάλωσης…απαιτήσεις για περισσότερα φαγητά, για περισσότερα μπιχλιμπίδια…περισσότερα ταξίδια, ρούχα, χρυσά, ποτά, αυτοκίνητα, περισσότερες αλλαγές σε όλα…σε συντρόφους…σε φίλους, σε συνήθειες, έτσι, γιατί το επιζητεί η εποχή μας, έτσι, γιατί ,σκόπιμα, κάποιοι μας πέρασαν σ’ αυτή την πλευρά, σ’ αυτή την περίτεχνη αιχμαλωσία μας…

Πάρτε…πάρτε…πάρτε άφθονο χρήμα, έτσι λένε, πάρτε για να ξοδέψετε…για να σπαταλήσετε, δεν πειράζει…πάρτε για να ξεφύγετε απ’ την καθημερινότητα, γιατί «σήμερα είμαστε κι αύριο δεν είμαστε»,πάρτε για τις διακοπές σας…πάρτε για να αγοράσετε κι αυτό…και τούτο…κι εκείνο…πάρτε γρήγορα για να προλάβετε…τρέξτε…όλες οι προσφορές της σπατάλης μέχρι το τέλος του μήνα…

Μάθαμε, όπως φαίνεται καλά το μάθημά μας και ξεχάσαμε τι σημαίνει «χαλινάρι» και ολιγάρκεια και αποταμίευση και μέτρο…κι όλα αυτά σβήστηκαν μεμιάς κι έμειναν στο βάθος του μυαλού μας σαν μικρές εικόνες ανάμνησης μιας άλλης εποχής…μιας εποχής, που οι άνθρωποί της έκαναν αγώνα για να σταθούν και να φτιάξουν…

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στη «θεατρική σκηνή» του κόσμου, από την άλλη πλευρά, κάποιοι άλλοι ,αναζητούν με αγωνία τα περισσεύματα και τα «ψυχία» της σπατάλης και αγχώνονται και ανησυχούν και κλαίνε για τα παιδιά τους…και παλεύουν για τον «επιούσιον» και μετρούν και ξαναμετρούν και υπολογίζουν και ζυγίζουν…

Είναι οι άνθρωποι του μόχθου…οι άνθρωποι που ονομάστηκαν «φτωχοί»,αυτοί που γεννήθηκαν και «έφυγαν» με πόνο και με στέρηση, μαύροι ή λευκοί ,Ασιάτες ή Αφρικανοί, τσιγγάνοι, πάροικοι του κόσμου…άνθρωποι, δίχως ανέσεις, δίχως ψωμί και νερό και γάλα…δίχως παιγνίδι ,δίχως ζεστασιά και θαλπωρή, δίχως περίθαλψη…άνθρωποι, εικόνες πόνου κι απόγνωσης και εγκατάλειψης…πίνακες ζωγραφικής για τη συνείδησή μας…

Η μια πλευρά και η άλλη, ο δρόμος της σπατάλης…και ο δρόμος της στέρησης…η ασυδοσία της χρήσης και η αδυναμία της απόκτησης, η αφθονία των περισσευμάτων και τα «ψυχία»,η υπερβολή και η στέρηση κι ακόμη, η υπεροψία και η ταπείνωση, το γέλιο και το κλάμα…τα χαρούμενα παιδικά μάτια και εκείνα τα γιομάτα θλίψη και πόνο…

Έτσι είναι τα πράγματα στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, ένας κόσμος μεγάλων αντιθέσεων…που γαλουχήθηκε με βάση τα οικονομικά πρότυπα, που ο ένας μαθαίνει τον άλλο να σκορπάει…που η κοινωνία ανέχεται, γιατί είναι ανίσχυρη…που η πολιτεία παρασύρεται …και ακολουθεί και δε διδάσκει… και παρακολουθεί , μοιρολατρικά, τα συμβαίνοντα , δίχως ν’ αντισκέκεται ,δίχως να ορθώνει ανάστημα… ένας κόσμος αιχμάλωτος των διαφημίσεων της άσκοπης κατανάλωσης…

Και το ερώτημά μας ,απέναντι σ’ αυτό το φαινόμενο της σπάταλης «διδασκαλίας» είναι : «Μπορούμε ν’ αλλάξουμε»…και υπάρχει τρόπος να επανέλθουμε σε δρόμους περίσκεψης και σωφροσύνης…
Αλήθεια! Είναι η ώρα να σιωπήσουμε… και να μιλήσουμε λίγο με τον εαυτό μας, με ειλικρίνεια…και να κοιτάξουμε λίγο βαθύτερα τον άνθρωπο…αυτό τον στερημένο και χωρίς περίσσια δικαιώματα συνάνθρωπό μας…και λίγο πιο πέρα στις χώρες της πείνας και της φτώχειας…και στις σκηνές των τσιγγάνων…και στα φτωχόσπιστα…και στα μέρη της μοναξιάς των γερόντων…και στα νοσοκομεία …σε κάθε γωνιά που περιτριγυρνά η δυστυχία…τότε, ίσως τότε ελευθερωθεί και η σκέψη και η καρδιά μας…

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, ίσως μάθαμε κάτι… το ελπίζουμε...