Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Περί των σκανδάλων ο λόγος...

Είναι σαν το κακό παράδειγμα, που διαφθείρει και απαξιώνει και καταρρακώνει κάθε έννοια του δικαίου και οδηγεί τους άλλους ανθρώπους σε παρόμοιους δρόμους με τους διδάσκοντες τα φαύλα…

Και κλονίζεται και χάνεται η εμπιστοσύνη του κόσμου για τις έννοιες του καλού και του νόμιμου και του δικαίου…και χαράζονται άλλοι δρόμοι, που μιλάνε για τη φιλοσοφία της «αρπακτής»…και υιοθετούνται όροι ταυτόσημοι με τη «μίζα»και «ρουσφέτι» και το «μέσον»και τις πελατειακές σχέσεις…

Κι αρχίζει να κυριαρχεί το ρητόν : «ο θάνατος σου ,η ζωή μου»…κι αλλάζουν νοοτροπίες και συμπεριφορές… κι αρχές, που οι προπάτορες μας στερέωσαν εδώ και χιλιάδες χρόνια, αρχίζουν να χάνουν έδαφος…και να γίνεται καθημερινός κανόνας και πράξη ζωής το «άρπαξε»…

Κι όταν αυτή η φιλοσοφία ακολουθείται από κρατικούς λειτουργούς…τη στιγμή ,που κάποιοι κάνουν κατάχρηση της εξουσίας που τους εκχώρησε η πολιτεία και προσπαθούν να συσσωρεύσουν πλούτο προς ίδιον όφελος…τότε το κακό που γίνεται στην κοινωνία και στους νέους, ειδικότερα, είναι ακόμη πιο μεγάλο και οι συνέπειες πιο οδυνηρές…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω με προβληματισμό τις σελίδες του χρόνου και σημειώνω τη λέξη σκάνδαλο και διαβάζω : «Είναι το γεγονός που θίγει το κοινόν αίσθημα, η δυσφορία, η αγανάκτηση, η αιτία ερίδων»।

Περί του σκανδάλου, λοιπόν, και των σκανδάλων ο λόγος ,γι αυτά τα γεγονότα που ακούμε καθημερινά και θίγεται βάναυσα το κοινόν αίσθημα…γι αυτά τα τερατογεννήματα, που προσπαθούν να διεισδύσουν στη ζωή των Ελλήνων και να γίνουν ο κακός σύμβουλος και οδηγός τους…

Κι ακούμε σχόλια κι έριδες…και βλέπουμε…και μας ζωγραφίζουν και φωτογραφίζουν τη διαφθορά…και στα πρωτοσέλιδα τους μεγάλους τίτλους τα σκάνδαλα …κι όλα για το χρήμα…για την εξουσία του «μαμμωνά»…για το κέρδισε περισσότερα… όπως μπορείς…δίχως φραγμούς και ευαισθησίες… έτσι, γιατί, αν δεν είσαι εσύ …θα προλάβει κάποιος άλλος…

Και η δυσφορία και η αγανάκτηση της κοινωνίας γίνεται μεγαλύτερη όταν πρωταγωνιστές των σκανδάλων είναι κρατικοί λειτουργοί …κι ακόμη όταν αυτοί βρίσκονται στα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της εξουσίας…και παραπέρα ,όταν οι σκανδαλοποιοί κατέχουν κυβερνητικές θέσεις…

Φίλες και φίλοι μου, γράφω αυτές τις λέξεις και ειλικρινά θλίβομαι…και νιώθω ότι το έδαφος χάνεται κάτω από τα πόδια μου…και έρχομαι στη θέση των πολιτών…του απλού κόσμου που παλεύει για την καθημερινότητα …και τότε αρχίζω να θυμώνω …।και προβληματίζομαι γι αυτό το κατάντημα…κι οργίζομαι…

Και σκέφτομαι όλα τα γιατί…και αναζητώ κάτι για τις πράξεις τους…και σκιαγραφώ το μέγεθος της συνείδησής τους…και ψάχνω για τις αντιστάσεις τους…και τους όρκους που έδωσαν…

Και απαριθμώ τα αποτελέσματα…όλα τα κακά της παρακαταθήκης τους προς την Ελληνική κοινωνία…και καταγράφω το κόστος για τη νεότητα…κι διαπιστώνω με θλίψη τη ζημιά που έγινε και γίνεται…αυτή που ονομάζεται «απαξίωση»…που συντρίβει τις έντιμες προθέσεις… και τον αγώνα τον καλό τόσων ανθρώπων…

Και σκέφτομαι τους απλούς και έντιμους εργάτες του καθημερινού μόχθου…αυτούς που αγωνιούν για τον «επιούσιον»…που έχουν σαν οδηγό τους την εντιμότητα…που μιλούν απλά και καθαρά και τίμια…που περπατούν στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά…που χαίρονται…γιατί έχουν καθαρό το μέτωπο…και τότε αρχίζω να ελπίζω…

Κι ελπίζω, γιατί το φως πάντοτε θα υπάρχει στις καρδιές των τίμιων ανθρώπων …και κάποιοι ηγέτες θα παλεύουν για τη διατήρησή του…και υπάλληλοι και κρατικοί λειτουργοί θα αντιστέκονται στη διαφθορά…και δικαστές και Αστυνομικοί και εφοριακοί και τόσοι άλλοι θα στέκονται όρθιοι και ολοκάθαροι απέναντι στην κοινωνία…

Κι ελπίζω ότι οι νέοι μας θα αγνοήσουν αυτά τα ανόητα παραδείγματα…και θα βάλουν στο περιθώριο της ζωής τους κάθε σιχαμερή κι ανέντιμη πράξη που απαξιώνει τον άνθρωπο…και θα ακολουθήσουν τον δρόμο του καλού αγώνα…ένα δρόμο στρωμένο με αρχές και ιδανικά και οράματα…

Και πιστεύω και εκτιμώ ότι σαν Ελλάδα πρέπει ν’ αλλάξουμε…κι είναι καιρός να αναθεωρήσουμε τα πράγματα… και να αρχίσουμε να μιλάμε με καλά παραδείγματα…με τον τίμιο τρόπο ζωής…με το σεβασμό στην προσπάθεια του διπλανού μας…έχοντας εμπιστοσύνη στην πολιτεία και τους θεσμούς της…

Κι ίδια η πολιτεία οφείλει να κτυπήσει τους ανέντιμους… και να διαπαιδαγωγήσει τους ηγήτορες των υπηρεσιών της με τις απαράβατες αρχές της αλήθεια και της δικαιοσύνης ,με τις αρχές της ισότητας και της ισοτιμίας των πολιτών, με την αξία του έντιμου προσωπικού αγώνα…

Κλείνω το αλφαβητάρι με δυσκολία, ελπίζοντας σε μια άλλη Ελλάδα…σε κρατικούς λειτουργούς με εντιμότητα…σε ανθρώπους που την εμπιστεύονται, και τέλος σε ηγέτες που με τη ζωή και το παράδειγμα τους ,με την απλότητα και τη στέρησή τους δείχνουν το δρόμο του αγώνα κι όχι των σκανδάλων…

Περί των σκανδάλων, λοιπόν, ο λόγος είναι ώρα για μια καινούργια αρχή…βάζοντας μπροστά, πολιτεία και πολίτες, σε θέση μάχης, την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και τη βούληση…
Περί των φ ό ρ ω ν ο λόγος…

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός,ανάμεσα στο πλήθος των προφητειών που μας έδωσε,σε μια απ’ αυτές είπε και τα εξής : «Θάρθει καιρός που θα βάλουνε φόρους στις κότες και στα παράθυρα»…

Κι αλήθεια! Μ’ αυτά τα λεγόμενά του, τι ήθελε να μας πει ο Πατροκοσμάς…κι ακόμη, αυτός ο ειδικότερος τονισμός του στις λέξεις: «κότες και παράθυρα»…τι ακριβώς ήθελε να καταδείξει σε μας τους μετέπειτα…

Μια λέξη τα λέει όλα : «Αλλοπρόσαλλον»…αυτό προφήτεψε, θέλοντας με αυτό τον παραστατικό τρόπο να περιγράψει την κατάσταση που θα διαμορφωθεί σε κάποια χρονική στιγμή…κι ακόμη αυτούς που θα την δημιουργήσουν, εννοόντας καταφανώς την εξουσία…

Όμως, ας εξετάσουμε τι σημαίνει η λέξη φόρος…Ανοίγω το λεξικό μου και διαβάζω : «Είναι η καταβολή χρημάτων προς το κράτος από τους υπηκόους του»,τουτέστιν, η πληρωμή θεσμοθετημένης υποχρεώσεως ,αυτό που σε γενικές γραμμές αναλογεί στον καθένα μας, μια διαδικασία αναγκαία για το κοινόν όφελος…

Πληρώνουν, λοιπόν, οι πολίτες στο Κράτος…πληρώνουν δασμούς…πληρώνουν δόσεις। πληρώνουν καθυστερήσεις, πληρώνουν προσαυξήσεις και επιτόκια…πληρώνουν λίγο πριν τις εκλογές…πληρώνουν στη συνέχεια…πληρώνουν στο ένα γραφείο…πληρώνουν στο άλλο…πληρώνουν για το καλό τους…

Και για να πούμε την αλήθεια। έτσι πρέπει…και γι αυτό το λόγο στρώνουμε χαλί για να πατήσει το κράτος, γιατί λέμε… και το πιστεύουμε, αφού όλα αυτά είναι για την ευημερία και την καλυτέρευση της ζωής μας, αξίζει η προσπάθειά του και οι φόροι, κατά συνέπειαν, είναι αναγκαίοι, αλλά και απαραίτητοι…

Βέβαια, μέχρι τώρα। όλα τα παραπάνω τα έκανε και τα ζητούσε το κράτος…και το όνομά του το γνώριζαν οι πολίτες…και είχαν μάθει τα νάζια και τα καπρίτσια του …και κανόνιζαν την πορεία τους…κι έφτιαχναν τα λογιστικά τους… κι έκοβαν απ’ εδώ…και τραβούσαν το χαλινάρι απ’ εκεί…και αθροίζανε κι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κι έλεγαν : «βγαίνουμε…Δόξα σοι ο Θεός…καλά πηγαίνουμε …θα μας μείνουν και μερικά για τις δύσκολες μέρες»…

Τώρα, όμως, δεν ξέρεις από που πρέπει ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…,γιατί, μέσα στο κράτος γεννήθηκαν πολλά «ομοιώματά του»…κι αυτά έμαθαν καλά το μάθημά τους…κι άρχισαν να μιλούν εξουσιαστικά στους πολίτες και να ζητούν ακόμη και περισσότερα…πάντα για το «καλό» τους …κι έγιναν επαγγελματίες…με τα επιτόκια τους, με τις προσαυξήσεις τους…με τα εντάλματα…με τα πρόστιμα…με τα δικαστήρια…

Φόροι, λοιπόν ,πολλαπλοί φόροι για το καθετί…γι αυτό που κερδίζεις…γι αυτό που πουλάς…γι αυτό που αγοράζεις…γι αυτό που αποταμιεύεις…φόροι για το αυτοκίνητό σου, για τη βενζίνη και το πετρέλαιο…φόροι για το παρκάρισμά του…φόροι για τα διόδιά του…φόροι για το φαγητό σου…για το νερό, για το τηλέφωνο…για το ηλεκτρικό ρεύμα…φόροι και πάλι φόροι… για τα χωράφια και τα σπίτια…φόροι για τα αιτήματά σου…φόροι για την αρρώστειά σου…φόροι για το θάνατό σου…και ίσως,λίαν προσεχώς, και για το γεγονός ότι «ζεις και υπάρχεις»…

Φόρων συνέχεια στην Ελληνική σκηνή…φόρων συνέχεια για όλους και για όλα…για τις «κότες και τα παράθυρα»…για το «καλό μας και το καλό» του πολίτη…για να φτιάξουν νοσοκομεία λένε…και έργα…και δρόμους και για να καλλωπίσουν τις πόλεις…και για να μιλάνε στις τηλεοράσεις… κι ακόμη για να φροντίσουν για την ασφάλεια μας… κι ακόμη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τις «μελλοντικές γενιές»,όπως λένε…

Και στριμώχνεται ο άμοιρος ο πολίτης και αγκομαχεί ο «μικρομεσαίος» και εκλιπαρεί ο συνταξιούχος και παρακαλεί ο αγρότης και φωνάζουν όλοι μαζί «έλεος»…και συνιστούν στους ηγέτες για ανθρώπινη αντιμετώπιση και σύνεση και μέτρο…

Όμως ,το κράτος δε βλέπει, ούτε ακούει…κι ακόμη δεν έχει όνομα κι είναι απρόσωπο σου λένε…κι αν διαμαρτυρηθείς…αν τολμήσεις, βέβαια, σε κοιτούν από ψηλά σαν μυρμηγκάκι και σου λένε ψυχρά και κυνικά: «Κύριε, είσαι ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου και δε δικαιούσαι να μιλάς»…

Αλήθεια, έτσι είναι τα πράγματα ή μήπως είμαστε πολύ υπερβολικοί και αδικούμε και νόμους και ηγέτες και τα επιτελεία τους…Καλά, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας…όλοι μας…και πρώτα αυτοί που ζουν στη βιοπάλη και στην αβεβαιότητα και στη στέρηση και στη μοναξιά…κι ας μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα…

Αρχίζουμε, λοιπόν, από τον εαυτό μας και λέμε είμαστε εντάξει…είμαστε συνεπείς…κάνουμε αυτό που πρέπει απέναντι στην πολιτεία; Ειλικρινά, ότι και να πω θα είναι καθαρά υποκειμενικό…και θα είναι σκληρό και αόριστο να γενικεύσουμε και να απαξιώσουμε τους πάντες…λέγοντας, ότι όλοι δεν είμαστε σωστοί…κι ακόμη πιο υποκριτικό ότι είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας…

Όμως, αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο «ταλαίπωρος» ο Έλληνας προσπαθεί… και θέλει να είναι συνεπής, άσχετα αν η γενικότερη φιλοσοφία των κρατούντων απέναντί του θέλουν να τον βλέπουν παράνομο και πονηρό και ραδιούργο…

Αυτός ο Έλληνας, που το κράτος σπάνια τον εμπιστεύεται, ο πάντοτε «ύποπτος»…παλεύει για τον «επιούσιον» και αγωνίζεται και ψάχνει…και στερείται…και μετρά…και τα βάζει απ’ εδώ…και τα βάζει απ’ εκεί…κι ενώ λέει, επιτέλους ,μπήκανε σε μια σειρά…ξαφνικά…κι άλλοι φόροι…κι άλλες αυξήσεις…κι άλλα έξοδα για το κράτος…

Και τότε οργίζεται και φωνάζει…και χάνει την εμπιστοσύνη του απέναντι σε νόμους και θεσμούς…και μέσα του γιγαντώνεται η αγανάκτηση και η απελπισία για το «αλλοπρόσαλλον»…γι αυτά που κατατυρρανούν τη ζωή του…και χάνει τον προσανατολισμό του…και γεμίζει η καρδιά του με αμφιβολία και φόβο και αβεβαιότητα…

Αυτή είναι η πραγματικότητα…έτσι έχει διαμορφωθεί στις καρδιές και το μυαλό των υπευθύνων η όλη διαδικασία περί τα φορολογικά, λες και είναι επαγγελματίας το κράτος και σκοπός του είναι να διαλύσει και να αφανίσει τον άνθρωπο…κι όχι να τον βοηθήσει… ή να τον συνδράμει στις δύσκολες στιγμές του…

Βάλτε, λοιπόν ,τα πράγματα κάτω …εσείς που ,ξαφνικά ,ξεχάσατε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη κι όχι στον ουρανό…κι ας ξεφύγετε λίγο από το γραφείο σας, κύριε Υπουργέ…και ψηλαφίστε τα προβλήματα της καθημερινότητάς του…και νιώστε την αλήθεια και την πραγματικότητα…αυτήν, που εδώ και τόσα χρόνια βιώνουν οι Ελληνες, αυτοί οι ταλαίπωροι υπήκοοι…

Και φτιάξτε κι εδώ μια λίστα… έτσι, όπως γίνεται εκεί που το κράτος πρωτοστατεί, όταν θέλει να περικόψει από τους αδύναμους…και καταγράψτε το «δούναι» του Έλληνα…έτσι, έστω επιγραμματικά…και αθροίστε…και αφαιρέστε…και μετά πέστε την αλήθεια στον κόσμο…

Κι ακόμη, αναθεωρήστε τα εκβιαστικά μέτρα …κι αλλάξτε τις ημιπαράνομες μεθόδους του κλεισίματος των βιβλίων…και πετάξτε στα καλάθια των αχρήστων τις τακτικές : «ή ελέγχεσαι ή πληρώνεις»…νοοτροπίες ,που θυμίζουν τις εποχές που κυριαρχούσε το «χαράτσι»…

Και κάτι ακόμη, πέστε μας…αλήθεια, εσείς που παίρνετε τις αποφάσεις περί τα φορολογικά…σας ερωτώ, έχετε πεινάσει ποτέ…κι έχετε κρυώσει…κι έχετε νιώσει τη δυστυχία να γίνεται σύντροφος στη ζωή σας…αλήθεια ,πέστε μου τις απόψεις σας…έτσι, για να τις ακούσω μόνο…αν θέλετε, βέβαια…

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, οι ηγέτες νομοθετούν…βλέποντας τον άνθρωπο από τη γη προς τον ουρανό…
Αναζητώντας την αυτοκριτική…

Αρχίζουμε ,έτσι, ψάχνοντας στα στενά δρομάκια του νου και της καρδιάς και ξεσκαλίζουμε μέσα στο χρόνο και ξεσκεπάζουμε τα «άπωτα» και τα ζυγίζουμε και τα συγκρίνουμε…και βάζουμε απέναντί μας το «πρέπον» και το «πιστεύω» μας και αναμένουμε…

Και αντικειμενικά, δίχως ιδιοτέλεια, δίχως ντροπές και υστεροβουλίες κάνουμε τον έλεγχο και τον απολογισμό μας και βγάζουμε συμπεράσματα, θετικά ή αρνητικά, για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας και τα περνάμε όλα από το κόσκινο και τα μετράμε …και τα ζυγίζουμε…και συγκρίνουμε…

Και μιλάμε πολύ καθαρά στον εαυτό μας και τον ρωτάμε αν φταίξαμε και πότε…και πού… και πόσο… κι ακόμη αν βλάψαμε… κι αν αδικήσαμε και ποιους…κι αν φανήκαμε αδιάφοροι και αμελείς και σκληροί απέναντι στον «άλλον» και στον εχθρό μας και στον «ξένο» και τον ασήμαντο του κόσμου…

Αυτή η αναζήτηση στα ενδότερα του εαυτού μας και ευρύτερα στα άδυτα του κάθε φορέα της εξουσίας, αναδεικνύει στο προσκήνιο πιότερο τα «μείον» και τις «παραλείψεις» και τα «λάθη» και τα ορθώνει ενώπιον μας για τον περαιτέρω έλεγχο…

Η διαδικασία αυτή της αναζήτησης…αυτή η ενδοσκόπηση της καρδιάς λέγεται, για όσους τη θυμούνται, «αυτοκριτική» και παραπέρα έλεγχος και αντιπαράθεση και διάλογος και ξεκαθάρισμα «λογαριασμών» και «ενώπιος ενωπίω»…

Έλεγχος, λοιπόν ,αυτοέλεγχος των πράξεων και των παραλείψεων μας και κρίσις…έτσι, όπως διαβάζουμε στο λεξικό, αυτή την 3η χιλιετία…στο αλφαβητάρι της καρδιάς και της συνείδησης…για να μάθουμε τα «καθέκαστα»…

Κι αυτή η αναζήτηση της αυτοκριτικής είναι το ψάξιμο και η φανέρωση της αλήθειας …και το ζύγι και το μέτρημα των «συν και των πλην»…είναι η ανάδυση στην επιφάνεια και η επαναφορά στο προσκήνιο των κρύφιων έργων και των παραλείψεων…είναι το ξέπλυμα και το καθάρισμα του αγρού του νου και της καρδιάς και του σώματος…είναι ο σκληρός απολογισμός των λαθών…είναι η φανέρωση της κυνικότητα και της σκληρότητας απέναντι στους «άλλους»…

Έτσι είναι η αυτοκριτική, σαν τη νύχτα…αλλά και σαν το πρωινό φως…έτσι όπως μπορεί να φωτίσει και να ξαναγεννήσει τον άνθρωπο και τον ηγέτη…έτσι σαν την πανέμορφη Άνοιξη…σαν την αλήθεια…σαν το γέλιο των μικρών παιδιών…σαν τα άδολα μάτια τους…έτσι σαν τη χαρά του έρωτα και της αγάπης…έτσι σαν τον ήλιο και το φως των αστεριών…

Αναζητώντας, λοιπόν, την αυτοκριτική…ίσως, τώρα που φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει…αρχίζω να περιπλανιέμαι και ψάχνω με περίσσια ανησυχία τις σελίδες των χρόνων της 3ης χιλιετίας…και τις εξετάζω με λεπτομέρεια…και ξεχωρίζω και φέρνω στην επιφάνεια όλα…τα «πραχθέντα και τα λεχθέντα» κι ακόμη τα εύκολα «ναι» και τα χωρίς περίσκεψη «όχι»…

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα την περιπλάνησή μου και ψάχνω με ευθύτητα και σύνεση για τα κοινωνικά προβλήματα…και προσπαθώ να μάθω τα γιατί των λαθών…και τα θέτω απέναντι από τους ηγέτες …και τους καλώ να μιλήσουν…και να δώσουν εξηγήσεις…και να απολογηθούν …και να ξαναβρούν τη λέξη «αυτοκριτική» και να της δώσουν ζωή και να τη ξυπνήσουν… και μια νύχτα…εκεί στην κάμαρα τους…εντελώς μόνοι τους…να κάνουν διάλογο μαζί της…και να την ακούσουν πιότερο…

Και …αν θέλουν να δουν την πραγματικότητα… ας φτιάξουν και το δικαστήριο…τώρα …αυτή την εποχή ,που η αλλοτρίωση του ανθρώπου γίνεται «μόδα»…κι ας βάλουν και δικαστές τη συνείδηση και την αλήθεια …κι ας μιλήσουν…ας μας πουν κάτι…έστω τον αγώνα τους για τα ναρκωτικά…και την πάλη τους για τους χιλιάδες νεκρούς από τα τροχαία ατυχήματα…και για τους αναπήρους…και για τους εγκαταλελειμμένους γέροντες…και τους αστέγους…και τους φτωχούς…και τους τσιγγάνους…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής, λοιπόν, για να θυμηθούν οι ηγέτες της εξουσίας τον αδύναμο και τον ασήμαντο άνθρωπο…για να θυμηθούν τον φυλακισμένο…για να μάθουν να λένε την αλήθεια στο λαό…για γίνουν ευθείς και ειλικρινείς απέναντί του…για να μπορέσουν να τον κατανοήσουν…για να εκτιμήσουν τον αγώνα και τα προβλήματά του…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής… για να γνωρίσουμε όλοι μας τον εαυτό μας…για να μάθουμε να κατανοούμε…για μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι…για να γίνουμε ταπεινοί…για να μάθουμε να δίνουμε κι όχι να ζητάμε…για να μπορούμε να γελάμε και να κλαίμε από χαρά…για να πονάμε για τον συνάνθρωπό μας …για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια και φίλους και εχθρούς…

Αναζητώντας την αυτοκριτική…έτσι,।για να μάθουμε πιότερο τον εαυτό μας μέσα από τα λάθη μας…για να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο…για να παλέψουμε για τον πολιτισμό…για να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο…

Η ώρα πέρασε…ακούω ένα σιγοψυθίρισμα…μάλλον είναι ο αέρας…είμαι βέβαιος ότι μιλάει με τον εαυτό του…κάτι λέει…τον ακούω να κλαίει…

Κλείνω το αλφαβητάρι…κλείνουν τα μάτια…αρχίζω να σκέπτομαι…