Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2007


Κάποιοι χαίρονται κι απολαμβάνουν τη ζωή...και λένε είμαι λεύτερος...κι είναι δικαίωμά μου να το γλεντήσω...και μιλάνε...και γελάνε...και αγοράζουν ...και ξοδεύουν...και σπαταλούν...και πετάνε στα σκουπίδια...
Και κάποιοι άλλοι...στη γειτονιά μας...ή στα πέρατα του κόσμου...κάποια παιδιά πεινάνε...κι από τότε που γεννήθηκαν ψάχνουν στα σκουπίδια...κι αναζητούν λίγο ψωμί...κάποιο κόκκαλο...όλα τα απομεινάρια του πολιτισμού ... τα παραπεταμένα ...
Και ψάχνουν...όλο ψάχνουν...και γίνονται εικόνες και φωτογραφίες και ξεσκαλίζουν τη συνείδησή μας...και κτυπούν τη πόρτα της καρδιάς μας...και μέσα από τη σιωπή τους μας παρακαλούν...και τα άδολα μάτια τους μας κοιτούν...όλο μας κοιτούν...

Ένα γράμμα στους νέους ...
Η συζήτηση, ο διάλογος κι ακόμη οι συμβουλές ,είναι βέβαιον ,ότι ποτέ δεν έβλαψαν κανένα .Αντίθετα, κάποιοι φύλαξαν μέσα στην καρδιά τους μια λέξη κι αυτή ρίζωσε και καρποφόρησε και οδήγησε την πορεία τους και δημιούργησαν και καταξιώθηκαν στην κοινωνία

Έτσι κι εμείς, τώρα μιλάμε για σένα…και στους άλλους με την αστραφτερή μηχανή…και στο Μάκη με το <<Παπάκι>> και στην παρέα του που τρέχει και θέλει να χάνεται σαν τον άνεμο…πατώντας μέχρι το τέλος για μεγάλες ταχύτητες…για να φτάσει πιο γρήγορα…για να δείξει τι…μήπως για να λέγεται πρώτος…ή για να ξεχωρίζει…

Όμως, εμείς, οι πραγματικοί φίλοι… σου λέμε : <<Μάκη, σκέψου…και χαμήλωσε λίγο το βλέμμα… και κλείδωσε για λίγο τις πόρτες και τα παράθυρα στις ψεύτικες σειρήνες και αμπάρωσέ τα κι άκου τη φωνή της λογικής και της σύνεσης…και οδήγησε εσύ το μηχανάκι σου και κάνε το εργαλείο υπακοής… και ρύθμισε τα όρια του και σφράγισέ τα…

Και σου μιλάμε με αγωνία και σε συμβουλεύουμε, γιατί δε θέλουμε να πάθει κανένας σας κακό…γιατί χαιρόμαστε όταν σας βλέπουμε να ορίζετε εσείς τη ζωή σας… όταν εσείς έχετε τον έλεγχο…όταν κατανοείτε την αλήθεια των πραγμάτων …όταν χρησιμοποιείτε την κρίση σας…

Και ανησυχούμε, γιατί η πορεία των ατυχημάτων στο Ρέθυμνο και σε όλη την Ελλάδα…οι αριθμοί των θανάτων μας τρομάζουν …και προβληματιζόμαστε…και λέμε πολλά γιατί…

Πρόσεξέ με, λοιπόν, έστω για λίγο…και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα των αριθμών…και σκέψου το καλά και κατανόησε την τραγικότητά τους…και διάβασε: Ρέθυμνο 1988-2004…νεκροί από τροχαία ατυχήματα (317) κι ακόμη σε όλη την Ελλάδα 1992-2004…νεκροί από τροχαία (24884).

Όμως, κάτι ακούω…τώρα ακούω φρεναρίσματα, φωνές πολλές…ακούω θορύβους, βλέπω γυαλιά στο δρόμο…λάδια παντού, χρώματα, λαμαρίνες…βλέπω κόσμο πολύ…βλέπω ,φίλε μου Μάκη , τους τροχονόμους να μετράνε , να κοιτάζονται στα μάτια…να αρχίζουν να σημειώνουν…

Ε υ τ υ χ ώ ς για σένα !!

Δες, λοιπόν, την αστραφτερή μηχανή σου…δες την και πες μου, πώς έγινε έτσι…περιέγραψέ μου τώρα για την ομορφιά της…πώς κατάντησε…κοίτα τα χάλια της…κι αλήθεια, που είναι τα φώτα της…και το τιμόνι, τα λάστιχα… και οι ζάντες αλουμινίου και η όμορφη σέλα της, πώς ασκήμισαν μέσα σε λίγα λεπτά…

Κάτι έμεινε ,όμως ,Μάκη, στο δρόμο, λίγο πιο πέρα από την όμορφη και αστραφτερή μηχανή σου, τον βλέπω…βλέπω τον διακόπτη της μηχανής σου, αυτόν που παραλίγο να σου ανοίξει την πόρτα της καταστροφής σου…και είναι άχρηστος πια, δίχως αξία, δίχως νόημα για σένα…

Γι αυτό, την άλλη φορά, φίλε μου Μάκη, πριν ξεκινήσεις…πριν γυρίσεις το διακόπτη της όμορφης μηχανής σου, κάνε μια μικρή στάση ζωής και σκέψου…σκέψου τα λίγα λόγια που σου γράφω…κι αν κρίνεις ότι έχουν κάποια αξία…κράτησέ τα και βάλε τα με τάξη μέσα στη καρδιά σου, σαν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό για σένα…

Σκέψου, λοιπόν, και αποφάσισε για τη ζωή σου!!!

Η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Πρόληψητων Τροχαίων Ατυχημάτων στο Ρέθυμνο .