Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Philotheou Monastery Mount Athos

Ο Κύριος μας, ο Χριστός της Αγάπης...

Κτυπήθηκε ...χλευάστηκε...κατηγορήθηκε άδικα...και δε μίλησε,ούτε παραπονέθηκε...

Και όταν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και το συνέδριον τον έκριναν ένοχον θανάτου...και τότε δε μίλησε,ούτε παραπονέθηκε...

Και του φόρεσαν χλαμύδα κόκκινη και του έβαλαν επί την κεφαλήν ακάνθινο στεφάνι και κάλαμον επί την δεξιάν του και πάλι δε μίλησε ,ούτε παραπονέθηκε...

Και πορευόμενος το δρόμο του μαρτυρίου του ,κρατώντας το Σταυρό της θυσίας του δε μίλησε απένατι στα πειράγματα και τις βλασφημίες των προπορευομένων,ούτε παραπονέθηκε για την απανθρωπιά και τη σκληρότητά τους,

Κι επάνω στον Σταυρό ,που αγίασε με το τίμιο αίμα του,συγχώρεσε και πάλι τους ανόμους ...κι άνοιξε την πόρτα του παραδείσου σ΄ένα εκ των δύο ληστών και μέχρι το τέλος δεν παραπονέθηκε ...και εξέπνευσεν παραδίδων το πνεύμα του εις χείρας του Πατρός του...


Ημέρα δεύτερη – η ταπείνωση


Αν επιθυμούμε να δούμε τον Θεό, πρέπει να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας και ταπείνωση σημαίνει να αγαπήσουμε τους αποδιωγμένους και καταφρονεμένους, τα αδέλφια του Χριστού της Αγάπης, τον πεινώντα και διψώντα, τον ξένον, τον γυμνό, τον εν ασθενεία και τον εν φυλακή.

Ταπείνωση είναι η υποχωρητικότητα, η ανεκτικότητα, η συγνώμη και η συγχώρεση΄ ταπείνωση είναι η υπομονή στις θλίψεις και στα βάσανα της ζωής΄ είναι τα δάκρυα των αμαρτιών μας και οι αναστεναγμοί΄ είναι η συντριβή του «εγώ»για τα λάθη και τις παραλείψεις μας…

Ταπείνωση σημαίνει να γίνουμε υπηρέτες και δούλοι στον πλησίον μας…να πορευτούμε με αγάπη τον ανηφορικό δρόμο του σταυρού του Κυρίου μας ,να δώσουμε τον εαυτό μας …να βοηθήσουμε ,να ελεήσουμε, να παρηγορήσουμε τους πενθούντες.

Ταπείνωση σημαίνει να μειώνουμε τις επίγειες και ουράνιες απατήσεις μας…να ζητούμε ακατάπαυστα το έλεος του Κυρίου μας, να μη γογγύζουμε για τις θλίψεις μας, να μη βαρυγκωμούμε…να μη ζητάμε …να δεχόμαστε με υπομονή και καρτερικότητα τις ειρωνείες και τις περιφρονήσεις…να δοξάζουμε το Θεό της αγάπης…

Και υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από τον Χριστό μας…που υβρίστηκε… χλευάστηκε… μισήθηκε… διώχτηκε…ραπίστηκε…δέχτηκε εμπτυσμούς…μαστιγώθηκε…και φυλακίστηκε…κι ακόμη, όταν του έβαλαν το ακάνθινο στεφάνι στην Άγια κεφαλή του Βασιλιά της Δόξας …και πάλι δε μίλησε…

Και τον φθόνησαν οι ανόητοι…και τον δίκασαν άδικα…και τον καταδίκασαν για την αγάπη του για τους ανθρώπους και την πλάση…και τον αγγάρεψαν να οδηγήσει τον σταυρό του μαρτυρίου του…και πάλι δε μίλησε…και προσευχόταν για τους εχθρούς του…

Και στον σταυρό του μαρτυρίου του, τον οποίο καθαγίασε με το τίμιο και Άγιο αίμα του ,συγχώρεσε τους διώκτες και τους βασανιστές του…και έδειξε μέσα από την απέραντη ταπείνωσή του το μεγαλείο της Αγάπης του…

Ταπείνωση, αδελφέ μου, είναι η σιωπή του βίου μας…είναι η σιωπηλή πορεία προς το Γολγοθά της σωτηρίας μας, είναι το όπλο μας για πλησιάσουμε το Χριστό της Αγάπης ,είναι η ασπίδα και το τείχος για να αποκρούσουμε τις επιθέσεις του πονηρού…

Ταπείνωση είναι η υπομονή στους πειρασμούς του βίου…είναι το δάκρυ της ελπίδας όταν μας αδικούν…είναι η προσευχή μας γι’ αυτούς και η συγχώρεση…

Ταπείνωση είναι η μεγαλοπρέπεια της αγάπης και το ένδυμα το βασιλικό…είναι το όπλο κατά των πειρασμών...είναι η βακτηρία και ο σύντροφος ο καλός...


Ταπείνωση, αδελφέ μου, σημαίνει ότι ανέχομαι και υπομένω για χάριν της Αγάπης του Κυρίου μας, σημαίνει ότι μάχομαι «εν αγάπη» …ότι χάνομαι και γίνομαι ελάχιστος, ότι μικραίνω το εγώ και τον εαυτό μου…