Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

Πίσω...από την κουκούλα...


Είναι καιρός η ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης να μάθει τι κρύβεται πίσω από την κάθε κουκούλα...
Και για να γίνει αυτό απαιτείται οργάνωση και μέθοδος και σύστημα...
Κι ακόμη φαντασία και όραμα και ταλέντο...
Κι αυτό το ταλέντο σμιλεύεται ...και φτιάχνεται...κι ενδυναμώνεται...για να μπορέσει να παλαίψει το έγκλημα προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας...

Λοιπόν,κύριε Υπουργέ...και Κύριε Πρωθυπουργέ της τωρινής ή της όποιας άλλης κυβέρνησης ,γιατί δεν βάζετε τάξη ...ώστε οι καλοί ...οι Διοικητές ή οι υπεύθυνοι εξιχνιαστές του εγκλήματος να προέρχονται από ειδικές σχολές πανεπιστημιακού επιπέδου...
Για να σταματήσει επιτέλους να διαχερίζονται τα σοβαρά θέματα της "Ασφάλειας" του Ελληνικού λαού άτομα που "διορίζονται" χωρίς προσόντα...χωρίς ουσιαστικά κριτήρια...και με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουν...
Είναι καιρός,λοιπόν, για τομές...για τομές προς όφελος των πολιτών που θέλουν να κινηθούν...να εργαστούν...να μελετήσουν...να χαρούν τον κόπο και το σπίτι τους δίχως φόβο...
Η ιστορία του εγκλήματος...


Η ιστορία του εγκλήματος είναι σαν ένα παραμύθι, που ξέρουμε ότι έχει τέλος, αυτό που όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, το σημείο που έκλεινε η αφήγησή του, με το γνωστό σε όλους μας αποτέλεσμα, αυτήν την ελπιδοφόρα κατάληξη του συγγραφέα, το γνωστό σ’ όλους : «Και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»...

Έτσι είναι και το έγκλημα ,μια μικρή ή μεγάλη ιστορία, ένα παραμύθι, με πολλές απρόσμενες δράσεις, για το οποίο ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το τέλος, γιατί αυτό δεν είναι προγραμματισμένο για το «επιθυμητό» τέλος και ο συγγραφέας του κάνει οτιδήποτε για να μας το αποκρύψει...

Τελικά, γι αυτό το παραμύθι, γι αυτήν την ιστορία του εγκλήματος, δεν είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε τέλος, ή με άλλα λόγια δεν γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει τέλος, αυτό είναι αβέβαιο…

Τι γίνεται , λοιπόν, πώς φτιάχνεται η λύση, η συνέχεια της ιστορίας…και παραπέρα, με ποιο τρόπο ξεπερνάμε το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας και πώς ιχνηλατούμε την πορεία της δράσης του .

Όλη αυτή τη διαδικασία αναζήτησης της λύσης, την ονομάζουμε «πρόβλημα»,γιατί μας δημιουργεί σκέψεις και ερωτήματα και κάνουμε υποθέσεις και εκτιμήσεις κι ακόμη, γιατί προσπαθούμε, με τη λογική, με τη μέθοδο και το σύστημα να επαληθεύσουμε τη συλλογιστική μας.

Αναζητούμε, έτσι, τη λύση, δηλαδή το δράστη του εγκλήματος, που δεν είναι άλλος από το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας, αυτόν που έχει φτιάξει την όλη υπόθεση, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εμείς να μη μπορούμε να τη φτιάξουμε αμέσως στο σύνολό της, γιατί μας λείπουν τα ενδιάμεσα κομμάτια...

Προχωράμε, λοιπόν, στο φτιάξιμο της ιστορίας και ο ερευνητής του εγκλήματος παίρνει τα σκόρπια κομμάτια για να φτιάξει το όλον, το γενικό, να βρει τη λύση του προβλήματος της εγκληματικής ιστορίας, αυτό το τέλος του παραμυθιού...

Και για να σας το πω καθαρά, τίποτα δεν είναι κατ’ αρχήν, απορριπτέο, γιατί όλα τα στοιχεία…ακόμη κι αυτά που από την εμπειρία μας θεωρούμε ότι δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν, τελικά, μπορεί να έχουν το δικό τους μυστικό στη συγκεκριμένη υπόθεση και τη δική τους αξία, χωρίς καμία εξαίρεση…

Βέβαια, πάντοτε κυριαρχεί ένα ερώτημα για τον ερευνητή, το πώς δηλαδή θα ξεχωρίσει τα κομμάτια της ιστορίας, σε ποια θα δώσει βαρύνουσα σημασία και με ποια κριτήρια θα τα αξιολογήσει Όλη αυτή η διαδικασία, λοιπόν, στην οποία διαμεσολαβεί η λογική και ο συλλογισμός , μας καταδεικνύει το δρόμο και μας προσδιορίζει την αφετηρία της εγκληματικής ιστορίας, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά την αρχή της συλλογιστικής του εξερευνητή για το έγκλημα…

Τι λέτε, λοιπόν, μπορούμε να αναμετρηθούμε με το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας …κι ακόμη θα μπορέσουμε να τον κατανοήσουμε και να παρακολουθήσουμε την πορεία της εγκληματικής συγγραφής του…

Αυτό το ερώτημα για τον ερευνητή του εγκλήματος, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει φραγμό και εμπόδιο για την ανάπτυξη της συλλογιστικής του।

Αντίθετα, μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς και πρόκληση για να λύσει το πρόβλημα και περαιτέρω για να αντιπαραθέσει τις ικανότητες και το ταλέντο του…γι αυτό, ή όλη πορεία της σκέψης απαιτεί τόλμη και σοβαρότητα και επιμονή…και σε πρώτη φάση ,εκτιμούμε ότι όλα αυτά είναι αρκετά.

Βέβαια ,όλα αυτά είναι καλά κι ακούγονται πολύ όμορφα…και με τρεις λέξεις που τονίσαμε παραπάνω προχωράμε…όμως, στην πράξη από πού αρχίζουμε, δηλαδή με ποια δεδομένα…
Περίφημα, διαισθάνομαι ότι αφού μιλάτε για δεδομένα αρχίζετε να κατανοείτε την όλη διαδικασία…

Λέμε ,λοιπόν, πρώτος στόχος τα δεδομένα !

Κι ύστερα, αυτό ήταν όλο…και μετά τι γίνεται…πώς τα δένουμε όλα αυτά…τι κάνουμε στη συνέχεια…

Αυτοί οι προβληματισμοί σας είναι καλό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι χρησιμοποιείτε ουσιαστικά τη λογική κι εκτιμώ ότι πάτε πολύ καλά ! Βέβαια, πάντοτε προχωράμε …και προσδιορίζουμε την περαιτέρω δράση μας...

Λέμε ,λοιπόν, δεύτερος στόχος η μεθοδολογία ! Όμως τι σημαίνει αυτό… Απλά υποδηλώνει ότι η σκέψη του ερευνητή κατευθύνεται με μέθοδο κι όχι πρόχειρα και παρορμητικά και τυχαία κι ακόμη, ότι η μέθοδος επιλέγεται από τον ερευνητή και, σε τελική ανάλυση, είναι αυτή που θα τον οδηγήσει προς το τέλος της ιστορίας…

Σ’ αυτό το σημείο, όμως, επιβάλλεται να θέσουμε πάλι ένα ερώτημα। Δηλαδή, στην όλη διαδικασία για τη λύση του προβλήματος είναι αρκετή η μέθοδος…Ασφαλώς, όχι, γιατί η πολυπλοκότητα και η πολυμορφία της εγκληματικής ιστορίας απαιτεί και τη συστηματοποίηση της σκέψης και της δράσης, οπότε…

Λέμε, λοιπόν, ότι τρίτος στόχος…, σε συνδυασμό και με τους προηγούμενους είναι το σύστημα …και αναφέρεται στην οργάνωση των μεθόδων και των δράσεων σ’ όλα τα επίπεδα της ιστορίας (σκέψεις, συλλογισμούς, αναλύσεις, αποφάσεις, δράσεις κ।ά)। Βέβαια, παρόλα αυτά, η λύση του προβλήματος, πολλές φορές, φαίνεται απόμακρη και η όλη υπόθεση δεν προχωράει…δεν βρίσκουμε άκρη, τελικά…

Σ’ αυτό το σημείο, κυρίες και κύριοι, μετράει η φαντασία και η τέχνη, αυτό το όραμα και το ταλέντο και το ταλέντο του ερευνητή.

Αρχίζουμε, λοιπόν… είναι ώρα να φτιάξουμε με τάξη τα σκόρπια κομμάτια της ιστορίας του εγκλήματος, αυτά που ο συγγραφέας σκόπιμα τα τοποθέτησε εκεί που ήθελε , για μη μπορέσουμε εμείς να τα βάλουμε στη σωστή σειρά, για να μη φτιάξουμε ποτέ το τέλος.

Αφιερώνεται στην Ελληνική Αστυνομία...γιατί είναι καιρός να χτίσει μια νέα στρατηγική...να προχωρήσει λίγο...να κάνει ουσιαστικά ιστορικά βήματα...