Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Η ιστορική μνήμη…


Ανοίγω το παράθυρο του κόσμου και παραμερίζω τα σύννεφα κι αρχίζω να αναζητώ… και ανατρέχω τα σκαλοπάτια του ουρανού και προσπερνώ αέρινα δρομάκια και ασφαλίζω αραχνοΰφαντες πόρτες και ψάχνω…

Κι αρχίζω να ρωτώ τα αστέρια και το φεγγάρι και τους αόρατους φίλους τ’ ουρανού…και περιπλανιέμαι σε άπειρους διαδρόμους και με συντροφεύουν κατάξανθες αχτίδες… και ξεπερνώ τα σκοτάδια κι ανάβω τα κεράκια του νου… και ελευθερώνω το φως της καρδιάς και φτάνω…

Κι έρχομαι κοντά στη μεγάλη πύλη τ’ ουρανού και καταγράφω τον κωδικό της ιστορικής μνήμης και φέρνω στα χείλη μου τις λέξεις της ιστορίας…και μέσα από το αιώνιο περιβόλι μου ζητούν να μιλήσω…και ευθύς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα…

Και με ξαναρωτούν και ζητούν έστω μια απάντηση… και προσδοκούν να ακούσουν τον απρόσμενο επισκέπτη… κι ακούω γλυκά τιτιβίσματα και αγγελικές φωνές και άσματα και μελωδίες… κι αυτοί αναμένουν...έτσι, σαν τα πεινασμένα μικρά παιδιά, που αποζητούν, μέσα από την ελπίδα, το χαμόγελο του κόσμου…

Εκεί, λοιπόν, στο τέλος της ουράνιας σκάλας, αγγίζω το χέρι μου απαλά στην πύλη του ουρανού και χαϊδεύω τα σύννεφα και το φως…και ξεπλύνομαι στα αέρινα νερά της … και εξαγνίζομαι από τα πάθη και τις μίζερες σκέψεις και κλαίω απ’ τη χαρά μου…

Και τα δάκρυά μου πέφτουν στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αρχίζουν να λαμπιρίζουν και να παιγνιδίζουν πανέμορφα με το φως…και πορεύονται τραγουδώντας και ζωγραφίζουν δάφνινα στεφάνια στην ολόχρυση πύλη…κι αρχίζουν να μιλούν και να υμνούν και να κεντούν λέξεις θυσίας και μεγαλοσύνης…

Κι η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει διάπλατα και μέσα από το φως προβάλλει η ιστορία…και βγαίνουν λάβαρα και σημαίες κατάλευκες και άλλες στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας…και σημαίες με αιματοβαμμένους σταυρούς …και σπασμένα κοντάρια, ποτισμένα με νεανικό ιδρώτα και αίμα…

Η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει …και βλέπω ανθρώπους πολλούς να λάμπουν στο φως της αιώνιας άνοιξης…και κρατούν στα χέρια τους τα λάβαρα της νίκης…και με πλησιάζουν …και με χαιρετούν και με καλωσορίζουν…κι αρχίζουν να με ρωτούν για τον κόσμο… για την Ελλάδα…για τους νέους της…

Και το όνομά τους είναι «28η Οκτωβρίου» και σημαίνει αγώνας και φιλοπατρία και αυταπάρνηση και θυσία…ένα όνομα, που στην ιστορική μνήμη συνδέεται με τους αγώνες της Ελλάδας ενάντια στη βία του φασισμού…που μας φέρνει κοντά με τον ηρωικό θάνατο των γονιών και των αδελφών και των προσφιλών μας προσώπων…που μας θυμίζει τις ηρωικές στιγμές του έθνους μας…

Η «28η Οκτωβρίου» είναι το άσβηστο φως ,που θυμίζει το αιώνιο χρέος και τη θυσία των Ελλήνων απέναντι στον κόσμο και την ιστορία…είναι σαν το κλάμα και το γέλιο της μάνας του 1940…είναι σαν τη χλόη του χειμώνα δίπλα στη λασπωμένη χλαίνη του νεκρού στρατιώτη …έτσι σαν το ουράνιο βλέμμα του…έτσι, σαν το μισοκαμένο, γράμμα, που έγραψε για τη αγαπημένη του, λίγο πριν φύγει για την πύλη τ’ ουρανού …

Είναι το «εύγε» για τη θυσία των παλικαριών …για τη ζωή τους…για τα νιάτα τους…για τους πόθους και τα όνειρά τους…είναι το στεφάνι το δάφνινο για την ελευθερία που μας δώρισαν…κι ακόμη ,γιατί εκπλήρωσαν το παναρχαίο Ελληνικό χρέος ,με το μοναδικό και τίμιο αγώνα τους «υπέρ βωμών και εστιών»…

Αυτό το Ελληνικό χρέος ήρθαν για να μου υπενθυμίσουν οι στρατιές των ηρώων στην πύλη του ουρανού…οι άνδρες και οι γυναίκες…οι νέοι και τα παιδιά …οι γέροντες και οι γερόντισσες…οι εκτελεσθέντες…οι βασανισθέντες…η αντίσταση…οι πεινασμένοι της εποχής…οι στερήσεις…οι κακουχίες…τα στρατόπεδα του θανάτου…

Και μου μίλησαν απλά…και τα λόγια τους ήταν γιομάτα μεγαλοσύνη…και συζητήσαμε για τα νιάτα της πατρίδας μας…και είδα στα μάτια τους τη φλόγα της άνοιξης…και την εμπιστοσύνη για τη συνέχιση της γενιάς τους…και όλη την αγάπη τους να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους…λες και γνώριζαν τα μετέπειτα…και τους μελλοντικούς αγώνες…και τις νέες θυσίες…

Ιστορική μνήμη, λοιπόν, εκεί στην πύλη του ουρανού… κεντημένη με το αίμα και τον ιδρώτα
των αγωνιστών του 1940…μια αγέραστη μνήμη ζυμωμένη με θυσίες ζωής… με το «ΟΧΙ» της Ελλάδας… μια ιστορική μνήμη ζωγραφισμένη στα λουλούδια των αγρών … σε κάθε πέτρα…σε κάθε βότσαλο… στη στεριά και στη θάλασσα…στο αεράκι και το ξεροβόρι… στο χιόνι και τη βροχή…

Γι αυτή τη μνήμη μου μίλησαν…εκεί στη χρυσή πύλη της ιστορίας…κρατώντας στα χέρια τους σημαίες θυσίας…και λάβαρα της Ελλάδας…και σταυρούς ραντισμένους στο αίμα των ηρώων…και σπασμένα κοντάρια…και λασπωμένες χλαίνες…και γράμματα προς τη Μάνα τους μισοτελειωμένα…

Κι ύστερα…αφού με χαιρέτησαν έφυγαν…έτσι, απλά…με όλη την ταπεινότητα που αρμόζει στους ήρωες…και πέρασαν την πύλη τ’ ουρανού…και κράτησαν στις καρδιές τους το φώς της ιστορίας…

Ξημέρωσε…το πρωινό φως ξεχύθηκε στο κόσμο…κι έτρεξε σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης…και γονάτισε …και ασπάστηκε …και προσκύνησε για τη θυσία των παιδιών της Ελλάδας… κι άναψε ξανά το καντήλι της Ρωμιοσύνης…
Οι Έλληνες του 1940 !

Μοιάζει σαν παραμύθι, σαν μια ιστορία των παλιών καιρών …όπου ο ήρωας αντιμετώπιζε με θάρρος τον κακό δράκο και τον νικούσε… και ελευθέρωνε την πατρίδα του …και την απάλλασσε από τη σκληρή και απάνθρωπη παρουσία του…και τον πετούσε στη θάλασσα…κι ύστερα κτυπούσε τις καμπάνες… και χαιρόταν με το λαό και πανηγύριζε…

Έτσι θυμόμαστε όλοι αυτή τη νίκη του καλού απέναντι στο κακό…τότε που χαιρόταν η παιδική μας καρδιά και αγαλλίαζε …και μπολιαζόταν η ψυχή μας με αρχές και ιδανικά της αλήθειας και της ελευθερίας και της δικαιοσύνης…

Κι οι Έλληνες του 1940 έζησαν αυτό το υπέροχο ηρωικό παραμύθι…και είπαν το «ΟΧΙ» στο φασιστικό δράκο…και πάλεψαν μαζί του…και φώναξαν «ΑΕΡΑ»…και του έδωσαν μια δυναμική «τσαρουχιά» και τον πέταξαν στη θάλασσα…

Και στις 28 Οκτωβρίου του 1940 μίλησαν…και τραγούδησαν…και χόρεψαν…κι ύστερα στάθηκαν μπροστά στον εχθρό και τον κοίταξαν θαρραλέα στα μάτια…και δεν λιποψύχησαν και θυσιάστηκαν για «βωμούς και εστίες»…

Και πάλεψαν για τις πανάρχαιες αξίες της φυλής μας…αυτές τις πανάξιες παρακαταθήκες του γένους των Ελλήνων…και τις τίμησαν με το αίμα τους…με την ίδια τους τη ζωή και το είναι τους…

Και δε τους φόβισε ο κακός φασιστικός δράκος…ούτε δείλιασαν μπρος την υπεροπλία και τη στρατιωτική μηχανή του…ούτε στα παχιά του λόγια και τις φοβέρες του…κι ακολούθησαν τον ευθύ δρόμο, αυτόν που ακολουθούν οι λεβέντες και τα παλληκάρια…

Κι έγιναν ήρωες…και τίμησαν την πατρίδα τους…και παραδειγμάτισαν…κι άφησαν την σφραγίδα της θυσίας στα χώματα των αγώνων…εκεί στις κορυφές των χιονισμένων βουνών…σε κάθε πέτρα…σε κάθε μικρό χορταράκι…

Οι Έλληνες, λοιπόν του 1940,ήταν οι παιδικοί μας ήρωες…αυτά τα ατρόμητα παιδιά που μεγαλούργησαν…που στάθηκαν όρθιοι στους αγώνες…αυτά τα παλληκάρια που πολέμησαν για την μάνα και τον πατέρα και τα παιδιά…που έκλαψαν για την πατρίδα τους …που στήριξαν τις ελπίδες τους στην Παναγιά, την μητέρα και στυλοβάτη τους Έθνους μας…

Και παραμέρισαν κάθε εμπόδιο της καθημερινότητας και προχώρησαν…κι αποχαιρέτησαν γονείς κι αδέλφια… κι αγκάλιασαν τη μικρή αγαπημένης τους… κι έσκυψαν και πήραν λίγο απ’ το χώμα της γειτονιάς τους…κι έφυγαν τραγουδώντας, πηγαίνοντας στο «γάμο»της πατρίδας τους, για να δώσουν το «δώρο» του χρέους…

Έτσι πορεύτηκαν τα παλληκάρια του χρέους και της τιμής ,οι παιδικοί ήρωες του 1940…αυτά τα παιδιά ,που πότισαν το δέντρο της ελευθερίας με το αίμα τους …που στόλισαν την Ελλάδα με τη ζωή τους …που κάρπισαν τις αξίες και τα ιδανικά…που μας έκαναν να ονειρευόμαστε…

Αυτοί οι Έλληνες του 1940 μεγαλούργησαν… και καταξίωσαν την πατρίδα μας …κι έγιναν παραδείγματα για όλο τον κόσμο…για μας τους Νεοέλληνες, για τα παιδιά και τους νέους της πατρίδας μας…

Κι άφησαν υποθήκες και παρακαταθήκες αξιών…και οράματα και όνειρα για τους νέους …για το «δέον»και το «πρέπον»…για την καταξίωση της πατρίδας μας…για τις παραδόσεις και τον πολιτισμό της…για την ευθύνη της απέναντι στην πορεία του κόσμου…

Οι Έλληνες του 1940 πορεύτηκαν προς τη δόξα…και ζωγράφισαν με το αίμα τους την πατρίδα μας και τον κόσμο…και τραγούδησαν κι έψαλλαν…κι έφτιαξαν στεφάνια από το χιόνι και τα αγριολούλουδα των βουνών…και με το αίμα και το δάκρυ τους έγραψαν λέξεις και στίχους ηρωικούς…

Οι Έλληνες του 1940 στάθηκαν όρθιοι και αγέρωχοι απέναντι στη λαίλαπα του φασιστικού θηρίου…αυτού του κακού δράκου των παραμυθιών…και μας έδειξαν με τη θυσία τους την αξία χρέους προς την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και μαζί ανοίγονται και τα ουράνια… και βλέπω παιδιά αμούστακα και νέους και νέες…και τα πρόσωπα και τα μάτια τους να λάμπουν…και να φορούν στεφάνια στις κεφαλές τους ...και να τραγουδούν για την ελευθερία της πατρίδας μας…για την ελευθερία της Ελλάδα μας…και να χορεύουν για τη θυσία τους…και να κερνούν απ’ το αθάνατο κρασί του 1940…και να κλαίνε …και να γελάνε …και να μας χαιρετούν…

Οι Έλληνες του 1940,φίλες και φίλοι μου, έδωσαν…και αναμένουν κι από μας να δώσουμε στον κόσμο…να οδηγήσουμε την ανθρωπότητα όχι με τη δύναμη της τεχνολογίας, αλλά με την απεραντοσύνη των αξιών, αυτών των αρχών που πάντοτε ήταν στην καρδιά της φυλής μας και τις καθοδηγούσε…
Κι ελπίζουμε …ελπίζουμε ότι αυτή η αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε δεν θα αλλοτριώσει την ανθρωπιά και τις αξίες μας …και το πανάρχαιο ζυμάρι της φυλής μας δε θα καταστραφεί…γιατί και πάλι, ίσως κληθούμε να δώσουμε…ίσως, ποιος ξέρει…

Κλείνω το αλφαβητάρι και κοιτάζω στα μάτια τους νέους της πατρίδας μας…και τους ρωτώ…και με βεβαιώνουν…και μου χαμογελούν…και μου λένε για τον κακό δράκο του φασισμού….και καμαρώνουν για τους Έλληνες του 1940…για τους λεβέντες και τα παλληκάρια της Ελλάδας…