Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Αστυνομικός της γειτονιάς .
Η αναγκαιότητα ή όχι της θεσμοθέτησης...



Τελικά, για την πρόληψη και αντιμετώπιση της εγκληματικότητας της γειτονιάς, γιατί η θεσμοθέτηση του Αστυνομικού της γειτονιάς θεωρείται αναγκαία και επιβεβλημένη;


Με άλλα λόγια, η υπάρχουσα μορφή αστυνόμευσης (πεζές, εποχούμενες περιπολίες κ.α. δεν είναι επαρκής, ώστε να αναζητήσουμε άλλες μορφές αστυνόμευσης για να διασφαλίσουμε την καθημερινή ζωή των πολιτών;
Κι ακόμη, αυτό είναι που απουσιάζει από το υπάρχον σύστημα αστυνόμευσης; ή ίσως οι αδυναμίες του, είναι η αιτία, ώστε να καθιστά αναγκαίο να μιλάμε για Αστυνομικό της γειτονιάς;

Βέβαια, η οποιαδήποτε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να στηριζόταν μόνο σε υποκειμενικές απόψεις, αλλά σε συγκεκριμένα δεδομένα, τα οποία να συνηγορούν στην υλοποίηση μιας τέτοιας απόφασης, μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής αντεγκληματικής πολιτικής (ANTE DELICTUM).

Αυτά τα δεδομένα, στη συγκεκριμένη περίπτωση εκτιμάται ότι είναι:

Το γενικότερο κλίμα ανασφάλειας που κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο, σε πραγματικό ή ψυχολογικό επίπεδο.

Η κατάσταση της εγκληματικότητας στη χώρα, σε πραγματικό επίπεδο ή σε επίπεδο, που απαιτεί τη λήψη μέτρων για την καταπολέμηση ή την εξάλειψη των παραγόντων που την προκαλούν ή ευνοούν την περαιτέρω ανάπτυξη της.

Η ανάγκη ο Αστυνομικός να έχει ένα πραγματικό κοινωνικό ρόλο στο χώρο της γειτονιάς κι αυτό το έργο να γίνει παραδεκτό από τα μέλη της.

Η βούληση της πολιτείας να καταπολεμήσει και τη μικροεγκληματικότητα της γειτονιάς, ώστε ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής στην καθημερινότητα του.

Η ανάγκη, λοιπόν, σε γενικές γραμμές, για τη διασφάλιση της γειτονιάς, για τη τόνωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών και την καταπολέμηση της μικροεγκληματικότητας είναι η αιτιολογική βάση για την δημιουργία θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.

Όμως, αυτή η αναγκαιότητα φαίνεται να ενισχύεται περισσότερο κι από τη βούληση της πολιτείας να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτού του θεσμού, θέλοντας να δώσει στην κάθε γειτονιά το δικό της Αστυνομικό κι αυτό είναι και το σημαντικό της όλης υπόθεσης.

Κι αλήθεια;τι σημαίνει ότι η γειτονιά θα έχει το δικό της Αστυνομικό। Απλά, ότι θα είναι ο Αστυνομικός που ξέρει η γειτονιά, ο υπεύθυνος στον οποίο υπολογίζει, αυτός που απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της, που είναι κοντά στα προβλήματά της.

Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης, είναι και το κυρίαρχο του νέου θεσμού και το σημείο που διαχωρίζει τον “τότε” Αστυνομικό από τον “τώρα”.

Όμως, μόνο η πολιτική βούληση ήταν αυτή που έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη του νέου θεσμού; Κι ακόμη αυτή η βούληση, πέραν των δεδομένων που έλαβε υπόψη της, τι ειδικότερα την παρακίνησε ώστε να πάρει μια τέτοια απόφαση.

Μπορούμε να πούμε, ότι περισσότερο, αυτό που παρακίνησε την πολιτεία πριν μερικά χρόνιανα προχωρήσει σε μια τέτοια ιδέα θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς, ήταν το όραμα της αναζήτησης για ένα νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας.

Περαιτέρω, αυτό το νέο σύστημα αποτελεσματικής προστασίας, ίσως για πρώτη φορά, δεν κάνει διάκριση σε μικρές ή μεγάλες απειλές και ειδικότερα σε δευτερεύουσες απειλές, αφού οτιδήποτε απειλεί την ασφάλεια του πολίτη πρέπει να αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.

Αυτή η αντίληψη, αναφορικά με την ασφάλεια του πολίτη αποτελεσε την αφετηρία για την ανάπτυξη νέων συστημάτων, τα οποία μπορούν να εγγυηθούν, μέσα από τη λήψη μέτρων, για την τάξη και την ασφάλεια και παράλληλα να προστατέψουν τα μέλη της γειτονιάς.

Σαφέστατα, αυτή η ανακοίνωση της τότε θεσμοθέτησης{Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ) περιείχε επιπρόσθετα και το στοιχείο της πρόληψης, με μια σημαντική διαφορά, ότι σ’ αυτήν την περίπτωση γίνεται συνείδηση η σημασία και η αξία της, όχι γιατί ήδη η υπάρχουσα κατάσταση προκαλεί δυσφορία στο κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι επιβάλλεται να γίνει ένα βήμα μπροστά από το πρόβλημα.

Πέραν, όμως, αυτής της φιλοσοφίας, σκέψης και δράσης, αν προχωρήσουμε ακόμη περισσότερο και διεισδύσουμε στα ενδότερα αυτής της απόφασης, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποια άλλα σημεία, τα οποία θεωρούνται ότι επέβαλαν την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης του Αστυνομικού της γειτονιάς.
Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα σημεία που ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, ώστε να ληφθεί μια τέτοια απόφαση; Ας τα δούμε παρακάτω:

Πρώτο σημείο είναι η αποκέντρωση της παρουσίας και της δράσης της Αστυνομίας και ο καταμερισμός της σε επί μέρους εδαφικές περιοχές αυτοτελών διοικητικών τμημάτων (π.χ. Δήμων). Αυτές οι εδαφικές περιοχές, στην περίπτωση μας είναι οι γειτονιές, έτσι όπως τις ξέρουμε εμείς και όπως τις βιώνουν οι κάτοικοι της.

Αυτή η τοποθέτηση του Αστυνομικού, του ενός Αστυνομικού μέσα στην καρδιά της γειτονιάς, προσδιορίζει το αναγκαίο της απόφασης, δηλαδή την έκφραση της βούλησης της πολιτείας να φέρει πολύ κοντά και με οργανωμένο τρόπο τη δράση της Αστυνομίας, με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που μέχρι τώρα γνωρίζουμε.

Ο Αστυνομικός της γειτονιάς, σ’ αυτή την περίπτωση, συνδέει την αποστολή του με μια συγκεκριμένη εδαφική περιοχή, σαφώς προσδιορισμένη, και αναλαμβάνει πολλαπλές δράσεις, που έχουν ως σημείο αναφοράς το σύνολο της γειτονιάς, αυτή τη γεωγραφική και συναισθηματική οντότητα.

Η αποκεντρωμένη, λοιπόν, λειτουργία του Αστυνομικού στη γειτονιά, αυτό το κοινωνικό παράλληλο πλησίασμα, συνέβαλαν στην ιδέα μιας τέτοιας θεσμοθέτησης.

Όμως, πέραν από την αναφερθείσα αποκέντρωση, λήφθηκε σοβαρά υπόψη ο προσδιορισμός του όρου γειτονιά κι αυτό είναι το δεύτερο σημείο, η επιλογή του οποίου δεν είναι τυχαία, αλλά στοχεύει, με την αναφορά στην συνολική οντότητά της, να ευαισθητοποιήσει τα μέλη της, ώστε με τη συμμετοχή τους στα δρώμενα, που σε τελική ανάλυση την αφορούν, να διατηρήσει την κοινωνική συνοχή της.

Το τρίτο σημείο, που συνθέτει την αναγκαιότητα της θεσμοθέτησης είναι η επιλογή του Αστυνομικού, ως κοινωνικού διαμεσολαβητή των προβλημάτων της γειτονιάς, αλλά και ως εγγυητή της ασφάλειάς της, ένα γεγονός πού ενισχύει την ιδέα του θεσμού και του δίνει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό κύρος, αφού, για πρώτη φορά, επιχειρείται η συνεργασία του πολίτη της γειτονιάς, σε πραγματικό και ουσιαστικό επίπεδο με τον Αστυνομικό.

Βέβαια,όπως συμβαίνει στα Ελληνικά δρώμενα αυτός ο οραματισμός της τότε Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε συνέχεια...κι αυτό δυστυχώς οφείλεται,έτσι εκτιμώ,στο γεγονός ότι λειτουργούμε πρόχειρα...δίχως σχεδιασμό και οργάνωση και σύστημα...κι αρχίζουμε να φτιάχνουμε κάτι το σημαντικό...και πολύ γρήγορα,με μια μονοκοντυλιά το αναιρούμε...και πανηγυρικά...το βάζουμε στον κάλαθο των αχρήστων...
Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Αστυνομικός της γειτονιάς" (2003 ) του Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη .