Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Óταν ξυπνούν οι συνειδήσεις…

Τρίτη 00.30΄,μόλις ξεκίνησε μια καινούρια μέρα. Οι περισσότεροι είναι στα κρεβάτια τους, οι υπόλοιποι ψάχνουν εναγωνίως τη χαρά της ζωής στα μπαρ και στις καφετέριες.

Και εγώ; Αχ, εγώ. πήρα την εφημερίδα το Σάββατο το πρωί ,δεν την άνοιξα, δεν την ξεφύλλισα, έπρεπε βλέπετε να απολαύσω το Σαββατοκύριακό μου.

Τη Δευτέρα το πρωί καθώς έπινα τον καφέ μου ξεφύλλιζα την εφημερίδα। Έμεινα αποσβολωμένος στη φωτογραφία που είχε ο κ. Καραβιώτης στο άρθρο του. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Διάβασα το άρθρο θαυμάζοντας το μεγαλείο της ψυχής ενός από τους λίγους της εποχής μας εναπομείναντες Ανθρώπους και όχι «ανθρώπους» .Έφυγα για την εργασία μου, δεν κατάφερα όμως να δουλέψω ανέμελα όπως κάθε μέρα .Με κατέτρωγαν οι τύψεις όπως το σαράκι το ξύλο.

Τελικά αναρωτιόμουν ,φταίει η Δύση για το κατάντημα αυτού του παιδιού; Φταίει ο Μπούς, φταίει ο Μπλέρ, φταίνε τέλος πάντων αυτοί που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους; Για λίγα λεπτά είπα αυτοί φταίνε και συνέχισα την εργασία μου. Μα οι τύψεις δεν έφευγαν.

Όλοι αυτοί είπα στον εαυτό μου δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προασπίζουν τα συμφέροντά τους και μάλλον αυτό που κάνουν το κάνουν καλά. Τελικά ποιος φταίει; Η ερώτηση αυτή με βασάνιζε ώρες μέχρι που αντιλήφθηκα την οδυνηρή πραγματικότητα.

ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΕΓΩ που σκορπάω τα χρήματά μου στα ακριβά αυτοκίνητα. ΕΓΩ που τρέχω συνέχεια στις διασκεδάσεις και δεν δίνω ένα ευρώ γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που αγοράζω από τα πιο ακριβά ρούχα, τις πιο επώνυμες μάρκες και δεν αφήνω τίποτα γι’ αυτά τα παιδιά. ΕΓΩ που σκορπάω ασύστολα χρήματα σε καλλυντικά, σε φανταχτερά αξεσουάρ για το αυτοκίνητό μου. ΕΓΩ που συναγωνίζομαι τους γύρω μου στην επίδειξη του νεοπλουτισμού. ΕΓΩ , ΕΓΩ, ΕΓΩ.

Εγώ φτιάχνω φαγητό για το γύπα της φωτογραφίας. Δεν μπορώ, τα μάτια μου βουρκώνουν, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα, προσπαθώ να τα πνίξω, μα δεν μπορώ. Γυρίζω σπίτι το απόγευμα ψυχικό ράκος . Λίγο φαγητό και μετά ύπνος για να ξεκουραστώ λίγο από αυτήν την ψυχική κατάσταση .

Τώρα είναι βράδυ ,έχω συνέλθει λίγο, γράφω αυτές τις γραμμές και παρακαλώ το Θεό από εδώ και πέρα να μου δώσει φώτιση να αλλάξω τρόπο και σκέψη ζωής. Και από εδώ και πέρα να μην φεύγουν από το νου μου ποτέ τα λόγια του Αποστόλου Παύλου :

«…Τώρα δε εις την παρούσαν ζωήν μένουν η ΠΙΣΤΙΣ, η ΕΛΠΙΣ και η ΑΓΑΠΗ . Μεγαλύτερα δε από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ» (Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. ιγ στιχ.13).

Δηλαδή με λίγα λόγια αγαπητοί μου συμπολίτες, η έμπρακτη ελεημοσύνη ,γι αυτά τα παιδιά .Τον τρόπο μπορεί να σας τον πει ο αγαπητός γιατρός του νοσοκομείου μας κ. Λιάσκος.

Υ.Γ. Συγνώμη για τυχόν ατέλειες στο κείμενό μου, είναι η πρώτη φορά που κάνω την απόπειρα να γράψω.

Ένας απλός συμπολίτης σας.

Αγαπητέ μου ,κύριε, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι εσείς με συγκινήσατε πραγματικά με τα γραφόμενα σας…εσείς με ξυπνήσατε …εσείς μου δώσατε κουράγιο και πίστη για να συνεχίσω να διακονώ με τη φτωχή πένα μου τον συνάνθρωπο μας…

Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια…είναι, όμως, πάρα πολλά για μένα…

Η επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε στο υπ’ αριθ. 326 φύλλο της 29-30 Ιουλίου 2006 στην τοπική εφημερίδα «Ρέθεμνος»,με αφορμή το άρθρο μου : Το παιδί και ο Γύπας…