Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Περί των φίλων…

Καμιά φορά, στις μοναχικές στιγμές της ζωής μας, όταν από τα δρομάκια του μυαλού μας πηγαινοέρχονται μύριες αναμνήσεις…τις στιγμές της περίσκεψης και της περισυλλογής, καθώς γνώριμες εικόνες περιδιαβαίνουν μπροστά μας, τότε κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε…

Και σταματάμε το χρόνο και τον γυρίζουμε πίσω, στις πιο όμορφες στιγμές της νιότης μας, τότε που τα μάτια μας έλαμπαν και ζωγράφιζαν ελπίδες και όνειρα για τη ζωή μας…

Κι αναπολούμε το Γιάννη και το Φώτη…κι αναπολούμε το Δημήτρη και τη Μαρία…και ξαναφέρνουμε κοντά στη ζέστα της ψυχής μας το Θάνο, το φίλο που μας ξετρέλαινε με τα όμορφα αστεία του…

Και το συναίσθημα,αυτός ο αποκωδικοποιητής της ψυχής του ανθρώπου,μας φέρνει γέλιο και πίκρα και δάκρυα και αγάπη και μεγαλείο για τους φίλους μας …

Και κλαίμε για την αγάπη των φίλων, για την παλικαριά και τη ντομπροσύνη τους και γινόμαστε άλλοι άνθρωποι…και μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, γιατί ευτυχίσαμε να έχουμε άξιους φίλους, φίλους ευθείς και συντρόφους των δυστυχιών μας…

Περί των φίλων, λοιπόν ,ο λόγος …κι εδώ σταματάει το ρολόι του χρόνου…σ’ αυτό το σημείο ονειρευόμαστε, εδώ επαινούμε και μακαρίζουμε…

Και κοκκινίζουν τα μάτια μας από δάκρυα χαράς κι ανάμνησης, για το φίλο και τη φίλη μας, για τον αδελφό της χαράς και της λύπης μας, για τον ευθύ σύμβουλο της ζωής μας…

Κι ανοίγει διάπλατα η καρδιά μας και λάμπουν τα μάτια μας στη θύμησή του…κι ευχόμαστε κι επαινούμε και τσουγκρίζουμε το ποτήρι στην υγειά του…

Και τον θυμόμαστε…και μιλάμε με την καρδιά μας γι αυτόν…και τρέμουν τα χείλη μας, καθώς συλλαβίζουμε το όνομά του και σμιλεύουμε τη μορφή και την πράξη του …και χτίζουμε παραδείγματα και πρότυπα για τα παιδιά μας…

Για τους φίλους μας, λοιπόν, ο λόγος, για τους καλούς συντρόφους των θλίψεών μας πιότερο, για τους πιστούς αρωγούς της πικρής δοκιμασίας μας, για όλους τους φίλους που δε μας ξέχασαν στις στιγμές του πόνου και της δυστυχίας μας…

Αυτές τις στιγμές ,τις μοναχικές στιγμές της περιπλάνησης, καθώς αναμνήσεις καλές και κακές έρχονται εκρηκτικά στην επιφάνεια, θυμόμαστε…

Και σταματάμε το χρόνο και γυρίζουμε πίσω, στις πικρές στιγμές της νιότης μας, τότε που η καρδιά μας ράγισε και λαβώθηκε από την ψευτιά και την υποκρισία…

Και κάποια ονόματα που πλήγωσαν όμορφη και αγνή σχέση στον κόσμο, ονόματα που πρόδωσαν και κατατεμάχισαν το πραγματικό νόημα και την ουσία της φιλίας, αποδιώχνονται βιαστικά από τη σκέψη μας…

Και μας πικραίνουν ιδιαίτερα, καθώς τέτοιες απαίσιες εικόνες τολμούν να παρουσιαστούν μπροστά μας, έτσι ξεδιάντροπα, δίχως ίχνος τύψης, γι αυτό το κυνικό ξεπούλημα της φιλίας…

Και κλείνουμε τα μάτια κι επιζητούμε να σβηστούν από την ψυχή μας οι κυνικές και ψεύτικες μορφές των δήθεν φίλων, αυτών που λοξοδρόμησαν και μας ξέχασαν, όταν οι «μπόρες» κτύπησαν την πόρτα μας…


Κι αυτοί οι φίλοι, όταν χρειάστηκε. δε μας παραστάθηκαν, δε μας συμβούλεψαν, δε μας παρηγόρησαν, δεν είπαν, έστω ένα καλό λόγο για μας κι έφυγαν, βιαστικά, ως συνήθως…

Περί των φίλων, λοιπόν, ο λόγος, αυτών που μας ξέχασαν όταν παλεύαμε για να ζήσουμε την οικογένειά μας…γι αυτούς που μας ύψωναν το ποτήρι εις υγείαν…μόνο στις καλές στιγμές, σ’ όλους τους «φίλους», που όταν η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα μας κτύπησε, αυτοί μας γύρισαν την πλάτη…

Γι αυτούς τους φίλους πικραίνομαι πιότερα…για όσους δεν ήρθαν να μας δουν στο κρεβάτι του πόνου…για όσους ντράπηκαν να μας επισκεφτούν στις φυλακές…για όσους μας απαρνήθηκαν, επειδή ατυχήσαμε στη ζωή μας…για όλους αυτούς, που καιροσκόπησαν τη σχέση μας και την έκαναν νόμισμα και χρήμα…

Και στη φιλία, σ’ αυτή την « ηρωική σχέση»,δεν έχει καμία θέση το συμφέρον και η ιδιοτέλεια και οι προσωπικές βλέψεις…γιατί δεν είναι μαθηματική πράξη, απλή ή σύνθετη, ούτε χρησιμοποιείται υπολογιστικά για να δρέψει «καρπούς» για το μέλλον…

Εν Ρεθύμνω, φίλοι και φίλες μου, η φιλία είναι αδελφοσύνη…