Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Τα μέλλοντα συμβείν…

Ρωτούσαν οι μαθητές περίεργα να μάθουν
τα «μέλλοντα συμβείν»,έτσι,
γιατί οι άνθρωποι ζητούν το παραπέρα…

Κι Εσύ ,ατάραχα, σαν νάβλεπες μπροστά σου,
της γης τα πεπρωμένα, μίλησες,
βλέποντας μακριά, για θάρρος, πίστη ελπίδα.



Γράφτηκε στις 26 Ιανουαρίου 1989
Παιδιά με αβέβαιο μέλλον…

Άλλο ένα μικροκαμωμένο χεράκι απλώνεται στο κατεβασμένο τζάμι του αυτοκινήτου μου. Χαμογελά… η δυστυχία, η κούραση, αλλά και ο φόβος αποτυπώνονται σ’ αυτό, ενώ από την άλλη, τα μάτια του λαχταρούν γι αυτό που ονομάζεται «ζωή»… και με το χεράκι του ζητά κάτι από μένα….ψιθυρίζει βοήθεια …κι αναδιπλώνει το χέρι στη ζωή, σε μια αλλιώτικη ζωή… σε μια ζωή που έπλασε μόνο στα όνειρά του...

Όμως, η κοινωνική πραγματικότητα συχνά το φέρνει σε απόγνωση. Τα όνειρά του καταστρέφονται και χάνεται κάθε ελπίδα για ένα βέβαιο και ευτυχισμένο μέλλον…και είναι αλήθεια ,ότι γι αυτό είναι υπεύθυνη και η κοινωνία μας και συγκεκριμένα η δομή της και η αλλόκοτη λειτουργία της, γιατί βασίζεται σ’ ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων, όπου η ενέργεια του ενός επηρεάζει, πολλές φορές, αρνητικά τον άλλο.

Έτσι, στις μέρες μας, η ελευθερία κάθε ατόμου κατακερματίζεται από τον ίδιο τον συνάνθρωπό του και περιφρονούνται πολλές φορές και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως από τους οικονομικά ισχυρότερους της εποχής, στο βωμό πάντα του εύκολου και χωρίς κόστος κέρδους. Κι ενώ πολλοί κάνουν λόγο για την διασφάλιση της ανθρώπινης προσωπικότητας, την ίδια στιγμή οι ίδιοι, όχι μόνο δεν την περιφρουρούν, αλλά δεν φαίνεται να την υπολογίζουν...

Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος παύει να είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ενώ, φαίνεται να «χαλιναγωγείται» με επιδέξιο τρόπο αυτή η θέληση για ελεύθερη δημιουργία και ολοκλήρωση. Έτσι είναι! Τι,λοιπόν, κι αν έγιναν, λοιπόν, πολλοί και μακροχρόνιοι αγώνες για την κατάκτηση και την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Ποτέ αυτά δεν προστατεύτηκαν αληθινά…

Βέβαια, η τραγική αυτή πραγματικότητα εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και στα παιδιά. Έτσι, ένα μεγάλο ποσοστ ό των παιδιών στον κόσμο βάλλεται από επιτήδειους, που αποσκοπούν στην πλήρη εκμετάλλευσή τους…

Κι είναι αλήθεια ! κάθε που κοκκινίζει ο φωτεινός σηματοδότης βλέπεις αυτά τα γλυκά και γεμάτα φόβο και λαχτάρα μάτια να προσδοκούν τη βοήθεια των περαστικών. Κι απλώνουν τα χέρια και προσφέρουν το μικρό τους εμπόριο με αντάλλαγμα λίγα χρήματα… Άλλα, πάλι, δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα, όμως, τι σημασία έχει… αυτά ελπίζουν…ελπίζουν στη βοήθειά μας!

Η αντίδραση, όμως, των περισσοτέρων είναι η αδιαφορία, είτε κλείνοντας βιαστικά το τζάμι του αυτοκινήτου, είτε γυρνώντας το κεφάλι ενοχλημένοι…και πολλοί από μας τους «ανθρώπους» σπεύδουν, αμέσως, να δικαιολογήσουν αυτήν την σκληρή τους συμπεριφορά: «Θα συνέβαλαν, λένε, στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του παιδιού, αφού τα χρήματα μεταβιβάζονται αυτόματα στον εργοδότη του ή ακόμα και στους γονείς του».

Πράγματι ! οι γονείς… πολλές φορές, γίνονται οι εργοδότες και οι «έμποροι» των ίδιων τους των παιδιών, είτε προβάλλοντας ως αιτιολογία το πρόσχημα της φτώχειας, είτε και για πολλούς άλλους και διάφορους ύποπτουςλόγους...

Η κατάσταση, όμως, γίνεται πιο δύσκολη για το παιδί που δεν θα καταφέρει να «διεκπεραιώσει τα καθήκοντα» που του έχουν αναθέσει… Και ξέρουμε όλοι…το ξέρουμε πολύ καλά ότι του επιβάλλονται βαρύτατες τιμωρίες τύπου ξυλοδαρμού… ή και πείνας για να μάθει να «υπακούει»…

Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν σε κλίμα στέρησης. Και τι ζητούν; Απλά μόνο αγάπη… Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που το έχουν ανάγκη κάθε μέρα. Έτσι το σκέφτονται! Η καθημερινότητά τους, όμως, έχει και τη δική της σκληρότητα… Γι αυτό και δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις για μόρφωση. Επιθυμούν, απλά, το μέλλον να τους προσφέρει έστω μόνο αυτό το ένα και μοναδικό αγαθό, το φαγητό, που έχουν φτάσει στο σημείο να το θεωρούν «πολυτέλεια»…

Αυτά είναι τα παιδιά των φαναριών. Έτσι λέγονται…κι αυτό τα υποχρέωσαν να κάνουν…με τη «θέληση» τους ή όχι … Και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη μορφή εκμετάλλευσης παιδιών. Εκτός από την καταναγκαστική εργασία σε μικρή ηλικία η σεξουαλική κακοποίηση ίσως είναι η επόμενη μορφή της εκμετάλλευσης.

Όμως και ο εσωτερικός κόσμος των παιδιών τραυματίζεται και περαιτέρω η προσωπικότητά τους καθημερινά εξευτελίζεται, γιατί, αυτές οι παιδικές ψυχές, εγκλωβισμένες από αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα χάνουν αυτόματα το δικαίωμα να οραματίζονται και να ονειρεύονται το μέλλον… άρα χάνουν το δικαίωμα στη ζωή. Είναι, δηλαδή, φαινομενικά ζωντανές, αλλά στην ουσία νεκρές υπάρξεις.

Ξεχάστηκα για λίγο…όμως το βλέμμα μου εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω σε αυτό το παιδί που περιφέρεται από τον ένα δρόμο στον άλλο. Παρά τον έντονο συλλογισμό μου, αυτή η ψυχή συνεχίζει να ζητά ένα κίνητρο. Θέλει μία επιβεβαίωση ότι τελικά αξίζει να κυνηγήσει την ευτυχία…τίποτα άλλο!

Το φανάρι άναψε πράσινο! Κι όλες οι σκέψεις και οι εικόνες που είχαν μαζευτεί στο μυαλό χάθηκαν… Και τότε ρωτώ τον εαυτό μου…και τον ξαναρωτώ : Άραγε! τι μέλλον μπορεί να έχουν αυτά τα παιδιά…κι εγώ… κατά πόσο θα μπορούσα να βοηθήσω ….

Ένα παιδάκι ακόμη μου καθαρίζει τα τζάμια…πίσω αρχίζουν τα κορναρίσματα…ο μικρός χαμογελά…με κοιτάζει στα μάτια επίμονα…δε μου μιλά…εξακολουθεί να με κοιτάζει και με το δικό του τρόπο μιλά στην καρδιά μου…

Κι άρχισα να καταλαβαίνω…άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλοι πρέπει να παλέψουμε…να αγωνιστούμε… συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, διαφορετικά τα παιδιά των φαναριών θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται σε κάθε φανάρι…ζητώντας βοήθεια ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο του χρόνου…

Κοίταξα από τον καθρέπτη κι είδα το μικρό να παίρνει πάλι τη θέση του…και γύρω του ήρθαν κι άλλα μικρά παιδιά…πολλά παιδιά…παιδιά με αβέβαιο μέλλον…


Κυριακή Θεοχάρη, φοιτήτρια Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης