Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : Παγκόσμια πείνα…

World Hunger


Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για τα αδέλφια μας που στερούνται ακόμη και τον «επιούσιον»…

Σε θα σταματήσουμε να κτυπάμε την πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου…

Δε θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε στους «δυνατούς» το δράμα των αδελφών μας…

Δε θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε για ένα κόσμο αγάπης…

Δε θα σταματήσουμε να ελπίζουμε στην αλληλεγγύη των λαών…

Δε θα σταματήσουμε να πονάμε για τη δυστυχία των άλλων…

Δε θα σταματήσουμε να ζωγραφίζουμε στις καρδιές μας το κλάμα της μάνας…

Δε θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για τα μικρά παιδιά της Αφρικής και της Ασίας που πεθαίνουν καθημερινά…

Δε θα σταματήσουμε να γράφουμε για το χρέος και την πανανθρώπινη ευθύνη μας…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για την απληστία και τη σπατάλη των «μεγάλων»…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ να κτυπάμε τις πόρτες του κόσμου…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ ,όσο υπάρχουν άνθρωποι που λιμοκτονούν και πεθαίνουν από έλλειψη φαγητού…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν ξέρουμε ότι μικρά παιδιά στερούνται τα στοιχειώδη…έστω το λίγο ψωμί…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί το κλάμα των μικρών παιδιών είναι και κλάμα της δυστυχίας κόσμου…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί τα άδολα μάτια τους πληγώνουν την καρδιά και τη συνείδησή μας…

Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν οι περισσότεροι από εμάς κι εγώ πρώτος δεν κάνουμε αυτό που θα έπρεπε για τα αδέλφια του Χριστού της Αγάπης.

Δε θα σταματήσουμε ποτέ…
Εις δικαιοσύνην…


Τρέμουν τα χείλη, τρέμει κι ο νους,
στο δίκιο του άλλου για πες μου,
τι ζύγι να δώσω, τι θέλεις να πω…
για πες μου…

Γράφτηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1998