Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Αφιέρωμα : A I D S…


Ο Ραούλ Φολερώ ,ο προστάτης των φτωχών και των χανσενικών, λέγεται ότι σε όλη του τη ζωή αγκάλιασε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες χανσενικούς(λεπρούς)…

Και ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο να καταδείξει την αγάπη του προς τον άνθρωπο… και πιότερο στον άρρωστο και ασήμαντο της ζωής…στον εγκαταλελειμμένο… στον ξεχασμένο από τους ανθρώπους…στον άνθρωπο της θλίψης και της μοναξιάς…

Κι ο άρρωστος ή ο φορέας AIDS αποζητά τη βοήθεια και την συμπαράστασή μας…αποζητά την αλληλεγγύη και την αγάπη μας…κι ελπίζει…

Και ο Ραούλ Φολερώ, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, μας έδει
ξε το πραγματικό νόημα της Αγάπης του Θεού…έτσι όπως έλεγε πάντοτε : Ο Θεός είναι Αγάπη…
AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS...AIDS
Η Πραγματική αγάπη…

Aυτή είναι η αγάπη, η πραγματική αγάπη, μητέρα,
η άδολη, η αγνή, η δίχως υποκρισίες και συμφέροντα,
η συμπαράσταση στο διπλανό μας, τον άγνωστο σε μας,
στο Γιάννη και το Nίκο, στη Στέλλα και τη Mαρία,
στον φορέα ή άρρωστο, AIDS, στο χρήστη Nαρκωτικών,
στο γιομάτο πληγές και αποστήματα, στο ρακένδυτο,
αυτό τον «ασήμαντο», το Xάνς ή τη Pομπέρτα,
τον ταλαίπωρο της ζωής, μητέρα, γι’ αυτόν...

Έτσι μου έμαθες, μητέρα, έτσι μου μίλαγες...
και τα παραμύθια σου ήταν για το καλό, την αγάπη,
την απέραντη αγάπη, δίχως όρια, χωρίς λογική,
μια αγάπη μέσα απ’ τον κήπο της καρδιάς,
που ανθίζει τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου,
έτσι έλεγες, μητέρα, και χαμογελούσες,
και τα μετρούσαμε μαζί στα δάχτυλα των χεριών μου,
και λέγαμε τα πανέμορφα ονόματα τους...

Γλυκιά μου, μητέρα οι τότε στιγμές, ήταν οι πιο όμορφες,
το πιο ζεστό κομμάτι της ζωής μας, τώρα το βλέπω
και είμαι τυχερή, γιατί αυτές μου δίνουν τη δύναμη για ζωή,
όλες οι λέξεις που μου `λεγες, μου θυμίζουν τον άνθρωπο,
το σημερινό άνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης,
αυτόν, που ψάχνουμε να τον βρούμε ανάμεσά μας...


Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη