Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007

Έφταιξε ο Θέμις...

Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.

H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.

Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες

Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.

Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.