Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Αυτή είναι η αγάπη,μητέρα...


Γλυκιά μου, μητέρα, πριν από λίγο έφυγε ο νέος,
έφυγε ανάμεσα από τον κόσμο του νοσοκομείου,
προχωρώντας αργά-αργά, στον ατέλειωτο διάδρομο,
έχοντας δίπλα του την όμορφη σύντροφό του,
αυτό το κορίτσι, που αγκάλιασε τον πόνο του,
που έμεινε κοντά του κι έκλαψε για το φίλο της.

Κι αλήθεια, μητέρα, αναρωτιέμαι δε φοβήθηκε...
κι ακόμη, εγώ, πώς πήγα κοντά τους...
έτσι,δίχως να σκεφτώ τις όποιες συνέπειες;
αφού, το είπαν οι υπεύθυνοι, το άκουσα, AIDS,
μια λέξη, που τρέμεις στο άκουσμά της, σε φοβίζει...
και λες, εγώ δεν μπορώ , δε θέλω να πλησιάσω...
υπάρχουν «αρμόδιοι» κι έχουν το πρώτο λόγο,
αυτοί μπορούν να βοηθήσουν, αυτοί πρέπει...

Ναι, μητέρα, αυτοί πρέπει... οι «αρμόδιοι» λένε όλοι,
όμως, η αγάπη δε ξεχωρίζει, δε μετρά,
ούτε υπολογίζει κινδύνους, μήτε συνέπειες
και ζητά ν’ ανθίσει στα πιο ταπεινά, τα πιο ασήμαντα,
στο χώρο της φτώχιας και της εγκατάλειψης,
ανάμεσα στην αρρώστια των ναρκωτικών και του AIDS,
εκεί, που εμείς φοβόμαστε, που αποφεύγουμε να πάμε...
κι αυτή είναι η αγάπη, έτσι, όπως εσύ μου έλεγες μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη