Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

Η ζωή μου,μητέρα...

H ζωή μου! πώς έγινε έτσι, μητέρα, τι έφταιξε,
γιατί έφτασα σ’ αυτό το σημείο, πώς έπεσα τόσο,
πες μου τα λάθη μου, μητέρα, ένα προς ένα,
θέλω να τ’ ακούσω τώρα, αυτή τη δύσκολη στιγμή,
τώρα, που είμαι αδύναμη κι απροστάτευτη...

Το ξέρω, μητέρα, το ξέρω πως μ’ αγαπάς
και είσαι πάντα κοντά μου, το νοιώθω,
όμως, θέλω και την αντίθετη άποψη, τον έλεγχό σου,
τις παρατηρήσεις για τις επιπολαιότητες μου,
γι’ αυτό που τώρα περιμένω... αυτό το σοβαρό...

Γλυκιά μου, μητέρα, δε σε αδικώ, είμαι η κόρη σου,
η μικρή σου, όπως έλεγες και ξέρω πως νοιώθεις
και καταλαβαίνω τη συμπεριφορά σου, όλη την αγωνία σου,
για μένα, για το αποτέλεσμα, αυτό το αποτέλεσμα της ζωής μου…
που το περιμένω λεπτό προς λεπτό, εδώ στο γυάλινο παράθυρο,
ανάμεσα στον κόσμο, στον παγερό διάδρομο του νοσοκομείου,
σ’ αυτήν την αναμονή της απόγνωσης και της θλίψης.

Ναι, μητέρα, ένα νεύμα μόνο, ένα χαμόγελο θέλω,
αυτό το άγγιγμα το ενθαρρυντικό στον ώμο,
αυτή είναι η καινούρια αρχή, η ελπίδα μου...


Κι αλήθεια,μητέρα! μητέρα... το βλέπω...
εκεί στο γυάλινο παράθυρο...
τον βλέπ ω να μου χαμογελάει...
βλέπω την αλήθεια στα μάτια του…
είναι αλήθεια, μητέρα, είναι αλήθεια...

κι αρχίζω να ελπίζω και πάλι...αρχίζω να ελπίζω...

Καλή σου νύχτα μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.