Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Αφιέρωμα : Το μακελειό της Γάζα…


Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω…και προσπαθώ να εξηγήσω το γιατί αυτού του παραλογισμού…

Και φέρνω στο μυαλό μου τα θύματα των επιθέσεων…και καταγράφω… νεκροί 345…και 1.600 τραυματίες…και σκέφτομαι την οργή…και την απόγνωση…και την απελπισία…και την ανέχεια…και τη δυστυχία των κατοίκων της Γάζα…

Και σκέφτομαι τα παιδιά και τις μανάδες…και σκέφτομαι τους ηλικιωμένους και τους ανήμπορους…και συμπονώ όλους τους πληγωμένους…

Και κάνω έκκληση σε όλους…κάνω έκκληση Αγάπης και Ειρήνης…στους ηγέτες Ισραήλ και Παλαιστινίων…κάνω έκκληση … έκκληση σε γη και ουρανό…και ελπίζω…

Κι ελπίζω κάποτε να τελέψουν οι ανθρώπινοι εγωισμοί…και να μαλακώσουν οι σκληρόκαρδες καρδιές…και η πραγματική Ειρήνη Χριστού να κυριαρχήσει στον κόσμο μας…

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα : ΄Ανθρωποι μονάχοι...

Κι αυτή τη μοναξιά...που είναι αποτέλεσμα της αποξένωσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο... έρχεται για να τη γλυκάνει ο μικρός Ιησούς,φέρνοντας την αγάπη,την ελπίδα και την ειρήνη!

Αφιέρωμα : Τα Χριστούγεννα των φτωχών…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα… ο μικρός Ιησούς μας επισκέπτεται και κτυπάει ξανά την πόρτα της καρδιάς μας…

Και προσκαλεί τους έχοντες και κατέχοντες να δώσουν ζεστασιά και χαρά στ’ αδέλφια του…στους φτωχούς και τους πεινασμένους…στους άστεγους και τους ταλαίπωρους της ζωής…στους άρρωστους…στους κτυπημένους από το AIDS…στους χρήστες ναρκωτικών…

Και κτυπά και ξανακτυπά για συμπόνια και ευσπλαχνία…και μας θυμίζει την δυστυχία των φυλακισμένων…και μας καλεί να ντύσουμε και να φιλοξενήσουμε τους μετανάστες…τους ξένους…και να τους δώσουμε ότι έχουμε…ότι μπορούμε…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα, ο μικρός Ιησούς απλώνει και το χέρι του στα πεινασμένα παιδιά, στα σκελετωμένα από την ανέχεια και τη στέρηση και κλαίοντας, σκουπίζει απαλά τα λιγοστά δάκρυά τους…

Και καθαρίζει τις πληγές τους με κρασί και λάδι…και πλύνει τα πανέμορφα προσωπάκια τους…και μας καλεί να τα ντύσουμε και να καθίσουμε μαζί τους …μας καλεί να δειπνήσουμε μαζί τους… να τους δώσουμε χαρά …να τραγουδήσουμε …να γελάσουμε να τα γεμίσουμε με ελπίδα…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα μας θυμίζουν ότι πρέπει να δώσουμε από το περίσσευμα της καρδιάς μας…για να σβήσει ο πόνος και η μοναξιά…για να φύγει η θλίψη …για ξαναγεννηθεί η ελπίδα…για να γεμίσει ο κόσμος ξανά με ειρήνη…για να λάμψουν τα μάτια των κατατρεγμένων…

Δύο χιλιάδες οκτώ χρόνια μετά… ο Βασιλιάς της Ειρήνης , μας ξαναθυμίζει το πραγματικό νόημα της γέννησής του…εκεί στο φτωχικό σπήλαιο…και φυτεύει στη συνείδησή μας πολλά δεντράκια, που έχουν τις λέξεις φτώχεια και μοναξιά…κι άλλα με τις λέξεις κρύο και παγωνιά και στέρηση…δεντράκια ειρήνης και συμπόνιας…δεντράκια αγάπης και καλοσύνης…δεντράκια φιλανθρωπίας…δεντράκια και λουλουδάκια του καλού…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα….ο μικρός Ιησούς της αγάπης περιδιαβαίνει στα μέρη της φτώχειας και του πόνου…και παρακάθεται στις σκηνές με τα τσιγγανόπουλα και ξενυκτά μαζί τους….και συντροφεύει στα νοσοκομεία τους άρρωστους…και δίνει ελπίδα στους φυλακισμένους…

Και συντροφεύει τους άστεγους της Αθήνας και της Ευρώπης… και περνά από κάθε μικρή και μεγάλη πόλη του κόσμου…και κάθεται και ξαγρυπνά μαζί τους…και σκεπάζεται με τις χαρτόκουτες…εκεί στο «σπιτάκι» τους …κάτω από τις σκάλες των πολυκατοικιών…στα παγκάκια και τις βιτρίνες των καταστημάτων…στις πλατείες και στα εγκατελελειμένα αυτοκίνητα…

Κι αυτά τα Χριστούγεννα…τα Χριστούγεννα των φτωχών του κόσμου…ο μικρός Ιησούς…ο πατέρας και αδελφός μας περιδιαβαίνει όλες τις γειτονιές του κόσμου…και κτυπά…και ξανακτυπά την πόρτα της καρδιάς μας…και μας καλεί ονομαστικά…και μας προσκαλεί να δώσουμε…να προσφέρουμε ότι έχουμε…ότι μπορούμε…

Ας δώσουμε, λοιπόν, λίγα χρήματα στο φτωχό και κατατρεγμένο της γειτονιάς μας…λίγο ψωμί…λίγα ρούχα…ένα παλτό για το κρύο…μια κουβέρτα…μια γωνιά για φιλοξενία…ένα ζεστό πιάτο φαγητό…λίγο νερό…ένα καλό λόγο…λέξεις για θάρρος και ελπίδας…λέξεις χαράς και ειρήνης…

Αυτό είναι το καλύτερο δώρο για τη γέννηση του μικρού Ιησού ,ένα δώρο για να ζεστάνει την τότε φτώχεια και τη μοναξιά του σπηλαίου της γέννησης…ένα δώρο αντί Χρυσού και Σμύρνας και Λιβάνου…ένα δώρο για τους φτωχούς αδελφούς μας…του αδελφούς του Χριστού της Αγάπης !!

Χρόνια Πολλά σε όλους μας !

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Η ιστορία της Ελλάδας σε 10 λεπτά...για να μαθαίνουμε και να θυμόμαστε...

Μικρή χώρα,μεγάλη ιστορία... και το χρέος για μας τους νεότερους, για κάθε γενιά, είναι να συνεχίσουμε,ώστε το διάβα μας να είναι και πάλι καρποφόρο και πάλι ωφέλιμο για τον κόσμο...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Χριστούγεννα, η γέννηση του Σωτήρα Ιησού


Ο Χριστός της αγάπης και της ειρήνης ήρθε ταπεινά στον κόσμο,δίχως φωνές και τυμπανοκρουσίες,δίχως τιμές και πολυτέλειες...έτσι ,απλά και φτωχικά...

Κι ο ερχομός του διαλάλησε την ειρήνη από τα στόματα των αγγέλων και μεμιάς φωτίστηκαν οι καρδιές των ανθρώπων...κι η φύση ξαναγεννήθηκε κι έλαμψαν οι ουρανοί και ημέρεψε η θάλασσα...

Κι ο κόσμος χάραξε νέα πορεία...και του δόθηκε η ευκαιρία ν'αλλάξει...κι άρχισε ο αγώνας...

Κι αυτός ο καλός αγώνας μας επιτρέπει να καταξιωθούμε...και μας ανοίγει τους ουρανούς της αιώνιας ζωής...

Αυτή είναι η αλήθεια φίλοιμου...γεννήθηκε ο Χριστός και άνθισε στην καρδιά μας η ελπίδα...

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Αφιέρωμα : Φωνές Ειρήνης…


Φωνές ειρήνης για να σβήσουν τα μίση σ’ όλη την Ελλάδα…

Φωνές ειρήνης για να μαλακώσουν οι πέτρινες και σκληρόκαρδες καρδιές…

Φωνές ειρήνης για σύνεση και νηφαλιότητα και αγάπη…

Φωνές ειρήνης ενάντια στον πυρπολισμό και τις λεηλασίες καταστημάτων…

Φωνές ειρήνης ενάντια στις μικροπολιτικές και στείρες αντιπαραθέσεις…

Φωνές ειρήνης ενάντια στην υπεροψία των μέσων μαζικής ενημέρωσης …

Φωνές ειρήνης ενάντια στη συνολική έλλειψη αντικειμενικότητας …

Φωνές ειρήνης στους κουκουλοφόρους και στην ματαιότητα των πράξεων τους…

Φωνές ειρήνης στις πορείες και στους συνδικαλιστές της πατρίδας μας…

Φωνές ειρήνης στα πανεπιστήμια και τους φοιτητές μας…

Φωνές ειρήνης για την Ελληνική Αστυνομία …

Φωνές ειρήνης για το ανοσιούργημα ανθρώπων να κάψουν την Ελληνική σημαία…

Φωνές ειρήνης για μας τους Έλληνες που ξανά ανακαλύψαμε το μικρόβιο της διχόνοιας…

Φωνές ειρήνης για την εκ γενετής αντιπαράθεση και ασυνεννοησία μας…

Φωνές ειρήνης γι’ αυτούς ,που σε κάθε αντίθετη άποψη αντιδρούν με βία…

Φωνές ειρήνης για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας…

Φωνές ειρήνης στα νιάτα της πατρίδας μας, στους μαθητές και στις μαθήτριες μας…

Φωνές ειρήνης για την τήρηση των θεσμών και των νόμων…

Φωνές ειρήνης για το γκρέμισμα κάθε καλού που δημιουργήσαμε…

Φωνές ειρήνης για την προσπάθεια απαξίωσης των πάντων…

Φωνές ειρήνης για να αφυπνιστούν οι πνευματικοί ηγέτες μας…

Φωνές ειρήνης για όσους διαμορφώνουν την κοινή γνώμη…

Φωνές ειρήνης για να τελειώσει αυτή η κακή νύχτα…

Φωνές ειρήνης για να ξανάρθει το φως στην πατρίδα μας…

Φωνές ειρήνης για να ακουστούν ξανά χαρούμενα παιδικά γέλια…

Φωνές ειρήνης σε κάθε δρομάκι της πατρίδας μας…

Φωνές ειρήνης για τον πολιτισμό και την ιστορία μας…

Φωνές ειρήνης για να ξαναβλαστήσει η ελπίδα και η εμπιστοσύνη…

Φωνές ειρήνης για να ξαναρχίσουμε…

Φωνές ειρήνης έστω και την τελευταία στιγμή…

Φωνές ειρήνης για να ξανανιώσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα, λοιπόν, σε όλους μας…σε πολιτικούς ηγέτες…και σε ηγέτες του τύπου…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα στους κουκουλοφόρους ...κι εύχομαι το φως του μικρού Χριστού να φωτίσει τις καρδιές τους…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα σ’όλους τους πονεμένους και αδικημένους…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα στους νέους και τους μαθητές της πατρίδας μας…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα στην Ελληνική Αστυνομία…

Φωνές ειρήνης και Καλά Χριστούγεννα σε κάθε Έλληνα…κι εύχομαι, η Ειρήνη που μας έφερε ο Χριστός της Αγάπης να φωλιάσει στην καρδιά μας… και να γίνει συμπόνια και συμπαράσταση και αλληλεγγύη για κάθε άνθρωπο...

Φωνές Ειρήνης για την Ελλάδα μας...

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Αφιέρωμα : Παιδεία Ειρήνης...


Η βία φέρνει βία…και η μάχαιρα φέρνει μάχαιρα…και η πορεία του κόσμου ζωγραφίζεται με τα χειρότερα χρώματα και τις πιο απαίσιες μορφές…

Κι ο φόβος κι ο τρόμος γίνεται κυρίαρχος…κι αρχίζει να μας εγκαταλείπει η ηρεμία και η ειρήνη…

Και η ελπίδα για κάτι καλύτερο… όχι μόνο σε υλικά, αλλά σε πνευματικά και ψυχικά αγαθά αρχίζει να εξαφανίζεται…

Και η έννοια της αγάπης γίνεται κούφιο γράμμα…κι εννοείται από μας τους Χριστιανούς, που φαίνεται ότι τόσα χρόνια...και τώρα ,την 3η χιλιετία ,δεν κατανοήσαμε το νόημα της…

Και βγάλαμε στην επιφάνεια όλα τα άγρια ένστικτα μας…και αφιονίσαμε τους νέους… και προχωρήσαμε σε βανδαλισμούς ...και στο κάψιμο οικημάτων …κι άραγε, για πιο λόγο …

Φίλοι μου, μια κακή ενέργεια ενός Αστυνομικού, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του 15χρονου Αλέξη, δεν μας κάνει ήρωες καταστροφών, ούτε μας δικαιώνει σε κάτι… και πολύ περισσότερο, αυτή τη βία των άλλων... δεν θα την επιζητούσε ,σε καμία περίπτωση, ο άτυχος μαθητής…

Εμείς προσευχόμαστε στο Χριστό της Αγάπης για το μικρό Αλέξη, αλλά και για κάθε άνθρωπο…κι ακόμη, γι αυτούς που καταστρέφουν και καίνε και σκορπούν τη δυστυχία στους άλλους κι ελπίζουμε …ελπίζουμε έγκαιρα να αντιληφθούν το παράλογο των πράξεών τους…

Παιδεία Ειρήνης ,λοιπόν, είναι το μήνυμά μας... και φωνάξτε το σ’ όλο τον κόσμο και διαλαλήστε το …κι ανοίξτε την καρδιά σας…και δείτε κατάματα ο ένας τον άλλον…και δώστε τα χέρια…

Κι αυτό είναι και το μήνυμα των Χριστουγέννων …ένα χαρμόσυνο μήνυμα που μιλάει για αγάπη και δικαιοσύνη…που μιλάει για κατανόηση και ευσπλαχνία…ένα μήνυμα αλληλοσεβασμού…ένα πανανθρώπινο μήνυμα αλληλοκατανόησης και αλληλεγγύης…ένα μήνυμα ελπίδας για να πορευτούμε…

Ελπίζουμε, λοιπόν, ελπίζουμε και προσευχόμαστε…

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Αφιέρωμα : Περί μεταναστών ο λόγος… 22η ημέρα αγώνα για δικαίωση…


Με λίγα λόγια ζωγραφίζω αυτή την προσπάθεια για δικαίωση...μια ύστατη προσπάθεια για φιλοξενία των 15 μεταναστών στα Χανιά…

Και καταγράφω την αγωνία και τα παράπονα τους …και κάνω τραγούδι τη σιωπή τους…

Κι αυτή τη σιωπή τους τη στέλνω ειρηνικά στην Αθήνα…εκεί στο κέντρο και στο χώρο των αποφάσεων…

Και επικαλούμαι τα φιλάνθρωπα αισθήματα του κ. Υπουργού εσωτερικών και επιζητώ…

Επιζητώ να επιδείξει την αγάπη του στους ξένους…αυτούς που τώρα αγωνίζονται…

Γι αυτούς τους ταλαιπωρημένους και αποδιωγμένους από παντού … έστω για αυτούς…

Και θυμίζω σε όλους μας τα λόγια του Κυρίου μας…του Χριστού της συμπόνιας και της Αγάπης : « Ξένος ήμουν και με πήρατε στο σπίτι σας ,γυμνός ήμουνα και με ντύσατε…»

Κι ακόμη ότι η καρδιά του Νόμου είναι η Ευσπλαχνία !

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Αφιέρωμα : Η παγκόσμια Οικονομική κρίση

Διατηρήστε και την πίστη και την αισιοδοξία και την ελπίδα σας … κι αυτό είναι το παγκόσμιο μήνυμά μας…και μάθετε από τα παιδιά...από το γέλιο και το χαμόγελό τους...από την απλότητα ...και την αγνότητά τους...και μη φοβάστε...

Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008

Ιαχές S.O.S... Ένα μήνυμα για δράση...




Είναι αλήθεια ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά…και όσο περνάει ο καιρός πηγαίνουν προς το χειρότερο, κι αυτή είναι η αλήθεια… και δυστυχώς… ελάχιστοι το έχουν συνειδητοποιήσει…

Κι η ατμόσφαιρα…κι θάλασσα…κι η γη… συνεχώς μολύνονται … και είδη ζώων και πτηνών, που εδώ και χρόνια συμβίωναν με το φιλικό περιβάλλον…άρχισαν να λιγοστεύουν και να εξαφανίζονται…

Κι εμείς…αρχές και εξουσίες και πολίτες… εξακολουθούμε να κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια…

Κι αδιαφορούμε για τα μετέπειτα…για τα ερείπια που ετοιμάζουμε να δώσουμε ως κληρονομιά στα παιδιά μας…

Και λέμε, μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την πορεία καταστροφής…μπορούμε να κάνουμε κάτι…έστω κάτι απλό αλλά ελπιδοφόρο…

Φίλες και φίλοι μου, σας λέω ότι μπορούμε…μπορούμε να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα ,που μπορεί να αφανίσει ότι καλό δημιούργησε ο άνθρωπος…

Κι αρχίζουμε με την πρώτη δράση…την πρώτη απλή αλλά ελπιδοφόρα πράξη, φυτεύοντας ένα μικρό δέντρο…ένα μικρό δέντρο όπου μπορούμε…στο χωράφι ή σε μια γλάστρα του σπιτιού μας…στην αυλή του σχολείου μας…στο χωριό μας…στην άκρη του δρόμου…

Και ξεκινάμε την πορεία μας από το Ρέθυμνο …μια διαδρομή προς όλη την Ελλάδα και τον κόσμο…έτσι για να δώσουμε ανάσα στον πλανήτη γη, που τόσο άσπλαχνα τον κακοποιήσαμε…

Κι αυτή είναι η πρώτη δράση…το πρώτο μήνυμα προς τους Έλληνες blokers , τους οποίους παρακαλώ να μεταδώσουν σε κάθε γωνιά του κόσμου αυτή την κραυγή αγωνίας κι αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα…

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Αφιέρωμα στα τροχαία ατυχήματα : Αντίο μπαμπά !

Χιλιάδες τα θύματα...χιλιάδες οι νεκροί και οι ανάπηροι...πολύς πόνος και δυστυχία..απέραντη θλίψη και μοναξιά...πολλά τα γιατί...

Και μετράμε...Ευρώπη 45.000 χιλιάδες νεκροί στην άσφαλτο κάθε χρόνο...Ελλάδα περί τους 2.000 χιλιάδες...Κρήτη 120...

Και το κακό συνεχίζεται...κι εμείς σηκώσαμε τα χέρια και παραδοθήκαμε ...και κλείσαμε τα μάτια μας μπρος το μακελειό που συντελείται...

Και οι αρχές,αυτοί που διαχειρίζονται την εξουσία που τους εκχώρησε ο λαός,κοιτάζουν κοντόφθαλμα το όλο θέμα...και νομίζουν ότι η στρατηγική είναι μια απλή λέξη κι εκεί σταματούν...

Τροχαία ατυχήματα...ένα ωραίο αυτοκίνητο...ωραία αξεσουάρ...μεγάλες δυνατότητες σε ταχύτητες...μεγάλες πιθανότητες ατυχημἀτων...

Λέμε ,λοιπόν, στους οδηγούς,ώρα να ξυπνήσουμε...ώρα για σύνεση και προσoχή...ώρα ν' αλλάξουμε συμπεριφορά και φιλοσοφία οδήγησης...

Αυτό να κάνουμε όλοι...να μιλήσουμε στους άλλους...να ενώσουμε τις φωνές μας...να ακουστούμε σ'όλη τη γη...

Γιατί,φίλοι μου, το κακό παράγινε και δεν μπορούμε να μένουμε απλοί θεατές...

Φωνάζουμε,λοιπόν, πολύ δυνατά : ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Μετά το ποτό δεν οδηγώ….ένα ΤΑΞΙ παρακαλώ !

Αυτό είναι η καλύτερη κίνηση…
Κι αυτό σημαίνει ωριμότητα και σύνεση...
Και σε παρακαλούμε να προσέχεις…

Κι όταν λες, ας πιω λίγο παραπάνω…λίγο ακόμη…
Εμείς σου λέμε μην οδηγήσεις όμως…
Κι όταν θέλεις να τρέξεις σαν τον άνεμο…
Σου λέμε να μην ξεχνάς…

Κι όταν βιάζεσαι να φτάσεις πρώτος…
Σου λέμε η υπομονή είναι ο καλύτερος σύμβουλος…
Κι όταν τα προβλήματα σε συμπιέζουν…
Τότε μίλησε σ’ ένα φίλο σου και μην οδηγήσεις…

Κι ακόμη… κάνε ένα τηλεφώνημα…
Ένα τηλεφώνημα… μόνο για τη ζωή σου…
Και πες λίγες λέξεις…λίγο πριν οδηγήσεις...

Μετά το ποτό δεν οδηγώ...Ένα ΤΑΞΙ παρακαλώ !

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Η όμορφη γη...η πατρίδα μας..η πατρίδα των παιδιών μας...

Και το χρέος και η ευθύνη μας είναι να διαφυλάξουμε αυτό το πανέμορφο και υπέροχο δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο...

Χρέος μας είναι να ζήσει το φως...να βλαστίζει και να καρπίζει η γη...να ακούγονται τα κελαιδίσματα των πουλιών...να συνεχίζεται η ζωή...να κυλά το νερό στα ποτάμια...να χαίρεται η θάλασσα και το περιβάλλον της...να υπάρχει αέρας...να υπάρχει ουρανός και σύννεφα...να βλέπουεμε τα αστέρια...τον ήλιο και το φεγγάρι...να υπάρχουν τα χρώματά της...το κόκκινο και το μπλε...το πράσινο και το κίτρινο...το λευκό...να υπάρχει η αγάπη κι ο σεβασμός κι η κατανόηση...

Αυτή είναι η γη...η πατρίδα μας...

Υπενθύμιση του παρόντος...ίσως και ξυπνήσουμε επιτέλους...

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε μόνοι τους…

Από τα παράξενα κι αυτό… να βλέπεις ανθρώπους να περπατάνε και να μιλάνε μόνοι τους…να φωνάζουν και να κάνουν χειρονομίες…κι εσύ ,έκπληκτος να ψάχνεται….και να κοιτάζεις δεξιά κι αριστερά … και να λες …που είναι ο άλλος…με ποιον μιλάει…

Τα παράξενα κάποιας άλλης εποχής, τότε, που όταν βλέπαμε τέτοια περιστατικά χαμογελούσαμε …και λέγαμε γι αυτόν « πάει τα έχασε τα λογικά του» …τώρα, στην εποχή μας, θεωρούνται κανονικά και πρόοδος και εξέλιξη …

Όμως, τελικά, αυτό θεωρείται θετικό στις ανθρώπινες σχέσεις ; κι αυτό λέγεται πρόοδος και εξέλιξη των σχέσεων …ή μήπως πρόκειται για ένα ακόμη βήμα προς την αποξένωση…

Είναι κάτι σαν την « Βαβυλωνία» των ανθρώπινων σχέσεων…μια εικόνα που καθένας μιλάει μόνος του…κι ενώ δίπλα του κυκλοφορούν δεκάδες κι εκατοντάδες άνθρωποι κανένας δε μιλάει με τον άλλο…

Ακόμη σκεφτείτε… όταν την απλή τηλεφωνική συνομιλία αντικαταστήσουν τα ανθρώπινα « ολογράμματα»…και περιγράψτε τις εικόνες της καθημερινότητας…

Φαντάζεστε ,λοιπόν, τι θα γίνει όταν στο ίδιο τραπέζι αρχίζουν να παρουσιάζονται άλλες μορφές…όταν στην ίδια αίθουσα διδασκαλίας διπλασιάζονται οι μορφές…όταν στα γήπεδα…στους δρόμους και στις πλατείες αρχίζουν να μπερδεύονται τα πράγματα από τις «ολόγραμμες» ανθρώπινες περιπλανήσεις…

Αλήθεια, αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα…και από τώρα ψάχνω να μιλήσω με ένα άτομο…δίχως άλλες παρεμβατικές επικοινωνίες…δίχως τηλέφωνα κι άλλα αξεσουάρ…απλά, βλέποντας το πρόσωπο και τα μάτια του…ακούγοντάς το γνήσια κι αληθινά…

Όταν οι άνθρωποι μιλάνε μόνοι τους…Είναι καλό ή κακό ; δεν ξέρω…σκεφτείτε το…

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Αφιέρωμα : Το νερό…

Είναι η πηγή της ζωής…η ίδια η ζωή με το χαμόγελό της…η ελπίδα για πρόοδο και πολιτισμό…

Εκεί που στέρεψε…στέρεψαν και οι ελπίδες…και το γέλιο χάθηκε…κι οι άνθρωποι αγρίεψαν…

Σκεφτείτε, λοιπόν, μια Ελλάδα χωρίς νερό…σκεφτείτε τα βουνά μας δίχως μια πρασινάδα…σκεφτείτε το…

Σκεφτείτε τους κάμπους και τα ποτάμια της πατρίδας μας…το γάργαρο νερό από το κουτσουνάρι του χωριού…

Σκεφτείτε τα όλα αυτά να χάσουν τον ήχο και το χρώμα τους…και πέστε μου…και δώστε στα παιδιά σας να τα ζωγραφίσουν…

Νερό η πηγή της ζωής…η ίδια η ζωή με το γέλιο και το χαμόγελό της…η ελπίδα η δική μας και των παιδιών μας…

Σεβασμός, λοιπόν , σεβασμός και σύνεση κι όχι σπατάλη…γιατί τα χρώματα στη φύση θα σταματήσουν να υπάρχουν…

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Ημέρα Τρίτη - η σκέψη του θανάτου

Όταν σκέπτεσαι το θάνατο να προσεύχεσαι και να ζητάς το έλεος του Κυρίου μας, του Ιησού Χριστού ,και να παρακαλάς να σου στέλνει την αγάπη του μέσα από τη δροσιά λίγων δακρύων μετάνοιας.

Χριστέ μου, βοήθησέ με, σε παρακαλώ ενίσχυσέ με, εκείνες τις στιγμές που τα γήινα με παραπλανούν και με κλονίζουν…και δείξε μου, Κύριε, και παιδαγώγησέ με, όπως Εσύ θέλεις …κι όπως γνωρίζεις…

Η σκέψη του θανάτου είναι η παιδαγωγική ράβδος και η συνετή σύντροφος, είναι η οδός για αυτογνωσία…

Κι αυτή η σκέψη είναι αγαπητική …και ταπεινώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και την οδηγεί με ασφάλεια προς τον αληθινό προορισμό της…

Η σκέψη του θανάτου δεν είναι εχθρική, αλλά φιλική επίσκεψη του νού στην καρδιά μας...

Είναι ελπίδα για την επιστροφή στην αληθινή πατρίδα μας…εκεί στα ουράνια σκηνώματα…κοντά στο φως το αληθινό…

Η σκέψη του θανάτου είναι ο καλός δάσκαλος και ο συνετός οδηγός της ζωής και της ψυχής μας…είναι τα ξύπνημά μας από την απατηλή προσήλωση στα ψεύτικα και τα μάταια του κόσμου…

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008

Μεταλλαγμένα τρόφιμα...η ανθρώπινη υπεροψία...

Σκεφτείτε τον κόσμο μας...και θαυμάστε τη σοφία του Θεού ,έστω και για το πιο μικρό λουλουδάκι του αγρού...αυτό,που όλη η ανθρώπινη επιστήμη δεν μπορεί εξ υπαρχής να δημιουργήσει...

Κι αντί να σεβαστούμε αυτόν τον πανέμορφο κόσμο...προσπαθούμε με "κάθε τρόπο"να σκοτώσουμε την αρμονία...το καλό και το ωφέλιμο...το ασφαλές και πραγματικά χρήσιμο για τον άνθρωπο...

Και φτάσαμε στα μεταλλαγμένα τρόφιμα...εκεί που αρχίζεις να προβληματίζεσαι...εκεί που αρχίζεις να φοβάσαι...

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Μεταλλαγμένα : Ο Δρ. ΄Αρπαντ Πουζντάι μίλησε...και τον έδιωξαν !!

Η Κυβέρνηση της πατρίδας μας πρέπει να πάρει θέση...κι ακόμη ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας και οι πρόεδροι των κομμάτων,γιατί αυτό που πάει να γίνει...ήδη,βέβαια γίνεται,είναι ότι πιο επικίνδυνο για τους ανθρώπους..

Λέει ο Δρ. Πουζντάι :Ως επιστήμονας με δράση στην έρευνα πιστεύω ότι είναι άδικο να χρησιμοποιούμε συνανθρώπους μας ως πειραματόζωα...

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Αφιέρωμα : Γενετικά μεταλλαγμένα τρόφιμα

Μπήκε κι αυτό το «φρούτο» στη ζωή μας…και ως συνήθως για το «καλό» μας ,έτσι λένε…

Και μας μιλάνε για μελέτες και για μη επικίνδυνα αποτελέσματα για τη ζωή ή την υγεία του ανθρώπου…

Και μας εκθειάζουν τα «νέα τερατουργήματα» ότι είναι ανθεκτικότερα στις ασθένειες…

Και με κάθε τρόπο προσπαθούν να μας πείσουν για την αξία και τη χρησιμότητά τους…

Και προσπαθούν να τεκμηριώσουν την «ακινδυνότητά τους»…

Και παραθεωρούν και καταργούν τα πάμπολλα ερωτηματικά… κι αρχίζουν να παρακάμπτουν την αλήθεια …και αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα στο βάθος του χρόνου…

Και εκμεταλλεύονται κάθε δύσκολη στιγμή της ανθρωπότητας…και τότε προβάλλουν με ένταση την «πραμάτεια» τους…

Και γιατί τα κάνουν…γιατί προσπαθούν…γιατί… άραγε για τον άνθρωπο…

Ειλικρινά ,θα θέλαμε πολύ να συμβαίνει αυτό …αλλά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε την «καθαρότητα» των προθέσεών τους…

Και γινόμαστε υπερβολικά δύσπιστοι… γιατί μας δίνουν αυτοί το δικαίωμα…όταν δε μιλούν καθόλου για το παραπέρα…

Εμείς, λέμε ,λοιπόν, …γνωρίζουν να μας πουν για την εξέλιξη των μεταλλαγμένων οργανισμών μετά από καιρό…

Γνωρίζουν τη συμπεριφορά τους απέναντι στον άνθρωπο και το περιβάλλον…

Μπορούν να μας πουν για τη συμπεριφορά των ζώων απέναντι στα ομοειδή τους…

Κι αν τα χορτοφάγα μεταλλαχθούν σε σαρκοφάγα ή το αντίθετο…τι θα γίνει τότε…και μπορούν να αποκλείσουν το καθετί …

Και τα τρόφιμα ...αυτά τα «ωραία» στη όψη… σε τελική ανάλυση, ξέρουμε τι ακριβώς θα "κατασκευάσουν" στο μέλλον...

Κι ο άνθρωπος… αλήθεια! θα μείνει αλώβητος… σας ρωτάμε πρώτα για τα «κατά» …γιατί αυτό μας ενδιαφέρει…

Και το ξέρω, δε θα μας απαντήσετε…γι αυτό και δυσπιστούμε…και παράλληλα προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα…

Έτσι, κάποιοι θέλουν…και υπερηφανεύονται να αλλάξουν τη φύση και τη δομή των πραγμάτων και των οργανισμών…και νομίζουν, έτσι πιστεύουν, νομίζουν ότι καλυτερεύουν το δημιούργημα…

Όμως, προχωρούν στα τυφλά…μέσα από τις αδύναμες και μικρές γνώσεις τους… και «καινονομούν» υπερήφανα για να χαλάσουν το «τέλειο»…κι αυτή θα είναι, τελικά, « η παγκόσμια η προσφορά τους» …

Ειλικρινά προβληματιζόμαστε, φίλοι μου και θλιβόμαστε για την υπεροψία κάποιων…για τη βιασύνη και την ασύνετη τόλμη τους…για την επικίνδυνη περιπέτεια , που πιθανότατα οδηγούν τον κόσμο…

Και ζητάμε από τις Κυβερνήσεις των Κρατών και πρώτα από τη δική μας να αντισταθούν…και να πουν όχι…και να μη επιτρέψουν σε καμία περίπτωση η πατρίδα μας να γίνει πειραματόζωο…

Κι εμείς…όλοι εμείς, που αναγκαστικά θέλουν να γίνουμε καταναλωτές «τεράτων» …καλόν είναι να ελέγχουμε τι αγοράζουμε και τι τρώμε…κι οι οργανώσεις καταναλωτών να μη φοβούνται κανένα…και πρέπει να ξέρουν ότι η αποστολή τους είναι πολύ σοβαρή…και σημαντική για την πορεία του ανθρώπου…

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

stamatis spanoudakis - thalassa

Ακούγοντας την πανέμορφη μελωδία του Σταμάτη Σπανουδάκη αμέσως το μυαλό και η καρδιά και όλο το είναι σου ενώνεται με την Ελλάδα !

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Αφιέρωμα : Η μουσική μας !!

Αυτή την παιδεία πρόσφεραν στους νέους οι Αρχαίοι πρόγονοί μας… Eτσι ζύμωναν και έπλαθαν τις νεανικές ψυχές...έτσι οδηγούσαν τη νεότητα στην αναζήτηση του καλού και αγαθού...

The Last of the Mohicans

Αφιέρωμα στη μουσική...αυτό το ουράνιο δώρο του Θεού...αφιέρωμα στην αρμονία των ήχων...αφιέρωμα στη νοσταλγία της καρδιάς και στην αναζήτησή της...

Αυτή είναι η μουσική...η αρμονία του σύμπαντος ...το γέλιο κι το κλάμα των μικρών παιδιών ...το δάκρυ της μάνας...η νοσταλγία του ξενιτεμένου...ένα μικρό λουλουδάκι του αγρού...

Αυτή είναι η μουσική...μια παγκόσμια και πανανθρώπινη γλώσσα...η γλώσσα και η φωνή της καρδιάς...έτσι,όπως την ξέρουμε όλοι...όταν πονάμε και αγαπάμε...όταν πικραινόμαστε...όταν μας αδικούν...όταν πιστεύουμε...όταν ελπίζουμε ...όταν αγωνιζόμαστε τον καλό αγώνα...όταν προσευχόμαστε...

Αυτή είναι η μουσική !!

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Η πλάνη της ομορφιάς…


Αλήθεια, γιατί τα νιάτα ωραιοποιούν και θεοποιούν το εξωτερικό σχήμα του ανθρώπου και πιότερο την ομορφιά…

Και γιατί περιφέρονται από καθρέπτη σε καθρέπτη…και φτιάχνονται και στολίζονται …και κοιτάζονται ξανά και ξανά…

Και θέλουν…και γοητεύονται από το αποτέλεσμα…και αφιερώνουν χρόνο και αγχώνονται και τρέχουν…

Και ζητούν την προβολή και την καταξίωσή τους μέσα από το φθαρτό…και επιμένουν…

Και ουσιαστικά ματαιοπονούν, γιατί οικοδομούν και προσωπικότητα και σχέσεις σε σαθρά θεμέλια…

Και δίνουν πρωτεύουσα θέση στο ορατό … και παραμελούν το πραγματικά αληθινό και ωραίο..

Αυτό είναι η πλάνη της ομορφιάς…αυτό είναι το αποτέλεσμά της στους νέους…η λήθη…

Αυτή είναι και η λησμονιά στο καλό και το ωραίο…στην ομορφιά της ψυχής…στην αποξένωση της αγάπης…

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

Παγκόσμια εκστρατεία για την πείνα...

Όταν έστω κι ένας άνθρωπος στον κόσμο πεινάει...όταν ένα μικρό παιδί στερείται τα ελάχιστα...όταν κατά χιλιάδες πεθαίνουν γιατί στερούνται τα "βασικά".. όταν σε άλλα μέρη του κόσμου η σπατάλη και η χλιδή λέγεται "δικαίωμα"...τότε η κραυγή κι ο πόνος τους φτάνει μέχρι τον ουρανό...

Αφιέρωμα : Η παγκόσμια πείνα…

Συνάντησα τυχαία στο διαδίκτυο αυτή τη φωτογραφία… και δε σας το κρύβω… μου δημιούργησε χιλιάδες σκέψεις και με προβλημάτισε ιδιαίτερα…

Και με γέμισε με πολλά ερωτηματικά για τα συμβαίνοντα στον κόσμο…για την επάρκεια και τη χλιδή στη μια πλευρά του πλανήτη…και για τη στέρηση, την ανέχεια και τη δυστυχία στην άλλη πλευρά….

Και είπα στον εαυτό μου πολλά «γιατί» …κι έκλαψα για τους ανθρώπους που στερούνται τον «επιούσιον»…γι’ αυτούς που πεθαίνουν καθημερινά από έλλειψη τροφής…για τα μικρά παιδιά του κόσμου…

Και ρώτησα τον εαυτό μου : Αλήθεια, μπορούμε, να βοηθήσουμε…κι είπα ,με βεβαιότητα, ναι…μπορούμε…

Κοιτάξτε, λοιπόν, αυτή τη φωτογραφία…και βάλτε την μέσα στην καρδιά σας…και κάνετε αυτό που θα θέλατε να κάνουν οι άλλοι για σας..

Όμως, φίλοι μου, όχι με κυνικότητα…αλλά με αγάπη…με καλωσύνη και δάκρυα για τον συνάνθρωπό μας
Η αλήθεια της σιωπής…

Είναι ,λοιπόν, η σιωπή ο αθλητής της εγκράτειας…κι αδελφή της ταπείνωσης και της υπομονής. και της ανεκτικότητας…

Είναι σιωπή η ομορφιά της ψυχής...είναι η καρτερικότητα στις αδικίες…είναι η σοφία και η σύνεση…

Είναι η απάντηση της αγάπης…είναι το άρωμα και το θυμίαμα…είναι ο υπομονετικός Άγγελος και σύντροφός της ζωής μας…

H σιωπή είναι προτέρημα και τάλαντο και χάρις Χριστού και προσευχή νοερά και ουράνια…

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Σπανουδάκης (Spanoudakis) - Βουκεφάλας (Boukefalas),ένας ύμνος στη φύση...

Αφιέρωμα : Περιβάλλον…


Δε θα πω πολλά…λίγα λόγια θα γράψω…ένα μήνυμα…μια ευχή…σαν ξύπνημα από το λήθαργο της αυτοκαταστροφής μας…

Kι αυτό δεν είναι γρίφος, ούτε αίνιγμα και σενάριο, αλλά μια πραγματικότητα που περιγράφεται με τη λέξη : : "χανόμαστε"…

'Ωρα ,λοιπόν, για αποφάσεις…για πράξεις με σεβασμό στη φύση…αυτό το υπέροχο κόσμημα του κόσμου…

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Αφιέρωμα : Η πόλις η χιλιοτραγουδισμένη εάλω...

Η πόλις εάλω...όμως θα μείνει για πάντα μέσα στην καρδιά μας...γιατί, στο φωτεινό πέρασμά της ,εδραίωσε και διαφύλαξε την πίστη του Χριστού την Αγία κι ακόμη,γιατί άνθισε και κάρπισε η Ρωμιοσύνη

Για τους ήρωες της Μάχης της Κρήτης !



Άνοιξη…σαν της Άνοιξης ,δώρα και βραβεία αξίζουν…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του ήλιου το καθάριο φως…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης ,της γης το φρέσκο άρωμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της θάλασσας η δύναμη της αρμύρας…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του ουρανού το καταγάλανο άπειρο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των αστεριών το νυκτερινό χαιρέτισμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των ανέμων το απρόσμενο χαΐδεμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των πουλιών το υπέροχο μίλημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των βουνών το αγέρωχο ύψος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των αγρών το πολύχρωμο κέντημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των παιδιών το αθώο χαμόγελο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του δικαίου η λέξη στο ναι και το όχι…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του γενναίου η απέραντη τόλμη…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της μητέρας το αστείρευτο δάκρυ…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των γονιών το ολόχρυσο κόσμημα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των προγόνων ελπίς η αιώνια…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της Ελλάδας το φως το άσβηστο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της πατρίδας καθάριο παράδειγμα…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των Κρητών ιερός λόχος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, μαχητών ανδρείων ο έπαινος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των πεσόντων συμμάχων ο στέφανος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, μαθητών του Χριστού πίστις…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, του Ρεθύμνου πανάξιοι φύλακες…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, παλληκάρια ατρόμητα μπρος στον τύραννο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, λευτεριάς της πατρίδας υπέρμαχοι…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, λουλουδάκια κι ανθάκια σας πρέπει…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, ένα δάκρυ ζεστό ας κυλήσει…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της πανάρχαιας λύρας ο χαρμόσυνος ήχος…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, η σιωπή της καρδιάς δικό σας τρόπαιο…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των παιδιών οι φωνές οι χαρούμενες…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, Θεϊκές αναμνήσεις μανάδων…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, των ηρώων τα τείχη της Κρήτης …

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, της Σχολής των δοκίμων αιώνια μνήμη…

Άνοιξη…σαν της Άνοιξης, κρίνα και ρόδα αφήνω μπροστά σας…

Άνοιξη…την ίδια την Άνοιξη …αυτή σας προσφέρουμε με ευλάβεια !

Το φως και το χρώμα της…

Τους ύμνους και τα τραγούδια της…

Την πίστη και την ελπίδα της…

Ένα κεράκι…

Ένα μικρό λουλουδάκι…

Μια μαντινάδα για τη θυσία σας…

Μια μελωδία στης λύρας το αιώνιο άκουσμα…

Ένα απρόσμενο δάκρυ στα μάτια μας…

Λίγες παιδιάστικες και άδολες λέξεις…

Την υπόσχεση, πως δε σας ξεχάσαμε…


Αυτά τα μικρά…όλα αυτά,

έστω…αυτά καταθέτουμε ...

Ας είναι ευλογημένοι εκεί που είναι…

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

Αφιέρωμα : Η Κρήτη


Απ’ το γαλάζιο πέλαγος, Κρήτη μου σ’αγναντεύω,
του δειλινού τα σύγνεφα χρυσό σου πλέκουν στέμμα
κι ο ήλιος ανατέλλοντας από τον Ψηλορείτη,
σμίγει το αίμα τ’ ουρανού με το δικό σου το αίμα.

Κωστής Παλαμάς

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008


Κυκλοφοριακή αγωγή


Κάθε μέρα μαθαίνουμε από την καθημερινότητα. Διαβάστε :

Παρκάρισμα επάνωστις στροφές…όσο για τα ατυχήματα που ενδέχεται να γίνουν, πέρα βρέχει..

Παρκάρισμα στις διαβάσεις πεζών…όσο γι αυτά που λέμε στους μικρούς μαθητές, όλα πάνε περίπατο…

Παρκάρισμα στα πεζοδρόμια…έτσι για να τα στολίσουμε αντί για δέντρα…όσο για τους πεζούς, ας ξεχάσουν τα δικαιώματά τους…

Παρκάρισμα έξω από τις Δημόσιες και τις Αστυνομικές Υπηρεσίες…δικαιωματικά, βέβαια, για να δίνουμε το καλό παράδειγμα…

Παρκάρισμα στις θέσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες, έτσι για να δείχνουμε το σεβασμό μας, σ’όλο το μεγαλείο του…

Και λέμε, μπορούμε ν’αλλάξουμε…Απαντάμε ναι ! κι αυτό είναι το πρώτο μήνυμα μας,γιατί αξίζει ν’αλλάξουμε για το Ρέθυμνο, για τα παιδιά μας και τη ζωή τους...για τους χιλιάδες επισκέπτες…

Και κάτι ακόμη…μιας και το πετρέλαιο ακριβαίνει …καιρός να χρησιμοποιήσουμε και λίγο το ποδήλατο …και νάστε βέβαιοι ,ότι ούτε εσείς θα χάσετε ,ούτε η πόλη …

Αφιερώνεται στα ιδρυτικά μέλη της Πρωτοβουλίας πολιτών Ρεθύμνου , που το 2003 είπαν : Φτάνει πια...κι άρχισαν αυτή την μεγάλη προσπάθεια της πρόληψης των τροχαίων ατυχημάτων...
Η δημιουργία της ιστοσελίδας με τον τίτλο Τροχοπρόληψη ἠταν ένα σημαντικό βήμα και μια μεγάλη αρχή στη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων...
Η πρωτοβουλία,λοιπόν, σας περιμένει στη "δική"σας σελίδα : www.troxoprolipsi.gr για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας...και να σταματήσει,επιτέλους,αυτό το "μακελειό"που γίνεται στους δρόμους της πατρίδας μας.



Τροχαία ατυχήματα...το πρώτο Εθνικό θέμα...

Αφιερώνεται στην Ελληνική Κυβέρνηση...και την καλούμε να κάνει τομές...και να αλλάξει τις απηρχειομένες στρατηγικές...και να κατανοήσει την τραγικότητα της κατάστασης στην πατρίδα μας..

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Τραγωδία στην ΜΙΑΝΜΑΡ από τον κυκλώνα Ναργκίς...

10.000 χιλιάδες νεκροί και χιλιάδες αγνούμενοι ... χιλιάδες άστεγοι...χιλιάδες πεινασμένοι...

Σας λέμε,λοιπόν,όποιος μπορεί ας βοηθήσει...γιατί είναι αδέλφια μας...κι αυτό είναι το μήνυμά μας...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Αφιέρωμα : περί της λιτότητας…

Κάποτε το σύνθημα : « όχι στη λιτότητα» ήταν μήνυμα πολιτικό... και ξαφνικά ,στις μέρες ,άρχισε να γίνεται κανόνας της καθημερινότητας.

Και οι μέρες των «παχέων αγελάδων» φαίνεται ότι παρήλθαν και πήραν τη θέση τους οι «ισχνές αγελάδες»…

Και ξύπνησε ο κόσμος και συνήλθε…και είπε αλλάζω στρατηγική…και σχεδιάζω…και αγοράζω μόνο τα αναγκαία …και οι σπατάλες «τέρμα»…

Και επειδή τα πράγματα δυσκόλεψαν… άρχισε να το σκέπτεται πολύ σοβαρά…κι αποφάσισε να σφίξει το ζωνάρι του…

Και ξέθαψε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και τη λέξη "αποταμίευση" κι άρχισε κι αυτή να τη συνδέει στενά με την έννοια της λιτότητας…

Κι είπε και τις λέξεις «ψωμί κι ελιά»…και θυμήθηκε τις «βρούβες» …κι άρχισε να μετρά τα έξοδα…

Και μετά από τόσα χρόνια προχώρησε σε προσθέσεις και αφαιρέσεις…και σε περικοπές των απολαύσεων…

Και άρχισε να γίνεται σιγά-σιγά φίλος με τη λιτότητα, όχι γιατί του το είπαν κάποιοι πολιτικοί, αλλά γιατί διαπίστωσε ότι δεν πήγαινε άλλο…

Λιτότητα, λοιπόν, ή περικοπή της σπατάλης…ή του μη αναγκαίου…ή απεξάρτηση από τις απολαύσεις…ή αλλαγή των άχρηστων συνηθειών…ή σύνεση στην αγορά και τη διαχείριση…

Καλοί μου φίλοι …όλα αυτά ίσως φαίνονται σαν μια ιστορία ή σαν ένα παραμύθι, αλλά δεν είναι έτσι..

Και δεν είναι έτσι, γιατί πολυπροχωρήσαμε σε αλόγιστες ενέργειες σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας με σοβαρό κόστος για μας τους ίδιους συνολικά, αλλά και για τον πλανήτη μας…

Και είναι η ώρα να αλλάξουμε…κι αυτό πρέπει να κάνουμε από τώρα…έστω απ’ αυτή τη στιγμή…

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Κατηχητικός λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.

Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙ αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙ και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙ και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙ και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙ και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεπαίχθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεκρώθη.

Επικράνθη˙ και γάρ καθηρέθη.

Επικράνθη˙ και γάρ εδεσμεύθη.

Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν.

Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ.

Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.

Πού σου, θάνατε, το κέντρον;

Πού σου, άδη, το νίκος;

Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.

Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.

Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.

Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.

Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.

Αμήν.

Χριστός Ανέστη ! Αληθώς Ανέστη !

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Orthodox Byzantine Hymns Good friday

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Θα άλλαζε ο κόσμος…

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν απαντούσαμε στα υπομονετικά κτυπήματα του Χριστού στη θύρα της καρδιάς μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν μικραίναμε κι εξαφανίζαμε τον εγωισμό μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν τη χαρά μας τη χαρίζαμε τους δυστυχισμένους της γης.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν πονούσαμε στον πόνο του συνανθρώπου μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν περιορίζαμε την πολυτέλεια και τις σπατάλες μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κατανοούσαμε το νόημα της Σταυρικής Θυσίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν θεωρούσαμε αδελφό μας τον άρρωστο και το φυλακισμένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε αδελφό μας τον ρακένδυτο και τον ξένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν προσκαλούσαμε στην οικία μας τον πεινώντα και τον διψώντα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κλαίγαμε για τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σηκώναμε το Σταυρό μας με υπομονή και εγκαρτέρηση.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σεβόμαστε την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε ότι κάποιος αδελφό μας κρυώνει.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν αγρυπνούσαμε για τα παιδιά που πεινάνε.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν παρηγορούσαμε τους απελπισμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν υποστηρίζαμε τους αδικημένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν βοηθούσαμε τους κατατρεγμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν αγκαλιάζαμε με αγάπη και στοργή τους αποδιωγμένους της κοινωνίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών μάθαιναν τι σημαίνει Αγάπη Χριστού.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών έβαζαν την ειρήνη στην καρδιά τους.

Θα άλλαζε ο κόσμος …αν οι μεγάλοι ηγέτες χάραζαν δρόμους αλληλεγγύης και βοήθειας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαν οι ανόητοι εξοπλισμοί.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν ο πόνος και οι κραυγές των θυμάτων των πολέμων γινόταν φωνή στην συνείδηση των «μεγάλων».

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν ακολουθούσαμε την ανηφοριά του Γολγοθά…αν κατανοούσαμε…αν κλαίγαμε και πονούσαμε για τον πλησίον μας…αν ανοίγαμε την καρδιά μας και δίναμε την αγάπη μας στον άνθρωπο…αν προστρέχαμε…αν παρηγορούσαμε…αν προσφέραμε από το υστέρημα μας…

Θα άλλαζε ο κόσμος…

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Αφιέρωμα : Ο Χριστός της Αγάπης .

Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια πορείας Χριστού και ήδη είμαστε στον όγδοο χρόνο της 3ης χιλιετίας…


Κι έγιναν πολλά από τότε…και ημέρεψε λίγο ο άνθρωπος…κι άνοιξε η συνείδησή του…κι ήρθε κοντά του και τον συντρόφεψε η αγάπη και η κατανόηση και η ευσπλαχνία…

Κι η γυναίκα πήρε τη θέση που της ανήκε… κι ο δούλος ελευθερώθηκε… και σταμάτησαν να υπάρχουν δούλοι και αφέντες και μαύροι και άσπροι και κίτρινοι…

Και ξύπνησε ο άνθρωπος… κι άρχισε να γίνεται φίλος και μαθητής Χριστού και προς χάριν της Αγάπης του μαρτύρησε και θυσιάστηκε…

Κι άνοιξε κι η πόρτα της καρδιάς του και ξεπήδησαν θεϊκές αρετές …και καλοσύνη και ταπείνωση και δάκρυα αγάπης για τον άνθρωπο…

Κι ο Χριστός ήταν πάντοτε δίπλα μας … σε κάθε μας βήμα …κοντά μας σε κάθε δύσκολη στιγμή… και μας ενίσχυε… και μας στήριζε …και μας παρηγορούσε…και μας έδινε θάρρος κι ελπίδα…

Αυτό κάνει και τώρα με άπειρη με Αγάπη… και είναι συνεχώς κοντά μας…έτσι όπως είπε : " και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν". (Ματ.28 :20)

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Περί αγάπης,ελπίδος και πίστεως.

Γράφει ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακος στον τριακοστό του λόγο :

…Πίστις, ελπίς ,αγάπη μείζων δε πάντων η «αγάπη» (Α΄Κορ. Ιγ΄13), διότι και ο Θεός αγάπη ονομἀζεται (Α΄Ιωάν. Δ΄16). Εγώ όμως την μία την βλέπω σαν ακτἰνα ,την άλλη σαν φως και την Τρίτη σαν ηλιακό δίσκο, και όλες μαζί σαν ένα φωτεινό απαύγασμα και μία και την αυτήν λαμπρότητα. Η μία, η πίστις, δύναται να επιτελέσει τα πάντα. Η άλλη, η ελπίς, περικυκλώνει με το έλεος του Θεού και δεν καταισχύνει τον ελπίζοντα. Και η Τρίτη, η αγάπη, δεν πέφτει ποτέ από το ύψος της ούτε σταματά από το τρέξιμό της ούτε επιτρέπει σ’αυτόν που επλήγωσε με τα βέλη της να ηρεμήσει από την «μακαρίαν μανίαν» που του επροξένησε.

2. Αυτός που θέλει να ομιλεί για την αγάπη είναι σαν να επιχειρεί να ομιλεί για τον ίδιο τον Θεόν. Η ανάπτυξις όμως ομιλίας περί Θεού είναι πράγμα επισφαλές και επικίνδυνο σε όσους δεν προσέχουν. Για την αγάπη γνωρίζουν να ομιλούν οι Άγγελοι, αλλά κι αυτοί ανάλογα με τον βαθμό της Θείας ελλάμψεώς τους. Αγάπη είναι ο Θεός, και όποιος προσπαθεί να δώσει ορισμό του Θεού ομοιάζει με τυφλό που μετρά στην άβυσσο τους κόκκους της άμμου..

3.Η αγάπη ,ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς δε την ενέργειά της, μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως.

4. Η αγάπη κυρίως είναι η απόρριψις κάθε εχθρικής και αντιθέτου σκέψεως, εφ’ όσον " η αγάπη ου λογίζεται το κακόν " ( Α΄Κορ.ιγ΄5). Η αγάπη είναι απάθεια και η υιοθεσία μόνο στην ονομασία διαφέρουν. Όπως ταυτίζεται η ενέργεια στο φως, στην φωτιά και στην φλόγα, έτσι να σκέπτεσαι ότι συμβαίνει και σ’ αυτές. Όσο ποσό, αγάπης λείπει. Τόσο ποσόν φόβου υπάρχει. Διότι όποιος έχει φόβο ή είναι γεμάτος από αγάπη ή είναι νεκρωμένος ψυχικά.

Aπό το βιβλίο "Κλίμαξ" Ιεράς Μονής Παρακλήτου -Ωρωπός Αττικής 2003.

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008


Αφιέρωμα : Ελληνική επανάσταση 1821

Λίγες λέξεις… λίγα λουλούδια…ένα κεράκι μνήμης και προσευχής…
Ένα τραγούδι…ένα δάκρυ…μια φωτογραφία τους…
Ένα μικρό σημαιάκι με τη γαλανόλευκη…
Ένα κλαδάκι ελιάς…ένα χαμόγελο μικρού παιδιού…
Μια αναφορά στα ονόματα τους είναι ένα δείγμα της γενιάς μας ότι δεν τους ξεχάσαμε…
Και δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ…όσα χρόνια κι αν περάσουν…
Δε θα ξεχάσουμε τους Έλληνες που τίμησαν και Πίστη και Πατρίδα και Οικογένεια.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Παγκοσμιοποίηση...

Αν με ρωτούσατε να σας δώσω τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης ... νάστε βέβαιοι,ότι θα σας τον έλεγα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη , με δυο λέξεις :


Αγάπη Χριστού !

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008

Αφιέρωμα : Παγκοσμιοποίηση ...

Τελικά ,πιο είναι το πραγματικό νόημα μιας τέτοιας επιλογής...
Και οι ηγέτες των κρατών οδηγούν με ασφάλεια τους λαούς τους...
Κι ακόμη, γνωρίζουν τι πραγματικά κάνουν...
Και γιατί μπερδεύουν τον κόσμο τόσο πολύ...
Γιατί του δυσκολεύουν τη ζωή και τη γεμίζουν με αφόρητο άγχος...
Και το ζητούμενο μήπως είναι η συγκέντρωση όλων των εξουσιών στον «ένα»..

Κι ακόμη ,το μόνο πρόβλημα των ανθρώπων είναι το χρήμα και τα αγαθά...
Μα αυτά καθημερινά κατασπαταλούνται και γίνονται όπλα...
Και γίνονται εργαλεία πολυτέλειας και σπατάλης...
Κι όλα αυτά ,όταν κάποιοι πεθαίνουν για ένα κομμάτι ψωμί..
Όταν μικρά παιδιά της Αφρικής χάνονται για το πιο απλό φάρμακο...
Όταν άνθρωποι στερούνται την αυτονόητη θαλπωρή και αγάπη...

Τι επιζητά, λοιπόν, η παγκοσμιοποίηση...
Άραγε να πάρει την εξουσία ή να δώσει αγάπη...
Αυτό είναι που απασχολεί τους απλούς ανθρώπους...
Αυτό τους προβληματίζει και τους φοβίζει...
Το τέρας της παγκοσμιοποίησης της εξουσίας...
Από το οποίο δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα...

Φίλοι μου , η παγκοσμιοποίηση δεν είναι η λύση...
Κι ακόμη δεν είναι αυτό που όλοι ελπίζουμε...
Γιατί το νιώθω, όλοι μας το νιώθουμε...

Νιώθουμε ότι η βάση αυτής της φιλοσοφίας είναι το χρήμα και η εξουσία...
Αυτή η ανθρώπινη αλαζονεία του κυρίαρχου και του δυνατού...
Κι όχι η αγάπη...η αγάπη η τόση απλή κι ανθρώπινη και Θεϊκή...

Παγκοσμιοποίηση, λοιπόν, αλήθεια τι λέτε ;

Αν είναι να χάσουν οι λαοί την προσωπικότητά τους…
Αν είναι να θάψουν την ιστορία και τις παραδόσεις τους…
Αν είναι να στερηθούν την ελευθερία να μιλούν ελεύθερα…
Τότε δεν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια, ούτε τα αυτιά…

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Η σκληρότητα της 3ης χιλιετίας…

Αλήθεια πολύ με προβληματίζει το όλο θέμα …κι αναρωτιέμαι αν πράγματι έτσι είναι τα πράγματα…κι αρχίζουν να κυριαρχούν στο προσκήνιο μόνο τα «δικά μου» …και τα «δικά σου»…κι όποιος φάει τον άλλον…και το «εγώ» μου…κι η δική μου φιλοδοξία και επιβίωση…

Κι αυτό με φοβίζει, φίλοι μου, και με ανησυχεί ιδιαίτερα ,γιατί τη θέση της αγάπης καταλαμβάνει η σκληρότητα…και τότε σταματά να λειτουργεί καθετί το καλό και ευλογημένο…και η αισπλαχνία και η επιείκεια αρχίζουν να υποχωρούν και να χάνονται…

Η σκληρότητα, λοιπόν, με φοβίζει αυτό το τέρας που καιροφυλακτεί να καταλάβει την πρώτη θέση στην καινούργια χιλιετία…αυτή τη χιλιετία που όλος ο κόσμος πανηγύρισε τον ερχομό της…με φώτα και φανφάρες κι όχι με αγάπη και προσευχή…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας …κι αρχίζω να ξεφυλλίζω με φόβο και τρόμο τις σελίδες του…και ψάχνω να βρω την έννοια και τη σημασία αυτής της λέξης που θέλει να πρωταγωνιστήσει στην εποχή μας…και όταν τη βρίσκω τη σημειώνω και διαβάζω : «Σκληρότητα είναι η ιδιότητα του σκληρού…κι ακόμη η τραχύτητα και η ασπλαχνία»…

Σκληρότητα, λοιπόν, είναι η τραχύτητα και η βαναυσότητα κι η απανθρωπιά…κι ακόμη η ασπλαχνία και η σκληροκαρδία και η κυνικότητα…και εκδηλώνεται με το πιο απαίσιο τρόπο απέναντι στον άνθρωπο, αδιαφορώντας εμπρός την ανέχεια και τη δυστυχία και τη φτώχεια…

Και κλείνει τα μάτια της στον πόνο του άλλου…και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους της…και απαξιώνει να σε ακούσει και να κατανοήσει τα προβλήματά σου…και σε παραπέμπει ψυχρά και κυνικά σε «άλλους»…

Έτσι είναι τα πράγματα, φίλοι μου, κι αυτό το «μοντέλο» διεκδικεί να πρωταγωνιστήσει στην εποχής μας…αξιώνοντας να μας χαράξει τα «νέα»πρότυπα για τις καινούργιες γενιές…για τα παιδιά και τα εγγόνια μας…με βάση τη μάσκα και το προσωπείο της σκληρότητας…

Και αν πιστεύετε ότι υπερβάλλω σας προσκαλώ να περιδιαβούμε για λίγο τον κόσμο, αρχίζοντας ,έστω, από την πατρίδα μας… και τότε εκτιμώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου…

Κι ας κάνουμε την πρώτη μας στάση στα δικαστήρια…και ως θεατές ας παρακολουθήσουμε τις δίκες…και ας μετρήσουμε τη σκληρότητα των αντιδίκων…και τη μανία τους να εξοντώσουν το συνάνθρωπό τους, κλείνοντας την πόρτα στην επιείκεια της ψυχής…

Και στη δεύτερη στάση μας, ας σταματήσουμε στους κεντρικούς δρόμους της μεγάλης πρωτεύουσας ,τώρα το χειμώνα…μέσα στο δυνατό κρύο…κι ας πλησιάσουμε στις γωνιές των καταστημάτων και στις εισόδους των πολυκατοικιών, εκεί που συνάνθρωποί μας ζουν στο «χαρτονένιο» σπίτι τους…που είναι η κουβέρτα και το προσκέφαλο και η ζεστασιά και ο φίλος στη μοναξιά τους…

Κι ας σταματήσουμε για λίγο στα «μπαρ της φθοράς»… στην τρίτη στάση μας, εκεί που κάποιοι εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο για το χρήμα…και τον κάνουν «εμπόρευμα» και «πράγμα» για πώληση…λεηλατώντας με τον πιο ζωώδη τρόπο τις ψυχές νεαρών κοριτσιών κατά το πλείστον αλλοδαπών…

Κι η τέταρτη στάση μας αρκείται να παρακολουθήσει από τηλεοράσεως τα δρώμενα στην Ελληνική επικράτεια…τις εχθρότητες και τα κονταροκτυπήματα… τις φωνές και την απαξίωση…την ισοπέδωση…την καταρράκωση των προσώπων…το ξεγύμνωμα κάθε αξιοπρέπειας…τον εξευτελισμό και τη διαπόμπευση των προσώπων…

Και συνεχίζουμε στους χώρους της σπατάλης…και καταγράφουμε τη χλιδή και την πολυτέλεια…και φωτογραφίζουμε την υπεροψία και το ανικανοποίητο του πλούτου…και ρωτάμε για τον ταλαίπωρο άνθρωπο…αυτόν που εκλιπαρεί τον πλούσιο για τα «ψιχία»…έστω για τα λιγοστά απομεινάρια του κορεσμού κάποιων…αυτών που κλειδαμπάρωσαν την αισπλαχνία της καρδιάς τους …εκεί… στην πέμπτη στάση μας…

Φίλοι μου, σε κάθε γωνιά του κόσμου η σκληρότητα αρχίζει να γίνεται διεκδικητής κι εχθρός και αντίπαλος της αγάπης και της αλληλεγγύης…και στην έκτη στάση μας που λέγεται φτώχεια …και στην έβδομη που λέγεται αρρώστια …και στην όγδοη που λέγεται δυστυχία και στην εκατοστή…εκεί …που μικρά παιδιά πεθαίνουν κάθε λεπτό της ώρας ,γιατί στερούνται αυτό, που εμείς πολύ εύκολα το πετάμε στα σκουπίδια μας…

Κι ο κόσμος αρχίζει να γίνεται αγνώριστος …αρχίζει να ψυχραίνεται…αρχίζει να χάνει την ομορφιά και τη χάρη του…και τα λουλούδια της αγάπης που στόλιζαν την ψυχή του τα βλέπουμε να μαραίνονται…να χάνουν το χρώμα, το φως και το άρωμά τους…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και συλλογίζομαι για την πορεία της εποχής μας…και θλίβομαι…κι αναζητώ λύσεις…και προσεύχομαι…και ελπίζω, ελπίζω ότι τελικά…αυτή η σκληρότητα, αυτό το απρόσωπο κι άσπλαχνο σύστημα δεν θα κυριαρχήσει στην εποχή μας …κι αυτό να ελπίζετε και να πιστεύετε κι εσείς…

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Ο μικρός Μπίμπο…

Είπα, λοιπόν, να γράψω για το Μπίμπο…αυτό το παιδί από την Αφρική ,από τη χώρα του Σουδάν, το υιοθετημένο αγόρι από τη Γερμανία, τον Αφρικανό, το μαύρο…

Και το αποφάσισα, γιατί η ιστορία του με συγκίνησε…κι ακόμη, γιατί γέμισε την καρδιά μου με πίκρα και πόνο κι αγανάκτηση…κι ήρθαν δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα οργής…

Κι έσκυψα το κεφάλι μέχρι τη γη και γονάτισα κάτω στο φρεσκοσκαμμένο χώμα κι έκλαψα…και με τα τρεμάμενα χέρια μου ,ευλαβικά, χάραξα λέξεις συγνώμης…

Και ζήτησα συγνώμη από το Μπίμπο, για την κυνικότητα και τη σκληρότητά μας απέναντι στον άνθρωπο, γι αυτή τη ρατσιστική κατάταξή του, ανάλογα με το χρώμα του…ανάλογα με την κοινωνική του θέση και τον αριθμό των χρημάτων…

Γι αυτό σου γράφω, λοιπόν, Μπίμπο, σου γράφω απλά και ταπεινά κι απολογούμαι για τις ανόητες θεωρίες του άσπρου και του μαύρου, γι αυτή τη γελοία θεώρηση «περί ανωτερότητας της φυλής»,για την άμετρη υποκρισία μας, γι αυτή την εγωιστική μας νοοτροπία, που υποτίμησε τις ανθρώπινες αξίες και την αξιοπρέπεια…

Κι απολογούμαι, μικρέ μου Μπίμπο, απολογούμαι ενώπιον σου, γιατί σε περιπαίξαμε …και γελάσαμε ειρωνικά σε βάρος σου…και σε υποτιμήσαμε, επειδή είχες μαύρο δέρμα κι ήσουν διαφορετικός από εμάς…και ξεχώριζες απ΄ όλους μας, από εμάς του ξανθούς και τους καστανούς…

Και σε περιγελάσαμε για το όνομά σου, χαχαρίζοντας στο άκουσμα και μόνο του «Μπίμπο»…κι αγνοήσαμε και τα χαρίσματα κι όλα τα οράματά σου, για την όποια ανάδειξή σου μέσα στην κοινωνία, για την ποθούμενη καταξίωσή σου…

Και σε ειρωνευτήκαμε και σε ρωτήσαμε για τους προγόνους σου, τους ανθρωποφάγους και τους κανίβαλους…και σε προκαλέσαμε….και σε καταπιέσαμε…κι ακόμη, τσακίσαμε όλο το είναι σου, δίχως ευγένεια και σεβασμό, δίχως αξιοπρέπεια…

Κι όταν θέλησε να υμνήσει κι αυτός, με το δικό του τρόπο, το Θείο βρέφος, τις στιγμές που θέλησε να παίξει στο θέατρο του σχολείου του τον Άγιο Ιωσήφ…δε βοηθήθηκε από εμάς, γιατί απορήσαμε και διερωτηθήκαμε…πώς είναι δυνατόν ! ο Μπίμπο …να γίνει μαύρος ο Ιωσήφ …


Κι όταν κι αυτός, σαν άνθρωπος ερωτεύτηκε…όταν η καρδιά του Μπίμπο άρχισε να κτυπά παράξενα…σ’ αυτό τον όμορφο ρυθμό της αγάπης και του έρωτα για τη Νίκολα…εμείς, δε δείξαμε την παραμικρή κατανόηση, ούτε μιλήσαμε μαζί του…και θεωρήσαμε παράλογη αυτή την «απαίτηση» του…κι είπαν : μα πώς ;ο Μπίμπο τη Νίκολα…την ομορφότερη στην τάξη…την πιο ξανθιά !

Και σε ξυλοκοπήσαμε απάνθρωπα…και δείξαμε την «υπεροχή» μας στέλνοντάς σε στο Νοσοκομείο…κι εμείς οι «υπέρτεροι»…όλοι εμείς οι «ανώτεροι»…δεν ασχοληθήκαμε καθόλου μαζί σου κι είπαμε δε θέλουμε να ανακατευτούμε,είναι άλλων το πρόβλημα…

Έτσι είναι, φίλοι μου, δείξαμε όλη μας την αδιαφορία στο Μπίμπο…και δεν τον επισκεφτήκαμε, ούτε συμπαρασταθήκαμε σ’ αυτόν…έτσι, για να του μιλήσουμε λίγο…να του πούμε μια ή δυο λέξεις αγάπης, να τον συμπονέσουμε σαν φίλοι, σαν γείτονες ,έστω, σαν συμμαθητές…

Κι αφήσαμε το Μπίμπο μόνο του, αβοήθητο και ταπεινωμένο…και τον καταδικάσαμε να ζει με τη μοναξιά του, δίχως φίλους, εκεί στο προαύλιο του σχολείου…γιατί «εμείς» δεν θέλαμε ή δεν τολμούσαμε να πάρουμε θέση…και ζητούσαμε ο ένας, ο μικρός Μπίμπο, να κάνει την αρχή…κι όχι εμείς…οι πολλοί…

Κι όλα τα’ αστεία μας είχαν στόχο το Μπίμπο, το συμμαθητή μας, μ’ αυτό το παράξενο όνομα, το μαύρο αγόρι της τάξης, που σε τελική ανάλυση…δε φταίμε που ήταν Αφρικανός και μαύρος…κι εμείς λευκοί και κατάξανθοι…

Έτσι έγινε εκείνη τη μέρα, του ψιθυρίσαμε ,για πλάκα, βέβαια, ότι οι φούρνοι που καίγανε τους Εβραίους θα λειτουργούσαν ξανά…και θα φτιαχνόταν , κατάλληλα, για τους μαύρους στη Γερμανία…και το είπαμε, δίχως να το σκεφτούμε, ότι δηλαδή τέτοια αστεία θα πονούσαν το Μπίμπο…

Κι ήταν κι αυτό ένα αστείο…κάποια λόγια από εμάς τους «ανώτερους»…ανόητες λέξεις για το μαύρο αγόρι , το σγουροκέφαλο, το Μπίμπο, που δε μίλησε, που δεν έκλαψε, που δεν αντέδρασε καθόλου…αφού, έτσι κι αλλιώς, δε μπορούσε ή δεν ήθελε, ούτε είχε το δικαίωμα να μιλήσει…σαν μαύρος από την Αφρική…από τη χώρα του Σουδάν …

Κι έφυγε ο μικρός Μπίμπο εκείνο το απόγευμα…έφυγε για πάντα από τη γη…από τις χώρες του λευκού ή του μαύρου…έφυγε πικραμένος από τη ζωή…αφού κρεμάστηκε για να μην τον κάψουν στους φούρνους του Άουσβιτς, όπως τους Εβραίους…γιατί ο Μπίμπο, ο ολομόναχος Μπίμπο, δεν μπορούσε να σηκώσει άλλο το βάρος της ταπείνωσης, έστω κι αυτό ήταν αστείο…

Σ΄ αυτό το σημείο, φίλοι μου, τελείωσε η ιστορία μας για το μικρό Μπίμπο από το Σουδάν, που έτυχε να είναι ένας και μοναδικός…ένας …σε μια τάξη, με πολίτες του αύριο, που έμαθαν να μετρούν την ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια σύμφωνα με το χρώμα του δέρματος…

Κι αυτή τη ρατσιστική και φασιστική νοοτροπία της διάκρισης και της κατάταξης των ανθρώπων «σε πράγματα και αντικείμενα»… και σε ανώτερες φυλές, ανάλογα με το χρώμα, τη φυλή, τον τόπο καταγωγής, την κοινωνική θέση και την ιδεολογία, δεν την αποδεχόμαστε…

Εν Ρεθύμνω, φίλοι και φίλες μου, εδώ αγωνιζόμαστε για τα παιδιά όλου του κόσμου, για το μικρό Μπίμπο…

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος: Ο Χριστόδουλός μας !


Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπός μας…εκοιμήθη ο πατέρας μας…εκοιμήθη η φωνή της αλήθειας και της παρηγορίας…εκοιμήθη ο Χριστόδουλός μας…ο ταπεινός και σεπτός Ιεράρχης του Υψίστου …

Και η είδηση της αναχώρησής του διαδόθηκε τόσο γρήγορα σ΄ όλο τον κόσμο…στον κόσμο και τους ανθρώπους που αγαπούσε… σε όλους τους νέους της πατρίδας μας ,που τους προσκάλεσε με τόση αγάπη να έλθουν κοντά στην εκκλησία…

Και δάκρυσαν οι άνθρωποι…δάκρυσαν για τον Χριστόδουλό τους….κι έκλαψαν για τον υπέροχο και ακούραστο Ιεράρχη ,που έκλαιε όταν μιλούσε για τον Θεό και τον άνθρωπο.

Και μαζί δάκρυσε κι Ελληνική φύση…κι θάλασσα και τα βουνά της πατρίδας μας …και τα πουλιά σιγοτραγούδησαν λυπητερά τραγούδια για τον καλό και ευαίσθητο πατέρα …τον Χριστόδουλό μας …τον Ιεράρχη της σημερινής Ρωμιοσύνης…

Ανοίγω το Αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας με ανείπωτη συγκίνηση…και με κόπο συγκρατώ τα δάκρυα μου στη θύμισή του…και ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου…και ψιθυρίζω και μονολογώ ένα όνομα….το όνομα του Σεβάσμιου Ιεράρχη μας…του μοναδικού Χριστόδουλού μας…

Και καταγράφω με λέξεις τις αρετές του…για τον άνθρωπο και την κοινωνία…για τον φτωχό και τον άρρωστο…για τους γέροντες και τους ταλαίπωρους της ζωής…για τους μετανάστες…για τους δυστυχείς όλου του κόσμου…για τους νέους της πατρίδας μας…

Κι ήταν αγωνιστής για τον Χριστό της Αγάπης και τον άνθρωπο… ήταν μαχητής για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία… ήταν συμπονετικός και καλόκαρδος…κλαίων για τον ταλαίπωρο άνθρωπο της εποχής μας…

Κι είχε θάρρος και τόλμη…και μιλούσε ανοιχτά και με παρρησία για τα δίκαια και τα ιερά της φυλής μας…για την Ελλάδα μας…για τις αξίες και τα ιδανικά… για τους νέους, την ελπίδα του Έθνους μας που τόσο υπεραγαπούσε…

Ο Χριστόδουλός μας…ο ακούραστος πατέρας …ο δακρύζων και κλαίων για όλους μας…ο διακονών τον πεινώντα και διψώντα…ο παρηγορών τους άρρωστους και φυλακισμένους…ο ενδύων τον γυμνόν και ταλαίπωρον της ζωής…ο φιλοξενών τον ξένον και αποδιωγμένον…

Και περιέτρεχε μεταφέρων την Αγάπη σ’ όλη την Ελλάδα…και αγωνιούσε για την πορεία της πατρίδας μας… και κτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου…και ταρακουνούσε Αρχές και εξουσίες…και προσπαθούσε για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των αρχόντων…

Ο Χριστόδουλος μας…ο οραματιστής...ο επαναστάτης της αλήθειας… ο πλήρης αγάπης και ελπίδας… ο προστρέξας τη φτώχεια και τη δυστυχία… ο φίλος των νέων… που τους προσκάλεσε να έρθουν κοντά του…κοντά στην εκκλησία του Χριστού, έτσι απλά… όπως κι αν ήταν, πέραν από τους τύπους…με κοντά ή μακριά μαλλιά…με κοντές φούστες ή όχι…έστω με τα σκουλαρίκια τους…

Κι αγαπούσε …αγαπούσε τον άνθρωπο και την Ελλάδα…και πάλευε για μη γίνουμε «αριθμοί»… άνθρωποι και πατρίδα χωρίς ταυτότητα …και γι αυτό το λόγο ήρθε σε σύγκρουση με πολλούς και υβρίστηκε…και χλευάστηκε …και μισήθηκε…

Αλλά έμεινε ακλόνητος…σταθερός στην πίστη και τις ιδέες…ένας τολμηρός, αλλά άκακος ιεράρχης…μέχρι το τέλος, ακόμη κι όταν απειλήθηκε από τις όποιες διαβολές και συκοφαντίες…

Ο Χριστόδουλος μας…ο ταπεινός εργάτης του καλού…ο πιστός διάκονος και μαθητής του Χριστού… ο υπομένων την αρρώστια του και ελπίζων στη δύναμη και στο θέλημα του Θεού…ο πατέρας και οδηγός μας…το στήριγμά μας…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αμέσως φωτίζεται ο χώρος της Ελλάδας…και λουλουδιάζει ο τόπος από τα δάκρυα των ταπεινών…κι απλώνεται στον αέρα το θυμίαμα της νιότης…και το κλάμα των ευεργετηθέντων στολίζει το διάβα του στον ουρανό…

Και βλέπω τους ουρανούς να ανοίγονται διάπλατα…βλέπω το φως να διαλύει το σκοτάδι…κι ανοίγει η μεγάλη θύρα…κι άγγελοι υποδέχονται τους απεσταλμένους του Κυρίου με χαρά και τραγούδια και ύμνους …και γίνεται γιορτή μεγάλη και υποδοχή ,που δεν περιγράφεται με ανθρώπινες λέξεις…

Κι ο Κύριος μας στο μέσον …τον βλέπουμε να απλώνει τα άγια χέρια του…τον βλέπουμε και τον ακούμε να τον προσκαλεί να παρακαθίσει μαζί του…εκεί στο Θρόνο του Θεού !

Κλείνω το αλφαβητάρι… κι αμέσως το φως του Χριστού απλώνεται σ΄ όλο τον κόσμο…κι είναι το φως απ’ το χαμόγελο της αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος…του δικού μας Χριστόδουλου …