Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου : Περί της Ελεημοσύνης

Λύτρο της ψυχής είναι η ελεημοσύνη. Γι’ αυτό, όπως οι νιπτήρες γεμάτοι νερό βρίσκονται μπροστά από την είσοδο του ναού, για να πλύνεις τα χέρια σου, έτσι έξω από το ναό κάθονται και οι φτωχοί, για να πλύνεις τα χέρια της ψυχής. Έπλυνες με το νερό τα σωματικά χέρια;

Πλύνε και τα χέρια της ψυχής με την ελεημοσύνη. Μην προφασίζεσαι φτώχεια. Η χήρα μέσα στην τρανή της φτώχεια φιλοξένησε τον Ηλία. Και η φτώχεια της δεν έγινε εμπόδιο, αλλά με πολλή χαρά τον υποδέχθηκε. Γι’ αυτό και απόλαυσε αντάξιους καρπούς και θέρισε τα στάχυα της ελεημοσύνης.

Αλλά ίσως να μου πει ο ακροατής: «Δώσε μου τον Ηλία!». Γιατί ζητάς τον Ηλία; Αντί του Ηλία σου δίνω τον Δεσπότη και συ δεν τον τρέφεις. Εάν εύρισκες τον Ηλία πως θα τον φιλοξενούσες; Απόφαση του Δεσπότη των όλων Χριστού είναι ο λόγος: «όποιος κάμει κάτι καλό σε έναν από αυτούς τους ασήμαντους, σε μένα το έκαμε».

Εάν ο βασιλιάς καλούσε κάποιον σε δείπνο και έλεγε στους παρευρισκόμενους υπηρέτες: «Περιποιηθείτε τον πολύ αυτόν σαν να περιποιείστε εμένα, αυτός όταν βρέθηκα σε φτώχεια με έθρεψε και με φιλοξένησε, αυτός σε δύσκολους καιρούς πολύ με ευεργέτησε», στην περίπτωση αυτή ο καθένας μας δεν θα ξόδευε όλα του χρήματα για ‘κείνον που ο βασιλιάς του έδειξε τόση ευγνωμοσύνη; Δεν θα φρόντιζε να τον εξυπηρετήσει και να συνδεθεί μαζί του φιλικά;

Είδατε πόση δύναμη έχει ο λόγος; Κι αν προκειμένου περί βασιλιά, που είναι άνθρωπος, έχει το πράγμα τόσο μεγάλη τιμή, σκέψου το Χριστό εκείνη την ημέρα να σε καλεί εμπρός στους αγγέλους και να λέει: «Αυτός όταν ήμουν στη γη με φιλοξένησε, αυτός με χίλιους δυο τρόπους με ευεργέτησε, αυτός όταν ήμουν ξένος με περιμάζεψε». Σκέψου, λοιπόν, τι θάρρος θα ‘χεις εμπρός στους αγγέλους, τι καύχημα εμπρός στους αγίους! Πώς να μην έχει θάρρος παραπάνω από τους αγγέλους, αυτός που έχει το Χριστό μάρτυρα των καλών του έργων;

Μεγάλο πράγμα λοιπόν η ελεημοσύνη, αδελφοί μου! Ας την αγαπήσουμε, μιας και τίποτε δεν είναι ανώτερό της. Είναι ικανή να σβήσει κάθε αμαρτία και από την καταδίκη να μας λυτρώσει. Ενώ εσύ σιωπάς, αυτή σου συμπαραστέκεται και σε υπερασπίζεται. Μάλλον, ενώ εσύ σιωπάς, μύρια στόματα ευχαριστούν για σένα. Τόσο μεγάλα αγαθά πηγάζουν από την ελεημοσύνη, και μεις αμελούμε και αδιαφορούμε.

Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις.

Το κείμενο λήφτηκε από την ιστοσελίδα : http://img.pathfinder.gr/clubs/files/54589/24.doc Απόδοση στη νεοελληνική Φώτιος Ι. Μάλαινος

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Περί της φιλίας ο λόγος...

Είναι η ιστορία δύο φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο :

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα :

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :
Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;

Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
(Το άρθρο αυτό εστάλη από hamomilaki@googlegroups.com εκ μέρους Antonis Kamitsios (akamitsios@mof-glk.gr)

Αφιέρωμα : Η γέννηση του Χριστού

Αφιέρωμα για τα δυστυχισμέμα παιδιά των πολέμων...και προσεύχομαι ...αυτές τις Άγιες μέρες, η Αγάπη του μικρού Ιησού να απαλύνει τον πόνο και τη δυστυχία τους...

Καλά Χριστούγεννα σ'όλο τον κόσμο ! Καλά Χριστούγεννα σ'όλα τα παιδιά !

Αφιέρωμα : Η γέννηση του Χριστού !

Αφιέρωμα για τα παιδιά όλου του κόσμου...και πιότερο για τα παιδιά που στερούνται τα βασικά κι απαραίτητα για τη ζωή τους ... αυτά που εμείς τα πετάμε στα σκουπίδια... και προσεύχομαι , ο μικρός Ιησούς να μας φωτίσει και να μαλακώσει την καρδιά μας, έστω αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων.

Καλά Χριστούγεννα ! Καλά Χριστούγεννα σ' όλο τον κόσμο !

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Αφιέρωμα : Ναρκωτικά και νέοι
Τα Ναρκωτικά… είναι πλάνη και φυγή από την πραγματικότητα, είναι η καταστροφή της νεότητας, είναι οι ψεύτικες και αβέβαιες Ατλαντίδες ,που μάταια αναζητούν οι νέοι, είναι το περιθώριο, είναι η αρρώστια του σώματος και της ψυχής…

Τα ναρκωτικά, τελικά, οδηγούν προς το θάνατο, όχι μόνο το φυσικό, αλλά και των ονείρων και των οραμάτων του χρήστη…γιατί σκοτώνουν τη θέληση και απαξιώνουν την προσπάθεια κι ακόμη την ελπίδα για κάτι το καλύτερο.

Τα ναρκωτικά εργάζονται ύπουλα και ξεγελούν τους νέους, προσφέροντάς τους δήθεν αξέχαστες εμπειρίες και υπέρβαση του κατεστημένου …όμως, σιγά-σιγά τους αιχμαλωτίζουν και διαλύουν το είναι τους και την αγάπη τους για τη ζωή…

Τα ναρκωτικά υπόσχονται στο χρήστη «το κάτι άλλο», που στις καρδιές των νέων αυτό το μυστικοπαθές και αόριστο καταγράφεται ως μία πορεία αναζήτησης, η οποία «στολίζεται» και ενισχύεται με τη συναναστροφή, με την παρέα. κι αυτή είναι η πλάνη και η παγίδα που στήνει το κακό …

Τα ναρκωτικά αρρωσταίνουν το σώμα με πολλές αρρώστιες και καταστρέφουν και παραμορφώνουν την ομορφιά και τη φρεσκάδα του, ώστε το νεανικό σώμα να φαίνεται ταλαιπωρημένο και παραμορφωμένο από το δηλητήριο των ναρκωτικών…

Είναι ,λοιπόν, τα ναρκωτικά η φθορά και η συντριβή και σώματος και του πνεύματος και της ψυχής κι όλα αυτά προωθούνται και γίνονται με ωραιοποιημένο τρόπο…κάτω από το φως της νεότητας ,του ενθουσιασμού και της ελπίδας, αλλά και των τόσων προβλημάτων που μπορεί να την ακολουθήσουν και ιδιαίτερα τους εφήβους(κυρίως η διαλυμένη οικογένεια).

Αυτά είναι τα ναρκωτικά με λίγα λόγια κι ο σκοπός τους είναι η διάλυση της προσωπικότητας του ανθρώπου και η συνολικότερη αποδραστηριοποίησή του από κάθε τι το ωραίο και ευγενικό .Όμως, κεντρικός τους στόχος είναι οι νέοι, τα α νιάτα όλου του κόσμου.

Οι νέοι… μοιάζουν σαν τα λουλούδια, σαν την Άνοιξη και το φως της, σαν το δροσερό αεράκι που ανακουφίζει τον οδοιπόρο.

Έτσι είναι οι νέοι γιομάτοι ομορφιά και φως, γιομάτοι αισιοδοξία και ελπίδα, γιομάτοι ζωή και σφρίγος, ακούραστοι, ορμητικοί, άφοβοι, τολμηροί, ριψοκίνδυνοι…

Έτσι είναι οι νέοι…έτσι ξεκινούν…ολοκάθαροι…μικρό ζυμαράκι, που εξαρτάται από τα επιδέξια χέρια του πλαστουργού για να πάρει σχήμα και ουσία και περιεχόμενο…

Κι είναι οι νέοι γιομάτοι όνειρα και ιδέες και οράματα…και θέλουν να φτιάξουν τον κόσμο…να τον πλάσουν καλύτερο και παλεύουν…κι αγωνίζονται και είναι αποφασιστικοί και συγκρούονται…

Κι είναι ακόμη ευαίσθητοι κι ανοιχτοί στο καινούργιο…και δέχονται εύκολα τις επιρροές…και απερίσκεπτα κι ασύνετα μπορούν να διαλέξουν και το κακό και παράλογο και το καταστροφικό …

Οι νέοι είναι θαλασσοπόροι κι αναζητητές και δε σκέφτονται κινδύνους, γιατί κυριαρχεί πιότερο το συναίσθημα από τη λογική και μιλούν και σκέφτονται και ενεργούν κάτω από μια έντονη και φορτισμένη ψυχική αναστάτωση...

Κι αυτό εκμεταλλεύονται τα ναρκωτικά, αυτή την αγωνία τους στο ξεκίνημά τους…αυτή την «πρωτιά και την αρχή τους» για τον αυτοπροσδιορισμό και επιβεβαίωσή τους …για τη θέληση τους να αλλάξουν τα πράγματα και να δημιουργήσουν άλλα…

Και τα ναρκωτικά είναι ένας παράλογος δρόμος, που επιτρέπει σε κάποιους νέους να λοξοδρομήσουν …και να δεχτούν το πλάνο και παγερό αγκάλιασμα τους…και η αιτία... πάντοτε υπάρχει κι εύκολα διαπιστώνεται …

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Ο Μεγάλος αδελφός…


Παντού κάμερες…για την ασφάλεια μας…έτσι λένε…

Για να σταματήσουν οι κλοπές και οι ληστείες…

Για να καταπολεμηθεί η τρομοκρατία…

Για τους ταραξίες στις πορείες και τις διαδηλώσεις…

Για την οδική ασφάλεια και την πρόληψη των τροχαίων…

Για τα στάδια και τα γυμναστήρια…

Παντού κάμερες… για την ασφάλεια του πολίτη…έτσι λένε…

Και δεν θα αργήσει να παρακολουθείται το κάθε μας βήμα…

Και οι κοινωνικές συναντήσεις και συναναστροφές μας…

Και οι δοσοληψίες και οι αγορές μας…

Παντού κάμερες…για το καλό του πολίτη…έτσι λένε…

Και θα αρχίσουμε να χάνουμε την πραγματική ελευθερία μας…

Και θα μας κάνουν «πράγμα» και «αριθμό»…

Και θα ψάχνουμε τα απόμερα μέρη για να γελάσουμε…

Για να μιλήσουμε με τους φίλους και αδελφούς μας…

Για να φωνάξουμε…να πούμε τη γνώμη και την άποψη μας…

Παντού κάμερες…για την ευημερία του πολίτη…έτσι λένε…

Και θα χάσουμε την ηρεμία και το χαμόγελό μας…

Και θα αλλοτριωθούμε από την καταπίεση τους…

Και θα αρχίσουμε να κρύβουμε τα συναισθήματά μας…

Και θα γίνουμε τα σύγχρονα «ανθρώπινα» ρομπότ…

Παντού κάμερες…για το καλό και την ασφάλεια των πολιτών...για την προστασία μας...έτσι λένε...έτσι προστάζει ο μεγάλος αδελφός…

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Περί της παγκοσμιοποίησης...και του εμβολίου της γρίπης των χοίρων...

Ας δούμε το βίντεο...κι ας κατανοήσουμε τι σημαίνει παγκόσμια τάξη πραγμάτων και παγκόσμιος κυβερνήτης...

Ας δούμε αυτό το βίντεο...για το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων...και για την πανδημία που έχουν πάθει οι ηγέτες του κόσμου...

Κι ας μάθουμε να ψάχνουμε...και να βάζουμε κι ερωτηματικά...κι ύστερα ας αποφασίζουμε για μας και για τα παιδιά μας.

Και μπροστά στη γενική φοβία κι απελπισία που διοχετεύεται στους λαούς του κόσμου,με έντεχνο και εξουσιαστικό τρόπο, ας βάλουμε φύλακα της ζωής μας το Χριστό της Αγάπης,την πραγματική ελπίδα μας,το φως και το δρόμο της ζωής μας !

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Αφιέρωμα : Ο εν Ευρώπη διωγμός του Χριστού !

Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια πορείας Χριστού και ήδη είμαστε στον ένατο χρόνο της 3ης χιλιετίας…

Κι έγιναν πολλά από τότε…και ημέρεψε λίγο ο άνθρωπος…κι άνοιξε η συνείδησή του…κι ήρθε κοντά του και τον συντρόφεψε η αγάπη και η κατανόηση και η ευσπλαχνία…

Κι η γυναίκα πήρε τη θέση που της ανήκε… κι ο δούλος ελευθερώθηκε… και σταμάτησαν να υπάρχουν δούλοι και αφέντες και μαύροι και άσπροι και κίτρινοι…

Και ξύπνησε ο άνθρωπος… κι άρχισε να γίνεται φίλος και μαθητής Χριστού,του Χριστού που προς χάριν της Αγάπης του προς τον άνθρωπο και τον κόσμο μαρτύρησε και θυσιάστηκε…

Κι άνοιξε κι η πόρτα της καρδιάς του και ξεπήδησαν θεϊκές αρετές …και καλοσύνη και ταπείνωση και δάκρυα αγάπης για τον άνθρωπο…

Κι ο Χριστός ήταν πάντοτε δίπλα μας … σε κάθε μας βήμα …κοντά μας σε κάθε δύσκολη στιγμή… και μας ενίσχυε… και μας στήριζε …και μας παρηγορούσε…και μας έδινε θάρρος κι ελπίδα…

Αυτό κάνει και τώρα με άπειρη με Αγάπη… και είναι συνεχώς κοντά μας…έτσι όπως είπε : " και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν". (Ματ.28 :20)

Αφιερώνεται σε δικαστήρια και ανθρώπους που προβάλουν το δικαίωμα της ελευθερίας για να παίρνουν τις αποφάσεις τους…και είναι δικαίωμά τους…όμως είναι και δικαίωμά μας να διαχωρίζουμε τη θέση μας από τις επιλογές τους…κι ακόμη να κάνουμε κι εμείς τις δικές μας επιλογές.

Ο Εσταυρωμένος Χριστός είναι η ζωή κι ελπίδα του κόσμου κι ο καθαγιασμένος με το Άγιό του αίμα Σταυρός είναι και θα το αιώνιο σύμβολο μας !

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Μήνυμα προς τους τρομοκράτες ...


Μίλησα ξανά για την ανοησία της τρομοκρατίας και δε θα σταματήσω να μιλώ και να φωνάζω… και σας κάλεσα να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας…έστω και την τελευταία στιγμή…κι εσείς…δρώντας και πάλι στο σκοτάδι …σαν τις σκιές και τα φασιστικά φαντάσματα του παρελθόντος… πήρατε την απόφαση να βάψατε τα χέρια σας με το αίμα των νεαρών Αστυνομικών ...και το κάνατε αδίστακτα…θέλοντας να μοιάσετε στον ανθρωποκτόνο Κάιν…

Κι αφήσατε το δηλητήριο της βίας να μολύνει την καρδιά σας…και δράσατε ανόητα κι απάνθρωπα…πυροβολώντας Έλληνες Αστυνομικούς…κι αλήθεια ! για ποιο λόγο…

Ειλικρινά, διερωτώμαι αν έχετε, τελικά , καρδιά κι αισθήματα…κι ακόμη, μετά την τερατώδη κι εγκληματική πράξη σας, αν μπορείτε να κοιτάξετε, με καθαρή συνείδηση, ο ένας τον άλλον στα μάτια…

Η πατρίδα μας, κύριοι της τρομοκρατίας, όποιος κι αν κυβερνάει ,κινείται στα πλαίσια της Δημοκρατίας και παλεύει να δώσει ξανά τα φώτα στην ανθρωπότητα… και νάστε βέβαιοι, ότι κανένας ,μα κανένας, δεν θα μπορέσει να σβήσει το φως της…
Σας εύχομαι, λοιπόν, καλό ύπνο…

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Η επανάσταση της Αγάπης !


Αλήθεια , μπορεί να φτιάξει ο κόσμος; Δηλαδή, μπορεί να γίνει καλύτερος σε στοργή και συμπόνια; Κι ακόμη, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σταματήσει την πορεία του προς την καταστροφή ;

Κι όταν μιλάω για την καταστροφή του… ίσως να χρησιμοποιώ λέξη υπερβολική, αυτό θα μου έλεγαν κάποιοι, λόγια μεγάλα… αυθαίρετες σκέψεις , δίχως να αντιλαμβάνομαι το πραγματικό περιεχόμενό τους…

Όμως, έτσι είναι ; δηλαδή συλλογίζομαι και μιλάω δίχως να κατανοώ τη σημασία και τη σοβαρότητα του περιεχομένου των λόγων μου; Φίλοι μου, πιστεύω ότι δεν κάνω λάθος…κι ίσως οι περισσότεροι να το αντιλαμβάνονται αυτό…δηλαδή ότι αρχίσαμε να χάνουμε τον δρόμο μας…και φαίνεται ότι ξεστρατίσαμε από τον πραγματικό σκοπό και στόχο της ζωής μας…

Και αναλωθήκαμε και γίναμε ένα με τα προβλήματα της καθημερινότητας…κι αρχίσαμε να χάνουμε τον εαυτό μας … και σκλήρυνε η καρδιά μας …κι αποξενώσαμε το «είναι» μας και τους άλλους…

Και ανυψώσαμε τον εαυτό μας …και θεοποιήσαμε την εξωτερική παρουσία μας και ξεχάσαμε την πραγματική αποστολή μας…το αληθινό χρέος μας σε τούτο τον προσωρινό κόσμο…

Αυτή είναι η αλήθεια και η πραγματικότητα, φίλοι μου, κάναμε κέντρο του κόσμου τον εαυτό μας…και βάλαμε καθρέπτες στα σπίτια μας για να βλεπόμαστε…για να καμαρώνουμε τη ματαιοδοξία των σκέψεών μας…κι αφήσαμε πίσω την ανθρωπιά…κι απομονώσαμε την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ψάχνω κι αναζητώ, φίλοι μου, για τα αίτια…και προσπαθώ να προσδιορίσω τα λάθη που μας οδήγησαν σε τέτοιες επιλογές…και καταγράφω και σημειώνω μια λέξη…μια λέξη, που στο πέρασμα του χρόνου την παραθεωρήσαμε και την υποτιμήσαμε και τη βάλαμε στο περιθώριο…

Και τη διαβάζω δυνατά για να την κατανοήσω και πάλι ...και διαλαλώ το όνομά της μέχρι τα πέρατα του κόσμου…και μιλάω σε μικρούς και μεγάλους και τους υπενθυμίζω το πραγματικό νόημα και το περιεχόμενό της…

Και παίρνω μολύβι στο χέρι μου και με ευλάβεια και σεβασμό την καταγράφω …και με όλα τα καλά της καρδιάς… και με δάκρυα ζωγραφίζω το πρόσωπο και τα χαρίσματα της…και μονολογώ το όνομά της…και με περίσσια εκτίμηση την αναφωνώ : « Αγάπη» .

Αγάπη, λοιπόν, αγάπη μονολογώ … και συλλογίζομαι ότι κάπου την ξεχάσαμε …και βάλαμε στη θέση της εγωισμούς και συμφέροντα…και τη θεωρήσαμε ότι είναι μόνο για τους κουτούς και τους αδύναμους και φροντίσαμε να τη βάλουμε στο περιθώριο…

Και την υποκαταστήσαμε με την κυνικότητα και τη σκληρότητα μας…και κλείσαμε την πόρτα της καρδιάς μας απέναντι στο συνάνθρωπο …και αρχίσαμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από το είδωλο του «χρήματος»…και πιστέψαμε στην πλάνη κι όχι στην αλήθεια…

Και το βλέπουμε στην Ελληνική, αλλά και στην παγκόσμια πραγματικότητα…βλέπουμε χωρίς κανένα φραγμό να θέλει ό ένας να διαλύσει και να εξαφανίσει τον άλλον…και προσπαθεί να τον κατασπαράξει με το λόγο ή την πράξη του…

Όμως, έτσι είναι ο κόσμος; Και τα στηρίγματα και οι βάσεις του είναι η αλαζονεία και το μίσος; Κι ο πλησίον μας …κι ο συνάνθρωπός μας που δυστυχεί…κι ο γείτονας μας που διαλύεται από τις αρρώστιες και τα χρέη…

Έτσι σκεφτόμαστε τον κόσμο; έτσι τον πλάθουμε στα όνειρά μας ;ένα κόσμο γιομάτο αδικία και σκληρότητα και απάθεια και κυνικότητα; Αυτόν τον κόσμο θέλαμε να φτιάξουμε ;

Ζωή και κόσμος και άνθρωπος χωρίς αγάπη δεν μπορεί να νοηθεί…γιατί θα είναι ένας κόσμος φόβου και τρόμου …ένας κόσμος απόκοσμος και απάνθρωπος…

Είναι, λοιπόν , ώρα η αγάπη να ξαναγεννηθεί στις καρδιές των ανθρώπων…να κάνει πάλι την επανάστασή της…μια επανάσταση Αγάπης Χριστού, μια επανάσταση του «Αγαπάτε Αλλήλους»,μια επανάσταση της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης…

Και η αγάπη είναι το μέτρο και η αρμονία στις ανθρώπινες σχέσεις…είναι η συγνώμη και η συγχώρεση …είναι η σιωπή και η ταπείνωση…είναι η μεγαλοσύνη και η ευσπλαχνία και το έλεος…

Η Αγάπη είναι ο φωτεινός δρόμος …και μπορεί και πάλι να ξαναγίνει ο πραγματικός οδηγός…να γλυκάνει τις καρδιές των ανθρώπων και των ηγετών…

Και η αγάπη, φίλοι μου, η πραγματική και η ανυπόκριτη αγάπη, μπορεί να αλλάξει και πάλι τον κόσμο…γιατί μόνο αυτή μπορεί να δώσει ένα καινούργιο νόημα στις σχέσεις και τη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών…

Κι η φτώχεια κι η πείνα και οι αρρώστιες μέσα από την αγάπη θα αλλάξουν πρόσωπο…κι οι πόλεμοι και η καταδυνάστευση των ισχυρών θα σταματήσουν…κι οι έχθρες και τα μίση και οι αντιδικίες θα εκλείψουν…και θα λάμψει το φως της αγάπης…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και διαβάζω : "Επανάσταση της Αγάπης"… και συλλογίζομαι ότι είναι η ώρα …ήρθε η στιγμή να ξαναρχίσουμε πάλι από το αληθινό... αυτό το καθάριο φως της ψυχής του ανθρώπου…

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

ActionAid: Ένα μήνυμα SMS για τα παιδιά που υποφέρουν από την πείνα...

Υπάρχουμε ... υπάρχουμε για να προσπαθούμε... για να θυμόμαστε και τους άλλους...

Υπάρχουμε... για να ποτίζουμε τον κόσμο με την αγάπη...

Υπάρχουμε ...για να δίνουμε τη χαρά ...έστω ,για να ανθίσουμε το χαμόγελο σε πικραμένα παιδικά χείλη...

Υπάρχουμε ...για να κάνουμε τα μάτια των μικρών πεινασμένων παιδιών να λάμψουν έστω για λίγο...

Υπάρχουμε...υπάρχουμε,φίλες και φίλοι μου, κι αυτό μπορούμε να το κάνουμε πράξη...μπορούμε να το δείξουμε...

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης !


Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος και μαζί με την ελευθερία του έχει το δικαίωμα της επιλογής...

Επιλέγω,λοιπόν,αυτό που θέλω...επιλέγω την εργασία μου...επιλέγω τον τόπο που θα ζήσω...επιλέγω τη σύντροφο της ζωής μου...επιλέγω τους φίλους μου...επιλέγω το Θεό μου...

Ας κάνουν,λοιπόν,αυτό που είπε ο Κύριος μας,ο Χριστός της Αγάπης: Όποιος θέλει ας έρθει κι ας με ακολουθήσει !

Ελπίζω ότι θα τους φωτίσει ο Θεός να κατανοήσουν το μέγεθος του κακού που πρόκειται να κάνουν...

Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι κοντά στις δυο γυναίκες, την 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.
Όποιοι θέλουν να βοηθήσουν μπορούν να στείλουν στο FAX 2106747945 στην πρεσβεία του ΙΡΑΝ στην Αθήνα το παρακάτω μήνυμα :
«Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι από τον Μάρτιο του 2009 κρατούνται σε φυλακή της Τεχεράνης δυο γυναίκες, η 27χρονη Μεριέμ Ρόσταμπουρ και η 30χρονη Μαρζιέχ Εσμελαϊμπάντ, οι οποίες καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή από μουσουλμάνες έγιναν χριστιανές.
Η είδηση αυτή ήδη μεταδίδεται με μεγάλη ταχύτητα στο Ίντερνετ και προκαλεί πολλά αρνητικά σχόλια για τη χώρα σας.
Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή της ακτιβίστριας Sabatina James και πολλών άλλων επώνυμων και ανώνυμων, ακτιβιστών και απλών ανθρώπων, Ελλήνων και αλλοδαπών, ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι Μεριέμ Ρόσταμπουρ και Μαρζιέχ Εσμεϊλαμπάντ να αφεθούν αμέσως ελεύθερες.»
Επίσης, μήνυμα στην αγγλική, μπορείτε να βρείτε και να στέλνετε στην πρεσβεία του Ιράν στο Ηνωμένο Βασίλειο (Λονδίνο) και στη μόνιμη αντιπροσωπεία του Ιράν στον ΟΗΕ στην ιστοσελίδα http://agazilos.org/

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Αφιέρωμα : Για τη Σμύρνη και τον πολύπαθο λαό της !

Λίγα λόγια...κάποιες λέξεις ουράνιες..

Έστω η σιωπή και η περίσκεψη...

Λίγα μικρά αγριολούλουδα....ένα δάκρυ...

Η μουσική του Σταμάτη Σπανουδάκη η ομορφοστολισμένη …

Μια προσευχή προς τον Πανάγαθο Θεό ....

Ας είναι η δική μας μικρή προσφορά !

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Για τη νέα γρίπη ο λόγος…

Φίλες και φίλοι μου, θα σας μιλήσω απλά, δίχως περιστροφές και λογοτερτίπια…και βέβαια, για τη νέα γρίπη ,για την καινούρια απειλή ,που όπως λένε…έτσι διαλαλείται… θα μας κάνει την επίθεσή της…

Και δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τις γνώσεις των ειδικών και σέβομαι τους προβληματισμούς και τις εκτιμήσεις τους και υπολογίζω σοβαρά τις συμβουλές και τις προτάσεις τους…

Όμως, όπως κι έρθουν τα πράγματα ,ας μη χάσουμε την ψυχραιμία μας…κι ας διατηρήσουμε την πίστη και την ελπίδα μας…κι ας πετάξουμε μακριά από το φόβο … κι ας γίνουμε ακόμη πιο αισιόδοξοι…

Αυτό είναι το μήνυμά μας… πίστη, ελπίδα και αισιοδοξία !

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Μπόμπ Σφουγγαράκης : Ίσως εμείς τα πάμε καλύτερα ...

Λέμε ότι είναι καιρός να γίνουμε υπεύθυνοι και ν' αλλάξουμε συμπεριφορά και φιλοσοφία στην οδήγηση,γιατί,διαφορετικά θα γίνουμε ...αν δεν είμαστε κιόλας,υποψήφια θύματα και αριθμοί σε στήλες στατιστικών πινάκων.

Κι είναι καιρός,όλοι μας,πολίτες και πολιτεία να κάνουμε μια καινούργια αρχή...δίχως φωνές και μεγάλα λόγια...και να ακολουθήσουμε μια καινούργια πορεία ...και για μας τώρα,αλλά και για τα παιδιά μας αργότερα...

Κι αυτή η νέα αρχή ,ας στηρίζεται στη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα της πολιτείας κι ας έχει συνέχεια και συνέχεια κι ελπίζουμε ...ελπίζουμε ότι κι εμείς,όλοιμας,θα γίνουμε παραδείγματα και πρότυπα...

Τι λέτε,λοιπόν, μπορούμε να ελπίζουμε...Ναι,φίλοι μου,μπορούμε !

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Γεωργικό κτηματολόγιο...μισές αλήθειες...

Εθνικό κτηματολόγιο… και τώρα ανακοινώσεις του Υπουργού Αγροτικής ανάπτυξης κ. Χατζηγάκη για «Γεωργικό κτηματολόγιο» και βέβαια με το αιτιολογικό ότι αυτό θα διασφαλίζει απόλυτα το αγροτικό εισόδημα και κυρίως τις ενισχύσεις…

Ειλικρινά προβληματίζομαι, όταν η «εξουσία», την οποία εκχώρησε με την ψήφο του ο Ελληνικός λαός σε κάποια άτομα και κόμματα,με σκοπό και στόχο να καλυτερέψουν την ζωή του…τελικά, πειραματίζονται με την υπομονή του…

Και λέω, γιατί όλο αυτό το στρίμωγμα…και γιατί να κάνουν τη ζωή του τόσο βασανιστική, ζητώντας του κάθε τόσο εκείνο…κι εκείνο…κι αυτό και το άλλο…και να θἐλουν,σε τελική ανάλυση, να τον κάνουν επαγγελματία λογιστή…

Και φορτώνουν το λαό με χιλιάδες ζητήματα…τα οποία κάθε τόσο τα μεταλλάσουν… και φυλακίζουν το δικαίωμά του να σκεφτεί για τα απλά πράγματα της καθημερινότητας …

Και τον κάνουν μπαλάκι πινγκ πονγκ …και βίδα μηχανής…και τον ζαλίζουν…και τον απειλούν…και τον ταλαιπωρούν…και φέρνουν στη δημοσιότητα κάθε τόσο καινούργια πράγματα για το καλό του...έτσι λένε ...

Φίλοι μου,πιστεύω ότι βλέπω άδολα και καλοπροαίρετα τα πράγματα και δε μπορώ να σκεφτώ σε καμία περίπτωση ότι οι πολιτικοί μας δε παλεύουν για τον Έλληνα και την Ελλάδα…

Όμως, αυτό που δεν μπορώ να ανεχτώ είναι οτι λένε μισές αλήθειες ...κι ακόμη για την έλλειψη τόλμης να λένε όλη την αλήθεια στο λαό…

Κι ερωτώ : Το Γεωργικό κτηματολόγιο θα γίνει για το καλό των αγροτών; Φοβάμαι πως όχι…και διαβλέπω ότι κι αυτό το σύστημα θα χρησιμοποιηθεί για νέους φόρους…για να κάνει ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή του…

Όσο γι αυτά που λέτε,κύριε Υπουργέ ,για διασφάλιση του αγροτικού εισόδήματος και κυρίως των ενισχύσεων ,ειλικρινά τα πιστεύετε ;

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Πορνογραφία : Η ντροπή της εποχής μας

Αν ένας λαός θέλει να υποδουλώσει έναν άλλο, αρκεί να χρησιμοποιήσει αδίσταχτα τον πόλεμο, αυτό το πανάρχαιο όπλο της βίας και της καταστροφής…κι τότε είναι σίγουρο ,ότι μπορεί να ελέγχει την ελευθερία του, τη γνώση και την πρόοδό του, το είναι του τελικά…

Έτσι, σ’ αυτή την περίπτωση, φίλοι μου, ο εχθρός είναι φανερός…κι αυτό, γιατί ξέρουμε ποιον έχουμε μπροστά μας και τον ζυγίζουμε καλά και τον διαβάζουμε…κι από εκεί και πέρα είναι δικό μας το πρόβλημα…και τότε κανονίζουμε την πορεία μας…και μαζεύουμε τις δυνάμεις μας… κι ορθώνουμε το ανάστημα μας για βωμούς και εστίες και πίστη και οικογένεια κι αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου…

Κι αυτή η πάλη, για αρχές και ιδανικά, εδώ και χιλιάδες χρόνια, είναι πολύ γνωστή στο λαό μας κι έχει γίνει πιστή σύντροφος της ιστορικής πορείας του, μια πορείας για την ελευθερία, ενάντια σε εχθρούς, που πάντοτε ήθελαν να εξαφανίσουν το έθνος μας από το χάρτη του κόσμου…

Όμως, φίλοι μου, στις μέρες μας , αυτές τις πλάνες ώρες της 3ης χιλιετίας ,δεν αντιπαλεύουμε με ορατούς εχθρούς, δε δίνουμε μάχες στήθος με στήθος, δε δεχόμαστε τις επιθέσεις στα ίσια που λέμε…

Στις μέρες μας, ο λαός μας βάλλεται ύπουλα, δίχως σπαθιά και κοντάρια, δίχως τουφέκια…και οι νέοι της πατρίδας μας δηλητηριάζονται με ξενικά «τερτίπια», με απατηλούς μοντερνισμούς, με αισχρά μηνύματα και εικόνες…

Κι αυτά είναι τα αισχρά μηνύματα της λαγνείας και της διαφθοράς ,αυτά τα μηνύματα ντροπής που «κοσμούν» τις σελίδες των «πολιτισμένων» περιοδικών και τα περιεχόμενο των τηλεοπτικών καναλιών ,που πολεμούν ασταμάτητα ,μέρα και νύχτα, αυτόν τον φιλότιμο λαό μας, προσπαθώντας να αλλοιώσουν το ήθος και τις παραδόσεις του…

Κι είναι ένας λυσσαλέος πόλεμος, ένας υπόγειος και ωραιοποιημένος πόλεμος, με πρότυπο τη γυναίκα, που προβάλλεται έντεχνα, σαν το χρηστικό αντικείμενο της λαγνείας, χάριν της ελευθερίας λένε, χάριν της προόδου, χάριν της εποχής μας…ας είναι…

Κι αυτή η προβολή της έντυπης διαφθοράς, αυτή η παρουσίαση των πορνοεντύπων σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας, αυτή η δυσωδία που καταπνίγει και υποβιβάζει τον άνθρωπο, γίνεται μπρος στα αδιάφορα μάτια όλων μας, έτσι, λες και συμφωνούμε ομαδικά, γι αυτή τη σαπίλα της πορνογραφίας…

Και κάθε στιγμή, τα Σόδομα της σαρκολατρείας, μέσα από τη προβολή των εικόνων της τηλεόρασης, έχουν το ελεύθερο να μπαίνουν στα σπίτια μας και να κατατρυπούν την ψυχή μας…και ηθελημένα ή αθέλητα να παραπλανούν και να μολύνουν τα παιδιά μας… και να μας κάνουν να ντρεπόμαστε μπρος σ’ αυτά… κι όλα αυτά χάριν της ελευθερίας της εποχής μας …αυτής της πλανεύτρας εποχής του πανσεξουαλισμού, της εποχής των πολλών θυμάτων…

Η πορνογραφία , λοιπόν, της εποχής μας, είναι το απόστημα της αποστασίας της κοινωνία μας, που έχασε ξαφνικά την τόλμη και τη φωνή της κι άφησε τη συνείδηση της να οδηγείται ανάλογα με τα «καπρίτσια» των έκφυλων και των κερδοσκόπων που πειραματίζονται πάνω στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κι αλήθεια, που είναι οι φωνές του ελέγχου, οι φωνές της συνείδησης…κι ακόμη αυτή η Ελληνική τόλμη της πίστης και της αναζήτησης του καλού…αλήθεια, γιατί ξεχαστήκαμε…γιατί λιγόστεψαν οι φωνές της ερήμου οι ασκητικές, όλες αυτές οι αγέρωχες φωνές των ιεραρχών μας …

Ειλικρινά, φίλοι μου, αυτό το ξεπούλημα της ανθρώπινης ουσίας, επιτέλους, πρέπει να σταματήσει…κι είναι ώρα να ξυπνήσουμε από τη λήθη της μοντέρνας διαφθοράς, που διαβρώνει σιγά - σιγά, αλλά μεθοδικά, την κοινωνία μας, την οικογένεια και τα παιδιά μας…

Κι αυτή η διάβρωση των παιδιών μας, σημαίνει και διάβρωση της ελπίδας για το Έθνος μας ,για την πορεία του γένους μας, για τον προορισμό της φυλής μας…

Και φίλοι μου, μη νομίζετε ότι γράφω με φανατισμό, ούτε χρησιμοποιώ την πένα μου υπερφίαλα ,καταγράφοντας λόγια μεγάλα .Σας διαβεβαιώ ,ότι αυτό θα ήταν μια υποκρισία και μόνο από μέρους μου και τίποτα άλλο. Όμως ,πώς να το πω…αυτές τις στιγμές θλίβομαι και πνίγομαι από τη δυσωδία, απ’ αυτή τη σαπίλα και τελικά. απ’ αυτή την ανευθυνότητα και την ατολμία μας…

Και θλίβομαι, γιατί βλέπω την πατρίδα μας, αυτά τα όμορφα νιάτα μας, να ποτίζονται με τα μολυσμένα έντυπα , αυτές τις αισχρές εικόνες τη λαγνείας και της πορνείας κι όλοι μας να κλείνουμε τα μάτια…

Και κάποτε, λοιπόν, κάποτε πρέπει να γίνουν τομές, τομές σε έντυπα και τηλεόραση, τομές για την διαφύλαξη της κοινωνίας μας…τέτοιες δράσεις που να παρεμποδίζουν την ασύδοτη μόλυνση και δηλητηρίαση μας…

Κι αυτές οι τομές να είναι ειλικρινείς και να προστατεύουν τον άνθρωπο και πιότερο τα νιάτα, το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου ,που κάποιοι επιμένουν να το ποτίζουν με τα απόνερα της βρωμιάς και της πορνείας…

Γιατί , φίλοι μου, είναι αδιανόητο να αδιαφορούμε μπρος σ΄αυτή την κατάντια, σ’ αυτόν ηθικό ξεπεσμό, που κάποιοι θέλουν να συνηθίσουμε…που θέλουν, τελικά, να μας μάθουν να ζούμε μαζί με τη σαπίλα της λαγνείας…

Και φωνάζω με αγανάκτηση…και διαμαρτύρομαι γι αυτή τη «συνωμοσία της σιωπής»…γι αυτό τον ηθικό ξεπεσμό και το καταρράκωμα της γυναίκας, γι αυτή την ξεδιάντροπη πραγμοποίηση του πιο όμορφου και ευγενικού συντρόφου της ζωής, της μάνας που ξαναγεννά τη ζωή και την ελπίδα…

Γιατί φοβάμαι ,φοβάμαι ότι μέσα στη γενικότερη προπαρασκευαζόμενη παγκόσμια σήψη,θα εκλείψει η ομορφιά στις ανθρώπινες σχέσεις, αυτό το συντροφικό μεγαλείο του άντρα και της γυναίκας, η ομορφιά του σεβασμού και της εκτίμησης, το δάκρυ και το γέλιο… το ουράνιο κοίταγμα της αγάπης, αυτό το άδολο νεανικό διασταύρωμα του έρωτα…του αληθινού έρωτα.

Καλή σας νύχτα ! Κι ελπίζουμε να ξημερώσει…

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Ένα μήνυμα προς τους τρομοκράτες…

Μίλησα ξανά για την ανοησία της τρομοκρατίας και σας κάλεσα να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας…έστω και την τελευταία στιγμή…κι εσείς…δρώντας στο σκοτάδι…σαν τις σκιές… πήρατε την απόφαση να βάψατε τα χέρια σας με αίμα...και το κάνατε…και γίνατε ανθρωποκτόνοι σαν τον Κάιν…

Κι αφήσατε το δηλητήριο της βίας να μολύνει την καρδιά σας…και δράσατε απάνθρωπα…δολοφονώντας ένα Έλληνα πολίτη κι αστυνομικό…κι αλήθεια ! για ποιο λόγο…

Ειλικρινά, διερωτώμαι αν έχετε, τελικά , καρδιά κι αισθήματα…κι ακόμη, μετά την τερατώδη κι εγκληματική πράξη σας, αν μπορείτε να κοιτάξετε ο ένας τον άλλον στα μάτια…

Η πατρίδα μας, όποιος κι αν κυβερνάει ,κινείται στα πλαίσια της Δημοκρατίας και παλεύει να δώσει ξανά τα φώτα στην ανθρωπότητα… και νάστε βέβαιοι, ότι κανένας ,μα κανένας, δεν θα μπορέσει να σβήσει το φως της…

Σας εύχομαι, λοιπόν, καλό ύπνο…

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

Nέοι : Αν δεν είναι καυτός ο ήλιος της χαράς σας, είναι όμως ήλιος. Το σκοτάδι το περάσαμε εμείς (Μανόλης Ανδρόνικος).

Κοιτάζω το ρολόι. Τρεις τα μεσάνυχτα. Τα νιάτα τρέχουν, ακολουθώντας τις δέκα μορφές των μικρών Μήτσων, θέλοντας έτσι ,να τονίσουν την παρουσία τους στη μεγάλη πόλη, σε κάθε σύγχρονο στέκι, πίνοντας το ποτό ή τον καφέ τους, με το τσιγάρο στο χέρι, ένα με τον καπνό και τον ήχο, περιπαίζοντας με τα αναρίθμητα χρώματα των φώτων.

Και προετοιμάζονται οι νέοι μας γι αυτήν την τελετουργία ,για το «παρόν» τους,μετά τα μεσάνυχτα, εκεί στα στοιβαχτά, τα νιάτα στα νιάτα, σκιά –σκιά, μισοβλέποντας, με το ποτήρι στο χέρι, το σφηνάκι…με το πλάνο ηδύποτο ,που προετοιμάζει για το επόμενο βήμα, αν προλάβουν, βέβαια…

Αυτά τα νιάτα της πατρίδας μας, τα νιάτα της πόλης μας, η πιο όμορφη λέξη και η πιο ελπιδοφόρα…τα πανέμορφα κορίτσια μας, οι μικροί μαθητές μας, θέλουν και επιζητούν τη γνώση μας, τις αρχές και τα ιδανικά μας, τον συνετό λόγο και το παράδειγμά μας…και ψάχνουν…κι αναζητούν να προσδιορίσουν το είναι τους μετά τα μεσάνυχτα, σ’ αυτό το περιβάλλον που εμείς δημιουργήσαμε…που σε τελική ανάλυση τους υποχρεώσαμε να το ακολουθήσουν…ένα κατασκεύασμα για συνεχή διασκέδαση …ένα δικό μας κακέκτυπο βιβλίο δοσμένο ως πρότυπο και ουσία ζωής…

Και τώρα, αφού βάλαμε τα νιάτα σ’ αυτό τον δρόμο…κι αφού θέσαμε και τη δική μας σφραγίδα την υπογραφή και τη συγκατάθεση μας τα κατηγορούμε…και τα περνάμε από χίλια κόσκινα…εμείς, που ίσως δεν υπήρξαμε ποτέ το παράδειγμα και το πρότυπό τους, έτσι όπως το είχαν ζωγραφίσει στα όνειρά τους…

Τους κατηγορούμε ,λοιπόν, για την κατάντια τους, μιλώντας υπεροπτικά γι αυτούς, χωρίς περιθώρια δικαιολογίας, χωρίς οίκτο, δίχως να τους δίνουμε ελαφρυντικά, υπερτονίζοντας υπεροπτικά το «Εμείς»: ότι δηλαδή την εποχή μας υπήρξαμε…κρυώσαμε…πεινάσαμε…υποφέραμε…

Και πράγματι, αυτή η εξομολόγηση του παλιού προς τη νέα γενιά, σε γενικές γραμμές έχει τη βάση της, γιατί, καλοπροαίρετα, ίσως, εκφράζει την αγωνία για το μέλλον της κοινωνίας μας, την οποία η παλιά γενιά ,με τα μάτια της βλέπει να συντρίβεται…

Όμως, έτσι έχουν τα πράγματα; Κι αυτό το σκηνικό του κόσμου του παραλόγου το δημιούργησαν οι νέοι; Αυτοί πρωτοπόρησαν στις ιδέες; και στην πράξη ,τελικά αυτοί, δίδαξαν;

Τούτες τις στιγμές, όταν το νέο συγκρούεται με το παλιό, όταν ο ενθουσιασμός παρακάμπτει τη σύνεση, τις ώρες που το σφρίγος του σώματος αντιπαλεύει την ωριμότητα του πνεύματος και την εμπειρία, ο Μανόλης Ανδρόνικος, ο επιστήμονας και καθηγητής που βλάστησε τη μνήμη των Ελλήνων, σπάει τα τείχη, αυτά που εμποδίζουν την επικοινωνία και την κατανόηση μεταξύ των γενεών, μόνο με τη σμίλη του λόγου.

Κι αυτός ο λόγος, φίλοι μου, είναι η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ του, όχι μόνο στα νιάτα, αλλά και στις μεγαλύτερες γενιές …κι είναι λόγος βγαλμένος από την ψυχή του, γιατί μόνο αυτή ξέρει να μιλάει έτσι.

Κι σ’ αυτό το σημείο, ευλαβικά, καταγράφω τα βασικά σημεία της ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ του Μανόλη Ανδρόνικου, τα οποία περιέχονται σε άρθρο που δημοσιεύτηκε το Μάρτιο του 1967 στην εφημερίδα «ΒΗΜΑ». Γράφει, λοιπόν, γράφει :

«Όταν βλέπω τα μάτια των νέων καρφωμένα επάνω μου, νιώθω πως βυθίζονται στα έγκατα της ψυχής μου για να ανασύρουν από κει ό,τι έχει μαζευτεί χρόνια τώρα. Αγάπη και κακίες, γνώσεις και όνειρα, ελπίδες και φόβοι. Με ερευνούν και με ελέγχουν και προσδοκούν να πάρουν κουράγιο, για τον δικό τους δρόμο. Τι να τους μαρτυρήσω; Είναι στιγμές που είμαι έτοιμος να τους πω πόσο κουραστήκαμε η γενιά μου, ποια γενιά ; Ας πούμε η γενιά του 40.

Πόσο πολύ πιστέψαμε το φως μέσα στο σκοτάδι και πόσο λίγο ήταν το ψωμί που έθρεψε το κορμί μας στην πρώτη του νιότη. Πόσο ζαλισμένοι ξυπνήσαμε την αυγή της Λευτεριάς για να ψηλαφίσουμε το χώμα και τη θάλασσα, να χτίσουμε ένα σπίτι, να βρούμε μια γυναίκα, να πάρουμε αυτό που λέμε το δρόμο της ζωής. Ποιος μπορεί να πει τι κάναμε, τι πήραμε και τι δώσαμε;

Μας βλέπουν τα νεανικά μάτια ερωτηματικά. Θέλουν να τους θυμίσουμε πως ύψωναν τα παιδιά τα χέρια τους στον περίεργο χαιρετισμό του φασισμού…πως έκλαψαν τον Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Ο Σαγγάριος ήταν το πρώτο μας παραμύθι, μαζί ,ε τη φωτιά της Σμύρνης και τους Τσέτες. Δεν είναι γνωστή στα παιδιά μας η λέξη «πρόσφυγας»και του αϊτού ο γιος» δεν τους λέει τίποτα. Κι αν δουν σε κάποιο μουσείο ένα μαύρο δίκοχο δε θα δακρύσουν, αφού δεν έχουν δει τη μορφή εκείνου που το φορούσε.

Τα παιδιά μας δεν είδαν το κίτρινο πεντάλφα των Εβραίων, δεν έχασαν τους φίλους τους στο κρεματόριο. η αγαπημένη τους Ραχήλ δεν έγινε σαπούνι. Όλ’ αυτά δε γίνονται τραγούδι, ούτε θέατρο, ούτε βιβλία. Έχουν γίνει πίκρα μέσα στις καρδιές μας και γεννούν κακούς εφιάλτες τις νύχτες. Στα παιδιά μας μπορούμε να πούμε μονάχα : πεινάσαμε, πονέσαμε, ελπίσαμε. Τώρα ζούμε, τώρα περάσαμε πέρα από την ελπίδα…

Τα μάτια των παιδιών μας ρωτούν. Μπορούμε να ελπίζουμε, μπορούμε να ζήσουμε ;Τι να τους πούμε; Αφού εμείς ζήσαμε και ζούμε, αφού είμαστε ακόμα όρθιοι και κάνουμε όνειρα, θα πεί πως μπορείτε κάτι παραπάνω, πως πρέπει να ζήσετε και να ελπίζετε και να κάνετε όνειρα. Αν δεν είναι καυτός ο ήλιος της χαράς σας, είναι όμως ήλιος, το σκοτάδι το περάσαμε εμείς, εσείς στεκόσαστε γερά στα πόδια σας, τα μάτια σας βλέπουν μπροστά, οι αρμοί σας είναι γεροί για να χορέψετε, να κάνετε έρωτα, να χτίσετε σπίτια, για να σας φέρουν στο φεγγάρι.

Τα μάτια των παιδιών μας κατηγορούν : Για την κακία που βλέπον γύρω τους, για τις αδυναμίες μας , για την απιστία μας, για την υποκρισία μας. Και τα μάτια των παιδιών είναι καθαρά, φωτεινά, έτσι ήταν και τα δικά μας μάτια , έτσι είναι και τώρα όταν μείνουμε μονάχοι στο σκοτάδι και ονειρευόμαστε, έτσι θέλουμε να είναι όλα τα μάτια κι όλες οι καρδιές των ανθρώπων.

Είμαστε λιγότεροι κακοί απ’ όσο μας νομίζουν τα παιδιά μας, είμαστε όμως αδύναμοι. Χρειάστηκαν να ξοδέψουμε τις δυνάμεις μας, όλες μαζί, σε μια μέρα ή σ’ ένα χρόνο, ποιος είχε καιρό να μετράει τότε τις στιγμές. Η Λευτεριά ζητούσε αίμα και πόνο και της τα προσφέραμε αφειδώλευτα, το σκοτάδι ζητούσε φως και το πήραμε από τα δικά μας μάτια, οι άνθρωποι ζητούσαν ψωμί κι ελπίδα και τα σκορπίσαμε όπου βρισκόμασταν. Δουλεύαμε για το μέλλον του ανθρώπου, της πατρίδας, της γης, δε νοιαζόμασταν για το δικό μας μέλλον.

Μπροστά στα εξεταστικά μάτια των παιδιών αισθανόμαστε συχνά ντροπιασμένοι, γιατί και κείνα και μεις πιστέψαμε πως είχαμε ξεπεράσει την ανθρώπινη μοίρα , πως αποκαθαρθήκαμε μέσα στην πυρά της δοκιμασίας από τις μικρότητες και της αδυναμίες της ζωικής μας φύσης. Και μας είναι οδυνηρή η αποκάλυψη πως μείναμε άνθρωποι, με έγνοιες και φροντίδες ασήμαντες, με εγωισμούς και ματαιοδοξίες απροσδόκητες.

Δεν είναι ανάγκη να απολογηθούμε, φτάνει μονάχα η εξομολόγηση. Και φτάνει μονάχα η αγάπη προς τα παιδιά μας, για να τους πείσει πως κάποτε μας αδικούν. Πως δεν τους ωφελεί να παίρνουν μονάχα τη θέση του κατήγορου, έτοιμοι να κεραυνώσουν τους αμαρτωλούς, γιατί μια τέτοια στάση μαρτυρεί πολύν εγωισμό, κάποτε αδικαιολόγητο.

Πιστεύουν πως εκείνοι είναι καλύτεροί μας, αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Ξέρουν πως κάναμε λιγότερα απ’ όσα μπορούσαμε , το ξέρουμε και λυπόμαστε γι’ αυτό. Νιώθουν ότι δεν είμαστε όσο θα ήθελαν ειλικρινείς απέναντι τους κι απέναντι στον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε το αίσθημά τους αυτό.

Η γενιά μας, ας πούμε η γενιά του 40…δεν είχε προλάβει να κρίνει τους πατέρες της, γιατί πλήρωναν με το αίμα τους πατρικούς λογαριασμούς, δεν είχαν προλάβει να σκεφτούν το μέλλον τους, γιατί είχαν να πολεμήσουν με το τουφέκι στο χέρι γι αυτό, δεν είχαν προλάβει να τραγουδήσουν παρά τραγούδια ηρωικά και πένθιμα, δεν είχα προλάβει να αγαπήσουν τίποτα άλλο από τον άνθρωπο, τη Λευτεριά και το Θάνατο.

Ποιος μπορεί να πει τι κάναμε, τι πήραμε , τι δώσαμε η γενιά μας; Ένα μονάχα μπορούμε να πούμε : Πολύ αγαπήσαμε ,πολύ πονέσαμε και πολλά ελπίσαμε. Κι ελπίζουμε, γιατί μάθαμε να μην απελπιζόμαστε μπροστά σε τίποτα.

Στον Μανόλη Ανδρόνικο, με πολύ σεβασμό ξαναθυμίζω το θαυμάσιο λόγο του, τη μικρή εξομολόγησή του προς τους νέους !

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

Κατηχητικός λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.


Εί τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.

Εί τις ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Εί τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νύν το δηνάριον.

Εί τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Εί τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω.

Εί τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γάρ ουδέν ζημειούται.

Εί τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Εί τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα˙ φιλότιμος γάρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙ αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙ και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙ κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙ και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙ και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙ και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙ εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙ νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙ πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γάρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα˙ συγνώμη γάρ εκ του τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γάρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον άδην ο κατελθών εις τον άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της σαρκός αυτού. Και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν˙ ο άδης φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Επικράνθη˙ και γάρ κατηργήθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεπαίχθη.

Επικράνθη˙ και γάρ ενεκρώθη.

Επικράνθη˙ και γάρ καθηρέθη.

Επικράνθη˙ και γάρ εδεσμεύθη. Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν. Έλαβε γήν και συνήντησεν ουρανώ. Έλαβεν όπερ έβλεπε και πέπτωκεν όθεν ουκ έβλεπε.

Πού σου, θάνατε, το κέντρον;

Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.

Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.

Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.

Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.

Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γάρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Χριστός Ανέστη ! Αληθώς Ανέστη !

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Χριστέ μου! Ω Γλυκύ μου Έαρ !

Χριστέ μου! Σήμερα σε υμνούμε ! Υμνούμε την ταφήν σου κι όμως ,η καρδιά μας, πέραν από τον πόνο που φωλιάζει μέσα της, αγαλλιάζει από χαρά κι ελπίδα για το άνοιγμα των ουρανών...για τη μοναδική Θυσία σου !

Χριστέ μου ! Σε υμνούμε για την Αγάπη σου για τον άνθρωπον...για τον ανώνυμο και ελάχιστο άνθρωπο...για τον παραπεταμένο και αποδιωγμένο...για τον φτωχό και το δυστυχισμένο...για κάθε αμαρτωλό μου επιζητά την βοήθεια...για κάθε απελπισμένο...

Χριστέ μου ! Σε υμνούμε ! Υμνούμε την ένδοξη ταφή σου! υμνούμε το φως το ανέσπερον που διέλυσε το σκοτάδι ! Υμνούμε την καλωσύνη και την πραότητα και την Άκρα Ταπείνωση Σου!

Χριστέ ! Σήμερα στις εκκλησιές μικρά παιδιά υμνούν…υμνούν και κλαίνε από χαρά ! Και υμνούν το Άγιο Όνομά σου !

Χριστέ μου ! Σήμερα δεν είναι πένθος...δεν υπάρχει θλίψη και απελπισία...γιατί ...γιατί κι ο Άδης χιλιάδες χρόνια Σε ανέμενεν με ελπίδα ! Ανέμενεν τον Ένδοξον τον πηγαιμό Σου για να καταλύσεις την Πύλες του...για να διδάξει κι εκεί την Αγάπη σου!

Χριστέ μου ! Χριστέ Ιησού της ζωής μας! Ω Γλυκύ μου Έαρ !

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Θα άλλαζε ο κόσμος…



Θα άλλαζε ο κόσμος… αν απαντούσαμε στα υπομονετικά κτυπήματα του Χριστού στη θύρα της καρδιάς μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν μικραίναμε κι εξαφανίζαμε τον εγωισμό μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν τη χαρά μας τη χαρίζαμε τους δυστυχισμένους της γης.

Θα άλλαζε ο κόσμος… αν πονούσαμε στον πόνο του συνανθρώπου μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν περιορίζαμε την πολυτέλεια και τις σπατάλες μας .

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κατανοούσαμε το νόημα της Σταυρικής Θυσίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν θεωρούσαμε αδελφό μας τον άρρωστο και το φυλακισμένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε αδελφό μας τον ρακένδυτο και τον ξένο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν προσκαλούσαμε στην οικία μας τον πεινώντα και τον διψώντα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν κλαίγαμε για τα λάθη και τις παραλείψεις μας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σηκώναμε το Σταυρό μας με υπομονή και εγκαρτέρηση.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν γινόμαστε σαν τα μικρά παιδιά.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σεβόμαστε την ανθρώπινη προσωπικότητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαμε να κρίνουμε ο ένας τον άλλο.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν νιώθαμε ότι κάποιος αδελφό μας κρυώνει.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν αγρυπνούσαμε για τα παιδιά που πεινάνε.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν παρηγορούσαμε τους απελπισμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν υποστηρίζαμε τους αδικημένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν βοηθούσαμε τους κατατρεγμένους.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με τους αποδιωγμένους της κοινωνίας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν μιλούσαμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών μάθαιναν τι σημαίνει Αγάπη Χριστού.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν οι ηγέτες των λαών έβαζαν την ειρήνη στην καρδιά τους.

Θα άλλαζε ο κόσμος …αν οι μεγάλοι ηγέτες χάραζαν δρόμους αλληλεγγύης και βοήθειας.

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν σταματούσαν οι ανόητοι εξοπλισμοί.

Θα άλλαζε ο κόσμος…ο πόνος και οι κραυγές των θυμάτων των πολέμων γινόταν φωνή στην συνείδηση των «μεγάλων».

Θα άλλαζε ο κόσμος…αν ακολουθούσαμε την ανηφοριά του Γολγοθά…αν κατανοούσαμε…αν κλαίγαμε και πονούσαμε για τον πλησίον μας…αν ανοίγαμε την καρδιά μας και δίναμε την αγάπη μας στον άνθρωπο…αν προστρέχαμε…αν παρηγορούσαμε…αν προσφέραμε από το υστέρημα μας…

Θα άλλαζε ο κόσμος…

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Συμπαράσταση στους σεισμοπαθείς της Ιταλίας .

Eίμαστε κοντά σας…και σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές ,η καρδιά μας προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο της δικιά σας καρδιάς...και πονάμε και προσευχόμαστε για σας !

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Περί των φ ό ρ ω ν ο λόγος…


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ανάμεσα στο πλήθος των προφητειών που μας έδωσε, σε μια απ’ αυτές είπε και τα εξής : «Θάρθει καιρός που θα βάλουνε φόρους στις κότες και στα παράθυρα»…

Κι αλήθεια! Μ’ αυτά τα λεγόμενά του, τι ήθελε να μας πει ο Πατροκοσμάς…κι ακόμη, αυτός ο ειδικότερος τονισμός του στις λέξεις: «κότες και παράθυρα»…τι ακριβώς ήθελε να καταδείξει σε μας τους μετέπειτα…

Μια λέξη τα λέει όλα : «Αλλοπρόσαλλον»…αυτό προφήτεψε, θέλοντας με αυτό τον παραστατικό τρόπο να περιγράψει την κατάσταση που θα διαμορφωθεί σε κάποια χρονική στιγμή…κι ακόμη αυτούς που θα την δημιουργήσουν, εννοόντας καταφανώς την εξουσία…

Όμως, ας εξετάσουμε τι σημαίνει η λέξη φόρος…Ανοίγω το λεξικό μου και διαβάζω : «Είναι η καταβολή χρημάτων προς το κράτος από τους υπηκόους του»,τουτέστιν, η πληρωμή θεσμοθετημένης υποχρεώσεως ,αυτό που σε γενικές γραμμές αναλογεί στον καθένα μας, μια διαδικασία αναγκαία για το κοινόν όφελος…

Πληρώνουν, λοιπόν, οι πολίτες στο Κράτος…πληρώνουν δασμούς…πληρώνουν δόσεις…πληρώνουν καθυστερήσεις, πληρώνουν προσαυξήσεις και επιτόκια…πληρώνουν λίγο πριν τις εκλογές…πληρώνουν στη συνέχεια…πληρώνουν στο ένα γραφείο…πληρώνουν στο άλλο…πληρώνουν για το « καλό» τους…

Και για να πούμε την αλήθεια. έτσι πρέπει…και γι αυτό το λόγο στρώνουμε χαλί για να πατήσει το κράτος, γιατί λέμε… και το πιστεύουμε, αφού όλα αυτά είναι για την ευημερία και την καλυτέρευση της ζωής μας, αξίζει η προσπάθειά του… και οι φόροι, κατά συνέπειαν, είναι και αναγκαίοι, αλλά και απαραίτητοι…

Βέβαια, μέχρι τώρα. όλα τα παραπάνω τα έκανε και τα ζητούσε το κράτος…και το όνομά του το γνώριζαν οι πολίτες…και είχαν μάθει τα νάζια και τα καπρίτσια του …και κανόνιζαν την πορεία τους…κι έφτιαχναν τα λογιστικά τους… κι έκοβαν απ’ εδώ…και τραβούσαν το χαλινάρι απ’ εκεί…και αθροίζανε κι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κι έλεγαν : «βγαίνουμε…Δόξα σοι ο Θεός…καλά πηγαίνουμε …θα μας μείνουν και μερικά για τις δύσκολες μέρες»…

Τώρα, όμως, δεν ξέρεις από που πρέπει ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…,γιατί, μέσα στο κράτος γεννήθηκαν και πολλά «ομοιώματά του»…κι αυτά έμαθαν καλά το μάθημά τους…κι άρχισαν να μιλούν εξουσιαστικά στους πολίτες και να ζητούν ακόμη και περισσότερα…πάντα για το «καλό» τους …κι έγιναν επαγγελματίες…με τα επιτόκια τους, με τις προσαυξήσεις τους…με τα εντάλματα…με τα πρόστιμα…με τα δικαστήρια…

Φόροι, λοιπόν ,πολλαπλοί φόροι για το καθετί…γι αυτό που κερδίζεις…γι αυτό που πουλάς…γι αυτό που αγοράζεις…γι αυτό που αποταμιεύεις…φόροι για το αυτοκίνητό σου, για τη βενζίνη και το πετρέλαιο…φόροι για το παρκάρισμά του…φόροι για τα διόδιά του…φόροι για το φαγητό σου…για το νερό, για το τηλέφωνο…για το ηλεκτρικό ρεύμα…φόροι και πάλι φόροι… για τα χωράφια και τα σπίτια…φόροι για τα αιτήματά σου…φόροι για την αρρώστια σου…φόροι για το θάνατό σου…και ίσως, λίαν προσεχώς, και για το γεγονός ότι «ζεις και υπάρχεις»…

Φόρων συνέχεια στην Ελληνική σκηνή…φόρων συνέχεια για όλους και για όλα…για τις «κότες και τα παράθυρα»…για το «καλό μας και το καλό» του πολίτη…για να φτιάξουν νοσοκομεία λένε…και έργα…και δρόμους… και για να καλλωπίσουν τις πόλεις…και για να μιλάνε στις τηλεοράσεις… κι ακόμη για να φροντίσουν για την ασφάλεια μας… κι ακόμη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τις «μελλοντικές γενιές»,όπως λένε…

Και στριμώχνεται ο άμοιρος ο πολίτης και αγκομαχεί ο «μικρομεσαίος» και εκλιπαρεί ο συνταξιούχος και παρακαλεί ο αγρότης και φωνάζουν όλοι μαζί «έλεος»…και συνιστούν στους ηγέτες για ανθρώπινη αντιμετώπιση και σύνεση και μέτρο…

Όμως ,το κράτος δε βλέπει, ούτε ακούει…κι ακόμη δεν έχει όνομα κι είναι απρόσωπο σου λένε…κι αν διαμαρτυρηθείς…αν τολμήσεις, βέβαια, σε κοιτούν από ψηλά σαν μυρμηγκάκι και σου λένε ψυχρά και κυνικά: «Κύριε, είσαι ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου και δε δικαιούσαι να μιλάς»…

Αλήθεια, έτσι είναι τα πράγματα ή μήπως είμαστε πολύ υπερβολικοί και αδικούμε και νόμους και ηγέτες και τα επιτελεία τους; Γι’ αυτό το λόγο ας κάνουμε την αυτοκριτική μας…όλοι μας…και πρώτα αυτοί οι «ταλαίπωροι»που ζουν στη βιοπάλη και στην αβεβαιότητα και στη στέρηση και στη μοναξιά…κι ας μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα…

Αρχίζουμε, λοιπόν, από τον εαυτό μας και λέμε είμαστε εντάξει…είμαστε συνεπείς…κάνουμε αυτό που πρέπει απέναντι στην πολιτεία; Ειλικρινά, ότι και να πω θα είναι καθαρά υποκειμενικό…και θα είναι σκληρό και αόριστο να γενικεύσουμε και να απαξιώσουμε τους πάντες…λέγοντας, ότι όλοι δεν είμαστε σωστοί…κι ακόμη πιο υποκριτικό ότι είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας…

Όμως, αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο «ταλαίπωρος» ο Έλληνας προσπαθεί… και θέλει να είναι συνεπής, άσχετα αν η γενικότερη φιλοσοφία των κρατούντων απέναντί του θέλουν να τον βλέπουν παράνομο και πονηρό και ραδιούργο…

Αυτός ο Έλληνας, που το κράτος σπάνια τον εμπιστεύεται, ο πάντοτε «ύποπτος»…παλεύει για τον «επιούσιον» και αγωνίζεται και ψάχνει…και στερείται…και μετρά…και τα βάζει απ’ εδώ…και τα βάζει απ’ εκεί…κι ενώ λέει, επιτέλους ,μπήκανε σε μια σειρά…ξαφνικά…κι άλλοι φόροι…κι άλλες αυξήσεις…κι άλλα έξοδα για το κράτος…

Και τότε οργίζεται και φωνάζει…και χάνει την εμπιστοσύνη του απέναντι σε νόμους και θεσμούς…και μέσα του γιγαντώνεται η αγανάκτηση και η απελπισία για το «αλλοπρόσαλλον»…γι αυτά που κατατυρρανούν τη ζωή του…και χάνει τον προσανατολισμό του…και γεμίζει η καρδιά του με αμφιβολία και φόβο και αβεβαιότητα…

Αυτή είναι η πραγματικότητα…έτσι έχει διαμορφωθεί στις καρδιές και το μυαλό των υπευθύνων η όλη διαδικασία περί τα φορολογικά, λες και είναι «επαγγελματίας»το κράτος και σκοπός του είναι να διαλύσει και να αφανίσει τον άνθρωπο…κι όχι να τον βοηθήσει… ή να τον συνδράμει στις δύσκολες στιγμές του…

Βάλτε, λοιπόν ,τα πράγματα κάτω …εσείς που ,ξαφνικά ,ξεχάσατε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη κι όχι στον ουρανό…κι ας ξεφύγετε λίγο από το γραφείο σας, κύριε Υπουργέ…και ψηλαφίστε τα προβλήματα της καθημερινότητάς του…και νιώστε την αλήθεια και την πραγματικότητα…αυτήν, που εδώ και τόσα χρόνια βιώνουν οι Έλληνες, αυτοί οι ταλαίπωροι υπήκοοι…

Και φτιάξτε κι εδώ μια λίστα… έτσι, όπως γίνεται εκεί που το κράτος πρωτοστατεί, όταν θέλει να περικόψει από τους αδύναμους…και καταγράψτε το «δούναι» του Έλληνα…έτσι, έστω επιγραμματικά…και αθροίστε…και αφαιρέστε…και μετά πέστε την αλήθεια στον κόσμο…

Κι ακόμη, αναθεωρήστε τα εκβιαστικά μέτρα …κι αλλάξτε τις ημιπαράνομες μεθόδους του κλεισίματος των βιβλίων…και πετάξτε στα καλάθια των αχρήστων τις τακτικές : «ή ελέγχεσαι ή πληρώνεις»…νοοτροπίες ,που θυμίζουν τις εποχές που κυριαρχούσε το «χαράτσι»…

Και κάτι ακόμη, πέστε μας…αλήθεια, εσείς που παίρνετε τις αποφάσεις περί τα φορολογικά…σας ερωτώ, έχετε πεινάσει ποτέ…κι έχετε κρυώσει…κι έχετε νιώσει τη δυστυχία να γίνεται σύντροφος στη ζωή σας…κι ακόμη να θέλεις να πληρώσεις και να καλύψεις τις υποχρεώσεις σου και να μην μπορείς ; Αλήθεια ,πέστε μου τις απόψεις σας…έτσι, για να τις ακούσω μόνο…αν θέλετε, βέβαια…

Δημοσιεύω ξανά αυτό το άρθρο, ακούγοντας τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη, λέγοντας ότι θα παραιτηθεί …αν η Κυβέρνηση προχωρήσει στη μείωση του τέλους παρεπιδημούντων… κι ο κ. Κακλαμάνης, με όλο το σεβασμό στο πρόσωπο και το αξίωμά του, ας μάθει να κρίνει καλά κι αντικειμενικά τα πράγματα, αρχίζοντας από τα προβλήματα των καταστηματαρχών και τα πλείστα χρέη τους, αυτά τα χρέη που αδυνατούν να τα καλύψουν…αυτά τα συσωρευμένα χρέη τους… που έγιναν δυνάστες στη ζωή τους… κι ύστερα να γίνεται υπέρμαχος των Δήμων…

Εμείς λέμε στον κ. Πρωθυπουργό να μην υποχωρήσει μπροστά σε τέτοιες απειλές… και πρέπει να ξέρει ότι η απόφασή του αυτή είναι πράξη δικαιοσύνης !

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας… οι ηγέτες νομοθετούν…βλέποντας τον άνθρωπο από τη γη προς τον ουρανό !

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Τι να σου στείλω...

Ένα λουλούδι, μικρό γιασεμί, δυόσμου το άρωμα…
Τι να σου στείλω...

Ένα τριαντάφυλλο, λίγο αγιόκλημα...
Πες μου...

Ίσως γαρδένιες, γαρύφαλλα κόκκινα,ανθούς λεμονιάς…
Tι να σου στείλω...

Mικρό κλωναράκι βασιλικού στ’ απέραντο πέλαγος…
Πες μου, παιδί μου!


Αφιερώνεται στη μάνα του κόσμου ! Σε κάθε μάνα που αγωνίζεται για το παιδί της...στη μάνα που πέφτει στη φωτιά για να το σώσει...που στερείται...που ξενυχτά στο προσκέφαλό του...που δίνει τη ζωή και το είναι της γι αυτό...που αγωνιά κάθε βράδυ για τον ερχομό του...που χαίρεται για την πρόοδό του....που κλαίει...που δίνει χίλιες και δυο χιλιάδες ευχές...που μοιράζει απλόχερα το χαμόγελο της...που θυσιάζεται για το κτυπημένο της παιδί από την αρρώστια ...και τα ναρκωτικά ...και το AIDS...

Αφιερώνεται στη μάνα του κόσμου...στη μάνα μας!

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Αφιέρωμα : Η ανοησία της τρομοκρατίας …


Θέλουν λένε ν’ αλλάξουν τον κόσμο… να τον κάνουν καλύτερο…και πιο δίκαιο…Κι έγιναν και δικαστές κι άρχισαν να καταδικάζουν…και προχώρησαν σε προδιαγραφές…και ξεχείλισαν από την εξουσία της ματαιοδοξίας…

Κι έβαλαν απέναντί τους εχθρούς…τους ανθρώπους…τους Έλληνες…τους γείτονες και συνανθρώπους τους …και τους κόλλησαν τις ετικέτες που τις έβγαλαν απ’ το μυαλό και την καρδιά τους…

Κι ότι καλό είχαν μέσα τους το δηλητηρίασαν με μίσος…και άρχισαν να γράφουν …και να καταγράφουν σε ανακοινώσεις τους το χαρακτήρα και την προσωπικότητα τους…

Βέβαια, ξέχασαν ότι έχουμε δημοκρατία… και καθένας δίνει λόγο για τις πράξεις του…και κρίνεται από τους νόμους και τη συλλογική συνείδηση… έστω μέσα από τα πολλά προβλήματα…έστω μέσα από τις δυσκολίες και αδυναμίες του συστήματός μας…όμως κρίνεται…

Και ξέχασαν ότι η δημοκρατία δεν απαντάει στα σκοτεινά…και δρα φανερά…κι αν και εκδηλώνεται πολλές φορές με λανθασμένο τρόπο… όμως, δε της αρέσει το σκοτάδι …κι ακόμη οι αποφάσεις που παίρνονται στα υπόγεια της συνείδησης…

Έτσι, στις μέρες μας και πάλι άρχισε να ξαναγεννιέται το τέρας της τρομοκρατίας…και εγκαινίασε το προφίλ της…και έφτιαξε τον καινούργιο μανδύα της και τον «στόλισε» με περίσσια ανοησία υπερφίαλων λόγων…

Αποφασίζουμε, λοιπόν, και εκτελούμε… κι αυτή την τακτική είχε ο ανά τον κόσμο φασισμός…αυτός ο φασισμός που Θεοποιεί το «εγώ»…και παραθεωρεί βίαια το «εμείς»…κι ακόμη την ελευθερία της βούλησης …και το δικαίωμα για κρίση και δικαιοσύνη…

Αποφασίζουμε, λοιπόν, για τον κόσμο…αποφασίζουμε και χαιρόμαστε…και κάνουμε ιδανικό μας το έγκλημα και τη βία…έτσι λένε…και το διαλαλούν χαιρέκακα κι αδιάντροπα…και καμαρώνουν γι’ αυτό το ολίσθημα και την επιλογή τους…

Τρομοκρατία μέσα στη δημοκρατία…τρομοκρατία σε βάρος θεσμών και ανθρώπων…τρομοκρατία με μίσος και εκδίκηση…τρομοκρατία για την τρομοκρατία…ένας καινούργιος εφιάλτης ενάντια στην κοινωνία και τον πολιτισμό…

Έτσι κτίζεται η εξουσία της ματαιοδοξίας…μια εξουσία, που στηρίζεται στην απειλή και στο φόβο και στο έγκλημα και στις δολοφονίες αθώων ανθρώπων…μια φασιστική εξουσία ενάντια στην ελευθερία και τη δημοκρατία…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας…και ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου και ψάχνω…ψάχνω να βρω απαντήσεις για την κατάντια και τον ξεπεσμό…γι αυτό το ανόητο ξεπέταγμα της ανθρώπινης λογικής…

Ναι φίλοι μου, ψάχνω για εξηγήσεις, γι αυτή την απαίσια ανοησία και τρέλα …που το όνομά της είναι τρομοκρατία… που υπερήφανα απειλεί …που διαλαλεί τον τρόμο…που δείχνει τα δόντια και το μισόγελό της απέναντι στην ειρήνη της κοινωνίας…

Κι όσο κι αν προσπαθώ…όσο κι αν επίμονα συνεχίζω την περιπλάνησή μου, δε βρίσκω πουθενά απαντήσεις… δε βρίσκω καμία δικαιολογία…καμία λέξη που να με οδηγεί στο «σκεπτικό» αυτού του παρανοϊκού ολισθήματος…

Έτσι, λοιπόν, σας στέλνω, τα δικά μου μηνύματα…και πριν είναι αργά για τον ίδιο τον εαυτό σας… σας καλώ να το ξανασκεφτείτε…και βάλτε και κάποια ερωτηματικά στην καρδιά σας…και κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέπτη…και μιλήστε μαζί του…και κάντε την αυτοκριτική σας…

Και σας διαβεβαιώ, κύριοι … ότι δεν σας απειλώ…ούτε θέλω να σας φοβίσω με τα λεγόμενα μου…αλλά ,απλά, σας μιλώ με αγάπη… με αγάπη Χριστού… και σας προτρέπω να αναθεωρήσετε τις σκέψεις και τις πράξεις σας…και να ξυπνήσετε απ’ αυτή την παραζάλη του φόβου και του μίσους και της εκδίκησης…

Και σας παρακαλώ… μιλήστε ξανά και ξανά με τον εαυτό σας…και σκεφτείτε έστω για λίγο μόνοι σας…και αναλογιστείτε ότι το «κακό» είναι «κακό»…κι ότι ο πόνος που θα προξενήσετε στους ανθρώπους και στην κοινωνία και στην πολιτεία… αυτός ο πόνος θα έρχεται απρόκλητα κάθε βράδυ στο ύπνο σας… και θα σας επισκέπτεται αδιάκοπα …και θα σας ζητά δικαιοσύνη μέσα από τα γιατί των θυμάτων σας….

Οι κοινωνία μας δε διψά για βία και αίμα και έγκλημα… η κοινωνία παλεύει για το καλύτερο…κι αγωνίζεται έντιμα για την καθημερινότητα…και προσπαθεί για την πατρίδα μας και τον κόσμο…έτσι, όπως χιλιάδες χρόνια έπραττε…κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι περί την τρομοκρατία οδοιπορούντες…

Και τους λέμε ότι δε θέλουμε τέτοιου τύπου εκδικητές στην πατρίδα μας και στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, σ΄αυτή τη τίμια γη ,που χρόνια αγωνίζεται εν ειρήνη για τα δίκαια του κόσμου .

Αφήστε, λοιπόν, κατά μέρος αυτό το ρόλο του «Ρομπέν των Δασών» και ξυπνήστε…και μάθετε ότι στη Δημοκρατία μας όλοι δίνουν λόγο…από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο…κι όλοι κρίνονται…κι όσοι αδικούν ελέγχονται και κοινωνικά κι απ’ το νόμο και’ απ’ τη δικαιοσύνη…

Σας καλώ, λοιπόν, και σας καλούμε …σας καλούμε να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας…και να βγάλετε από μέσα σας το δηλητήριο της καταστροφής…και να μάθετε ότι στρέφεστε εναντίον ανθρώπων…κι ότι εσείς θέλετε να παίξετε το ρόλο του κριτή…εσείς οι αλάνθαστοι…οι έντιμοι…οι ιδεολόγοι…που φασιστικά και υπεροπτικά επιλέγετε και στόχους και ανθρώπους…έτσι, όπως έκαναν πριν χρόνια οι Χιτλερικοί ,αυτοί που αιματοκύλησαν τον κόσμο…

Ξυπνήστε κύριοι ! Και σας φωνάζω για να το ξανασκεφτείτε… και σας καλώ να αλλάξετε πορεία…και σας καλώ να κάνει καθένας από εσάς την αυτοκριτική του… ένας – ένας…έστω για λίγο…μόνος του κι αντικειμενικά…κι αποφασίστε…

Εμείς, σας μιλάμε με ειλικρίνεια…σας μιλάμε με πραγματική αγάπη…και θεωρούμε ότι πρέπει να σας μιλήσουμε τώρα…αυτή τη στιγμή…για να δείτε κατάματα την πραγματική αλήθεια…για να πείτε όχι σ’ αυτή την ανοησία που αυτοπροσδιορίζεται τρομοκρατία …

Η Δημοκρατία μας, φίλοι μου, η Δημοκρατία μας παλεύει… και παλεύει στο φως…και κρίνεται κι αυτό είναι η πραγματική ομορφιά… ενώ το σκοτάδι …το μίσος, ο φόβος, ο τρόμος, η βία και το έγκλημα είναι αδέλφια του φασισμού και της τρομοκρατία…

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Πως λειτουργεί ο παραδειγματισμός και πως η δύναμη της κουλτούρας...

Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος...κι αυτή η ελευθερία είναι και η ομορφιά του...κι ακόμη είναι η δύναμη και η αντίστασή του...

Δεν είμαστε,λοιπόν ρομπότ...ούτε λειτουργούμε με παρωπίδες...και μπορούμε να λέμε και το "όχι"...και κάνουμε στην άκρη κάθε ιδεολογία που δηλητηριάζει την ψυχή μας...

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος : Λόγος συγνώμης προς τους νέους !

Οι μεγάλοι άνθρωποι δε σβήνουν ποτέ από το νου και την καρδιά των ανθρώπων...και πάντοτε θα στηρίζουν και θα καθοδηγούν την πορείας τους...

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος πολέμησε για τα νιάτα και την πατρίδα μας και πολεμήθηκε συνάμα...

Και πολεμήθηκε γιατί μιλούσε...για τη γνώμη και την άποψή του...για την παρρησία και την τόλμη του...

Όμως, αγαπήθηκε πιο πολύ...κι έγινε ο Χριστόδουλός μας...ο πατέρας μας...ο καλός μας φίλος...

Κι αγαπήθηκε απ' τους νέους...και θα αγαπηθεί ακόμη πιο πολύ...κι αυτή η αγάπη θα φουντώσει και θα γίνει Αγάπη Χριστού !

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Ο φύλακας Άγγελός μας !



Άγγελος Κυρίου, ο σύντροφος και προστάτης της ζωής μας...ο άγρυπνος φύλακας...ο καλός συνοδοιπόρος…ο υπομονετικός…ο ακούραστος …ο ξαγρυπνών….ο παλεύων με τα μύρια «κακά» σε βάρος της ζωής και της ψυχής μας…ο γελών και κλαίων για τις πράξεις μας…ο αναπέμπων ψαλμούς και ύμνους και προσευχές για μας…

Και δεν τον βλέπουμε…ούτε τον ακούμε…αλλά τον νιώθουμε…νιώθουμε την αέρινη παρουσία του…τη νιώθουμε σαν απέραντη χαρά…και σαν γέλιο μικρού παιδιού…τη νιώθουμε στα άδολα μάτια των παιδιών του κόσμου…εκεί στο χαμόγελο και το κλάμα τους…

Ο Άγγελος μας…ο άγγελος Κυρίου…ο υποστηρικτής μας…ο καθοδηγών την πορεία μας στην έρημο της ζωής…ο παρηγορητής των θλίψεων μας… ο ελπίζων...

Άγγελος Κυρίου ! Αλήθεια… νιώθω κάποτε την παρουσία του…και τη νιώθουμε πιότερο κοντά στη δυστυχία των απελπισμένων…κοντά στη φτώχεια και την ανέχεια…κοντά στη μοναξιά των αρρώστων και των φυλακισμένων… κοντά στους απλούς και ταπεινούς της ζωής...

Τη νιώθω την παρουσία του…εκεί που η μοναξιά συνθλίβει ή προσπαθεί να εξαφανίσει την ελπίδα…εκεί που ο πόλεμος εξαφανίζει και κατατρώγει την ειρήνη…εκεί που χέρια και μάτια σηκώνονται και εκλιπαρούν για βοήθεια προς τον ουρανό…

Άγγελος Κυρίου ! Αλήθεια σας λέω είναι κοντά μας…από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής μας… είναι δίπλα μας ακούραστα και υπομονετικά … και δε μας μιλά…δεν τον βλέπουμε…όμως ,φίλοι μου, νιώθουμε την πνοή των ουρανών…νιώθουμε τη λάμψη τους… νιώθουμε το φως που μας καθοδηγεί μέρα και νύχτα...
Ο Άγγελος μας ! η χαρά του κόσμου και των ουρανών...η η χαρά της σιωπής και η άνοιξη στη ζωή μας !

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Αλήθεια σου λέω άκουσέ με!


Αλήθεια σου λέω,άκουσέ με,
ο χρόνος περνάει,γίνεται χθες,
μικρό κοριτσάκι,κλείσε τα μάτια
κι άκου τον άνεμο,μην κλαις.

Άκου σου λέω,πρόσεξέ με,
οι λέξεις στολίζουν τη ζωή,
λέξεις αγάπης για τους άλλους,
λέξεις στοργής για τη Μαρί.

Αλήθεια σου λέω,μίλησέ μου,
το φως λιγοστεύει,για δες,
τα σπίτια ξασπρίσαν,γέμισαν σκόνη,
μικρή μου Μαρία,ψάξε και βρες.

Σκέψου,λοιπόν,κι άγγιξέ με,
το δάκρυ της Μάνας είναι ζεστό,
έλα κοντά μου,αγκάλιασέ με,
ο χρόνος περνάει,πάψε να κλαις.

Βλέπεις, ξημέρωσε,ήρθε το φως,
φεύγει ο πατέρας,περνάει εμπρός,
τα γέλια αρχίσαν,τα πρώτα φιλιά,
γεννιέται η ελπίδα κι ο χρόνος ξανά.

Μικρή μου Μαρία,καλή μου Μαρί,
άνεμος ήταν,φώς της αυγής,
σκέψεις περίσκεψης κι ελπίδας μαζί,
λέξεις αγάπης, λέξεις ζωής.

Το ποίημα αυτό έχει μελοποιηθεί από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Βενιζέλειου ωδείου Χανίων κ. Ιωάννη Μεντζελόπουλο και είναι καταχωρημένο στο βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γ.Χ.Καραβιώτη. Αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά του κόσμου και στη Μαρία!

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Το τραγούδι των χρωμάτων!

Για τα παιδιά όλου τού κόσμου...για την ελπίδα και το φως...γι αυτά τα μικρά και μεγάλα λουλουδάκια...

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Αφιέρωμα : Επείγον Γἀζα...
Η φωτογραφία τα λέει όλα...σ'αυτές τις ανθρώπινες στιγμές... τα σχόλια περιττεύουν...

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Χάρης Νικολαΐδης : Δώστε ένα λεπτό αγάπης απ’ τη ζωή σας…

Ένα λεπτό απ’ τη ζωή μας… για τον Ελληνοαυστραλό συγγραφέα Χάρη Νικολαΐδη…

Ένα λεπτό από το χρόνο μας …για ένα μήνυμα συμπαράστασης …τηλεφωνώντας στο 210 6710155 στην Πρεσβεία της Ταϊλάνδης.

Ένα λεπτό από τα βάθη της καρδιάς μας… για να δώσουμε λίγη ελπίδα…στέλνοντας ένα e-mail στο thaiath@otenet.gr

Ένα λεπτό αγάπης…για να απαλύνουμε το δυσβάστακτο πόνο της φυλακής του…

Ένα λεπτό αλληλεγγύης…για δυναμώσουμε τη φωνή της δικαιοσύνης…

Ένα λεπτό απ’ τη ζωή μας…μικρές σκέψεις…σιωπηλή δράση…για να ξυπνήσουμε συνειδήσεις…

Ένα λεπτό, φίλοι μου, έστω ένα λεπτό…ένα λεπτό για να ακουστούν οι φωνές μας σ’ όλο τον κόσμο…

Ένα λεπτό απ’ τη ζωή μας… ένα λεπτό αγάπης... για τον συγγραφέα Χάρη Νικολαΐδη… για κάθε άνθρωπο που καταδιώκεται τόσο εύκολα…

Ο Χάρης Νικολαΐδης , καταδικάστηκε σε τριετή κάθειρξη από δικαστήριο της Ταϊλάνδης ,γιατί το 2005 έγραψε βιβλίο(νουβέλα) με τίτλο Verisimilitude (Αληθοφάνεια), το οποίο αναφερόταν σε κάποιο ανώνυμο εστεμμένο Ταϊλανδό πρίγκιπα και τη σκανδαλώδη ζωή του και κατά την κρίση των Αρχών πρόσβαλε τη μοναρχία.

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Μπάρακ Ομπάμα : Μια Τελετή πρόκλησης και σπατάλης για όλο τον κόσμο …


Η τελετή ορκωμοσίας προβλέπεται ότι θα κοστίσει επισήμως 47 εκατομμύρια δολλάρια και κατ΄άλλους θα υπερβεί τα 150 εκατομμύρια δολλάρια.

Κι αυτά θα γίνουν, όταν όλοι μιλάνε για την παγκόσμια οικονομική κρίση…αλλά και την οικονομική κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Όταν άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά και το σπίτι τους…κι ακόμη αυτόν τον επιούσιον…

Όταν άνθρωποι θα πάνε στη φυλακή εξαιτίας των χρεών τους…

Όταν οικογένειες κινδυνεύουν να διαλυθούν και να φθάσουν σε σημείο απελπισίας…

Και είναι πρόκληση αν αναλογιστούμε τα σοβαρά προβλήματα του κόσμου…

Όταν άνθρωποι πεινάνε…όταν υποφέρουν και δυστυχούν…

Και είναι πρόκληση και σπατάλη…γιατί τα «τότε» λεγόμενα του Ομπάμα … προκαλούν τώρα τον Αμερικανικό λαό μ'αυτή την πράξη…όπως τον προκάλεσαν και οι προηγούμενοι Πρόεδροι …

Και είναι πρόκληση…γιατί ο κόσμος πίστεψε στα λόγια του…κι ακόμη, γιατί γέμισε την καρδιά του με ελπίδα…

Τελετή ορκωμοσία του Μπάρακ Ομπάμα, λοιπόν, τελετή ορκωμοσίας των 47 ή 150 εκατομμυρίων δολαρίων…

Τελετή ορκωμοσίας πρόκλησης…τελετή σπατάλης…τελετή μη κατανόησης του κόσμου και της πραγματικότητας..

Γι αυτό…γι’ αυτό καλούμε τον Μπάρακ Ομπάμα να αλλάξει τα πράγματα…κι’ απλά…πολύ απλά να πάει στην ορκωμοσία…

Κι αυτή του η πράξη θα είναι και η καλύτερη πολιτική…το καλύτερο παράδειγμα…

Περιμένουμε, λοιπόν, περιμένουμε…κι η Τρίτη είναι ακόμη μακριά…

Περιμένουμε για κάτι καλύτερο ... για κάτι ομορφότερο για τον κόσμο…

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Αφιέρωμα : Ο Ραούλ Φολερώ –Το βιβλίο της αγάπης !



Γράφει ο Ραούλ Φολερώ στο βιβλίο της Αγάπης .

Είδα αυτό το όνειρο : Ένας άνθρωπος παρουσιάζετο στο κριτήριο του Κυρίου :
«Δες, Θεέ μου, του έλεγε, τήρησα τον Νόμο Σου, δεν έκαμα τίποτε το αισχρό, το κακό ή το αντίθρησκο. Κύριε, τα χέρια μου είναι καθαρά.

-Ασφαλώς, ασφαλώς του απαντούσε ο Καλός θεός…Αλλ’ είναι άδεια».

Κύριε, μάθε μας να μη αγαπούμε πια τον εαυτό μας, να μη είμαστε πια ικανοποιημένοι αγαπώντας τους δικούς μας, αγαπώντας εκείνους που μας αγαπούν.

Κύριε, μάθε μας να μη σκεπτόμαστε παρά τους άλλους, ν’ αγαπούμε, πρώτ’ από όλα, αυτούς που δεν αγαπήθηκαν.

Κύριε, κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων.

Κύριε, μη επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας…

Κύριε δώσε μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας κι απελευθέρωσέ μας από τον εαυτό μας.

Κύριε, θα ήθελα τόσο να βοηθήσω τους άλλους να ζήσουν, όλους τους άλλους, τους αδελφούς μου, που θλίβονται και υποφέρουν χωρίς να ξέρουν γιατί, περιμένοντας τον θάνατο να τους απολυτρώσει.

Να εμποδίσω τους φτωχούς να πεθάνουν είναι μια καλή πράξη. Άλλά , αν πρόκειται να τους αφήσω να πεθαίνουν από πείνα σ΄ όλη τους τη ζωή, αν κάνω τη ζωή τους ένα ατέλειωτο θάνατο, γίνομαι τότε συνένοχος σ’ αυτό το έγκλημα, αφού κρατώ σε υπερβολικό βαθμό ότι χρειάζεται για να ζήσουν.
Λόγια απλά...λόγια Χριστού για τον συνάνθρωπό μας...λέξεις στοργής...για ένα κόσμο κατανόησης και αλληλεγγύης και συμπάραστασης...σκέψεις αγάπης !