Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Περί των φ ό ρ ω ν ο λόγος…


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ανάμεσα στο πλήθος των προφητειών που μας έδωσε, σε μια απ’ αυτές είπε και τα εξής : «Θάρθει καιρός που θα βάλουνε φόρους στις κότες και στα παράθυρα»…

Κι αλήθεια! Μ’ αυτά τα λεγόμενά του, τι ήθελε να μας πει ο Πατροκοσμάς…κι ακόμη, αυτός ο ειδικότερος τονισμός του στις λέξεις: «κότες και παράθυρα»…τι ακριβώς ήθελε να καταδείξει σε μας τους μετέπειτα…

Μια λέξη τα λέει όλα : «Αλλοπρόσαλλον»…αυτό προφήτεψε, θέλοντας με αυτό τον παραστατικό τρόπο να περιγράψει την κατάσταση που θα διαμορφωθεί σε κάποια χρονική στιγμή…κι ακόμη αυτούς που θα την δημιουργήσουν, εννοόντας καταφανώς την εξουσία…

Όμως, ας εξετάσουμε τι σημαίνει η λέξη φόρος…Ανοίγω το λεξικό μου και διαβάζω : «Είναι η καταβολή χρημάτων προς το κράτος από τους υπηκόους του»,τουτέστιν, η πληρωμή θεσμοθετημένης υποχρεώσεως ,αυτό που σε γενικές γραμμές αναλογεί στον καθένα μας, μια διαδικασία αναγκαία για το κοινόν όφελος…

Πληρώνουν, λοιπόν, οι πολίτες στο Κράτος…πληρώνουν δασμούς…πληρώνουν δόσεις…πληρώνουν καθυστερήσεις, πληρώνουν προσαυξήσεις και επιτόκια…πληρώνουν λίγο πριν τις εκλογές…πληρώνουν στη συνέχεια…πληρώνουν στο ένα γραφείο…πληρώνουν στο άλλο…πληρώνουν για το « καλό» τους…

Και για να πούμε την αλήθεια. έτσι πρέπει…και γι αυτό το λόγο στρώνουμε χαλί για να πατήσει το κράτος, γιατί λέμε… και το πιστεύουμε, αφού όλα αυτά είναι για την ευημερία και την καλυτέρευση της ζωής μας, αξίζει η προσπάθειά του… και οι φόροι, κατά συνέπειαν, είναι και αναγκαίοι, αλλά και απαραίτητοι…

Βέβαια, μέχρι τώρα. όλα τα παραπάνω τα έκανε και τα ζητούσε το κράτος…και το όνομά του το γνώριζαν οι πολίτες…και είχαν μάθει τα νάζια και τα καπρίτσια του …και κανόνιζαν την πορεία τους…κι έφτιαχναν τα λογιστικά τους… κι έκοβαν απ’ εδώ…και τραβούσαν το χαλινάρι απ’ εκεί…και αθροίζανε κι έβγαζαν τα συμπεράσματά τους κι έλεγαν : «βγαίνουμε…Δόξα σοι ο Θεός…καλά πηγαίνουμε …θα μας μείνουν και μερικά για τις δύσκολες μέρες»…

Τώρα, όμως, δεν ξέρεις από που πρέπει ν’ αρχίσεις και που να τελειώσεις…,γιατί, μέσα στο κράτος γεννήθηκαν και πολλά «ομοιώματά του»…κι αυτά έμαθαν καλά το μάθημά τους…κι άρχισαν να μιλούν εξουσιαστικά στους πολίτες και να ζητούν ακόμη και περισσότερα…πάντα για το «καλό» τους …κι έγιναν επαγγελματίες…με τα επιτόκια τους, με τις προσαυξήσεις τους…με τα εντάλματα…με τα πρόστιμα…με τα δικαστήρια…

Φόροι, λοιπόν ,πολλαπλοί φόροι για το καθετί…γι αυτό που κερδίζεις…γι αυτό που πουλάς…γι αυτό που αγοράζεις…γι αυτό που αποταμιεύεις…φόροι για το αυτοκίνητό σου, για τη βενζίνη και το πετρέλαιο…φόροι για το παρκάρισμά του…φόροι για τα διόδιά του…φόροι για το φαγητό σου…για το νερό, για το τηλέφωνο…για το ηλεκτρικό ρεύμα…φόροι και πάλι φόροι… για τα χωράφια και τα σπίτια…φόροι για τα αιτήματά σου…φόροι για την αρρώστια σου…φόροι για το θάνατό σου…και ίσως, λίαν προσεχώς, και για το γεγονός ότι «ζεις και υπάρχεις»…

Φόρων συνέχεια στην Ελληνική σκηνή…φόρων συνέχεια για όλους και για όλα…για τις «κότες και τα παράθυρα»…για το «καλό μας και το καλό» του πολίτη…για να φτιάξουν νοσοκομεία λένε…και έργα…και δρόμους… και για να καλλωπίσουν τις πόλεις…και για να μιλάνε στις τηλεοράσεις… κι ακόμη για να φροντίσουν για την ασφάλεια μας… κι ακόμη για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τις «μελλοντικές γενιές»,όπως λένε…

Και στριμώχνεται ο άμοιρος ο πολίτης και αγκομαχεί ο «μικρομεσαίος» και εκλιπαρεί ο συνταξιούχος και παρακαλεί ο αγρότης και φωνάζουν όλοι μαζί «έλεος»…και συνιστούν στους ηγέτες για ανθρώπινη αντιμετώπιση και σύνεση και μέτρο…

Όμως ,το κράτος δε βλέπει, ούτε ακούει…κι ακόμη δεν έχει όνομα κι είναι απρόσωπο σου λένε…κι αν διαμαρτυρηθείς…αν τολμήσεις, βέβαια, σε κοιτούν από ψηλά σαν μυρμηγκάκι και σου λένε ψυχρά και κυνικά: «Κύριε, είσαι ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου και δε δικαιούσαι να μιλάς»…

Αλήθεια, έτσι είναι τα πράγματα ή μήπως είμαστε πολύ υπερβολικοί και αδικούμε και νόμους και ηγέτες και τα επιτελεία τους; Γι’ αυτό το λόγο ας κάνουμε την αυτοκριτική μας…όλοι μας…και πρώτα αυτοί οι «ταλαίπωροι»που ζουν στη βιοπάλη και στην αβεβαιότητα και στη στέρηση και στη μοναξιά…κι ας μιλήσουμε καθαρά και ξάστερα…

Αρχίζουμε, λοιπόν, από τον εαυτό μας και λέμε είμαστε εντάξει…είμαστε συνεπείς…κάνουμε αυτό που πρέπει απέναντι στην πολιτεία; Ειλικρινά, ότι και να πω θα είναι καθαρά υποκειμενικό…και θα είναι σκληρό και αόριστο να γενικεύσουμε και να απαξιώσουμε τους πάντες…λέγοντας, ότι όλοι δεν είμαστε σωστοί…κι ακόμη πιο υποκριτικό ότι είμαστε συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις μας…

Όμως, αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο «ταλαίπωρος» ο Έλληνας προσπαθεί… και θέλει να είναι συνεπής, άσχετα αν η γενικότερη φιλοσοφία των κρατούντων απέναντί του θέλουν να τον βλέπουν παράνομο και πονηρό και ραδιούργο…

Αυτός ο Έλληνας, που το κράτος σπάνια τον εμπιστεύεται, ο πάντοτε «ύποπτος»…παλεύει για τον «επιούσιον» και αγωνίζεται και ψάχνει…και στερείται…και μετρά…και τα βάζει απ’ εδώ…και τα βάζει απ’ εκεί…κι ενώ λέει, επιτέλους ,μπήκανε σε μια σειρά…ξαφνικά…κι άλλοι φόροι…κι άλλες αυξήσεις…κι άλλα έξοδα για το κράτος…

Και τότε οργίζεται και φωνάζει…και χάνει την εμπιστοσύνη του απέναντι σε νόμους και θεσμούς…και μέσα του γιγαντώνεται η αγανάκτηση και η απελπισία για το «αλλοπρόσαλλον»…γι αυτά που κατατυρρανούν τη ζωή του…και χάνει τον προσανατολισμό του…και γεμίζει η καρδιά του με αμφιβολία και φόβο και αβεβαιότητα…

Αυτή είναι η πραγματικότητα…έτσι έχει διαμορφωθεί στις καρδιές και το μυαλό των υπευθύνων η όλη διαδικασία περί τα φορολογικά, λες και είναι «επαγγελματίας»το κράτος και σκοπός του είναι να διαλύσει και να αφανίσει τον άνθρωπο…κι όχι να τον βοηθήσει… ή να τον συνδράμει στις δύσκολες στιγμές του…

Βάλτε, λοιπόν ,τα πράγματα κάτω …εσείς που ,ξαφνικά ,ξεχάσατε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη κι όχι στον ουρανό…κι ας ξεφύγετε λίγο από το γραφείο σας, κύριε Υπουργέ…και ψηλαφίστε τα προβλήματα της καθημερινότητάς του…και νιώστε την αλήθεια και την πραγματικότητα…αυτήν, που εδώ και τόσα χρόνια βιώνουν οι Έλληνες, αυτοί οι ταλαίπωροι υπήκοοι…

Και φτιάξτε κι εδώ μια λίστα… έτσι, όπως γίνεται εκεί που το κράτος πρωτοστατεί, όταν θέλει να περικόψει από τους αδύναμους…και καταγράψτε το «δούναι» του Έλληνα…έτσι, έστω επιγραμματικά…και αθροίστε…και αφαιρέστε…και μετά πέστε την αλήθεια στον κόσμο…

Κι ακόμη, αναθεωρήστε τα εκβιαστικά μέτρα …κι αλλάξτε τις ημιπαράνομες μεθόδους του κλεισίματος των βιβλίων…και πετάξτε στα καλάθια των αχρήστων τις τακτικές : «ή ελέγχεσαι ή πληρώνεις»…νοοτροπίες ,που θυμίζουν τις εποχές που κυριαρχούσε το «χαράτσι»…

Και κάτι ακόμη, πέστε μας…αλήθεια, εσείς που παίρνετε τις αποφάσεις περί τα φορολογικά…σας ερωτώ, έχετε πεινάσει ποτέ…κι έχετε κρυώσει…κι έχετε νιώσει τη δυστυχία να γίνεται σύντροφος στη ζωή σας…κι ακόμη να θέλεις να πληρώσεις και να καλύψεις τις υποχρεώσεις σου και να μην μπορείς ; Αλήθεια ,πέστε μου τις απόψεις σας…έτσι, για να τις ακούσω μόνο…αν θέλετε, βέβαια…

Δημοσιεύω ξανά αυτό το άρθρο, ακούγοντας τον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη, λέγοντας ότι θα παραιτηθεί …αν η Κυβέρνηση προχωρήσει στη μείωση του τέλους παρεπιδημούντων… κι ο κ. Κακλαμάνης, με όλο το σεβασμό στο πρόσωπο και το αξίωμά του, ας μάθει να κρίνει καλά κι αντικειμενικά τα πράγματα, αρχίζοντας από τα προβλήματα των καταστηματαρχών και τα πλείστα χρέη τους, αυτά τα χρέη που αδυνατούν να τα καλύψουν…αυτά τα συσωρευμένα χρέη τους… που έγιναν δυνάστες στη ζωή τους… κι ύστερα να γίνεται υπέρμαχος των Δήμων…

Εμείς λέμε στον κ. Πρωθυπουργό να μην υποχωρήσει μπροστά σε τέτοιες απειλές… και πρέπει να ξέρει ότι η απόφασή του αυτή είναι πράξη δικαιοσύνης !

Από το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας… οι ηγέτες νομοθετούν…βλέποντας τον άνθρωπο από τη γη προς τον ουρανό !

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Τι να σου στείλω...

Ένα λουλούδι, μικρό γιασεμί, δυόσμου το άρωμα…
Τι να σου στείλω...

Ένα τριαντάφυλλο, λίγο αγιόκλημα...
Πες μου...

Ίσως γαρδένιες, γαρύφαλλα κόκκινα,ανθούς λεμονιάς…
Tι να σου στείλω...

Mικρό κλωναράκι βασιλικού στ’ απέραντο πέλαγος…
Πες μου, παιδί μου!


Αφιερώνεται στη μάνα του κόσμου ! Σε κάθε μάνα που αγωνίζεται για το παιδί της...στη μάνα που πέφτει στη φωτιά για να το σώσει...που στερείται...που ξενυχτά στο προσκέφαλό του...που δίνει τη ζωή και το είναι της γι αυτό...που αγωνιά κάθε βράδυ για τον ερχομό του...που χαίρεται για την πρόοδό του....που κλαίει...που δίνει χίλιες και δυο χιλιάδες ευχές...που μοιράζει απλόχερα το χαμόγελο της...που θυσιάζεται για το κτυπημένο της παιδί από την αρρώστια ...και τα ναρκωτικά ...και το AIDS...

Αφιερώνεται στη μάνα του κόσμου...στη μάνα μας!