Ένα γράμμα προς τον Πρόεδρο Μπους… θάλεγε κάποιος ότι είναι μια ανόητη και απερίσκεπτη κίνηση, μια ενέργεια προβολής δίχως αντίκρισμα, ίσως ένα ξέσπασμα… μια πανανθρώπινη αγανάκτηση για τα δράματα του κόσμου… κι ακόμη μια μικρή προσπάθεια για περίσκεψη και αυτοκριτική… για μια αναθεώρηση της στρατηγικής, όπως λένε οι ευρισκόμενοι στα υψηλά κλιμάκια της κάθε εξουσιαστικής ιεραρχίας …
Προσπάθησα να κάνω, λοιπόν, τις σκέψεις μου κλάμα και ικεσία…να παίξουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της δυστυχίας και του ξεριζωμού στο θέατρο του παραλόγου…να γίνουν η πείνα, η φτώχεια και η εγκατάλειψη…
Έτσι, έφτιαξα λέξεις με κομένα χέρια και πόδια από τις «έξυπνες βόμβες»…λέξεις με καμένα κορμάκια από τις φλόγες και τις εκρήξεις των όπλων…।λέξεις με σκελετωμένους ανθρώπους από την πείνα και την αρρώστια…κι ακόμη, ζωγράφισα λέξεις με «μάσκες» οδύνης και απόγνωσης με πολλά «γιατί»…χιλιάδες «γιατί» σε αθώα παιδικά μάτια…χιλιάδες πικρά δάκρυα πνιγμένα στο αίμα, στον πόνο και στην απόγνωση…
Και ξαφνικά όλες αυτές οι λέξεις άρχισαν να ορθώνονται μπροστά μου και να με παρακαλούν να γράψω για τον δικό τους πόνο, για τα βάσανα και την ανέχεια τους, για την ταλαιπωρία και τον ξεριζωμό τους, για τις χαμένες οικογένειες τους, για τη δυστυχία και τη φτώχεια τους, για τη φρίκη των πολέμων… για το θάνατο… για την ορφάνια…για το φόβο…για την καταστροφή της ζωή τους…
Κύριε Πρόεδρε της Αμερικής, κύριε Μπους… Αλήθεια, θα ήθελα να σας ρωτήσω όλη αυτή η δυστυχία δε σας πονάει…και τα αμέτρητα θύματα δε σας συνταράσσουν την ψυχή…κι ο πόνος κι η φτώχεια κι ο ξεριζωμός… σας αφήνουν να κοιμάστε ήσυχα, δίχως κανένα πρόβλημα…
Μα δε βλέπετε όλα τα συμβαίνοντα…και τα κλάματα δεν τ’ ακούτε…και τις κραυγές απόγνωσης των θυμάτων …και τη ζωγραφισμένη απόγνωση στα πρόσωπά τους, γιατί την προσπερνάτε κατά υπηρεσιακό τρόπο…
Μα θα μου πείτε, ότι μιλάω χωρίς να ξέρω…κι ότι βγάζω πρόχειρα συμπεράσματα…και δεν είναι έτσι όπως τα λέω…και σαν Πρόεδρος προσπαθώ για την ειρήνη του κόσμου…κι αγωνίζομαι για την ανακούφιση των λαών…και συντρέχω και συμπαρίσταμαι στα προβλήματά τους…
Κύριε Πρόεδρε, πολύ θα ήθελα να σας πιστέψω…και δεν θα είχα να πω τίποτα αν το δείχνατε…έστω με το λόγο σας ενώπιον των ανθρώπων…με ένα καθαρό λόγο…γιατί ,συχνά σας ακούμε να μιλάτε για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας κι όμως, με ένα παρόμοιο και παραλλαγμένο τρόπο χρησιμοποιείτε τη βία… και Θεοποιείτε τον πόλεμο και την καταστροφή…και κλείνετε τα μάτια και τα αυτιά …και υιοθετείτε τη «δική»σας αλήθεια, μιλώντας από θέση υπεροχής κι όχι δικαίου…
Και οι απλοί άνθρωποι έχουν τη δύναμη να διακρίνουν την αλήθεια και τις πραγματικές προθέσεις των «αρχόντων»,γιατί ο καθαρός λόγος πηγάζει από την καρδιά…και είναι σαν το χρυσό και τον άργυρο…κι είναι αντικειμενικός και δίκαιος, δίχως πολιτικά υπονοούμενα και υποκριτικά διπλωματικά τερτίπια…
Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, κύριε Πρόεδρε ,κι ακούω βογκητά και κραυγές απελπισίας και κλάματα…και βλέπω τα φύλλα του χρόνου να βάφονται στο κόκκινο και να γίνονται αίμα κι απόγνωση κι απελπισία…
Και μικρά παιδιά, με τα πελώρια άδολα μάτια τους μας κοιτούν με έκπληξη και απορία και φτιάχνουν αμέτρητα «γιατί»…σε κάθε γωνιά του κόσμου…τότε στην Αφρική και στην Ασία και στην Ευρώπη…και τώρα στο Λίβανο…
Και σας θυμίζουμε, κύριε Πρόεδρε, ότι η εξουσία είναι δώρο Θεού και χάρισμα και ευκαιρία…κι εσείς, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία και τη Θεϊκή δωρεά κάντε την αγάπη και ευσπλαχνία και φιλανθρωπία…και δώστε την στους ανθρώπους και τους λαούς που την έχουν ανάγκη…και απαλύνετε τον πόνο και τη δυστυχία των κατατρεγμένων…και πάρτε «δίκαιη»θέση απέναντι στα προβλήματα του κόσμου…και με λόγο και πράξη συνετού άρχοντα στεριώστε την ειρήνη…
Ανοίχτε τα μάτια σας, λοιπόν ,και την καρδιά σας κι ελάτε στη θέση των απελπισμένων …κι αφήστε για λίγο τις ανέσεις και τις πολυτέλειες…κι αγγίξτε με αγάπη το πρόσωπο της δυστυχίας…και διαβείτε από τους καταυλισμούς και τις σκηνές και τα νοσοκομεία…και δώστε στους πεινασμένους φαγητό και νερό…κι αλείψτε με κρασί και λάδι τις πληγές των λαβωμένων …και βοηθήστε τους αρρώστους ΑΙDS…και παρηγορείστε τους πονεμένους…
Και νάστε βέβαιος, κύριε Πρόεδρε, ότι κάποια στιγμή η συνείδησή σας θα σταθεί μπροστά σας…και λίγο πιο πέρα, τα γιομάτα πόνο παιδικά μάτια θα σας ελέγξουν…και θα μιλήσουν για σας οι πεινασμένοι και τα θύματα των πολέμων…κι αυτοί θα είναι το κριτήριο και η ζυγαριά των πράξεών σας και των δικών μας ,εφόσον δείχνουμε ένοχη σιωπή…
Γιατί πιστεύουμε και εκτιμούμε ότι μπορείτε να βοηθήσετε… και η χώρα σας έχει τις δυνατότητές…και μπορεί να καταξιωθεί στη συλλογική συνείδηση και στις καρδιές των ανθρώπων, ότι είναι αρωγός και συμπαραστάτης των λαών κι όχι εχθρός και δυνάστης…
Κύριε Πρόεδρε, λίγο πριν πέσετε για ύπνο…κάντε μια μικρή αυτοκριτική…κι αφήστε το νου να ταξιδέψει μέχρι σήμερα…κι εκτιμήστε…και πράξτε ὀπως θέλει η καρδιά σας…
Κλείνω το αλφαβητάρι…Καλή σας νύχτα κύριε Πρόεδρε…καλή σας νύχτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου