Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος: Ο Χριστόδουλός μας !Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπός μας…εκοιμήθη ο πατέρας μας…εκοιμήθη η φωνή της αλήθειας και της παρηγορίας…εκοιμήθη ο Χριστόδουλός μας…ο ταπεινός και σεπτός Ιεράρχης του Υψίστου …
Και η είδηση της αναχώρησής του διαδόθηκε τόσο γρήγορα σ΄ όλο τον κόσμο…στον κόσμο και τους ανθρώπους που αγαπούσε… σε όλους τους νέους της πατρίδας μας ,που τους προσκάλεσε με τόση αγάπη να έλθουν κοντά στην εκκλησία…
Και δάκρυσαν οι άνθρωποι…δάκρυσαν για τον Χριστόδουλό τους….κι έκλαψαν για τον υπέροχο και ακούραστο Ιεράρχη ,που έκλαιε όταν μιλούσε για τον Θεό και τον άνθρωπο.
Και μαζί δάκρυσε κι Ελληνική φύση…κι θάλασσα και τα βουνά της πατρίδας μας …και τα πουλιά σιγοτραγούδησαν λυπητερά τραγούδια για τον καλό και ευαίσθητο πατέρα …τον Χριστόδουλό μας …τον Ιεράρχη της σημερινής Ρωμιοσύνης…
Ανοίγω το Αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας με ανείπωτη συγκίνηση…και με κόπο συγκρατώ τα δάκρυα μου στη θύμισή του…και ξεφυλλίζω τις σελίδες του χρόνου…και ψιθυρίζω και μονολογώ ένα όνομα….το όνομα του Σεβάσμιου Ιεράρχη μας…του μοναδικού Χριστόδουλού μας…
Και καταγράφω με λέξεις τις αρετές του…για τον άνθρωπο και την κοινωνία…για τον φτωχό και τον άρρωστο…για τους γέροντες και τους ταλαίπωρους της ζωής…για τους μετανάστες…για τους δυστυχείς όλου του κόσμου…για τους νέους της πατρίδας μας…
Κι ήταν αγωνιστής για τον Χριστό της Αγάπης και τον άνθρωπο… ήταν μαχητής για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία… ήταν συμπονετικός και καλόκαρδος…κλαίων για τον ταλαίπωρο άνθρωπο της εποχής μας…
Κι είχε θάρρος και τόλμη…και μιλούσε ανοιχτά και με παρρησία για τα δίκαια και τα ιερά της φυλής μας…για την Ελλάδα μας…για τις αξίες και τα ιδανικά… για τους νέους, την ελπίδα του Έθνους μας που τόσο υπεραγαπούσε…
Ο Χριστόδουλός μας…ο ακούραστος πατέρας …ο δακρύζων και κλαίων για όλους μας…ο διακονών τον πεινώντα και διψώντα…ο παρηγορών τους άρρωστους και φυλακισμένους…ο ενδύων τον γυμνόν και ταλαίπωρον της ζωής…ο φιλοξενών τον ξένον και αποδιωγμένον…
Και περιέτρεχε μεταφέρων την Αγάπη σ’ όλη την Ελλάδα…και αγωνιούσε για την πορεία της πατρίδας μας… και κτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου…και ταρακουνούσε Αρχές και εξουσίες…και προσπαθούσε για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των αρχόντων…
Ο Χριστόδουλος μας…ο οραματιστής...ο επαναστάτης της αλήθειας… ο πλήρης αγάπης και ελπίδας… ο προστρέξας τη φτώχεια και τη δυστυχία… ο φίλος των νέων… που τους προσκάλεσε να έρθουν κοντά του…κοντά στην εκκλησία του Χριστού, έτσι απλά… όπως κι αν ήταν, πέραν από τους τύπους…με κοντά ή μακριά μαλλιά…με κοντές φούστες ή όχι…έστω με τα σκουλαρίκια τους…
Κι αγαπούσε …αγαπούσε τον άνθρωπο και την Ελλάδα…και πάλευε για μη γίνουμε «αριθμοί»… άνθρωποι και πατρίδα χωρίς ταυτότητα …και γι αυτό το λόγο ήρθε σε σύγκρουση με πολλούς και υβρίστηκε…και χλευάστηκε …και μισήθηκε…
Αλλά έμεινε ακλόνητος…σταθερός στην πίστη και τις ιδέες…ένας τολμηρός, αλλά άκακος ιεράρχης…μέχρι το τέλος, ακόμη κι όταν απειλήθηκε από τις όποιες διαβολές και συκοφαντίες…
Ο Χριστόδουλος μας…ο ταπεινός εργάτης του καλού…ο πιστός διάκονος και μαθητής του Χριστού… ο υπομένων την αρρώστια του και ελπίζων στη δύναμη και στο θέλημα του Θεού…ο πατέρας και οδηγός μας…το στήριγμά μας…
Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αμέσως φωτίζεται ο χώρος της Ελλάδας…και λουλουδιάζει ο τόπος από τα δάκρυα των ταπεινών…κι απλώνεται στον αέρα το θυμίαμα της νιότης…και το κλάμα των ευεργετηθέντων στολίζει το διάβα του στον ουρανό…
Και βλέπω τους ουρανούς να ανοίγονται διάπλατα…βλέπω το φως να διαλύει το σκοτάδι…κι ανοίγει η μεγάλη θύρα…κι άγγελοι υποδέχονται τους απεσταλμένους του Κυρίου με χαρά και τραγούδια και ύμνους …και γίνεται γιορτή μεγάλη και υποδοχή ,που δεν περιγράφεται με ανθρώπινες λέξεις…
Κι ο Κύριος μας στο μέσον …τον βλέπουμε να απλώνει τα άγια χέρια του…τον βλέπουμε και τον ακούμε να τον προσκαλεί να παρακαθίσει μαζί του…εκεί στο Θρόνο του Θεού !
Κλείνω το αλφαβητάρι… κι αμέσως το φως του Χριστού απλώνεται σ΄ όλο τον κόσμο…κι είναι το φως απ’ το χαμόγελο της αγάπης του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος…του δικού μας Χριστόδουλου …
