Οι νέοι είναι σαν τα λουλούδια που ομορφαίνουν τη ζωή... κι έτσι θέλουμε να είναι...και να στολίζουν με την αγάπη τους τον κόσμο...και να του δίνουν νόημα και περιεχόμενο ...

Ημέρα δεκάτη ενάτη – η εξομολόγηση :

Η Θεία εξομολόγηση είναι η γνώση του Θεού και η χαρά των ευεργετημάτων του। Είναι το παραμέρισμα της δαιμονικής εντροπής και το πλησίασμα στο έλεος του Χριστού.

Η εξομολόγηση ανοίγει την πόρτα του ουρανού και μας ξαναγεννά την ελπίδα। Η εξομολόγηση μας αυξάνει το μέτρο της ταπείνωσης।

Η εξομολόγηση είναι το άνοιγμα της πόρτας της Θεϊκής στοργής και ευσπλαχνίας και το κάλεσμα για μια καινούργια αρχή।

Η εξομολόγηση καθαρίζει και λευκαίνει το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου από την αμαρτία και γεννά την ελπίδα και την πίστη ξανά।

Η εξομολόγηση μαλακώνει την σκληρότητα της καρδιάς και φέρνει στην επιφάνεια την Αγάπη।

Η εξομολόγηση είναι δάκρυα και ταπείνωση και συντριβή της καρδιά του ανθρώπου।

Μια μικρή ιστορία :

Κάποτε, σε μια μικρή σύναξη Αρχών και φορέων για την ονομαστική εορτή του Μητροπολίτη μιας πόλης, ένας σεβάσμιος ιεράρχης, μιλώντας για την εξομολόγηση και τη δύναμή της, μας είπε το εξής περιστατικό।

Ένας επώνυμος και ευκατάστατος άνθρωπος, μετά από πολλά χρόνια απομάκρυνσής του από την Εκκλησία και τα μυστήριά της, αποφάσισε να εξομολογηθεί। Έτσι ,προσήλθε στην εκκλησία και με ταπείνωση και φόβο Θεού άνοιξε την καρδιά του ενώπιον του σεβάσμιου ιεράρχη.

Και ο καλός κι αγαθός ιεράρχης μας περιέγραψε με τόσο συγκινητικό τρόπο την αλλαγή και την αναγέννηση του εξομολογηθέντος, που ακόμη και τώρα, που καταγράφω σύντομα το περιστατικό, δεν μπορώ να κρύψω τη δική μου συγκίνηση।

Μας είπε, λοιπόν, ο σεβάσμιος ιεράρχης, ότι μετά την εξομολόγησή του πήγε σε μια κολώνα του Ναού, ακούμπησε το μέτωπό του επάνω σ’ αυτήν και μέσα από λυγμούς είπε : « Χριστέ μου σε παρακαλώ, πάρε με τώρα».

Ημέρα Δωδέκατη – η ελεημοσύνη

Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται ακούμε από το Άγιο στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και μας προτρέπει να δίνουμε την Αγάπη μας στον πλησίον μας।

Είναι ,λοιπόν, ελεημοσύνη η βοήθεια και η στοργή μας απέναντι στον πάσχοντα και η ευσπλαχνία και το έλεός μας।

Ελεημοσύνη είναι το νερό το καθημερινό της ζωής μας ,είναι η προσευχή του ελέους μας προς τον Κύριον।

Ελεημοσύνη είναι το καθημερινό θυμίαμα της ψυχής μας και η ικεσία μας για τη συγχώρεση των αμαρτιών μας।

Είναι ελεημοσύνη το δάκρυ της αγάπης μας προς τον φτωχό και τον ταλαίπωρο της ζωής και το χαμόγελο μας προς τον πλησίον μας।

Μια μικρή ιστορία :

Ήταν καταμεσήμερο στη μικρή πόλη κι ο κόσμος έτρεχε για τα καθημερινά। Στη μικρή ταβέρνα της πόλης μπήκε μια ηλικιωμένη κυρία, κρατώντας στα χέρια της αναπτήρες.

Κι αφού πλησίασε την οικογενειακή παρέα ,τους παρακάλεσε αν θέλουν να αγοράσουν ένα αναπτήρα, εξηγώντας τους ότι το παιδί της ήταν άρρωστο…

Και ο ένας της παρέας νευρίασε και της είπε : «Άσε μας κυρία μου…κι άλλα πολλά…»। Ο άλλος, κοίταζε αμίλητα το συμβάν και δε μίλησε… και στο τέλος, ένας νεαρός της παρέας της έδωσε ένα νόμισμα και ευγενικά της είπε : « Πάρτε το ,κυρία μου» και δεν πήρε τον αναπτήρα όταν του τον πρόσφερε, λέγοντας δεν τον χρειάζομαι ,κυρία μου, ευχαριστώ…

Η ηλικιωμένη κυρία, αφού ευχαρίστησε το νεαρό, τους χαιρέτησε όλους κι έφυγε…
Μετά απ’ αυτό, όλοι κοιτάχτηκαν στα μάτια με διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο ο καθένας…η κυρία ήδη είχε φύγει και η παρέα συνέχισε να τρώει και να συζητά…

Ο νεαρός της παρέας προσευχόταν κι ευχαριστούσε τον Χριστό, γιατί τον αξίωσε, έστω και την τελευταία στιγμή… να δώσει μια «πένα»στη φτωχή κυρία, έστω μια πένα…

Περί της ευθανασίας ο λόγος…

Για γέλια ή για κλάματα…και τι να σκεφτούμε για τα συμβαίνοντα… και για τις απόψεις και τις τοποθετήσεις των ειδικών επί του θέματος…γι’ αυτή τη νέα προσπάθεια στο χώρο του «μοντερνισμού» του θανάτου…του καλού θανάτου, όπως συνηθίζουν να λένε κάποιοι…

Κι όπως καταλαβαίνετε ,για τα την ευθανασία μιλάμε… γι αυτό το καινούριο «φρούτο»…,που κάποιοι θέλουν να το βάλουν στη ζωή μας… και προσπαθούν να μας μπολιάσουν έντεχνα…για να μας μάθουν και πως να πεθαίνουμε…

Περί της ευθανασίας ο λόγος …μια λέξη που η προφορά και το άκουσμά της σε φοβίζουν…και σε πιάνει σύγκρυο… και σε κόβει κρύος ιδρώτας… και κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια και φεύγεις και μόνο από αποστροφή και απέχθεια απέναντι σε τέτοιους είδους «καινοτομίες»…

Γι αυτή τη λέξη, λοιπόν, ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας… και ανατρέχω τις χιλιόχρονες σελίδες του χρόνου και ψάχνω…κι όταν τη βρίσκω τη σημειώνω και διαβάζω : «Είναι ο καλός θάνατος, ο ανώδυνος θάνατος»…

Κι επικεντρώνω τη σκέψη και την προσοχή μου στην ερμηνεία της και την επαναλαμβάνω : ο καλός θάνατος, ο θάνατος χωρίς ωδίνες, δίχως βάσανα και πόνους …δίχως ταλαιπωρίες των φίλων και συγγενών…δίχως γιατρούς και φάρμακα…δίχως περαιτέρω έξοδα και άγχη…

Και στο όνομα της καλοπέρασης αρχίζουν να μας καλουπώνουν την ιδέα…και να τη σερβίρουν προσεχτικά…γιατί βέβαια, θάνατος είναι αυτός και δεν είναι και τόσο εύκολο να σου πουν : «άντε πέθανε πια…σε βαρεθήκαμε»… αλλά σου ωραιοποιούν την ιδέα …κι αυτό είναι η πρώτη αρχή…

Αυτή είναι η πρώτη αρχή…ένα βήμα πριν…κι ύστερα το δεύτερο…για να μάθουμε να περπατάμε…όχι προς τη ζωή, βέβαια, αλλά προς τον «ευθάνατο»…αυτή τη μακάβρια διαδικασία που προσπαθούν κάποιοι, ηθελημένα ή αθέλητα, να μας εμφυτεύσουν στο μυαλό και στην καρδιά μας…

Όμως, έτσι είναι τα πράγματα…κι αυτό είναι το πρωτεύον και κυρίαρχο ζήτημα της κοινωνίας…αυτό είναι το θέμα που απασχολεί τον πολίτη και τον άνθρωπο γενικότερα…κι εξάλλου, γιατί να δώσουμε σημασία σ’ αυτή τη «βλακώδη» ιδέα…και υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε για τα «υπέρ» και τα «κατά» της ευθανασίας…

Ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι και νιώθω την αγωνία του…κι ακόμη τη δυσφορία και την αγανάκτησή του και καταγράφω τα εσώβαθα της καρδιάς του…κι ακούω να ψελλίζει για το πού οδεύομεν…

Αλήθεια, φίλες και φίλοι μου, που οδεύομεν… και γιατί να μιλάμε γι αυτή την «ανοησία»…κι ακόμη, γιατί δε μας το λένε καθαρά οι ασχολούμενοι, κατά καιρούς , με το θέμα, ότι ευθανασία σημαίνει σκοτώνω και δολοφονώ τον εαυτό μου… και προδίδω και αρνούμαι το Δημιουργό της ζωής μου…και ξέρουμε όλοι,ότι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, για την οποία οι γνωρίζοντες σιωπούν…

Όμως, έτσι ,πρέπει…κι αξίζει να προδώσουμε τη ζωή…και συλλογίζομαι …είναι λόγος σημαντικός και σοβαρός, για τα όποια προβλήματα, να λιποταχτήσουμε και φύγουμε τόσο άδοξα κι ανέντιμα…

Και ποιες δικαιολογίες και αιτιάσεις μπορούν είναι τόσο ικανές, που να γίνουν η δολοφονική μάχαιρα για τη ζωή…κι ακόμη αν ήταν τόσο σημαντικές είναι δυνατόν να συγκριθούν με τη ζωή…και τελικά, ποιος ώριμος και υπεύθυνος άνθρωπος θα συνηγορούσε και θα αποφάσιζε γι αυτό…

Μα η ζωή είναι το καλύτερο δώρο του Θεού και η μεγαλύτερη παραχώρηση της αγάπης του για τον άνθρωπο…η χαρά της δημιουργίας, αυτό το αγνό και πανέμορφο χαμόγελό της …αυτό το φως του ήλιου και της άνοιξης…

Κι εξάλλου, γιατί να απεμπολήσουμε αυτό το δώρο…και υπάρχει αντάλλαγμα και τίμημα…και γιατί να δώσουμε αξία στις όποιες «ανοιχτές» απόψεις και συζητήσεις, αυτές που αποτελούν κακό συμπλήρωμα και μόνο της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας …

Δεν πείθομαι ,λοιπόν, κι αυτό να κάνετε κι εσείς…κι ούτε κλονιζόμαστε από τις αρρώστιες και τα όποια ανθρώπινα προβλήματα…।και δεν αρνιόμαστε τις δοκιμασίες μας…και σαν συγγενείς και φίλοι… και σαν πολιτεία… κάνουμε το χρέος μας…το πανάρχαιο «πρέπον»…

Και στρέφουμε τα νώτα στα ανόσια κελεύσματα …και τα «μελωδικά»ψιθυρίσματα για τον «δήθεν» καλόν θάνατον…και δεν μας ενδιαφέρει η «ψευτοφιλοσοφία» τους…ούτε οι συμβουλές και οι εξηγήσεις των «ειδικών…γιατί έχουμε μάθει να δεχόμαστε και τα κτυπήματα και τις μπόρες και τις δοκιμασίες…και σεβόμαστε το «σύντροφο» μας μέχρι να αναχωρήσουμε …

Ναι! μαθαίνουμε να υπομένουμε…και γυμναζόμαστε γι αυτό …και προσφέρουμε τον εαυτό μας για τη στήριξη του συνανθρώπου μας…και παρηγορούμε… και δεν τον εγκαταλείπουμε στις δύσκολες στιγμές του…και απλόχερα μοιραζόμαστε τον πόνο και τα προβλήματα του…

Κι αυτό σημαίνει ζωή …μια πορεία αγώνα, μέσα από δοκιμασίες κι αρρώστιες…μια διαδρομή προσπάθειας, με τη χαρά και τη θλίψη…μέχρι το τέλος…κοντά στα παιδιά και στα εγγόνια και στους συγγενείς και τους φίλους…με σύντροφο την υπομονή και την πίστη και την ελπίδα…

Κλείνω το αλφαβητάρι…και σκέπτομαι… ότι τα άνθη και τα κρίνα του αγρού… μέχρι την τελευταία στιγμή… έχουν το ίδιο όνομα…έτσι κι ο άνθρωπος…

Ένα παραμύθι : Ο Έλληνας…κι ο Έλληνας…

Κι αρχίζουμε με το μια φορά κι ένα καιρό…έτσι, όπως αρχίζουν τα παραμύθια…δίπλα στο τζάκι …και βλέπουμε τη γιαγιά να μας μιλάει… κι εμείς να την ακούμε με μεγάλη προσοχή…

Λοιπόν, καλά μου παιδιά, άρχισε να μας λέει, μια φορά στον κόσμο υπήρχαν μόνο δύο άνθρωποι : ένας Τούρκος κι ένας Έλληνας…και για να σας πω την αλήθεια ,τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για τον Τούρκο, αφού ο ανήσυχος Έλληνας ψαχνότανε διαρκώς και δεν τον άφηνε να ησυχάσει…

Άσπρο έλεγε ο Τούρκος, μαύρο ο Έλληνας…νύχτωσε έλεγε ο Τούρκος, ξημέρωσε έλεγε ο Έλληνας…τούτο πρέπει να κάνουμε για να φτιάξουμε το σπίτι μας έλεγε ο Τούρκος…εκείνο έλεγε ο Έλληνας…γελούσε ο Τούρκος…νευρίαζε ο Έλληνας…έκλαιγε ο Τούρκος του φώναζε ο Έλληνας…

Κι αυτή η αντιπαράθεση κρατούσε πολλά χρόνια κι ο Τούρκος άρχισε να απελπίζεται…και πήρε την απόφαση να προσευχηθεί στον Θεό του και να τον παρακαλέσει να τους στείλει άλλον ένα άνθρωπο…

Κι ο Θεός τον άκουγε …αλλά είχε υπομονή ο μεγαλοδύναμος και περίμενε…κι ο Τούρκος συνέχιζε να προσεύχεται …και ζητούσε…και κτυπούσε την πόρτα τ΄ ουρανού ασταμάτητα…

Κι ο καλός Θεός όταν έκρινε …εισάκουσε την προσευχή του Τούρκου… και του είπε ότι θα του στείλει άλλον ένα άνθρωπο για να μείνει μαζί τους…Όμως, τον ρώτησε τι θα ήθελε να είναι αυτός…Τούρκος ή Έλληνας…।και ο Τούρκος με μια βροντερή φωνή φώναξε : Έλληνας !

Ήρθε, λοιπόν, κι ο Έλληνας στον κόσμο κι έγιναν τρεις…δυο Έλληνες κι ένας Τούρκος…και το παράξενο ,καλά μου παιδιά, από τότε ο Τούρκος βρήκε την «υγειά» του…και τα προβλήματά του με τον Έλληνα τέλειωσαν…κι όλα μέλι-γάλα…και ξέρετε γιατί …ακούστε για να μάθετε : ο πρώτος Έλληνας…αυτός που δεν άφηνε ήσυχο τον Τούρκο…άλλαξε συμπεριφορά…κι άρχισε να μαλώνει με τον άλλο Έλληνα…και να διαφωνούν ριζικά…και να δέρνονται και να πνίγονται μεταξύ τους…

Κι ο Τούρκος έτριβε τα χέρια του…και γελούσε κάτω απ’ τα μουστάκια του…και πήρε θάρρος…κι έμαθε να φωνάζει και στους δυο …και να τους απειλεί…και να τους μπερδεύει…κι Έλληνες ,αντί για να συνέλθουν, αυτοί το «βιολί τους» …και χωρίς να κατανοούν τίποτα από τα συμβαίνοντα συνέχιζαν να πριονίζουν ο ένας τον άλλον…

Κι εδώ τελειώνει το παραμύθι μας…κι αρχίζει το καινούργιο…το σύγχρονο…στην Ελλάδα την τωρινή…με τους Έλληνες…δίχως τους Τούρκους…με τους Έλληνες στο προσκήνιο και στα καθημερινά δρώμενα…

Κι ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω τις σελίδες του …και ψάχνω για τον Έλληνα της ιστορίας …για τον Έλληνα που έγινε πρότυπο και θαυμάστηκε από όλο τον κόσμο…κι αλήθεια θλίβομαι…

Και βλέπουμε τα μεταξύ μας « αρπάγματα» …και τις διενέξεις… κι ο ένας να κάνει τη ζωή του άλλου πιο δύσκολη…και να χωριζόμαστε σε αντίπαλες παρατάξεις…και να λέμε , τώρα, έτσι… κι αργότερα αλλιώς…

Κι οι πολιτικοί…।κι καθηγητές …κι οι φοιτητές…κι οι υπάλληλοι…κι εργάτες…κι ο τύπος …και τα ραδιόφωνα …κι η τηλεόραση …και το κράτος…σε μια διαρκή αντιπαράθεση…

Κι ο λόγος για όλα αυτά ; φυσικά η «αλήθεια»…όπως όλοι λένε…। και την οποία διεκδικούν καθένας για τον εαυτό του…και ισχυρίζονται ότι έχουν το αλάθητο…και δε δέχονται τα επιχειρήματα…ούτε τις αμφισβητήσεις…

Φίλες και φίλες μου, μου φαίνεται ότι αρχίσαμε να μπερδεύουμε τα πράγματα…κι ο ένας μπήκε στα χωράφια του άλλου...κι η μια εξουσία στο χώρο της άλλης…και μέσα από τα «τερτίπια» του λόγου άρχισε να χάνεται ο πραγματικός διάλογος …και ξεστρατίσαμε…κι η έννοια του«ξερόλα» έγινε Ελληνική φιλοσοφία…και παραμέρισε το « εν οίδα ,ότι ουδέν οίδα» του σεμνού Σωκράτη…

Κι αρχίσαμε να κατατρώμε ο ένας τον άλλον…και να απειθαρχούμε…και να βάζουμε στο περιθώριο και στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια σεβασμού και αξιοπρέπειας…

Και οι νεότεροι βαλθήκαμε να αποδομήσουμε και την ιστορία μας …και κάποιοι «μοντερνίζοντες» …άρχισαν να περικόπτουν τους αγώνες της φυλής μας…και ξέχασαν τους ήρωες μας… και τους έβαλαν στο περιθώριο… και υποβάθμισαν τις θυσίες του γένους μας …

Και κάποιοι παρασιώπησαν τους αγώνες της Εκκλησίας … και κατά επιστημονικό τρόπο τους παρασιώπησαν…και διέγραψαν και κρυφό σχολειό και ιερά σύμβολα…κι όλα αυτά με και με τις ευλογίες των « ινστιτούτων» και του Κράτους…

Και κάποιοι άλλοι ηγέτες και παιδαγωγοί ,φαίνεται ότι ξέχασαν τι σημαίνει πρότυπο και παράδειγμα…κι άρχισαν να διδάσκουν την ανυπακοή στους νόμους…για να γίνουμε, ίσως, κατά την άποψη τους, πιο μαχητικοί και πιο επαναστάτες στο χώρο της «ζούγκλας»…

Και κατά τα άλλα…ο Έλληνας χαίρεται…και καμαρώνει για τα νεότερα έργα του…και κατασκευάζει « εχθρούς» Έλληνες…και τους αντιμάχεται χάριν της «ελευθερίας» του…και τους κάνει τη ζωή δύσκολη…

Και καλοί μου φίλοι…ας πούμε στους δυο Έλληνες του παραμυθιού την ένστασή μας… ότι εχθρός δεν είναι ο Έλληνας, ούτε ο Τούρκος…ούτε κανένας άλλος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας…κι ο άκρατος εγωισμός μας…κι η φιλαρχίας μας…

Εχθρός είναι η υπεροψία μας …κι έλλειψη αυτογνωσίας…εχθρός μας είναι η έλλειψη δικαιοσύνης…και η κακή χρησιμοποίηση των γνώσεων των ηγετών…εχθρός μας είναι η απειθαρχία μας και η μη υπακοή στους νόμους…εχθρός μας είναι η απερίσκεφτη υιοθέτηση των ξένων προτύπων…

Εχθρός μας είναι η λησμοσύνη για τους αγώνες τους Έθνους…για τα παλληκάρια και τους ήρωες που μας χάρισαν την ελευθερία μας…για την Εκκλησία και τους ιερείς μας …για την ιστορία μας…για τις δυνατότητες της φυλής μας…।

Κλείνω το αλφαβητάρι….και μαζί κλείνω όλα τα μίζερα της φυλής μας…κι αισιοδοξώ κι ελπίζω…ελπίζω ότι θα βρούμε τι δρόμο μας…

Ρέθυμνο : Ένα γράμμα προς τον Πρόεδρο Μπους…

Ένα γράμμα προς τον Πρόεδρο Μπους… θάλεγε κάποιος ότι είναι μια ανόητη και απερίσκεπτη κίνηση, μια ενέργεια προβολής δίχως αντίκρισμα, ίσως ένα ξέσπασμα… μια πανανθρώπινη αγανάκτηση για τα δράματα του κόσμου… κι ακόμη μια μικρή προσπάθεια για περίσκεψη και αυτοκριτική… για μια αναθεώρηση της στρατηγικής, όπως λένε οι ευρισκόμενοι στα υψηλά κλιμάκια της κάθε εξουσιαστικής ιεραρχίας …

Προσπάθησα να κάνω, λοιπόν, τις σκέψεις μου κλάμα και ικεσία…να παίξουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της δυστυχίας και του ξεριζωμού στο θέατρο του παραλόγου…να γίνουν η πείνα, η φτώχεια και η εγκατάλειψη…

Έτσι, έφτιαξα λέξεις με κομένα χέρια και πόδια από τις «έξυπνες βόμβες»…λέξεις με καμένα κορμάκια από τις φλόγες και τις εκρήξεις των όπλων…।λέξεις με σκελετωμένους ανθρώπους από την πείνα και την αρρώστια…κι ακόμη, ζωγράφισα λέξεις με «μάσκες» οδύνης και απόγνωσης με πολλά «γιατί»…χιλιάδες «γιατί» σε αθώα παιδικά μάτια…χιλιάδες πικρά δάκρυα πνιγμένα στο αίμα, στον πόνο και στην απόγνωση…

Και ξαφνικά όλες αυτές οι λέξεις άρχισαν να ορθώνονται μπροστά μου και να με παρακαλούν να γράψω για τον δικό τους πόνο, για τα βάσανα και την ανέχεια τους, για την ταλαιπωρία και τον ξεριζωμό τους, για τις χαμένες οικογένειες τους, για τη δυστυχία και τη φτώχεια τους, για τη φρίκη των πολέμων… για το θάνατο… για την ορφάνια…για το φόβο…για την καταστροφή της ζωή τους…

Κύριε Πρόεδρε της Αμερικής, κύριε Μπους… Αλήθεια, θα ήθελα να σας ρωτήσω όλη αυτή η δυστυχία δε σας πονάει…και τα αμέτρητα θύματα δε σας συνταράσσουν την ψυχή…κι ο πόνος κι η φτώχεια κι ο ξεριζωμός… σας αφήνουν να κοιμάστε ήσυχα, δίχως κανένα πρόβλημα…

Μα δε βλέπετε όλα τα συμβαίνοντα…και τα κλάματα δεν τ’ ακούτε…και τις κραυγές απόγνωσης των θυμάτων …και τη ζωγραφισμένη απόγνωση στα πρόσωπά τους, γιατί την προσπερνάτε κατά υπηρεσιακό τρόπο…

Μα θα μου πείτε, ότι μιλάω χωρίς να ξέρω…κι ότι βγάζω πρόχειρα συμπεράσματα…και δεν είναι έτσι όπως τα λέω…και σαν Πρόεδρος προσπαθώ για την ειρήνη του κόσμου…κι αγωνίζομαι για την ανακούφιση των λαών…και συντρέχω και συμπαρίσταμαι στα προβλήματά τους…

Κύριε Πρόεδρε, πολύ θα ήθελα να σας πιστέψω…και δεν θα είχα να πω τίποτα αν το δείχνατε…έστω με το λόγο σας ενώπιον των ανθρώπων…με ένα καθαρό λόγο…γιατί ,συχνά σας ακούμε να μιλάτε για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας κι όμως, με ένα παρόμοιο και παραλλαγμένο τρόπο χρησιμοποιείτε τη βία… και Θεοποιείτε τον πόλεμο και την καταστροφή…και κλείνετε τα μάτια και τα αυτιά …και υιοθετείτε τη «δική»σας αλήθεια, μιλώντας από θέση υπεροχής κι όχι δικαίου…

Και οι απλοί άνθρωποι έχουν τη δύναμη να διακρίνουν την αλήθεια και τις πραγματικές προθέσεις των «αρχόντων»,γιατί ο καθαρός λόγος πηγάζει από την καρδιά…και είναι σαν το χρυσό και τον άργυρο…κι είναι αντικειμενικός και δίκαιος, δίχως πολιτικά υπονοούμενα και υποκριτικά διπλωματικά τερτίπια…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας, κύριε Πρόεδρε ,κι ακούω βογκητά και κραυγές απελπισίας και κλάματα…και βλέπω τα φύλλα του χρόνου να βάφονται στο κόκκινο και να γίνονται αίμα κι απόγνωση κι απελπισία…

Και μικρά παιδιά, με τα πελώρια άδολα μάτια τους μας κοιτούν με έκπληξη και απορία και φτιάχνουν αμέτρητα «γιατί»…σε κάθε γωνιά του κόσμου…τότε στην Αφρική και στην Ασία και στην Ευρώπη…και τώρα στο Λίβανο…

Και σας θυμίζουμε, κύριε Πρόεδρε, ότι η εξουσία είναι δώρο Θεού και χάρισμα και ευκαιρία…κι εσείς, λοιπόν, αυτή την ευκαιρία και τη Θεϊκή δωρεά κάντε την αγάπη και ευσπλαχνία και φιλανθρωπία…και δώστε την στους ανθρώπους και τους λαούς που την έχουν ανάγκη…και απαλύνετε τον πόνο και τη δυστυχία των κατατρεγμένων…και πάρτε «δίκαιη»θέση απέναντι στα προβλήματα του κόσμου…και με λόγο και πράξη συνετού άρχοντα στεριώστε την ειρήνη…

Ανοίχτε τα μάτια σας, λοιπόν ,και την καρδιά σας κι ελάτε στη θέση των απελπισμένων …κι αφήστε για λίγο τις ανέσεις και τις πολυτέλειες…κι αγγίξτε με αγάπη το πρόσωπο της δυστυχίας…και διαβείτε από τους καταυλισμούς και τις σκηνές και τα νοσοκομεία…και δώστε στους πεινασμένους φαγητό και νερό…κι αλείψτε με κρασί και λάδι τις πληγές των λαβωμένων …και βοηθήστε τους αρρώστους ΑΙDS…και παρηγορείστε τους πονεμένους…

Και νάστε βέβαιος, κύριε Πρόεδρε, ότι κάποια στιγμή η συνείδησή σας θα σταθεί μπροστά σας…και λίγο πιο πέρα, τα γιομάτα πόνο παιδικά μάτια θα σας ελέγξουν…και θα μιλήσουν για σας οι πεινασμένοι και τα θύματα των πολέμων…κι αυτοί θα είναι το κριτήριο και η ζυγαριά των πράξεών σας και των δικών μας ,εφόσον δείχνουμε ένοχη σιωπή…

Γιατί πιστεύουμε και εκτιμούμε ότι μπορείτε να βοηθήσετε… και η χώρα σας έχει τις δυνατότητές…και μπορεί να καταξιωθεί στη συλλογική συνείδηση και στις καρδιές των ανθρώπων, ότι είναι αρωγός και συμπαραστάτης των λαών κι όχι εχθρός και δυνάστης…

Κύριε Πρόεδρε, λίγο πριν πέσετε για ύπνο…κάντε μια μικρή αυτοκριτική…κι αφήστε το νου να ταξιδέψει μέχρι σήμερα…κι εκτιμήστε…και πράξτε ὀπως θέλει η καρδιά σας…

Κλείνω το αλφαβητάρι…Καλή σας νύχτα κύριε Πρόεδρε…καλή σας νύχτα…

Περί της υποκρισίας…

Κι ο Αμερικάνικος τρόπος ζωής μπήκε στη ζωή των Ελλήνων …।κι η κατανάλωση στο απόγειο της δόξας της…κι η ωραιοπάθεια το πρότυπο της καθημερινότητας μεταξύ των νέων…κι ομιλία και η συμπεριφορά προσαρμόστηκε ανάλογα…κι ήρθε κι βία…

Και ωραιοποιήθηκαν οι ήρωες της και τα παιδιά άρχισαν να τους ακολουθούν…κι άρχισαν και σιγά-σιγά να τους μιμούνται…και να γίνονται ένα μ’ αυτούς…και κάποτε…όταν ήρθε η ώρα…ήρθαν και τα αποτελέσματα…

Και τα αποτελέσματα της «ηρωικής» βίας τους τα μαθαίνουμε καθημερινά…και οι «ειδικοί»της κοινωνίας αρχίζουν τις περαιτέρω αναλύσεις…και καταγράφονται τα κρούσματα στις μαθητικές κοινότητες…και καλλιεργείται από τα τηλεοπτικά παράθυρα ο φόβος κι ο τρόμος…και η ομορφιά κι αγνότητα της λέξης μαθητής αρχίζει να αμαυρώνεται…

Κι όλοι αρχίζουν μετά τον « θάνατο»της νεολαίας να κάνουν το δάσκαλο …και να αφορίζουν και να καταλογίζουν ευθύνες …βέβαια, μόνο για τον άγνωστο «κανένα»…μόνο για τους άλλους …

Και πάντοτε στη πρώτη γραμμή της ενημέρωσης και της διαπαιδαγώγησης, φίλες και φίλοι μου, τα τηλεοπτικά κανάλια…οι «οδηγοί» τους Έθνους και του λαού και της νεολαίας…που εξακριβώνουν και διαπιστώνουν,πάντοτε, μετά τα λάθη και τα πάθη της νεολαίας…έτσι όπως γίνεται και τώρα με τους μαθητές των σχολείων…

Κυρίες και κύριοι των τηλεοπτικών καναλιών, αλήθεια, προς τι η έκπληξη σας…και που βλέπετε το παράξενο της πορείας της μαθητιώσας νεολαίας…και τα κρούσματα βίας στα σχολεία που περιγράφετε και οι καταγραφές στα κινητά τους ,γιατί σας αναστατώνουν…

Κι αλήθεια δεν ξέρετε τι φταίει…και νομίζετε ότι είστε άμοιροι ευθυνών για τα συμβαίνοντα, όσοι τουλάχιστον δεν διαχωρίσατε τη θέση σας και δεν αντιδράσατε για τα τηλεοπτικά σκουπίδια που παρέχετε τόσα χρόνια στην Ελληνική κοινωνία και στους νέους ειδικότερα…

Μα ποιος δεν έχει δει τη βία και την πορνεία που προβάλλεται σαν τροφή στα παιδιά της πατρίδας μας…για όλα αυτά γιατί δεν μιλάτε από τα τηλεοπτικά παράθυρά σας…γιατί δεν το κάνετε πρώτο ή δεύτερο ή τρίτο θέμα…γιατί δεν λέτε «φτάνει πια» σ’ αυτό το δηλητήριο με το οποίο ποτίζετε τη νιότη…αλήθεια, σας ερωτώ, γιατί υποκρινόσαστε τόσο, αφού βλέπετε και ξέρετε το κακό που γίνεται…

Περί της υποκρισίας, λοιπόν, ο λόγος…κι αρχίζω να περιδιαβαίνω αναζητώντας…και φτάνω στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω τις
σελίδες του χρόνου και διαβάζω : «Είναι η απόκρυψη των αληθινών αισθημάτων, η δολιότης, η πλαστή εμφάνιση αρετής»…

Και πάραυτα αρχίζω να αντιπαραβάλλω την ερμηνεία και το περιεχόμενό της απέναντι στα μαθήματα και τις διαλέξεις των «τηλεοπτικών» δασκάλων… και χωρίς να χάσω χρόνο καταγράφω τις διαπιστώσεις και τα ελλείμματα στην αληθινή ενημέρωσή μας…

Απόκρυψη, λοιπόν, της αλήθειας και δολιότητα και εμφάνιση αρετής συνθέτουν την έννοια της υποκρισίας… και μιλάω γι αυτούς, που ενώ γνωρίζουν το κακό που γίνεται τόσα χρόνια σε βάρος της παιδικής ψυχής… κάνουν πως δε καταλαβαίνουν…και δε θέλουν να ακούν και να βλέπουν την καταστροφή που συντελείται …

Το φαγητό, λοιπόν, το καθημερινό φαγητό μας η βία και η πορνεία…η βωμολογία και η αναίδεια…η εκμάθηση της έλλειψη σεβασμού σε κάθε καλό πρότυπο…το γκρέμισμα των αξιών…η καταρράκωση της πίστης των πατέρων μας…κι όλα χάριν της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου…έτσι, όπως μας λένε…

Και το αίμα της βίας συνεχίζει να ρέει και να ποτίζει τις καρδιές των παιδιών και των μαθητών… και οι υπεύθυνοι «δάσκαλοι» των καναλιών και του τύπου τσιμουδιά…κι έμαθαν να μετατοπίζουν το πρόβλημα αλλού…και ρίχνουν τα λάθη στην οικογένεια…και να καταδικάζουν την πολιτεία…

Αυτή είναι η πλαστή εμφάνιση της αρετής…όταν μετατοπίζω το βάρος και την ευθύνη κάπου αλλού…όταν εγώ κάνω το κακό και το παραθεωρώ έντεχνα…όταν δηλητηριάζω τα νιάτα και το αποσιωπώ…όταν ενώ καταστρέφω, εγώ γίνομαι κριτής των άλλων…όταν δεν ορθώνω το ανάστημά μου απέναντι στα συμβαίνοντα…όταν δεν φωνάζω για το κακό που γίνεται…

Γιατί, λοιπόν, φωνάζετε κύριοι των καναλιών… αφού κι εσείς καλλιεργείτε τη βία …εσείς παραπλανείτε τους νέους …εσείς γκρεμίζετε αρχές και ιδανικά…κι αν δεν το καταλαβαίνετε σας το λέμε…και το φωνάζουμε για να βάλετε νερό στο κρασί σας…και να αλλάξετε πορεία…γιατί το κακό μεγαλώνει…το μεγαλώνετε κάθε μέρα…

Κι η πολιτεία είναι ώρα να πάρει θέση και να δει κατάματα την αλήθεια…και να δράσει προς όφελος των νέων και της κοινωνίας…και να σταματήσει την ασυδοσία και τα «μαθήματα»της τηλεοπτικής διαφθοράς των χαρακτήρων, που επιδιώκει η αλλοπρόσαλλη μεταφοράς ξένων προτύπων στους Έλληνες …

Κι οικογένεια είναι καιρός ν’ αντισταθεί…και να σταματήσει να παίζει αυτόν τον παθητικό ρόλο…κι ας κλείσει και λίγο την τηλεόραση ,αυτό το σύγχρονο όπιο,που ρουφά άπληστα τη θέληση και την ατομική δημιουργικότητα μας…κι ας βάλει κανόνες στον εαυτό της και στα μέλη της…κανόνες για να σταματήσει αυτό το ατέλειωτο κατρακύλισμα που οδηγείται η νιότη…

Περί της υποκρισίας, λοιπόν, ο λόγος …για όλους τους υπεύθυνους των καναλιών, κρατικών και μη…που στο όνομα του χρήματος άνοιξαν τις πύλες του "κακού" ,αδιαφορώντας ,ηθελημένα ή αθέλητα ,για ζημιά που γίνεται μέρα και νύχτα στην πατρίδα μας και τα νιάτα της…

Κλείνω το αλφαβητάρι και μαζί κλείνω την τηλεόραση…και βγάζω και την πρίζα…κι ανοίγω ένα βιβλίο…και μελετώ…κι αρχίζω να συλλογίζομαι για τον εαυτό μου και τους ανθρώπους …