Αυτή είναι η αγάπη,μητέρα...
Γλυκιά μου, μητέρα, πριν από λίγο έφυγε ο νέος,
έφυγε ανάμεσα από τον κόσμο του νοσοκομείου,
προχωρώντας αργά-αργά, στον ατέλειωτο διάδρομο,
έχοντας δίπλα του την όμορφη σύντροφό του,
αυτό το κορίτσι, που αγκάλιασε τον πόνο του,
που έμεινε κοντά του κι έκλαψε για το φίλο της.
Κι αλήθεια, μητέρα, αναρωτιέμαι δε φοβήθηκε...
κι ακόμη, εγώ, πώς πήγα κοντά τους...
έτσι,δίχως να σκεφτώ τις όποιες συνέπειες;
αφού, το είπαν οι υπεύθυνοι, το άκουσα, AIDS,
μια λέξη, που τρέμεις στο άκουσμά της, σε φοβίζει...
και λες, εγώ δεν μπορώ , δε θέλω να πλησιάσω...
υπάρχουν «αρμόδιοι» κι έχουν το πρώτο λόγο,
αυτοί μπορούν να βοηθήσουν, αυτοί πρέπει...
Ναι, μητέρα, αυτοί πρέπει... οι «αρμόδιοι» λένε όλοι,
όμως, η αγάπη δε ξεχωρίζει, δε μετρά,
ούτε υπολογίζει κινδύνους, μήτε συνέπειες
και ζητά ν’ ανθίσει στα πιο ταπεινά, τα πιο ασήμαντα,
στο χώρο της φτώχιας και της εγκατάλειψης,
ανάμεσα στην αρρώστια των ναρκωτικών και του AIDS,
εκεί, που εμείς φοβόμαστε, που αποφεύγουμε να πάμε...
κι αυτή είναι η αγάπη, έτσι, όπως εσύ μου έλεγες μητέρα!
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη
Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
The flowers of love...
I will tell you one more time about the flowers of love,
count them one - by one, so you wont forget,
on your little fingers, my sweet daughter,
learn them and hold on to them, when you are hurting.
The first word my little flower is happiness,
give it to them who love so they wont hurt
αnd the word of hope learn it well,
ιt is a beautiful jasmine which smells wonderful.
The third word my little flower resembles with the olive,
the little friend of peace, put it in your heart
and be brave in your life, say it clear,
hide the little flower and continue.
The fifth word my little flower resembles with the lemon tree,
the sympathy of a flower bud, give it to the children
and don’t forget the word of kindness,
Wherever you go my little flower share from yourself.
Count the flowers of love one more time
if you can learn them, they are so many,
they are small branches, flower buds, almond flowers.
Give them wherever they are needed,if you love me.
From the book "Writing to my mother" by George Christopher Karaviotis.
Translated by Maria Eleni Karavioti
I will tell you one more time about the flowers of love,
count them one - by one, so you wont forget,
on your little fingers, my sweet daughter,
learn them and hold on to them, when you are hurting.
The first word my little flower is happiness,
give it to them who love so they wont hurt
αnd the word of hope learn it well,
ιt is a beautiful jasmine which smells wonderful.
The third word my little flower resembles with the olive,
the little friend of peace, put it in your heart
and be brave in your life, say it clear,
hide the little flower and continue.
The fifth word my little flower resembles with the lemon tree,
the sympathy of a flower bud, give it to the children
and don’t forget the word of kindness,
Wherever you go my little flower share from yourself.
Count the flowers of love one more time
if you can learn them, they are so many,
they are small branches, flower buds, almond flowers.
Give them wherever they are needed,if you love me.
From the book "Writing to my mother" by George Christopher Karaviotis.
Translated by Maria Eleni Karavioti
Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007
Τα λουλούδια της αγάπης...
Τα λουλούδια τις αγάπης θα σου πω ξανά,
μέτρησέ τα ένα - ένα, να μην τα ξεχνάς,
στα μικρά σου δαχτυλάκια, κόρη μου γλυκιά.
μάθε τα και κράτησέ τα, όταν θα πονάς
Πρώτη λέξη λουλουδάκι είναι η χαρά,
δώστην σ’ όποιον αγαπάει για να μην πονά
και τη λέξη της ελπίδας μάθε την καλά,
είναι ωραίο γιασεμάκι που μοσχοβολά.
Tρίτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει της ελιάς,
της ειρήνης φυλλαράκι βάλε στην καρδιά
κι έχε θάρρος στη ζωή σου, πες το καθαρά,
φύλαξε το λουλουδάκι και να προχωράς.
Πέμπτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει λεμονιάς,
της συμπόνιας ένα ανθάκι δώσε στα παιδιά
και τη λέξη καλοσύνη να μην τη ξεχνάς,
χάρισέ τη λουλουδάκι όπου σταματάς.
Tα λουλούδια της αγάπης μέτρησε ξανά,
αν μπορέσεις να τα μάθεις, είν’ τόσα πολλά,
είν’ κλαδάκια, είν’ ανθάκια, φύλλα μυγδαλιάς,
δώστα όλα όπου πρέπει, αν με αγαπάς.
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβώτη.
Τα λουλούδια τις αγάπης θα σου πω ξανά,
μέτρησέ τα ένα - ένα, να μην τα ξεχνάς,
στα μικρά σου δαχτυλάκια, κόρη μου γλυκιά.
μάθε τα και κράτησέ τα, όταν θα πονάς
Πρώτη λέξη λουλουδάκι είναι η χαρά,
δώστην σ’ όποιον αγαπάει για να μην πονά
και τη λέξη της ελπίδας μάθε την καλά,
είναι ωραίο γιασεμάκι που μοσχοβολά.
Tρίτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει της ελιάς,
της ειρήνης φυλλαράκι βάλε στην καρδιά
κι έχε θάρρος στη ζωή σου, πες το καθαρά,
φύλαξε το λουλουδάκι και να προχωράς.
Πέμπτη λέξη λουλουδάκι μοιάζει λεμονιάς,
της συμπόνιας ένα ανθάκι δώσε στα παιδιά
και τη λέξη καλοσύνη να μην τη ξεχνάς,
χάρισέ τη λουλουδάκι όπου σταματάς.
Tα λουλούδια της αγάπης μέτρησε ξανά,
αν μπορέσεις να τα μάθεις, είν’ τόσα πολλά,
είν’ κλαδάκια, είν’ ανθάκια, φύλλα μυγδαλιάς,
δώστα όλα όπου πρέπει, αν με αγαπάς.
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβώτη.
Τι παράξενο πράγμα μητέρα...
Τι παράξενο πράγμα, μητέρα,
με φθορά η ζωή μας ν’ αρχίζει,
σαν φθινοπώρου μέρα η νιότη,
φύλλα κίτρινα, χώμα βροχή.
Kαι ρωτάω, ζητώ εξηγήσεις,
στις σκιές, στα στενά, στο σκοτάδι,
στις πλατείες, μητέρα, σ’ αναμνήσεις,
ψάχνω να βρω, για ένα χάδι.
Tί παράξενο πράγμα, μητέρα,
η ψυχή να ζητά τη γαλήνη,
στα κρυφά, σε ουσίες οδύνης,
δίχως σκέψη, ελπίδας φτερά.
Kαι μιλώ και ζητώ απαντήσεις,
αν μπορώ να σταθώ, αν μπορώ,
να κερδίσω τον κόσμο, να ζήσω,
να μπορέσω να πορευτώ.
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.
Τι παράξενο πράγμα, μητέρα,
με φθορά η ζωή μας ν’ αρχίζει,
σαν φθινοπώρου μέρα η νιότη,
φύλλα κίτρινα, χώμα βροχή.
Kαι ρωτάω, ζητώ εξηγήσεις,
στις σκιές, στα στενά, στο σκοτάδι,
στις πλατείες, μητέρα, σ’ αναμνήσεις,
ψάχνω να βρω, για ένα χάδι.
Tί παράξενο πράγμα, μητέρα,
η ψυχή να ζητά τη γαλήνη,
στα κρυφά, σε ουσίες οδύνης,
δίχως σκέψη, ελπίδας φτερά.
Kαι μιλώ και ζητώ απαντήσεις,
αν μπορώ να σταθώ, αν μπορώ,
να κερδίσω τον κόσμο, να ζήσω,
να μπορέσω να πορευτώ.
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007
Έφταιξε ο Θέμις...
Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.
H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.
Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες
Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.
Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.
Έφταιξε ο Θέμις, μητέρα, τι λες ...
κι ακόμα η φλόγα της νιότης για πες,
κι έπεσαν τα άνθη στο χώμα, μην κλαις,
δάκρυα, πόνος, αγάπη, αν θες.
H νιότη πληρώνει, μητέρα, μην κλαίς,
ίσως δεν άκουγε, ίσως, για πες,
τα λόγια δεν μπόρεσαν, λυπάμαι, αν θες
κι η Ήρα κι ο Γιάννης κι η Mαίρη, τι λες.
Φύσηξε αγέρας κι ο Θέμις, για δες,
κίτρινα φύλλα, μητέρα, μην κλαις,
σειρήνες ακούγονται τώρα πολλές,
το χέρι, το δάκρυ, το χώμα, μου λες
Όχι, μητέρα, ο Θέμις ποτές,
δεν έπρεπε, έτσι, η νιότη, μην κλαις,
κοντά στο πλακόστρωτο, στη λεύκα, για δες,
ελπίδες και όνειρα, πέταξαν χθες.
Φοβάμαι, μητέρα, κρυώνω, για δες,
έμεινα μόνη μου, τρέμω, μην κλαις,
έλα κοντά μου, έλα σαν χθες,
ένα σου χάδι, δώσμου, αν θες।
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη.
Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007
Αφιέρωμα : A I D S…Ο Ραούλ Φολερώ ,ο προστάτης των φτωχών και των χανσενικών, λέγεται ότι σε όλη του τη ζωή αγκάλιασε περίπου δεκαπέντε χιλιάδες χανσενικούς(λεπρούς)…
Και ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο να καταδείξει την αγάπη του προς τον άνθρωπο… και πιότερο στον άρρωστο και ασήμαντο της ζωής…στον εγκαταλελειμμένο… στον ξεχασμένο από τους ανθρώπους…στον άνθρωπο της θλίψης και της μοναξιάς…
Κι ο άρρωστος ή ο φορέας AIDS αποζητά τη βοήθεια και την συμπαράστασή μας…αποζητά την αλληλεγγύη και την αγάπη μας…κι ελπίζει…
Και ο Ραούλ Φολερώ, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος, μας έδειξε το πραγματικό νόημα της Αγάπης του Θεού…έτσι όπως έλεγε πάντοτε : Ο Θεός είναι Αγάπη…
Η Πραγματική αγάπη…
Aυτή είναι η αγάπη, η πραγματική αγάπη, μητέρα,
η άδολη, η αγνή, η δίχως υποκρισίες και συμφέροντα,
η συμπαράσταση στο διπλανό μας, τον άγνωστο σε μας,
στο Γιάννη και το Nίκο, στη Στέλλα και τη Mαρία,
στον φορέα ή άρρωστο, AIDS, στο χρήστη Nαρκωτικών,
στο γιομάτο πληγές και αποστήματα, στο ρακένδυτο,
αυτό τον «ασήμαντο», το Xάνς ή τη Pομπέρτα,
τον ταλαίπωρο της ζωής, μητέρα, γι’ αυτόν...
Έτσι μου έμαθες, μητέρα, έτσι μου μίλαγες...
και τα παραμύθια σου ήταν για το καλό, την αγάπη,
την απέραντη αγάπη, δίχως όρια, χωρίς λογική,
μια αγάπη μέσα απ’ τον κήπο της καρδιάς,
που ανθίζει τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου,
έτσι έλεγες, μητέρα, και χαμογελούσες,
και τα μετρούσαμε μαζί στα δάχτυλα των χεριών μου,
και λέγαμε τα πανέμορφα ονόματα τους...
Γλυκιά μου, μητέρα οι τότε στιγμές, ήταν οι πιο όμορφες,
το πιο ζεστό κομμάτι της ζωής μας, τώρα το βλέπω
και είμαι τυχερή, γιατί αυτές μου δίνουν τη δύναμη για ζωή,
όλες οι λέξεις που μου `λεγες, μου θυμίζουν τον άνθρωπο,
το σημερινό άνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης,
Aυτή είναι η αγάπη, η πραγματική αγάπη, μητέρα,
η άδολη, η αγνή, η δίχως υποκρισίες και συμφέροντα,
η συμπαράσταση στο διπλανό μας, τον άγνωστο σε μας,
στο Γιάννη και το Nίκο, στη Στέλλα και τη Mαρία,
στον φορέα ή άρρωστο, AIDS, στο χρήστη Nαρκωτικών,
στο γιομάτο πληγές και αποστήματα, στο ρακένδυτο,
αυτό τον «ασήμαντο», το Xάνς ή τη Pομπέρτα,
τον ταλαίπωρο της ζωής, μητέρα, γι’ αυτόν...
Έτσι μου έμαθες, μητέρα, έτσι μου μίλαγες...
και τα παραμύθια σου ήταν για το καλό, την αγάπη,
την απέραντη αγάπη, δίχως όρια, χωρίς λογική,
μια αγάπη μέσα απ’ τον κήπο της καρδιάς,
που ανθίζει τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου,
έτσι έλεγες, μητέρα, και χαμογελούσες,
και τα μετρούσαμε μαζί στα δάχτυλα των χεριών μου,
και λέγαμε τα πανέμορφα ονόματα τους...
Γλυκιά μου, μητέρα οι τότε στιγμές, ήταν οι πιο όμορφες,
το πιο ζεστό κομμάτι της ζωής μας, τώρα το βλέπω
και είμαι τυχερή, γιατί αυτές μου δίνουν τη δύναμη για ζωή,
όλες οι λέξεις που μου `λεγες, μου θυμίζουν τον άνθρωπο,
το σημερινό άνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης,
αυτόν, που ψάχνουμε να τον βρούμε ανάμεσά μας...
Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007
Όταν άνθρωποι πεινάνε...τότε εμείς μη ζητάμε πολλά...
Αυτή είναι η αλήθεια... η δραματική αλήθεια … για το παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας και της ανέχειας και της δυστυχίας…
Χώρες της Αφρικής και της Ασίας... μικρά παιδιά πεινασμένα... μανάδες γιομάτες απόγνωση και απελπισία...αρρώστιες...κρύο...ζέστη...θάνατος ...
Και τα ανεπτυγμένα Κράτη...και οι ηγέτες τους...και οι λαοί τους, αλήθεια τι κάνουν;
Και υπάρχει ελπίδα... Πιστεύω ότι υπάρχει... και λέγεται αγάπη για τον άνθρωπο...
Αυτή είναι η αλήθεια... η δραματική αλήθεια … για το παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας και της ανέχειας και της δυστυχίας…
Χώρες της Αφρικής και της Ασίας... μικρά παιδιά πεινασμένα... μανάδες γιομάτες απόγνωση και απελπισία...αρρώστιες...κρύο...ζέστη...θάνατος ...
Και τα ανεπτυγμένα Κράτη...και οι ηγέτες τους...και οι λαοί τους, αλήθεια τι κάνουν;
Και υπάρχει ελπίδα... Πιστεύω ότι υπάρχει... και λέγεται αγάπη για τον άνθρωπο...
Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007
Αφιέρωμα : Παγκόσμια πείνα…World Hunger
Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για τα αδέλφια μας που στερούνται ακόμη και τον «επιούσιον»…
Σε θα σταματήσουμε να κτυπάμε την πόρτα της καρδιάς του κάθε ανθρώπου…
Δε θα σταματήσουμε να υπενθυμίζουμε στους «δυνατούς» το δράμα των αδελφών μας…
Δε θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε για ένα κόσμο αγάπης…
Δε θα σταματήσουμε να ελπίζουμε στην αλληλεγγύη των λαών…
Δε θα σταματήσουμε να πονάμε για τη δυστυχία των άλλων…
Δε θα σταματήσουμε να ζωγραφίζουμε στις καρδιές μας το κλάμα της μάνας…
Δε θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για τα μικρά παιδιά της Αφρικής και της Ασίας που πεθαίνουν καθημερινά…
Δε θα σταματήσουμε να γράφουμε για το χρέος και την πανανθρώπινη ευθύνη μας…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για την απληστία και τη σπατάλη των «μεγάλων»…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ να κτυπάμε τις πόρτες του κόσμου…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ ,όσο υπάρχουν άνθρωποι που λιμοκτονούν και πεθαίνουν από έλλειψη φαγητού…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν ξέρουμε ότι μικρά παιδιά στερούνται τα στοιχειώδη…έστω το λίγο ψωμί…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί το κλάμα των μικρών παιδιών είναι και κλάμα της δυστυχίας κόσμου…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ, γιατί τα άδολα μάτια τους πληγώνουν την καρδιά και τη συνείδησή μας…
Δε θα σταματήσουμε ποτέ, όταν οι περισσότεροι από εμάς κι εγώ πρώτος δεν κάνουμε αυτό που θα έπρεπε για τα αδέλφια του Χριστού της Αγάπης.
Δε θα σταματήσουμε ποτέ…
Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007
Τα επίγεια…
Λένε, όλοι, η μέρα πλησιάζει,
όμως, δεν έγινε ακόμη πιστευτό,
η ύλη θέλγει πάντα.
Δεν έχει μεστώσει η ιδέα,
ο Θεός κι κρίση περιμένουν,
ας περιμένουν λίγο ακόμη,
θάρθει ο καιρός κι ο τρυγητός.
Ανόητοι που είμαστε !
τα επίγεια πιότερο μας τράβηξαν,
τίποτα άλλο δεν απόμεινε;
Γράφτηκε στις 25 Ιανουαρίου 1989
Λένε, όλοι, η μέρα πλησιάζει,
όμως, δεν έγινε ακόμη πιστευτό,
η ύλη θέλγει πάντα.
Δεν έχει μεστώσει η ιδέα,
ο Θεός κι κρίση περιμένουν,
ας περιμένουν λίγο ακόμη,
θάρθει ο καιρός κι ο τρυγητός.
Ανόητοι που είμαστε !
τα επίγεια πιότερο μας τράβηξαν,
τίποτα άλλο δεν απόμεινε;
Γράφτηκε στις 25 Ιανουαρίου 1989
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
Παιδιά με αβέβαιο μέλλον…Άλλο ένα μικροκαμωμένο χεράκι απλώνεται στο κατεβασμένο τζάμι του αυτοκινήτου μου. Χαμογελά… η δυστυχία, η κούραση, αλλά και ο φόβος αποτυπώνονται σ’ αυτό, ενώ από την άλλη, τα μάτια του λαχταρούν γι αυτό που ονομάζεται «ζωή»… και με το χεράκι του ζητά κάτι από μένα….ψιθυρίζει βοήθεια …κι αναδιπλώνει το χέρι στη ζωή, σε μια αλλιώτικη ζωή… σε μια ζωή που έπλασε μόνο στα όνειρά του...
Όμως, η κοινωνική πραγματικότητα συχνά το φέρνει σε απόγνωση. Τα όνειρά του καταστρέφονται και χάνεται κάθε ελπίδα για ένα βέβαιο και ευτυχισμένο μέλλον…και είναι αλήθεια ,ότι γι αυτό είναι υπεύθυνη και η κοινωνία μας και συγκεκριμένα η δομή της και η αλλόκοτη λειτουργία της, γιατί βασίζεται σ’ ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων, όπου η ενέργεια του ενός επηρεάζει, πολλές φορές, αρνητικά τον άλλο.
Έτσι, στις μέρες μας, η ελευθερία κάθε ατόμου κατακερματίζεται από τον ίδιο τον συνάνθρωπό του και περιφρονούνται πολλές φορές και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως από τους οικονομικά ισχυρότερους της εποχής, στο βωμό πάντα του εύκολου και χωρίς κόστος κέρδους. Κι ενώ πολλοί κάνουν λόγο για την διασφάλιση της ανθρώπινης προσωπικότητας, την ίδια στιγμή οι ίδιοι, όχι μόνο δεν την περιφρουρούν, αλλά δεν φαίνεται να την υπολογίζουν...
Με αυτόν τον τρόπο, ο άνθρωπος παύει να είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Ενώ, φαίνεται να «χαλιναγωγείται» με επιδέξιο τρόπο αυτή η θέληση για ελεύθερη δημιουργία και ολοκλήρωση. Έτσι είναι! Τι,λοιπόν, κι αν έγιναν, λοιπόν, πολλοί και μακροχρόνιοι αγώνες για την κατάκτηση και την κατοχύρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Ποτέ αυτά δεν προστατεύτηκαν αληθινά…
Βέβαια, η τραγική αυτή πραγματικότητα εξακολουθεί να ισχύει ακόμα και στα παιδιά. Έτσι, ένα μεγάλο ποσοστ ό των παιδιών στον κόσμο βάλλεται από επιτήδειους, που αποσκοπούν στην πλήρη εκμετάλλευσή τους…
Κι είναι αλήθεια ! κάθε που κοκκινίζει ο φωτεινός σηματοδότης βλέπεις αυτά τα γλυκά και γεμάτα φόβο και λαχτάρα μάτια να προσδοκούν τη βοήθεια των περαστικών. Κι απλώνουν τα χέρια και προσφέρουν το μικρό τους εμπόριο με αντάλλαγμα λίγα χρήματα… Άλλα, πάλι, δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα, όμως, τι σημασία έχει… αυτά ελπίζουν…ελπίζουν στη βοήθειά μας!
Η αντίδραση, όμως, των περισσοτέρων είναι η αδιαφορία, είτε κλείνοντας βιαστικά το τζάμι του αυτοκινήτου, είτε γυρνώντας το κεφάλι ενοχλημένοι…και πολλοί από μας τους «ανθρώπους» σπεύδουν, αμέσως, να δικαιολογήσουν αυτήν την σκληρή τους συμπεριφορά: «Θα συνέβαλαν, λένε, στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση του παιδιού, αφού τα χρήματα μεταβιβάζονται αυτόματα στον εργοδότη του ή ακόμα και στους γονείς του».
Πράγματι ! οι γονείς… πολλές φορές, γίνονται οι εργοδότες και οι «έμποροι» των ίδιων τους των παιδιών, είτε προβάλλοντας ως αιτιολογία το πρόσχημα της φτώχειας, είτε και για πολλούς άλλους και διάφορους ύποπτουςλόγους...
Η κατάσταση, όμως, γίνεται πιο δύσκολη για το παιδί που δεν θα καταφέρει να «διεκπεραιώσει τα καθήκοντα» που του έχουν αναθέσει… Και ξέρουμε όλοι…το ξέρουμε πολύ καλά ότι του επιβάλλονται βαρύτατες τιμωρίες τύπου ξυλοδαρμού… ή και πείνας για να μάθει να «υπακούει»…
Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν σε κλίμα στέρησης. Και τι ζητούν; Απλά μόνο αγάπη… Αυτό το υπέροχο συναίσθημα που το έχουν ανάγκη κάθε μέρα. Έτσι το σκέφτονται! Η καθημερινότητά τους, όμως, έχει και τη δική της σκληρότητα… Γι αυτό και δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις για μόρφωση. Επιθυμούν, απλά, το μέλλον να τους προσφέρει έστω μόνο αυτό το ένα και μοναδικό αγαθό, το φαγητό, που έχουν φτάσει στο σημείο να το θεωρούν «πολυτέλεια»…
Αυτά είναι τα παιδιά των φαναριών. Έτσι λέγονται…κι αυτό τα υποχρέωσαν να κάνουν…με τη «θέληση» τους ή όχι … Και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη μορφή εκμετάλλευσης παιδιών. Εκτός από την καταναγκαστική εργασία σε μικρή ηλικία η σεξουαλική κακοποίηση ίσως είναι η επόμενη μορφή της εκμετάλλευσης.
Όμως και ο εσωτερικός κόσμος των παιδιών τραυματίζεται και περαιτέρω η προσωπικότητά τους καθημερινά εξευτελίζεται, γιατί, αυτές οι παιδικές ψυχές, εγκλωβισμένες από αυτήν την οδυνηρή πραγματικότητα χάνουν αυτόματα το δικαίωμα να οραματίζονται και να ονειρεύονται το μέλλον… άρα χάνουν το δικαίωμα στη ζωή. Είναι, δηλαδή, φαινομενικά ζωντανές, αλλά στην ουσία νεκρές υπάρξεις.
Ξεχάστηκα για λίγο…όμως το βλέμμα μου εξακολουθεί να βρίσκεται πάνω σε αυτό το παιδί που περιφέρεται από τον ένα δρόμο στον άλλο. Παρά τον έντονο συλλογισμό μου, αυτή η ψυχή συνεχίζει να ζητά ένα κίνητρο. Θέλει μία επιβεβαίωση ότι τελικά αξίζει να κυνηγήσει την ευτυχία…τίποτα άλλο!
Το φανάρι άναψε πράσινο! Κι όλες οι σκέψεις και οι εικόνες που είχαν μαζευτεί στο μυαλό χάθηκαν… Και τότε ρωτώ τον εαυτό μου…και τον ξαναρωτώ : Άραγε! τι μέλλον μπορεί να έχουν αυτά τα παιδιά…κι εγώ… κατά πόσο θα μπορούσα να βοηθήσω ….
Ένα παιδάκι ακόμη μου καθαρίζει τα τζάμια…πίσω αρχίζουν τα κορναρίσματα…ο μικρός χαμογελά…με κοιτάζει στα μάτια επίμονα…δε μου μιλά…εξακολουθεί να με κοιτάζει και με το δικό του τρόπο μιλά στην καρδιά μου…
Κι άρχισα να καταλαβαίνω…άρχισα να συνειδητοποιώ ότι όλοι πρέπει να παλέψουμε…να αγωνιστούμε… συμβάλλουμε με κάθε τρόπο, διαφορετικά τα παιδιά των φαναριών θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται σε κάθε φανάρι…ζητώντας βοήθεια ανάμεσα στο κόκκινο και το πράσινο του χρόνου…
Κοίταξα από τον καθρέπτη κι είδα το μικρό να παίρνει πάλι τη θέση του…και γύρω του ήρθαν κι άλλα μικρά παιδιά…πολλά παιδιά…παιδιά με αβέβαιο μέλλον…
Κυριακή Θεοχάρη, φοιτήτρια Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης
Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007
Στις θλίψεις και στις δοκιμασίες...
Εκεί δοκιμάζεται η αγάπη του φίλου...εκεί ζυγίζεται η ανθρωπιά...στη μοναξιά και στη δυστυχία μετριέται η φιλία...
Κι Χριστός μας έμεινε μόνος...κι έπαθε...και βασανίστηκε ...και σταυρώθηκε...και δεν παρηγορήθηκε...δε βοηθήθηκε...
Η φιλία, λοιπόν, η αγάπη στη βαθύτερη έννοια της ...η αγάπη δεν ξεχνά...η αγάπη δε μετρά ,ούτε ζυγίζει...η αγάπη δε φοβάται...δε κρύβεται...δεν υπολογίζει...η αγάπη συμπαρίσταται...η αγάπη θυσιάζεται για τον φίλο και τον συνάνθρωπό μας…
Εκεί δοκιμάζεται η αγάπη του φίλου...εκεί ζυγίζεται η ανθρωπιά...στη μοναξιά και στη δυστυχία μετριέται η φιλία...
Κι Χριστός μας έμεινε μόνος...κι έπαθε...και βασανίστηκε ...και σταυρώθηκε...και δεν παρηγορήθηκε...δε βοηθήθηκε...
Η φιλία, λοιπόν, η αγάπη στη βαθύτερη έννοια της ...η αγάπη δεν ξεχνά...η αγάπη δε μετρά ,ούτε ζυγίζει...η αγάπη δε φοβάται...δε κρύβεται...δεν υπολογίζει...η αγάπη συμπαρίσταται...η αγάπη θυσιάζεται για τον φίλο και τον συνάνθρωπό μας…
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007
Για τους φίλους και τη φιλία…Για την πραγματική φιλία και τους φίλους…
Για τους φίλους που παραστέκονται στις θλίψεις…
Για τους φίλους που στις αποτυχίες μας δε μας κρίνουν…
Για τους φίλους που ξενύχτησαν μαζί μας σε ώρες δύσκολες…
Για τους φίλους που μας στήριξαν …
Για τους φίλους που δε μας αρνήθηκαν…
Ένα τριαντάφυλλο τους προσφέρω…'Eνα κόκκινο τριαντάφυλλο…με όλη μου την αγάπη!
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007
Περί των φίλων…
Καμιά φορά, στις μοναχικές στιγμές της ζωής μας, όταν από τα δρομάκια του μυαλού μας πηγαινοέρχονται μύριες αναμνήσεις…τις στιγμές της περίσκεψης και της περισυλλογής, καθώς γνώριμες εικόνες περιδιαβαίνουν μπροστά μας, τότε κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε…
Και σταματάμε το χρόνο και τον γυρίζουμε πίσω, στις πιο όμορφες στιγμές της νιότης μας, τότε που τα μάτια μας έλαμπαν και ζωγράφιζαν ελπίδες και όνειρα για τη ζωή μας…
Κι αναπολούμε το Γιάννη και το Φώτη…κι αναπολούμε το Δημήτρη και τη Μαρία…και ξαναφέρνουμε κοντά στη ζέστα της ψυχής μας το Θάνο, το φίλο που μας ξετρέλαινε με τα όμορφα αστεία του…
Και το συναίσθημα,αυτός ο αποκωδικοποιητής της ψυχής του ανθρώπου,μας φέρνει γέλιο και πίκρα και δάκρυα και αγάπη και μεγαλείο για τους φίλους μας …
Και κλαίμε για την αγάπη των φίλων, για την παλικαριά και τη ντομπροσύνη τους και γινόμαστε άλλοι άνθρωποι…και μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, γιατί ευτυχίσαμε να έχουμε άξιους φίλους, φίλους ευθείς και συντρόφους των δυστυχιών μας…
Περί των φίλων, λοιπόν ,ο λόγος …κι εδώ σταματάει το ρολόι του χρόνου…σ’ αυτό το σημείο ονειρευόμαστε, εδώ επαινούμε και μακαρίζουμε…
Και κοκκινίζουν τα μάτια μας από δάκρυα χαράς κι ανάμνησης, για το φίλο και τη φίλη μας, για τον αδελφό της χαράς και της λύπης μας, για τον ευθύ σύμβουλο της ζωής μας…
Κι ανοίγει διάπλατα η καρδιά μας και λάμπουν τα μάτια μας στη θύμησή του…κι ευχόμαστε κι επαινούμε και τσουγκρίζουμε το ποτήρι στην υγειά του…
Και τον θυμόμαστε…και μιλάμε με την καρδιά μας γι αυτόν…και τρέμουν τα χείλη μας, καθώς συλλαβίζουμε το όνομά του και σμιλεύουμε τη μορφή και την πράξη του …και χτίζουμε παραδείγματα και πρότυπα για τα παιδιά μας…
Για τους φίλους μας, λοιπόν, ο λόγος, για τους καλούς συντρόφους των θλίψεών μας πιότερο, για τους πιστούς αρωγούς της πικρής δοκιμασίας μας, για όλους τους φίλους που δε μας ξέχασαν στις στιγμές του πόνου και της δυστυχίας μας…
Αυτές τις στιγμές ,τις μοναχικές στιγμές της περιπλάνησης, καθώς αναμνήσεις καλές και κακές έρχονται εκρηκτικά στην επιφάνεια, θυμόμαστε…
Και σταματάμε το χρόνο και γυρίζουμε πίσω, στις πικρές στιγμές της νιότης μας, τότε που η καρδιά μας ράγισε και λαβώθηκε από την ψευτιά και την υποκρισία…
Και κάποια ονόματα που πλήγωσαν όμορφη και αγνή σχέση στον κόσμο, ονόματα που πρόδωσαν και κατατεμάχισαν το πραγματικό νόημα και την ουσία της φιλίας, αποδιώχνονται βιαστικά από τη σκέψη μας…
Και μας πικραίνουν ιδιαίτερα, καθώς τέτοιες απαίσιες εικόνες τολμούν να παρουσιαστούν μπροστά μας, έτσι ξεδιάντροπα, δίχως ίχνος τύψης, γι αυτό το κυνικό ξεπούλημα της φιλίας…
Και κλείνουμε τα μάτια κι επιζητούμε να σβηστούν από την ψυχή μας οι κυνικές και ψεύτικες μορφές των δήθεν φίλων, αυτών που λοξοδρόμησαν και μας ξέχασαν, όταν οι «μπόρες» κτύπησαν την πόρτα μας…
Κι αυτοί οι φίλοι, όταν χρειάστηκε. δε μας παραστάθηκαν, δε μας συμβούλεψαν, δε μας παρηγόρησαν, δεν είπαν, έστω ένα καλό λόγο για μας κι έφυγαν, βιαστικά, ως συνήθως…
Περί των φίλων, λοιπόν, ο λόγος, αυτών που μας ξέχασαν όταν παλεύαμε για να ζήσουμε την οικογένειά μας…γι αυτούς που μας ύψωναν το ποτήρι εις υγείαν…μόνο στις καλές στιγμές, σ’ όλους τους «φίλους», που όταν η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα μας κτύπησε, αυτοί μας γύρισαν την πλάτη…
Γι αυτούς τους φίλους πικραίνομαι πιότερα…για όσους δεν ήρθαν να μας δουν στο κρεβάτι του πόνου…για όσους ντράπηκαν να μας επισκεφτούν στις φυλακές…για όσους μας απαρνήθηκαν, επειδή ατυχήσαμε στη ζωή μας…για όλους αυτούς, που καιροσκόπησαν τη σχέση μας και την έκαναν νόμισμα και χρήμα…
Και στη φιλία, σ’ αυτή την « ηρωική σχέση»,δεν έχει καμία θέση το συμφέρον και η ιδιοτέλεια και οι προσωπικές βλέψεις…γιατί δεν είναι μαθηματική πράξη, απλή ή σύνθετη, ούτε χρησιμοποιείται υπολογιστικά για να δρέψει «καρπούς» για το μέλλον…
Εν Ρεθύμνω, φίλοι και φίλες μου, η φιλία είναι αδελφοσύνη…
Καμιά φορά, στις μοναχικές στιγμές της ζωής μας, όταν από τα δρομάκια του μυαλού μας πηγαινοέρχονται μύριες αναμνήσεις…τις στιγμές της περίσκεψης και της περισυλλογής, καθώς γνώριμες εικόνες περιδιαβαίνουν μπροστά μας, τότε κλείνουμε τα μάτια και θυμόμαστε…
Και σταματάμε το χρόνο και τον γυρίζουμε πίσω, στις πιο όμορφες στιγμές της νιότης μας, τότε που τα μάτια μας έλαμπαν και ζωγράφιζαν ελπίδες και όνειρα για τη ζωή μας…
Κι αναπολούμε το Γιάννη και το Φώτη…κι αναπολούμε το Δημήτρη και τη Μαρία…και ξαναφέρνουμε κοντά στη ζέστα της ψυχής μας το Θάνο, το φίλο που μας ξετρέλαινε με τα όμορφα αστεία του…
Και το συναίσθημα,αυτός ο αποκωδικοποιητής της ψυχής του ανθρώπου,μας φέρνει γέλιο και πίκρα και δάκρυα και αγάπη και μεγαλείο για τους φίλους μας …
Και κλαίμε για την αγάπη των φίλων, για την παλικαριά και τη ντομπροσύνη τους και γινόμαστε άλλοι άνθρωποι…και μακαρίζουμε τους εαυτούς μας, γιατί ευτυχίσαμε να έχουμε άξιους φίλους, φίλους ευθείς και συντρόφους των δυστυχιών μας…
Περί των φίλων, λοιπόν ,ο λόγος …κι εδώ σταματάει το ρολόι του χρόνου…σ’ αυτό το σημείο ονειρευόμαστε, εδώ επαινούμε και μακαρίζουμε…
Και κοκκινίζουν τα μάτια μας από δάκρυα χαράς κι ανάμνησης, για το φίλο και τη φίλη μας, για τον αδελφό της χαράς και της λύπης μας, για τον ευθύ σύμβουλο της ζωής μας…
Κι ανοίγει διάπλατα η καρδιά μας και λάμπουν τα μάτια μας στη θύμησή του…κι ευχόμαστε κι επαινούμε και τσουγκρίζουμε το ποτήρι στην υγειά του…
Και τον θυμόμαστε…και μιλάμε με την καρδιά μας γι αυτόν…και τρέμουν τα χείλη μας, καθώς συλλαβίζουμε το όνομά του και σμιλεύουμε τη μορφή και την πράξη του …και χτίζουμε παραδείγματα και πρότυπα για τα παιδιά μας…
Για τους φίλους μας, λοιπόν, ο λόγος, για τους καλούς συντρόφους των θλίψεών μας πιότερο, για τους πιστούς αρωγούς της πικρής δοκιμασίας μας, για όλους τους φίλους που δε μας ξέχασαν στις στιγμές του πόνου και της δυστυχίας μας…
Αυτές τις στιγμές ,τις μοναχικές στιγμές της περιπλάνησης, καθώς αναμνήσεις καλές και κακές έρχονται εκρηκτικά στην επιφάνεια, θυμόμαστε…
Και σταματάμε το χρόνο και γυρίζουμε πίσω, στις πικρές στιγμές της νιότης μας, τότε που η καρδιά μας ράγισε και λαβώθηκε από την ψευτιά και την υποκρισία…
Και κάποια ονόματα που πλήγωσαν όμορφη και αγνή σχέση στον κόσμο, ονόματα που πρόδωσαν και κατατεμάχισαν το πραγματικό νόημα και την ουσία της φιλίας, αποδιώχνονται βιαστικά από τη σκέψη μας…
Και μας πικραίνουν ιδιαίτερα, καθώς τέτοιες απαίσιες εικόνες τολμούν να παρουσιαστούν μπροστά μας, έτσι ξεδιάντροπα, δίχως ίχνος τύψης, γι αυτό το κυνικό ξεπούλημα της φιλίας…
Και κλείνουμε τα μάτια κι επιζητούμε να σβηστούν από την ψυχή μας οι κυνικές και ψεύτικες μορφές των δήθεν φίλων, αυτών που λοξοδρόμησαν και μας ξέχασαν, όταν οι «μπόρες» κτύπησαν την πόρτα μας…
Κι αυτοί οι φίλοι, όταν χρειάστηκε. δε μας παραστάθηκαν, δε μας συμβούλεψαν, δε μας παρηγόρησαν, δεν είπαν, έστω ένα καλό λόγο για μας κι έφυγαν, βιαστικά, ως συνήθως…
Περί των φίλων, λοιπόν, ο λόγος, αυτών που μας ξέχασαν όταν παλεύαμε για να ζήσουμε την οικογένειά μας…γι αυτούς που μας ύψωναν το ποτήρι εις υγείαν…μόνο στις καλές στιγμές, σ’ όλους τους «φίλους», που όταν η ζωή και η σκληρή πραγματικότητα μας κτύπησε, αυτοί μας γύρισαν την πλάτη…
Γι αυτούς τους φίλους πικραίνομαι πιότερα…για όσους δεν ήρθαν να μας δουν στο κρεβάτι του πόνου…για όσους ντράπηκαν να μας επισκεφτούν στις φυλακές…για όσους μας απαρνήθηκαν, επειδή ατυχήσαμε στη ζωή μας…για όλους αυτούς, που καιροσκόπησαν τη σχέση μας και την έκαναν νόμισμα και χρήμα…
Και στη φιλία, σ’ αυτή την « ηρωική σχέση»,δεν έχει καμία θέση το συμφέρον και η ιδιοτέλεια και οι προσωπικές βλέψεις…γιατί δεν είναι μαθηματική πράξη, απλή ή σύνθετη, ούτε χρησιμοποιείται υπολογιστικά για να δρέψει «καρπούς» για το μέλλον…
Εν Ρεθύμνω, φίλοι και φίλες μου, η φιλία είναι αδελφοσύνη…
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007
Αφιέρωμα : Ναρκωτικά
Χρέος της οικογένειας είναι να νουθετεί τα νιάτα και να τα οδηγεί σε δρόμους προόδου και δημιουργίας.
Χρέος της κοινωνίας είναι να δείξει υπευθυνότητα απέναντι στα νιάτα και να μη θυμίζει «στερεότυπα» τον ξεπεσμό των χρηστών ναρκωτικών.
Χρέος της Εκκλησίας είναι να αγκαλιάσει τα νιάτα για να ριζώσει μέσα τους ο σπόρος του καλού.
Χρέος της οικογένειας είναι να νουθετεί τα νιάτα και να τα οδηγεί σε δρόμους προόδου και δημιουργίας.
Χρέος της κοινωνίας είναι να δείξει υπευθυνότητα απέναντι στα νιάτα και να μη θυμίζει «στερεότυπα» τον ξεπεσμό των χρηστών ναρκωτικών.
Χρέος της Εκκλησίας είναι να αγκαλιάσει τα νιάτα για να ριζώσει μέσα τους ο σπόρος του καλού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)