Κι αρχίζουμε με το μια φορά κι ένα καιρό…έτσι, όπως αρχίζουν τα παραμύθια…δίπλα στο τζάκι …και βλέπουμε τη γιαγιά να μας μιλάει… κι εμείς να την ακούμε με μεγάλη προσοχή…
Λοιπόν, καλά μου παιδιά, άρχισε να μας λέει, μια φορά στον κόσμο υπήρχαν μόνο δύο άνθρωποι : ένας Τούρκος κι ένας Έλληνας…και για να σας πω την αλήθεια ,τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για τον Τούρκο, αφού ο ανήσυχος Έλληνας ψαχνότανε διαρκώς και δεν τον άφηνε να ησυχάσει…
Άσπρο έλεγε ο Τούρκος, μαύρο ο Έλληνας…νύχτωσε έλεγε ο Τούρκος, ξημέρωσε έλεγε ο Έλληνας…τούτο πρέπει να κάνουμε για να φτιάξουμε το σπίτι μας έλεγε ο Τούρκος…εκείνο έλεγε ο Έλληνας…γελούσε ο Τούρκος…νευρίαζε ο Έλληνας…έκλαιγε ο Τούρκος του φώναζε ο Έλληνας…
Κι αυτή η αντιπαράθεση κρατούσε πολλά χρόνια κι ο Τούρκος άρχισε να απελπίζεται…και πήρε την απόφαση να προσευχηθεί στον Θεό του και να τον παρακαλέσει να τους στείλει άλλον ένα άνθρωπο…
Κι ο Θεός τον άκουγε …αλλά είχε υπομονή ο μεγαλοδύναμος και περίμενε…κι ο Τούρκος συνέχιζε να προσεύχεται …και ζητούσε…και κτυπούσε την πόρτα τ΄ ουρανού ασταμάτητα…
Κι ο καλός Θεός όταν έκρινε …εισάκουσε την προσευχή του Τούρκου… και του είπε ότι θα του στείλει άλλον ένα άνθρωπο για να μείνει μαζί τους…Όμως, τον ρώτησε τι θα ήθελε να είναι αυτός…Τούρκος ή Έλληνας…।και ο Τούρκος με μια βροντερή φωνή φώναξε : Έλληνας !
Ήρθε, λοιπόν, κι ο Έλληνας στον κόσμο κι έγιναν τρεις…δυο Έλληνες κι ένας Τούρκος…και το παράξενο ,καλά μου παιδιά, από τότε ο Τούρκος βρήκε την «υγειά» του…και τα προβλήματά του με τον Έλληνα τέλειωσαν…κι όλα μέλι-γάλα…και ξέρετε γιατί …ακούστε για να μάθετε : ο πρώτος Έλληνας…αυτός που δεν άφηνε ήσυχο τον Τούρκο…άλλαξε συμπεριφορά…κι άρχισε να μαλώνει με τον άλλο Έλληνα…και να διαφωνούν ριζικά…και να δέρνονται και να πνίγονται μεταξύ τους…
Κι ο Τούρκος έτριβε τα χέρια του…και γελούσε κάτω απ’ τα μουστάκια του…και πήρε θάρρος…κι έμαθε να φωνάζει και στους δυο …και να τους απειλεί…και να τους μπερδεύει…κι Έλληνες ,αντί για να συνέλθουν, αυτοί το «βιολί τους» …και χωρίς να κατανοούν τίποτα από τα συμβαίνοντα συνέχιζαν να πριονίζουν ο ένας τον άλλον…
Κι εδώ τελειώνει το παραμύθι μας…κι αρχίζει το καινούργιο…το σύγχρονο…στην Ελλάδα την τωρινή…με τους Έλληνες…δίχως τους Τούρκους…με τους Έλληνες στο προσκήνιο και στα καθημερινά δρώμενα…
Κι ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και ξεφυλλίζω τις σελίδες του …και ψάχνω για τον Έλληνα της ιστορίας …για τον Έλληνα που έγινε πρότυπο και θαυμάστηκε από όλο τον κόσμο…κι αλήθεια θλίβομαι…
Και βλέπουμε τα μεταξύ μας « αρπάγματα» …και τις διενέξεις… κι ο ένας να κάνει τη ζωή του άλλου πιο δύσκολη…και να χωριζόμαστε σε αντίπαλες παρατάξεις…και να λέμε , τώρα, έτσι… κι αργότερα αλλιώς…
Κι οι πολιτικοί…।κι καθηγητές …κι οι φοιτητές…κι οι υπάλληλοι…κι εργάτες…κι ο τύπος …και τα ραδιόφωνα …κι η τηλεόραση …και το κράτος…σε μια διαρκή αντιπαράθεση…
Κι ο λόγος για όλα αυτά ; φυσικά η «αλήθεια»…όπως όλοι λένε…। και την οποία διεκδικούν καθένας για τον εαυτό του…και ισχυρίζονται ότι έχουν το αλάθητο…και δε δέχονται τα επιχειρήματα…ούτε τις αμφισβητήσεις…
Φίλες και φίλες μου, μου φαίνεται ότι αρχίσαμε να μπερδεύουμε τα πράγματα…κι ο ένας μπήκε στα χωράφια του άλλου...κι η μια εξουσία στο χώρο της άλλης…και μέσα από τα «τερτίπια» του λόγου άρχισε να χάνεται ο πραγματικός διάλογος …και ξεστρατίσαμε…κι η έννοια του«ξερόλα» έγινε Ελληνική φιλοσοφία…και παραμέρισε το « εν οίδα ,ότι ουδέν οίδα» του σεμνού Σωκράτη…
Κι αρχίσαμε να κατατρώμε ο ένας τον άλλον…και να απειθαρχούμε…και να βάζουμε στο περιθώριο και στον κάλαθο των αχρήστων κάθε έννοια σεβασμού και αξιοπρέπειας…
Και οι νεότεροι βαλθήκαμε να αποδομήσουμε και την ιστορία μας …και κάποιοι «μοντερνίζοντες» …άρχισαν να περικόπτουν τους αγώνες της φυλής μας…και ξέχασαν τους ήρωες μας… και τους έβαλαν στο περιθώριο… και υποβάθμισαν τις θυσίες του γένους μας …
Και κάποιοι παρασιώπησαν τους αγώνες της Εκκλησίας … και κατά επιστημονικό τρόπο τους παρασιώπησαν…και διέγραψαν και κρυφό σχολειό και ιερά σύμβολα…κι όλα αυτά με και με τις ευλογίες των « ινστιτούτων» και του Κράτους…
Και κάποιοι άλλοι ηγέτες και παιδαγωγοί ,φαίνεται ότι ξέχασαν τι σημαίνει πρότυπο και παράδειγμα…κι άρχισαν να διδάσκουν την ανυπακοή στους νόμους…για να γίνουμε, ίσως, κατά την άποψη τους, πιο μαχητικοί και πιο επαναστάτες στο χώρο της «ζούγκλας»…
Και κατά τα άλλα…ο Έλληνας χαίρεται…και καμαρώνει για τα νεότερα έργα του…και κατασκευάζει « εχθρούς» Έλληνες…και τους αντιμάχεται χάριν της «ελευθερίας» του…και τους κάνει τη ζωή δύσκολη…
Και καλοί μου φίλοι…ας πούμε στους δυο Έλληνες του παραμυθιού την ένστασή μας… ότι εχθρός δεν είναι ο Έλληνας, ούτε ο Τούρκος…ούτε κανένας άλλος, αλλά ο ίδιος ο εαυτός μας…κι ο άκρατος εγωισμός μας…κι η φιλαρχίας μας…
Εχθρός είναι η υπεροψία μας …κι έλλειψη αυτογνωσίας…εχθρός μας είναι η έλλειψη δικαιοσύνης…και η κακή χρησιμοποίηση των γνώσεων των ηγετών…εχθρός μας είναι η απειθαρχία μας και η μη υπακοή στους νόμους…εχθρός μας είναι η απερίσκεφτη υιοθέτηση των ξένων προτύπων…
Εχθρός μας είναι η λησμοσύνη για τους αγώνες τους Έθνους…για τα παλληκάρια και τους ήρωες που μας χάρισαν την ελευθερία μας…για την Εκκλησία και τους ιερείς μας …για την ιστορία μας…για τις δυνατότητες της φυλής μας…।
Κλείνω το αλφαβητάρι….και μαζί κλείνω όλα τα μίζερα της φυλής μας…κι αισιοδοξώ κι ελπίζω…ελπίζω ότι θα βρούμε τι δρόμο μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου