Περί της ευθανασίας ο λόγος…

Για γέλια ή για κλάματα…και τι να σκεφτούμε για τα συμβαίνοντα… και για τις απόψεις και τις τοποθετήσεις των ειδικών επί του θέματος…γι’ αυτή τη νέα προσπάθεια στο χώρο του «μοντερνισμού» του θανάτου…του καλού θανάτου, όπως συνηθίζουν να λένε κάποιοι…

Κι όπως καταλαβαίνετε ,για τα την ευθανασία μιλάμε… γι αυτό το καινούριο «φρούτο»…,που κάποιοι θέλουν να το βάλουν στη ζωή μας… και προσπαθούν να μας μπολιάσουν έντεχνα…για να μας μάθουν και πως να πεθαίνουμε…

Περί της ευθανασίας ο λόγος …μια λέξη που η προφορά και το άκουσμά της σε φοβίζουν…και σε πιάνει σύγκρυο… και σε κόβει κρύος ιδρώτας… και κλείνεις τα αυτιά και τα μάτια και φεύγεις και μόνο από αποστροφή και απέχθεια απέναντι σε τέτοιους είδους «καινοτομίες»…

Γι αυτή τη λέξη, λοιπόν, ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας… και ανατρέχω τις χιλιόχρονες σελίδες του χρόνου και ψάχνω…κι όταν τη βρίσκω τη σημειώνω και διαβάζω : «Είναι ο καλός θάνατος, ο ανώδυνος θάνατος»…

Κι επικεντρώνω τη σκέψη και την προσοχή μου στην ερμηνεία της και την επαναλαμβάνω : ο καλός θάνατος, ο θάνατος χωρίς ωδίνες, δίχως βάσανα και πόνους …δίχως ταλαιπωρίες των φίλων και συγγενών…δίχως γιατρούς και φάρμακα…δίχως περαιτέρω έξοδα και άγχη…

Και στο όνομα της καλοπέρασης αρχίζουν να μας καλουπώνουν την ιδέα…και να τη σερβίρουν προσεχτικά…γιατί βέβαια, θάνατος είναι αυτός και δεν είναι και τόσο εύκολο να σου πουν : «άντε πέθανε πια…σε βαρεθήκαμε»… αλλά σου ωραιοποιούν την ιδέα …κι αυτό είναι η πρώτη αρχή…

Αυτή είναι η πρώτη αρχή…ένα βήμα πριν…κι ύστερα το δεύτερο…για να μάθουμε να περπατάμε…όχι προς τη ζωή, βέβαια, αλλά προς τον «ευθάνατο»…αυτή τη μακάβρια διαδικασία που προσπαθούν κάποιοι, ηθελημένα ή αθέλητα, να μας εμφυτεύσουν στο μυαλό και στην καρδιά μας…

Όμως, έτσι είναι τα πράγματα…κι αυτό είναι το πρωτεύον και κυρίαρχο ζήτημα της κοινωνίας…αυτό είναι το θέμα που απασχολεί τον πολίτη και τον άνθρωπο γενικότερα…κι εξάλλου, γιατί να δώσουμε σημασία σ’ αυτή τη «βλακώδη» ιδέα…και υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε για τα «υπέρ» και τα «κατά» της ευθανασίας…

Ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι και νιώθω την αγωνία του…κι ακόμη τη δυσφορία και την αγανάκτησή του και καταγράφω τα εσώβαθα της καρδιάς του…κι ακούω να ψελλίζει για το πού οδεύομεν…

Αλήθεια, φίλες και φίλοι μου, που οδεύομεν… και γιατί να μιλάμε γι αυτή την «ανοησία»…κι ακόμη, γιατί δε μας το λένε καθαρά οι ασχολούμενοι, κατά καιρούς , με το θέμα, ότι ευθανασία σημαίνει σκοτώνω και δολοφονώ τον εαυτό μου… και προδίδω και αρνούμαι το Δημιουργό της ζωής μου…και ξέρουμε όλοι,ότι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, για την οποία οι γνωρίζοντες σιωπούν…

Όμως, έτσι ,πρέπει…κι αξίζει να προδώσουμε τη ζωή…και συλλογίζομαι …είναι λόγος σημαντικός και σοβαρός, για τα όποια προβλήματα, να λιποταχτήσουμε και φύγουμε τόσο άδοξα κι ανέντιμα…

Και ποιες δικαιολογίες και αιτιάσεις μπορούν είναι τόσο ικανές, που να γίνουν η δολοφονική μάχαιρα για τη ζωή…κι ακόμη αν ήταν τόσο σημαντικές είναι δυνατόν να συγκριθούν με τη ζωή…και τελικά, ποιος ώριμος και υπεύθυνος άνθρωπος θα συνηγορούσε και θα αποφάσιζε γι αυτό…

Μα η ζωή είναι το καλύτερο δώρο του Θεού και η μεγαλύτερη παραχώρηση της αγάπης του για τον άνθρωπο…η χαρά της δημιουργίας, αυτό το αγνό και πανέμορφο χαμόγελό της …αυτό το φως του ήλιου και της άνοιξης…

Κι εξάλλου, γιατί να απεμπολήσουμε αυτό το δώρο…και υπάρχει αντάλλαγμα και τίμημα…και γιατί να δώσουμε αξία στις όποιες «ανοιχτές» απόψεις και συζητήσεις, αυτές που αποτελούν κακό συμπλήρωμα και μόνο της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας …

Δεν πείθομαι ,λοιπόν, κι αυτό να κάνετε κι εσείς…κι ούτε κλονιζόμαστε από τις αρρώστιες και τα όποια ανθρώπινα προβλήματα…।και δεν αρνιόμαστε τις δοκιμασίες μας…και σαν συγγενείς και φίλοι… και σαν πολιτεία… κάνουμε το χρέος μας…το πανάρχαιο «πρέπον»…

Και στρέφουμε τα νώτα στα ανόσια κελεύσματα …και τα «μελωδικά»ψιθυρίσματα για τον «δήθεν» καλόν θάνατον…και δεν μας ενδιαφέρει η «ψευτοφιλοσοφία» τους…ούτε οι συμβουλές και οι εξηγήσεις των «ειδικών…γιατί έχουμε μάθει να δεχόμαστε και τα κτυπήματα και τις μπόρες και τις δοκιμασίες…και σεβόμαστε το «σύντροφο» μας μέχρι να αναχωρήσουμε …

Ναι! μαθαίνουμε να υπομένουμε…και γυμναζόμαστε γι αυτό …και προσφέρουμε τον εαυτό μας για τη στήριξη του συνανθρώπου μας…και παρηγορούμε… και δεν τον εγκαταλείπουμε στις δύσκολες στιγμές του…και απλόχερα μοιραζόμαστε τον πόνο και τα προβλήματα του…

Κι αυτό σημαίνει ζωή …μια πορεία αγώνα, μέσα από δοκιμασίες κι αρρώστιες…μια διαδρομή προσπάθειας, με τη χαρά και τη θλίψη…μέχρι το τέλος…κοντά στα παιδιά και στα εγγόνια και στους συγγενείς και τους φίλους…με σύντροφο την υπομονή και την πίστη και την ελπίδα…

Κλείνω το αλφαβητάρι…και σκέπτομαι… ότι τα άνθη και τα κρίνα του αγρού… μέχρι την τελευταία στιγμή… έχουν το ίδιο όνομα…έτσι κι ο άνθρωπος…