Κι αν γονατίσω για λίγο...ξανασηκώνομαι κι ελπίζω...


Γλυκιά μου, μητέρα, ακούω πολλά κλάματα, πολλές φωνές,
εκεί, κάπου στο τέλος του διαδρόμου, στη γωνιά
και βλέπω, ναι μητέρα, βλέπω το όμορφο κορίτσι,
αυτή τη μικρή κοπελίτσα, ναι, τη βλέπω να κλαίει,
να χάνεται στην αγκαλιά του απελπισμένου νέου,
ενώνοντας μέσα απ’ τα δάκρυα, τη ζωή τους,
αυτή τη ζωή, που πριν από λίγο χάθηκε, έτσι,
έτσι, όπως το είπε η υπεύθυνη του νοσοκομείου,
μέσα απ΄ το γραφείο, εκεί στη γωνιά, στο τέλος του διαδρόμου,
με λίγες λέξεις, με τέσσερα φοβερά γράμματα, AIDS...

Ναι, καλή μου, μητέρα, AIDS, έτσι είπε, αυτό άκουσα
κι αμέσως η αγωνία κυρίεψε το είναι μου,
και γέμισαν με δάκρυα απελπισίας τα μάτια μου
κι η καρδιά μου, δεν άντεξε κι ήρθε κοντά τους
κι άφησα πίσω τα δικά μου προβλήματα,
κάθε δική μου αγωνία για τη ζωή μου,
αψηφώντας κινδύνους, μητέρα, όλους τους φόβους,
αυτούς, που η κοινωνία περίτεχνα, δημιουργεί
και τους αγκάλιασα, μητέρα, κι έκλαψα μαζί τους...
και σκούπισα τα δάκρυα απ’ τα μάτια τους
και τους μίλησα, όπως Eκείνος, μίλησε σε μένα
και τους έδωσα θάρρος, τους έδωσα ελπίδα, μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα του Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη