Κάποτε ,σε μια μεγαλούπολη ήταν δύο νέοι άνθρωποι, ο Μίνως και η Ήρα. Ξἐρετε…εφηβεία, σχολείο, πανεπιστήμιο, δύο παιδιά, γιομάτα με τη θέρμη της νιότης, αυτήν την άνοιξη των πρώτων χρόνων και μιλούσαν…όλο έλεγαν για τα όνειρά τους ,κοιτάζοντας κατάματα τη ζωή…
Κι έγραφαν στην καρδιά τους τα ονόματα…Μίνως και Ήρα και γέλαγαν…και πετούσαν στα σύννεφα…και προχωρούσαν δίχως να σκέπτονται, δίχως να κρίνουν... και παραμέρισαν τις λεπτομέρειες κι έλεγαν : «νέοι είμαστε»…
Όμως, ξαφνικά, άρχισε να χάνεται το χρώμα της άνοιξης, καθώς στη ζωή τους προστέθηκαν κι άλλες γνώμες… κι ενώ έβλεπαν…δεν είπαν όχι, δεν αντιστάθηκαν…κι ήρθε η στιγμή, που άπλωσαν το χέρι και πήραν τα ναρκωτικά…και δοκίμασαν…κι άνοιξαν τις πόρτες της Ατλαντίδας…
Αυτό ήταν ! η πρώτη αρχή…η ώρα της σιωπής, η στιγμή που η νιότη έχασε τη φρεσκάδα της, τότε, που το πρόσχαρο γέλιο της Ήρας έγινε κλάμα, το πιο πονεμένο κλάμα του κόσμου…
Έτσι έλεγε κι έκλαιγε σιωπηλά ο Μίνως, ο καλός σύντροφος των παιδικών ονείρων της…κι έκρυβε κι αυτός τα πονεμένα, τ’ άφλεβα χέρια του, τα γιομάτα με τις πληγές του πάθους…
Και τα μάτια τους, αυτά τα μάτια της παιδικής τους αγάπης, έχασαν τη λάμψη της νιότης κι έγιναν μαύρες κηλίδες σε κέρινα πρόσωπα, γιομάτα θλίψη, γιομάτα απελπισία και απογοήτευση, στιγμές μοναξιάς…έτσι, όπως τους βλέπουμε τώρα, αγκαλιασμένους στα σκοτεινά…εκεί στην κρύα κάμαρα…να κλαίνε, Χριστέ μου !
Καλή σου νύχτα Ήρα…Καληνύχτα Μίνω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου