Αναζητώντας την αυτοκριτική…

Αρχίζουμε ,έτσι, ψάχνοντας στα στενά δρομάκια του νου και της καρδιάς και ξεσκαλίζουμε μέσα στο χρόνο και ξεσκεπάζουμε τα «άπωτα» και τα ζυγίζουμε και τα συγκρίνουμε…και βάζουμε απέναντί μας το «πρέπον» και το «πιστεύω» μας και αναμένουμε…

Και αντικειμενικά, δίχως ιδιοτέλεια, δίχως ντροπές και υστεροβουλίες κάνουμε τον έλεγχο και τον απολογισμό μας και βγάζουμε συμπεράσματα, θετικά ή αρνητικά, για τις πράξεις και τις παραλείψεις μας και τα περνάμε όλα από το κόσκινο και τα μετράμε …και τα ζυγίζουμε…και συγκρίνουμε…

Και μιλάμε πολύ καθαρά στον εαυτό μας και τον ρωτάμε αν φταίξαμε και πότε…και πού… και πόσο… κι ακόμη αν βλάψαμε… κι αν αδικήσαμε και ποιους…κι αν φανήκαμε αδιάφοροι και αμελείς και σκληροί απέναντι στον «άλλον» και στον εχθρό μας και στον «ξένο» και τον ασήμαντο του κόσμου…

Αυτή η αναζήτηση στα ενδότερα του εαυτού μας και ευρύτερα στα άδυτα του κάθε φορέα της εξουσίας, αναδεικνύει στο προσκήνιο πιότερο τα «μείον» και τις «παραλείψεις» και τα «λάθη» και τα ορθώνει ενώπιον μας για τον περαιτέρω έλεγχο…

Η διαδικασία αυτή της αναζήτησης…αυτή η ενδοσκόπηση της καρδιάς λέγεται, για όσους τη θυμούνται, «αυτοκριτική» και παραπέρα έλεγχος και αντιπαράθεση και διάλογος και ξεκαθάρισμα «λογαριασμών» και «ενώπιος ενωπίω»…

Έλεγχος, λοιπόν ,αυτοέλεγχος των πράξεων και των παραλείψεων μας και κρίσις…έτσι, όπως διαβάζουμε στο λεξικό, αυτή την 3η χιλιετία…στο αλφαβητάρι της καρδιάς και της συνείδησης…για να μάθουμε τα «καθέκαστα»…

Κι αυτή η αναζήτηση της αυτοκριτικής είναι το ψάξιμο και η φανέρωση της αλήθειας …και το ζύγι και το μέτρημα των «συν και των πλην»…είναι η ανάδυση στην επιφάνεια και η επαναφορά στο προσκήνιο των κρύφιων έργων και των παραλείψεων…είναι το ξέπλυμα και το καθάρισμα του αγρού του νου και της καρδιάς και του σώματος…είναι ο σκληρός απολογισμός των λαθών…είναι η φανέρωση της κυνικότητα και της σκληρότητας απέναντι στους «άλλους»…

Έτσι είναι η αυτοκριτική, σαν τη νύχτα…αλλά και σαν το πρωινό φως…έτσι όπως μπορεί να φωτίσει και να ξαναγεννήσει τον άνθρωπο και τον ηγέτη…έτσι σαν την πανέμορφη Άνοιξη…σαν την αλήθεια…σαν το γέλιο των μικρών παιδιών…σαν τα άδολα μάτια τους…έτσι σαν τη χαρά του έρωτα και της αγάπης…έτσι σαν τον ήλιο και το φως των αστεριών…

Αναζητώντας, λοιπόν, την αυτοκριτική…ίσως, τώρα που φαίνεται να μας έχει εγκαταλείψει…αρχίζω να περιπλανιέμαι και ψάχνω με περίσσια ανησυχία τις σελίδες των χρόνων της 3ης χιλιετίας…και τις εξετάζω με λεπτομέρεια…και ξεχωρίζω και φέρνω στην επιφάνεια όλα…τα «πραχθέντα και τα λεχθέντα» κι ακόμη τα εύκολα «ναι» και τα χωρίς περίσκεψη «όχι»…

Και προχωρώ λίγο πιο πέρα την περιπλάνησή μου και ψάχνω με ευθύτητα και σύνεση για τα κοινωνικά προβλήματα…και προσπαθώ να μάθω τα γιατί των λαθών…και τα θέτω απέναντι από τους ηγέτες …και τους καλώ να μιλήσουν…και να δώσουν εξηγήσεις…και να απολογηθούν …και να ξαναβρούν τη λέξη «αυτοκριτική» και να της δώσουν ζωή και να τη ξυπνήσουν… και μια νύχτα…εκεί στην κάμαρα τους…εντελώς μόνοι τους…να κάνουν διάλογο μαζί της…και να την ακούσουν πιότερο…

Και …αν θέλουν να δουν την πραγματικότητα… ας φτιάξουν και το δικαστήριο…τώρα …αυτή την εποχή ,που η αλλοτρίωση του ανθρώπου γίνεται «μόδα»…κι ας βάλουν και δικαστές τη συνείδηση και την αλήθεια …κι ας μιλήσουν…ας μας πουν κάτι…έστω τον αγώνα τους για τα ναρκωτικά…και την πάλη τους για τους χιλιάδες νεκρούς από τα τροχαία ατυχήματα…και για τους αναπήρους…και για τους εγκαταλελειμμένους γέροντες…και τους αστέγους…και τους φτωχούς…και τους τσιγγάνους…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής, λοιπόν, για να θυμηθούν οι ηγέτες της εξουσίας τον αδύναμο και τον ασήμαντο άνθρωπο…για να θυμηθούν τον φυλακισμένο…για να μάθουν να λένε την αλήθεια στο λαό…για γίνουν ευθείς και ειλικρινείς απέναντί του…για να μπορέσουν να τον κατανοήσουν…για να εκτιμήσουν τον αγώνα και τα προβλήματά του…

Το δικαστήριο της αυτοκριτικής… για να γνωρίσουμε όλοι μας τον εαυτό μας…για να μάθουμε να κατανοούμε…για μπορέσουμε να γίνουμε χρήσιμοι…για να γίνουμε ταπεινοί…για να μάθουμε να δίνουμε κι όχι να ζητάμε…για να μπορούμε να γελάμε και να κλαίμε από χαρά…για να πονάμε για τον συνάνθρωπό μας …για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια και φίλους και εχθρούς…

Αναζητώντας την αυτοκριτική…έτσι,।για να μάθουμε πιότερο τον εαυτό μας μέσα από τα λάθη μας…για να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο…για να παλέψουμε για τον πολιτισμό…για να αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο…

Η ώρα πέρασε…ακούω ένα σιγοψυθίρισμα…μάλλον είναι ο αέρας…είμαι βέβαιος ότι μιλάει με τον εαυτό του…κάτι λέει…τον ακούω να κλαίει…

Κλείνω το αλφαβητάρι…κλείνουν τα μάτια…αρχίζω να σκέπτομαι…