Τα αδέλφια του Χριστού


Φίλες και φίλοι μου, κάποτε ρώτησαν ένα γέροντα και του ζήτησαν να τους μιλήσει για την Αγάπη του Χριστού κι αυτός, αφού εσιώπησε για λίγο, έσκυψε χαμηλά το κεφάλι του, κάνοντας με ταπείνωση το σημείο του σταυρού, κι άρχισε να κλαίει σιωπηλά…

Τότε τον ρώτησαν ξανά : Πες μας γέροντα, γιατί κλαις…και συνέχισαν …έτσι είναι η αγάπη για τη οποία μας μίλησε ο Χριστός, δηλαδή πόνος και θλίψη και βάσανα…κι εμείς ,τι πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να σταθούμε άξια σε τούτο τον κόσμο και να ελπίζουμε…

Κι ο σεβάσμιος γέροντας, αφού σκούπισε με το κομποσχοίνι τα δάκρυα του από το γαλήνιο πρόσωπό του και ασπάστηκε το σταυρό αποκρίθηκε : Παιδιά μου, όταν τα βράδια γέρνω για λίγο να ξεκουραστώ, θυμούμαι τον Κύριο μας, που δεν είχε που την κεφαλήν κλίνη…και θυμάστε τι απάντησε σε κάποιον, όταν του είπε … « θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας Κύριε» …

Σας το θυμίζω …κι ακούστε προσεχτικά τα λόγια του γλυκύτατου Ιησού : « Αι Αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη».

Και κλαίω ,παιδιά μου, γιατί εγώ έχω και στρώμα και κρεβάτι και μια κάμαρα…κι ακόμη λίγα ξύλα για το χειμώνα…ενώ ο Κύριος μας τα εστερείτο αυτά και δεν επεδίωκε να τα κερδίσει, γιατί η καρδιά του ήταν κοντά στον πάσχοντα άνθρωπο…

Κι αυτός ο «πάσχοντας» της εποχής μας είναι οι άρρωστοι και οι φυλακισμένοι, οι ανήμποροι και οι φτωχοί, οι ταλαίπωροι των ναρκωτικών και του AIDS, οι άστεγοι, οι περιφρονημένοι και οι διωγμένοι από τον κόσμο ένεκεν της αγάπης τους για δικαιοσύνη…

Κι ακόμη, τα μικρά των φτωχογειτονιών και των πολέμων…και τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής και της Ασίας, που μας μιλούν σιωπηλά μέσα από την πονεμένη λάμψη των ματιών τους…και μας εκλιπαρούν να τα βοηθήσουμε…να τα συμπονέσουμε και να τα νιώσουμε…

Γι αυτά κλαίω, παιδιά μου, για την Αγάπη του Χριστού και για τ’ αδέλφια της Αγάπης του…αυτά δε με αφήνουν να αναπαυτώ…