Η ιστορική μνήμη…

Ανοίγω το παράθυρο του κόσμου και παραμερίζω τα σύννεφα κι αρχίζω να αναζητώ… και ανατρέχω τα σκαλοπάτια του ουρανού και προσπερνώ αέρινα δρομάκια και ασφαλίζω αραχνοΰφαντες πόρτες και ψάχνω…

Κι αρχίζω να ρωτώ τα αστέρια και το φεγγάρι και τους αόρατους φίλους τ’ ουρανού…και περιπλανιέμαι σε άπειρους διαδρόμους και με συντροφεύουν κατάξανθες αχτίδες… και ξεπερνώ τα σκοτάδια κι ανάβω τα κεράκια του νου… και ελευθερώνω το φως της καρδιάς και φτάνω…

Κι έρχομαι κοντά στη μεγάλη πύλη τ’ ουρανού και καταγράφω τον κωδικό της ιστορικής μνήμης και φέρνω στα χείλη μου τις λέξεις της ιστορίας…και μέσα από το αιώνιο περιβόλι μου ζητούν να μιλήσω…και ευθύς τα μάτια μου γεμίζουν με δάκρυα…

Και με ξαναρωτούν και ζητούν έστω μια απάντηση… και προσδοκούν να ακούσουν τον απρόσμενο επισκέπτη… κι ακούω γλυκά τιτιβίσματα και αγγελικές φωνές και άσματα και μελωδίες… κι αυτοί αναμένουν...έτσι, σαν τα πεινασμένα μικρά παιδιά, που αποζητούν, μέσα από την ελπίδα, το χαμόγελο του κόσμου…

Εκεί, λοιπόν, στο τέλος της ουράνιας σκάλας, αγγίζω το χέρι μου απαλά στην πύλη του ουρανού και χαϊδεύω τα σύννεφα και το φως…και ξεπλύνομαι στα αέρινα νερά της … και εξαγνίζομαι από τα πάθη και τις μίζερες σκέψεις και κλαίω απ’ τη χαρά μου…

Και τα δάκρυά μου πέφτουν στο αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας κι αρχίζουν να λαμπιρίζουν και να παιγνιδίζουν πανέμορφα με το φως…και πορεύονται τραγουδώντας και ζωγραφίζουν δάφνινα στεφάνια στην ολόχρυση πύλη…κι αρχίζουν να μιλούν και να υμνούν και να κεντούν λέξεις θυσίας και μεγαλοσύνης…

Κι η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει διάπλατα και μέσα από το φως προβάλλει η ιστορία…και βγαίνουν λάβαρα και σημαίες κατάλευκες και άλλες στο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας…και σημαίες με αιματοβαμμένους σταυρούς …και σπασμένα κοντάρια, ποτισμένα με νεανικό ιδρώτα και αίμα…

Η πύλη τ’ ουρανού ανοίγει …και βλέπω ανθρώπους πολλούς να λάμπουν στο φως της αιώνιας άνοιξης…και κρατούν στα χέρια τους τα λάβαρα της νίκης…και με πλησιάζουν …και με χαιρετούν και με καλωσορίζουν…κι αρχίζουν να με ρωτούν για τον κόσμο… για την Ελλάδα…για τους νέους της…

Και το όνομά τους είναι «28η Οκτωβρίου» και σημαίνει αγώνας και φιλοπατρία και αυταπάρνηση και θυσία…ένα όνομα, που στην ιστορική μνήμη συνδέεται με τους αγώνες της Ελλάδας ενάντια στη βία του φασισμού…που μας φέρνει κοντά με τον ηρωικό θάνατο των γονιών και των αδελφών και των προσφιλών μας προσώπων…που μας θυμίζει τις ηρωικές στιγμές του έθνους μας…

Η «28η Οκτωβρίου» είναι το άσβηστο φως ,που θυμίζει το αιώνιο χρέος και τη θυσία των Ελλήνων απέναντι στον κόσμο και την ιστορία…είναι σαν το κλάμα και το γέλιο της μάνας του 1940…είναι σαν τη χλόη του χειμώνα δίπλα στη λασπωμένη χλαίνη του νεκρού στρατιώτη …έτσι σαν το ουράνιο βλέμμα του…έτσι, σαν το μισοκαμένο, γράμμα, που έγραψε για τη αγαπημένη του, λίγο πριν φύγει για την πύλη τ’ ουρανού …

Είναι το «εύγε» για τη θυσία των παλικαριών …για τη ζωή τους…για τα νιάτα τους…για τους πόθους και τα όνειρά τους…είναι το στεφάνι το δάφνινο για την ελευθερία που μας δώρισαν…κι ακόμη ,γιατί εκπλήρωσαν το παναρχαίο Ελληνικό χρέος ,με το μοναδικό και τίμιο αγώνα τους «υπέρ βωμών και εστιών»…

Αυτό το Ελληνικό χρέος ήρθαν για να μου υπενθυμίσουν οι στρατιές των ηρώων στην πύλη του ουρανού…οι άνδρες και οι γυναίκες…οι νέοι και τα παιδιά …οι γέροντες και οι γερόντισσες…οι εκτελεσθέντες…οι βασανισθέντες…η αντίσταση…οι πεινασμένοι της εποχής…οι στερήσεις…οι κακουχίες…τα στρατόπεδα του θανάτου…

Και μου μίλησαν απλά…και τα λόγια τους ήταν γιομάτα μεγαλοσύνη…και συζητήσαμε για τα νιάτα της πατρίδας μας…και είδα στα μάτια τους τη φλόγα της άνοιξης…και την εμπιστοσύνη για τη συνέχιση της γενιάς τους…και όλη την αγάπη τους να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους…λες και γνώριζαν τα μετέπειτα…και τους μελλοντικούς αγώνες…και τις νέες θυσίες…

Ιστορική μνήμη, λοιπόν, εκεί στην πύλη του ουρανού… κεντημένη με το αίμα και τον ιδρώτα

των αγωνιστών του 1940…μια αγέραστη μνήμη ζυμωμένη με θυσίες ζωής… με το «ΟΧΙ» της Ελλάδας… μια ιστορική μνήμη ζωγραφισμένη στα λουλούδια των αγρών … σε κάθε πέτρα…σε κάθε βότσαλο… στη στεριά και στη θάλασσα…στο αεράκι και το ξεροβόρι… στο χιόνι και τη βροχή…

Γι αυτή τη μνήμη μου μίλησαν…εκεί στη χρυσή πύλη της ιστορίας…κρατώντας στα χέρια τους σημαίες θυσίας…και λάβαρα της Ελλάδας…και σταυρούς ραντισμένους στο αίμα των ηρώων…και σπασμένα κοντάρια…και λασπωμένες χλαίνες…και γράμματα προς τη Μάνα τους μισοτελειωμένα…

Κι ύστερα…αφού με χαιρέτησαν έφυγαν…έτσι, απλά…με όλη την ταπεινότητα που αρμόζει στους ήρωες…και πέρασαν την πύλη τ’ ουρανού…και κράτησαν στις καρδιές τους το φώς της ιστορίας…

Ξημέρωσε…το πρωινό φως ξεχύθηκε στο κόσμο…κι έτρεξε σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης…και γονάτισε …και ασπάστηκε …και προσκύνησε για τη θυσία των παιδιών της Ελλάδας… κι άναψε ξανά το καντήλι της Ρωμιοσύνης…