Η Πραγματική αγάπη…

Aυτή είναι η αγάπη, η πραγματική αγάπη, μητέρα,
η άδολη, η αγνή, η δίχως υποκρισίες και συμφέροντα,
η συμπαράσταση στο διπλανό μας, τον άγνωστο σε μας,
στο Γιάννη και το Nίκο, στη Στέλλα και τη Mαρία,
στον φορέα ή άρρωστο, AIDS, στο χρήστη Nαρκωτικών,
στο γιομάτο πληγές και αποστήματα, στο ρακένδυτο,
αυτό τον «ασήμαντο», το Xάνς ή τη Pομπέρτα,
τον ταλαίπωρο της ζωής, μητέρα, γι’ αυτόν...

Έτσι μου έμαθες, μητέρα, έτσι μου μίλαγες...
και τα παραμύθια σου ήταν για το καλό, την αγάπη,
την απέραντη αγάπη, δίχως όρια, χωρίς λογική,
μια αγάπη μέσα απ’ τον κήπο της καρδιάς,
που ανθίζει τα πιο όμορφα λουλούδια του κόσμου,
έτσι έλεγες, μητέρα, και χαμογελούσες,
και τα μετρούσαμε μαζί στα δάχτυλα των χεριών μου,
και λέγαμε τα πανέμορφα ονόματα τους...

Γλυκιά μου, μητέρα οι τότε στιγμές, ήταν οι πιο όμορφες,
το πιο ζεστό κομμάτι της ζωής μας, τώρα το βλέπω
και είμαι τυχερή, γιατί αυτές μου δίνουν τη δύναμη για ζωή,
όλες οι λέξεις που μου `λεγες, μου θυμίζουν τον άνθρωπο,
το σημερινό άνθρωπο της δυστυχίας και της απόγνωσης,

αυτόν, που ψάχνουμε να τον βρούμε ανάμεσά μας...

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη