Η σκληρότητα της 3ης χιλιετίας…

Αλήθεια πολύ με προβληματίζει το όλο θέμα …κι αναρωτιέμαι αν πράγματι έτσι είναι τα πράγματα…κι αρχίζουν να κυριαρχούν στο προσκήνιο μόνο τα «δικά μου» …και τα «δικά σου»…κι όποιος φάει τον άλλον…και το «εγώ» μου…κι η δική μου φιλοδοξία και επιβίωση…

Κι αυτό με φοβίζει, φίλοι μου, και με ανησυχεί ιδιαίτερα ,γιατί τη θέση της αγάπης καταλαμβάνει η σκληρότητα…και τότε σταματά να λειτουργεί καθετί το καλό και ευλογημένο…και η αισπλαχνία και η επιείκεια αρχίζουν να υποχωρούν και να χάνονται…

Η σκληρότητα, λοιπόν, με φοβίζει αυτό το τέρας που καιροφυλακτεί να καταλάβει την πρώτη θέση στην καινούργια χιλιετία…αυτή τη χιλιετία που όλος ο κόσμος πανηγύρισε τον ερχομό της…με φώτα και φανφάρες κι όχι με αγάπη και προσευχή…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας …κι αρχίζω να ξεφυλλίζω με φόβο και τρόμο τις σελίδες του…και ψάχνω να βρω την έννοια και τη σημασία αυτής της λέξης που θέλει να πρωταγωνιστήσει στην εποχή μας…και όταν τη βρίσκω τη σημειώνω και διαβάζω : «Σκληρότητα είναι η ιδιότητα του σκληρού…κι ακόμη η τραχύτητα και η ασπλαχνία»…

Σκληρότητα, λοιπόν, είναι η τραχύτητα και η βαναυσότητα κι η απανθρωπιά…κι ακόμη η ασπλαχνία και η σκληροκαρδία και η κυνικότητα…και εκδηλώνεται με το πιο απαίσιο τρόπο απέναντι στον άνθρωπο, αδιαφορώντας εμπρός την ανέχεια και τη δυστυχία και τη φτώχεια…

Και κλείνει τα μάτια της στον πόνο του άλλου…και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους της…και απαξιώνει να σε ακούσει και να κατανοήσει τα προβλήματά σου…και σε παραπέμπει ψυχρά και κυνικά σε «άλλους»…

Έτσι είναι τα πράγματα, φίλοι μου, κι αυτό το «μοντέλο» διεκδικεί να πρωταγωνιστήσει στην εποχής μας…αξιώνοντας να μας χαράξει τα «νέα»πρότυπα για τις καινούργιες γενιές…για τα παιδιά και τα εγγόνια μας…με βάση τη μάσκα και το προσωπείο της σκληρότητας…

Και αν πιστεύετε ότι υπερβάλλω σας προσκαλώ να περιδιαβούμε για λίγο τον κόσμο, αρχίζοντας ,έστω, από την πατρίδα μας… και τότε εκτιμώ ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου…

Κι ας κάνουμε την πρώτη μας στάση στα δικαστήρια…και ως θεατές ας παρακολουθήσουμε τις δίκες…και ας μετρήσουμε τη σκληρότητα των αντιδίκων…και τη μανία τους να εξοντώσουν το συνάνθρωπό τους, κλείνοντας την πόρτα στην επιείκεια της ψυχής…

Και στη δεύτερη στάση μας, ας σταματήσουμε στους κεντρικούς δρόμους της μεγάλης πρωτεύουσας ,τώρα το χειμώνα…μέσα στο δυνατό κρύο…κι ας πλησιάσουμε στις γωνιές των καταστημάτων και στις εισόδους των πολυκατοικιών, εκεί που συνάνθρωποί μας ζουν στο «χαρτονένιο» σπίτι τους…που είναι η κουβέρτα και το προσκέφαλο και η ζεστασιά και ο φίλος στη μοναξιά τους…

Κι ας σταματήσουμε για λίγο στα «μπαρ της φθοράς»… στην τρίτη στάση μας, εκεί που κάποιοι εκμεταλλεύονται τον άνθρωπο για το χρήμα…και τον κάνουν «εμπόρευμα» και «πράγμα» για πώληση…λεηλατώντας με τον πιο ζωώδη τρόπο τις ψυχές νεαρών κοριτσιών κατά το πλείστον αλλοδαπών…

Κι η τέταρτη στάση μας αρκείται να παρακολουθήσει από τηλεοράσεως τα δρώμενα στην Ελληνική επικράτεια…τις εχθρότητες και τα κονταροκτυπήματα… τις φωνές και την απαξίωση…την ισοπέδωση…την καταρράκωση των προσώπων…το ξεγύμνωμα κάθε αξιοπρέπειας…τον εξευτελισμό και τη διαπόμπευση των προσώπων…

Και συνεχίζουμε στους χώρους της σπατάλης…και καταγράφουμε τη χλιδή και την πολυτέλεια…και φωτογραφίζουμε την υπεροψία και το ανικανοποίητο του πλούτου…και ρωτάμε για τον ταλαίπωρο άνθρωπο…αυτόν που εκλιπαρεί τον πλούσιο για τα «ψιχία»…έστω για τα λιγοστά απομεινάρια του κορεσμού κάποιων…αυτών που κλειδαμπάρωσαν την αισπλαχνία της καρδιάς τους …εκεί… στην πέμπτη στάση μας…

Φίλοι μου, σε κάθε γωνιά του κόσμου η σκληρότητα αρχίζει να γίνεται διεκδικητής κι εχθρός και αντίπαλος της αγάπης και της αλληλεγγύης…και στην έκτη στάση μας που λέγεται φτώχεια …και στην έβδομη που λέγεται αρρώστια …και στην όγδοη που λέγεται δυστυχία και στην εκατοστή…εκεί …που μικρά παιδιά πεθαίνουν κάθε λεπτό της ώρας ,γιατί στερούνται αυτό, που εμείς πολύ εύκολα το πετάμε στα σκουπίδια μας…

Κι ο κόσμος αρχίζει να γίνεται αγνώριστος …αρχίζει να ψυχραίνεται…αρχίζει να χάνει την ομορφιά και τη χάρη του…και τα λουλούδια της αγάπης που στόλιζαν την ψυχή του τα βλέπουμε να μαραίνονται…να χάνουν το χρώμα, το φως και το άρωμά τους…

Κλείνω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και συλλογίζομαι για την πορεία της εποχής μας…και θλίβομαι…κι αναζητώ λύσεις…και προσεύχομαι…και ελπίζω, ελπίζω ότι τελικά…αυτή η σκληρότητα, αυτό το απρόσωπο κι άσπλαχνο σύστημα δεν θα κυριαρχήσει στην εποχή μας …κι αυτό να ελπίζετε και να πιστεύετε κι εσείς…