Θυμάμαι...και δε ξεχνώ...και μαθαίνω την ιστορία του Γένους μας...κι ανάβω μέσα στην καρδιά μου ένα κεράκι μνήμης και περισυλλογής για τη θυσία των αγωνιστών του 1821!

THE GREEK REVOLUTION-1821

Ελευθερία ή θάνατος

Λέξεις ηρωϊκές…άγγελμα νίκης…φωνές θυσίας…υπόσχεση αγώνα…αγάπη για την πατρίδα και το γένος…ουράνια προσευχή και πίστη…σύμβολο αιώνιο…χρυσή παρακαταθήκη…και σημαία τιμημένη για τους νέους μας !

Η Eπανάσταση του 1821!!



Είχαν περάσει τετρακόσια χρόνια μαύρης δουλείας κάτω από τον Τούρκικο ζυγό κι έρμη η Ελλάδα δεν μπορούσε να αντέξει άλλο…κι άρχισε επιτέλους να μεστώνει η ιδέα για την απελευθέρωση …κι οι Έλληνες ξύπνησαν…κι αφουγκράστηκαν την αγωνία του γένους και πήραν την απόφαση…

Κι απόφαση ήταν μία : Ελευθερία ή Θάνατος! Κι οι λέξεις έγιναν περιστέρι…κι αυτό ετοιμάστηκε για να μεταφέρει το χαρμόσυνο μήνυμα σε κάθε γωνιά της πατρίδας…κι ήρθε κοντά του το δροσερό αεράκι και συντρόφεψε την πορεία του…

Και πήγε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε σπίτι, σε εκκλησιές και μοναστήρια…στα ψηλά βουνά και στις αετοφωλιές…στα νησιά και στις γαλάζιες θάλασσες… και φώναξε …και φώτισε … κι άναψε τις καρδιές των παλικαριών…
Και πήρε το μήνυμα κι ο αετός κι όρμησε περήφανα …και όργωσε την Ελλάδα μας…και κάλεσε σε συναγερμό κάθε πετάμενο …και πέταξαν τα πουλιά σε κάθε δέντρο, σε κάθε μικρό χορταράκι του αγρού…κι ήρθαν και στο γέρο πλάτανο και του είπαν τα χαρούμενα μαντάτα για την Ανάσταση του γένους…

Κι ο γέρο πλάτανος κούνησε τα κλαδιά του κι άστραψε και βρόντηξε κι έφερε αναταραχή στο σύμπαν… κι η μυγδαλιά άνθισε…κι έλαμψε ο ήλιος και ξημέρωσε… και φωτίστηκε όλη η πλάση …κι Ελλάδα χαμογέλασε…

Και το μικρό περιστέρι, όλο χαρά, πήρε μαζί του το φως της Ελλάδας…και ταξίδεψε μέρα και νύχτα και έφτασε μέχρι τη μικρή Ναζαρέτ…και είδε και άκουσε χαρμόσυνα λόγια και την καλή αγγελία για τον κόσμο…και λόγια κοσμοσωτήρια…

Κι του δόθηκε από την Κυρία των Αγγέλων η ευλογία για το Έθνος μας …κι όλο χαρά κι ελπίδα πήρε το δρόμο για την επιστροφή …κι έφτασε στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας…κι αφού ανήγγειλε το κοσμοσωτήριο μήνυμα και την ευλογία…τότε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός σήκωσε το λάβαρο της επανάστασης κι ευλόγησε τον αγώνα…

Και ξεχύθηκαν οι Έλληνες σε κάμπους και σε βουνά…κι άνοιξη έλαμψε στην καρδιά τους… κι άρχισαν να ποτίζουν με το ηρωικό αίμα τους το δέντρο της ελευθερίας της πατρίδας μας…

Ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας και σημειώνω την επανάσταση του 1821…. κι αμέσως μοσχοβολά ο κόσμος από χίλια αρώματα ηρωικά…και βλέπω εικόνες ατρόμητων παλικαριών… και θυσίες για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την ελευθερία…
Και παρουσιάζονται μορφές που μας έκαναν περήφανους ως Έλληνες…κι έγιναν οδηγοί για την πορεία της νεότερης Ελλάδας μέσα στον κόσμο…μορφές που μας καταξιώνουν … και μας υπενθυμίζουν το αιώνιο χρέος της προσφοράς μας απέναντι στην ανθρωπότητα …

Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αθανάσιος Διάκος, Μάρκος Μπότσαρης και τόσοι άλλοι… φώτισαν τον αγώνα με το παράδειγμα τους…με την πίστη και την θυσία τους…με το ηρωικό αίμα τους…

Κι έγιναν το φως για να διαλυθεί το σκοτάδι …για φωτιστεί η καρδιά των Ελλήνων…για καταδείξουν ότι η τυραννία και η βαρβαρότητα δεν έχουν θέση στον κόσμο…και ότι η βία και τα αμέτρητα βασανιστήρια δεν μπορούν να κάμψουν την αγάπη για τις αιώνιες αξίες της πίστης ,της πατρίδας και της ελευθερίας…

Φίλες και φίλοι μου, το 1821 ήταν η σφραγίδα και η υπογραφή της φυλής μας για τον αιώνιο αγώνα της ελευθερίας του κάθε έθνους…ήταν το γκρέμισμα της πιο απάνθρωπης τυραννίας…που επιδίωξε να αφανίσει με κάθε απαίσιο τρόπο το έθνος μας…

Τα 1821 ήταν η ανόρθωση του γένους μας μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού…ήταν η φωνή της αφύπνισης της Ελλάδας …το γκρέμισμα του «ραγιαδισμού»…το στερέωμα της πίστης μας…το άναμμα της φλόγας του πολιτισμού του κόσμου…

Το 1821 μας έδειξε πως οι απλοί άνθρωποι γίνονται ήρωες…πως τα αμούστακα παλληκάρια τιμούν την πατρίδα τους…πως οι γυναίκες γίνονται μάνες του Έθνους…πως η εκκλησία γίνεται στυλοβάτης κι οδηγός και παράδειγμα…

Η επανάσταση του 1821,η Ελληνική επανάσταση, είναι η « μεγάλη έκρηξη » για την ελευθερία…για την πίστη και την πατρίδα …για τους άξιους προπάτορες μας, για τα βουνά και τις θάλασσες μας…για το τιμημένο με τους ηρωικούς αγώνες Ελληνικό χώμα…

Κλείνω το αλφαβητάρι και συλλογίζομαι…και προσεύχομαι…και υμνώ και δοξολογώ…και μακαρίζω…και λέω λόγια τιμής για τους ήρωες μας…και γράφω λέξεις όμορφες για αγώνες και θυσίες ηρωικές…

Και προσκαλώ τους νέους μας να θυμηθούν…και να βάλουν μέσα στη καρδιά τους την ιστορία του Έθνους μας…και να τη διαφυλάξουν σαν την καλύτερη κληρονομιά του κόσμου…γιατί ήταν ιστορία για την ελευθερία μας, γιομάτη αγώνες και στερήσεις και θυσίες…

Ξημέρωσε…ανοίγει η πύλη τ’ ουρανού και ξεχύνεται το φως της ελευθερίας…κι ακούγονται φωνές και ύμνοι και τραγούδια ηρωικά…και βλέπω μορφές ηρωικές να χορεύουν…κι είναι Έλληνες…έτσι κάνουν οι Έλληνες για την ελευθερία της πατρίδας…

Η πιο μεγάλη στιμή του Γένους μας... που πρέπει να θυμόμαστε οι νεότεροι ...για να φτιάξουμε κι εμείς τη δική μας Σημαία !!

passion of the christ

Ο Χριστός είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή!

Και προχωρήσαμε μέσα στη νύχτα, μητέρα
Εκείνος, πάντα δίπλα μου, μέσα στη σιωπή του,
με κοίταζε ήρεμα, μ’ οδηγούσε...
κι εγώ, μητέρα, εγώ η κόρη σου,
σίγουρη στο διάβα μου, τον σιγοκοίταζα,
παίρνοντας, σε κάθε ματιά του, αξία ζωής.

Και περπατήσαμε, μητέρα, σε κάθε μέρος,
σε κάθε γωνιά της πόλης, σε κάθε γειτονιά,
εκεί, που θλίψη και πόνος γίνονται ένα...
και είδα και την άλλη πραγματικότητα,
πρόσωπα πονεμένα, μητέρα, απελπισμένα,
με κατακόκκινα μάτια, γιομάτα απόγνωση,
στιγμές συμπαράστασης και εγκατάλειψης,
ώρες των πολλών γιατί, μητέρα, για τον καθένα,
μικρά παράπονα πικρίας, μύριοι αναστεναγμοί,
χείλη τρεμάμενα, αναφιλητά, πόνος...

Kαι καθώς περιδιαβαίναμε τα λευκά κρεβάτια του πόνου,
έστρεψα το βλέμμα στο πρόσωπό του και είδα,
είδα θλίψη και δάκρυα και αγάπη,
είδα στα μάτια του αβάστακτο πόνο,
είδα, μητέρα, απ’ το τρεμάμενο Άγιο στόμα του,
είδα και άκουσα λέξεις παρηγορητικές, λέξεις συμπόνιας.

Κι ύστερα, ύστερα ακούμπησε απαλά το χέρι σε μένα
και με προσκάλεσε και παρακαθίσαμε μαζί
και συντροφέψαμε τους πονεμένους, ώρες πολλές
και τους μιλήσαμε, μητέρα, κι ακούσαμε,
ακούσαμε τη φωνή τους, κάθε τους ψίθυρο...

Ο Χριστός έρχεται κοντά μας ...και νοιάζεται πιότερο για τους "πάσχοντες"...για το χαμένο πρόβατο ...το ένα από τα εκατό...και όταν ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας ...αλλάζει η ζωή μας...κι αρχίζουμε να ελπίζουμε...αρχίζουμε να πορευόμαστε με πίστη...μαθαίνουμε να υπομένουμε...μπορούμε και αγωνιζόμαστε ...και κρατώντας το Σταυρό μας πορευόμαστε προς το Γολγοθά της θυσίας και της νίκης...

Ημέρα Δεκάτη εβδόμη- η προσευχή :


Η προσευχή είναι η οδός για να πορευτούμε προς τα ουράνια… να επισκεφτούμε και να μιλήσουμε με τον Χριστό της Ελπίδας και της Αγάπης.

Η προσευχή μας επιτρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας, να δοξάσουμε τον Κύριο για τη ζωή που μας έδωσε, να κλάψουμε για τις αμαρτίες μας κι ακόμη για να ζητήσουμε τη βοήθεια του πιότερο για τους άλλους.

Η προσευχή είναι δωρεά και χάρις και πηγή ελπίδας για να μας δοθεί το έλεος του Θεού.

Η προσευχή που γίνεται με ταπείνωση και πίστη ανοίγει την πόρτα τ’ ουρανού και διασκορπίζει θυμιάματα και δάκρυα μετανοίας ενώπιον του Θεού.


Πολλές φορές αφήνω το νου μου να τρέξει προς τα πίσω ,στα μέρη των λαθών και των παραλείψεών μου, εκεί που η ψυχή έπεσε κι άρχισε να κλονίζεται η χάρις του Θεού κι ευθύς αναλογίζομαι τα γιατί…και ψάχνω για την αιτία και θλίβομαι και συντρίβεται η καρδιά μου και σκύβω το κεφάλι με ταπείνωση και προσεύχομαι.

Κι όταν η καρδιά απλώνεται ενώπιον του Κυρίου μας ως λιβάνι και σμύρνα και χρυσός, τότε μέσα από δάκρυα χαράς αναφωνώ με ταπείνωση : «Χριστέ μου, βοήθησέ με ως θέλεις…και ως γνωρίζεις…

At The Cross- French Version

Η Αγάπη του Χριστού...


Η Αγάπη του ταπεινού Ιησού λέγεται φτωχός και δυστυχισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται άρρωστος και φυλακισμένος...

Η Αγάπη του λέγεται πεινασμένος και διψασμένος...

Η Αγάπη του λέγεται ξένος και μετανάστης...

Η Αγάπη του λέγεται βοήθεια και παρηγορία...

Η Αγάπη του λέγεται φιλοξενία και αλληλεγγύη...

Η Αγάπη του λέγεται συμπάσχω και συμπονώ...

Η Αγάπη του αγκαλιάζει τα μικρά παιδιά, τα πεινασμένα...

Η Αγάπη του συντροφεύει τούς άστεγους...

Η Αγάπη θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο...

Η Αγάπη του μας κτυπά την πόρτα της καρδιάς μας...

Η Αγάπη του κτυπά την πόρτα της καρδιάς των δυνατών του κόσμου...

Η Αγάπη του περιμένει..

Jesus Stations of the Cross

Οι δυνατοί του κόσμου...

Κάποτε πρέπει να αλλάξουν πολιτική...και τότε το πρώτο τους βήμα είναι να βάλουν τη διπλωματία στο περιθώριο ...

Και το δεύτερο βήμα τους είναι ν' ανοίξουν την καρδιά τους...και να απλώσουν χέρι βοήθειας στούς φτωχούς και τους πεινασμένους της γης...

Και το τρίτο τους βήμα είναι να βάλουν στην καρδιά τους το Χριστό και την Αγάπη του για τους ανθρώπους και τον κόσμο...

Make Poverty History (Faith Hope Charity) Song Darfur Sudan

Ημέρα εικοστή Τρίτη-η φτώχεια :


Η φτώχεια ,ο δικαστής των πλουσίων ,το κριτήριο της Θεϊκής δικαιοσύνης, η δοκιμασία της Αγάπης του, το μέτρο της ταπείνωσης μας , το δάκρυ και το κλάμα της πονεμένης μάνας…

Και αν ρωτήσουμε τον ουρανό τι είναι φτώχεια…ο ουρανός θα μας δώσει την ελπιδοφόρα και ζωογόνο βροχή του … και θα καρπίσει το περιβόλι του φτωχού …και θα ξεδιψάσει τον οδοιπόρο της ερήμου…

Κι αν ρωτήσουμε και πάλι τι είναι φτώχεια, μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά ότι είναι η εύνοια της Θεϊκής Αγάπης, γιατί έχει σύντροφο και αδελφό της τον ίδιο τον Χριστό.

Κι αν ζητήσουμε από τη φτώχεια να μας μιλήσει, θα μας καλέσει στο φτωχικό της και θα μας φιλοξενήσει και καλόκαρδα θα κόψει το λίγο ψωμί και θα το δώσει στον επισκέπτη.

Η φτώχεια είναι ήσυχη και ταπεινή και υπομονετική και δεν γογγύζει, ούτε εναντιώνεται στον εαυτό της.

Κι έχει αδέλφια της η φτώχεια την απλότητα και την πραότητα και την ταπείνωση και σύντροφος της είναι η υπομονή και η ελπίδα και η αγάπη για τον άνθρωπό και τον Θεό.

Και χαίρεται η φτώχεια και υμνεί και δοξολογεί και σπλαχνίζεται και ελεεί τους πάσχοντες και συμπαρίσταται ,μέσα από το υστέρημά της … και κλαίει για τη σκληρότητα των άλλων και προσεύχεται γι αυτούς…

Είναι, λοιπόν, η φτώχεια η δοκιμασία μας…είναι το κριτήριο της διάκρισής μας…το μέτρο της καταξίωσής μας ενώπιον του Κυρίου μας…

World Hunger

Τα αδέλφια του Χριστού


Φίλες και φίλοι μου, κάποτε ρώτησαν ένα γέροντα και του ζήτησαν να τους μιλήσει για την Αγάπη του Χριστού κι αυτός, αφού εσιώπησε για λίγο, έσκυψε χαμηλά το κεφάλι του, κάνοντας με ταπείνωση το σημείο του σταυρού, κι άρχισε να κλαίει σιωπηλά…

Τότε τον ρώτησαν ξανά : Πες μας γέροντα, γιατί κλαις…και συνέχισαν …έτσι είναι η αγάπη για τη οποία μας μίλησε ο Χριστός, δηλαδή πόνος και θλίψη και βάσανα…κι εμείς ,τι πρέπει να κάνουμε για να μπορέσουμε να σταθούμε άξια σε τούτο τον κόσμο και να ελπίζουμε…

Κι ο σεβάσμιος γέροντας, αφού σκούπισε με το κομποσχοίνι τα δάκρυα του από το γαλήνιο πρόσωπό του και ασπάστηκε το σταυρό αποκρίθηκε : Παιδιά μου, όταν τα βράδια γέρνω για λίγο να ξεκουραστώ, θυμούμαι τον Κύριο μας, που δεν είχε που την κεφαλήν κλίνη…και θυμάστε τι απάντησε σε κάποιον, όταν του είπε … « θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας Κύριε» …

Σας το θυμίζω …κι ακούστε προσεχτικά τα λόγια του γλυκύτατου Ιησού : « Αι Αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη».

Και κλαίω ,παιδιά μου, γιατί εγώ έχω και στρώμα και κρεβάτι και μια κάμαρα…κι ακόμη λίγα ξύλα για το χειμώνα…ενώ ο Κύριος μας τα εστερείτο αυτά και δεν επεδίωκε να τα κερδίσει, γιατί η καρδιά του ήταν κοντά στον πάσχοντα άνθρωπο…

Κι αυτός ο «πάσχοντας» της εποχής μας είναι οι άρρωστοι και οι φυλακισμένοι, οι ανήμποροι και οι φτωχοί, οι ταλαίπωροι των ναρκωτικών και του AIDS, οι άστεγοι, οι περιφρονημένοι και οι διωγμένοι από τον κόσμο ένεκεν της αγάπης τους για δικαιοσύνη…

Κι ακόμη, τα μικρά των φτωχογειτονιών και των πολέμων…και τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής και της Ασίας, που μας μιλούν σιωπηλά μέσα από την πονεμένη λάμψη των ματιών τους…και μας εκλιπαρούν να τα βοηθήσουμε…να τα συμπονέσουμε και να τα νιώσουμε…

Γι αυτά κλαίω, παιδιά μου, για την Αγάπη του Χριστού και για τ’ αδέλφια της Αγάπης του…αυτά δε με αφήνουν να αναπαυτώ…

Jesus at the cross 2

Ο Χριστός της Αγάπης είναι κοντά μας...


Kαλή μου μητέρα...ναι, ήρθε κοντά μου
κι άπλωσε το χέρι σε μένα, την μικρή ελαφίνα σου,
το αδύναμο σπουργιτάκι της καρδιάς σου
και μου ΄δειξε, μητέρα, Εκείνος μου ΄δειξε την αλήθεια,
με τόση αγνότητα, τόση γαλήνη, μητέρα,
λέγοντάς μου: Ήρθε η ώρα να "δεις" και είδα...

Ναι, μητέρα, μου ΄δειξε την αλήθεια κι είδα...
είδα ότι έκλαιε, μητέρα, το είδα στα μάτια της αγάπης του
έκλαιε για όλο τον κόσμο, για τους ασήμαντους, μητέρα,
για όλους τους κατατρεγμένους και τους πονεμένους,
έκλαιε για τα μικρά παιδιά, τα πεινασμένα,
έκλαιε, μητέρα, για τα κτυπημένα παιδιά των πολέμων,
έκλαιε για τους φτωχούς και τους φυλακισμένους,
έκλαιε για την αδικία και τη σκληρότητά μας,
έκλαιε για τον εγωισμό και την κυνικότητά μας,
έκλαιε, μητέρα, για ασπλαχνία μας, την καταπίεση των φτωχών,
έκλαιε για την ύπνωση και την απραξία μας,
έκλαιε για την υπεροψία του πλούτου,
έκλαιε, μητέρα, για την έλλειψη της αγάπης,
έκλαιε, μητέρα, για τα νιάτα που χάνονται καθημερινά,
δίνοντας τη ζωή της, δίχως λόγο, στα ναρκωτικά...

Ναι, μητέρα, με χαιρέτησε και έκλαιε για μας,
για τα παιδιά όλου του κόσμου, για τους νέους,
για το Γιάννη και τη Μαρία, για το Θέμι και την Ήρα...

Ναι, μητέρα, με χαιρέτησε κι έκλαιε...

Καλή σου νύχτα, μητέρα!

Jesus of Nazareth

Ο Χριστός της Αγάπης κτυπά την πόρτα της καρδιάς μας...

Ο Χριστός της Αγάπης δε μίλησε...δεν παραπονέθηκε... δε γόγγυσε εναντίον κανενός...και ταπεινώθηκε...και υβρίστηκε...και χλευάστηκε ...και μαστιγώθηκε...και φυλακίστηκε...

Και πάλι δε μίλησε...ούτε παραπονέθηκε...και πήρε επάνω του ,σιωπηλά ,όλο τα βάρη και τις αμαρτίες των άνθρώπων και του κόσμου...και σήκωσε το Σταυρό της θυσίας...

Και ο ταπεινός Ιησούς,ιδιαίτερα στις δύσκολες μέρες που περνάμε...τώρα που όλα μπήκαν στη διαδικασία των αριθμών...και η ύλη και η σάρκα και ο ναρκισισμός ροκανίζουν ύπουλα την ζωή των ανθρώπων και πιότερο των νέων...

Ο Ιησούς της Αγάπης ...ο Ιησούς των φτωχών και των ταλαίπωρων της ζωής...ο Ιησούς των αρρώστων και των φυλακισμένων...των ξένων συνανθρώπων μας και των πεινασμένων ...μας κτυπά την πόρτα της καρδιάς μας...και μας περιμένει...

Jesus of Nazareth - Before Pilate

Πρότυπα αγώνων ομολογίας και πίστης...

Μορφές σεπτές και Άγιες ,που ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό της Αγάπης .

Άγιες Μορφές ,που δε φοβήθηκαν και δε λιποψύχησαν μπροστά στο θάνατο.

Αγωνιστές της Αγάπης,αδέλφια και μαθητές του Κυρίου μας, γενναίοι και ατρόμητοι απέναντι στους διώκτες και τους δημίους τους.

Μάρτυρες της πίστης και στυλοβάτες της Ορθοδοξίας,απλοί και ταπεινοί μέχρι το τέλος.

Κι έπαθαν... δεινοπάθησαν ...χλευάστηκαν...υβρίστηκαν... βασανίστηκαν...έτσι, όπως ο ταπεινός Ιησούς και δεν αρνήθηκαν...δεν έχασαν την πίστη και το θάρρος τους...

Κι έγιναν πρότυπο και παράδειγμα στην σύγχρονη και υλιστική εποχή μας ...αυτοί οι απλοί και ταπεινοί στρατιώτες του Χριστού.

Ημέρα εικοστή δεύτερη - οι μάρτυρες των διωγμών :

Οι Μάρτυρες των διωγμών είναι η πνευματική μας τροφή και η ψυχική παρακαταθήκη ,είναι το αλάτι στη ζωή μας, η υπενθύμιση του καλού αγώνα, το αιώνιο παράδειγμα για την κατά Χριστόν ζωή και πίστη και αφοσίωση και ομολογία.

Οι μάρτυρες των διωγμών είχαν ως παράδειγμα τον Κύριον μας, τα πάθη και την Αγάπη του για τους ανθρώπους και την άκρα ταπείνωση του.

Οι μάρτυρες των διωγμών υπέστησαν τα πιο σκληρά βασανιστήρια για να αρνηθούν τον Χριστό κι όμως έμειναν στύλοι ακλόνητοι, δούλοι πιστοί, καλοί και ενάρετοι μαθητές της Αγάπης.

Και την ύστατη στιγμή του ναι ή του όχι διάλεξαν και ομολόγησαν Χριστόν τον Εσταυρωμένον και Αναστάντα κι έστρεψαν το βλέμμα προς τον ουρανό…και προσευχήθηκαν κι έκαναν την ψυχή τους φως και Αναστάσιμο λουλούδι για τον Κύριο της Αγάπης.

Ούτε φωτιά, ούτε άγρια θηρία, ούτε παγετός, ούτε απάνθρωπα βασανιστήρια, ούτε εξευτελισμοί, ούτε δελεαστικές προτάσεις και μεγαλεία, ούτε ξίφος λύγισαν την πίστη τους κι έφυγαν με ταπείνωση, ομολογούντες τον αληθινόν Θεό.

Οι μάρτυρες των διωγμών, άντρες και γυναίκες, γέροι και νέοι, στρατιώτες και αξιωματικοί, μικρά παιδιά…ακολούθησαν το δρόμο του Χριστού και τη στενή πύλη και σήκωσαν κι αυτοί τον σταυρόν του μαρτυρίου, για να γίνουν κι αυτοί φως ,ανάμεσα στο Φως και την Αλήθεια…

Ο δωδεκάλογος της ωριμότητας .

Ώριμος είναι :

Εκείνος που εγκαταλείπει μία λανθασμένη παλιά πεποίθηση.

Εκείνος που κάνει εκείνο που είχε πάντοτε φοβηθεί.

Εκείνος που ευχαρίστως ακούει μία παρατήρηση.

Εκείνος που παραδέχεται τις ελλείψεις του.

Εκείνος που αναγνωρίζει τα σφάλματά του.

Εκείνος που συνέρχεται μετά από ένα τρομερό κτύπημα.

Εκείνος που αντιλαμβάνεται ότι είναι πάντα μόνος.

Εκείνος που δέχεται μία κριτική.

Εκείνος που αναγνωρίζει για ποιο πράγμα είναι ικανός.

Εκείνος που τα παθήματά του γίνονται μαθήματα.

Ναρκωτικά...κι αν πέσω...ξανασηκώνομαι...

Φίλε μου, αυτό αξίζει...κι αυτό να κάνεις κάθε φορά που δίνεσαι σ' αυτή την τρέλλα...

Και σου λέμε μην απελπίζεσαι...μην απογοητεύεσαι...

Κι όσες φορές κι αν κάνεις λάθος...όσες φορές κι αν πέσεις...άλλες τόσες να ξανασηκωθείς...

Και βάλε την ελπίδα προσκέφαλό σου... και σκεπάσου με την αισιοδοξία...και υποσχέσου στον εαυτό σου ότι θα ξαναπροσπαθήσεις...

Και σαν ξημερώσει η μέρα άρχισε τον αγώνα σου...όσο μπορείς...έστω και λίγο...αλλά άρχισέ τον...και μη σταματάς...

Η δύναμη της Αγάπης...

Κι ο βοσκός έψαχνε το χαμένο πρόβατο
κι έτρεξε σε βουνά και λαγκάδια,
σ’ απρόσιτες κορφές, πάνω σε κοφτερούς βράχους
κι ήρθε το μεσημέρι και ξέχασε το κοπάδι,
καθώς η αγωνία του μεγάλωνε για το ένα…

Και σαν πέρασε η μέρα και απόγερνε ο ήλιος,
μισόβαθα του κρεμνού, άφαντο στη θωριά του,
άκουσε τη φωνή του και χάρηκε…
κι ύστερα ήρθε πιο κοντά του κι έψαξε
κι άρχισε να φωνάζει μ’ αγωνία,
για το μικρό, το ατίθασο πρόβατο και καθώς,
καθώς οι φωνές τους έσμιγαν σαν χαρά ζωής,
το είδε ανάμεσα στ’ αγριόχορτα, στ’ αγκάθια του κρεμνού
και δε σκέφτηκε, ούτε λογάριασε τον κίνδυνο για το ένα...

Κι όταν το πιασε, το 'φερε στην αγκαλιά του
κι έκλαψε απ’ τη χαρά του και φώναξε
κι η φωνή του ακούστηκε σε κάθε γωνιά,
κι ανέβηκε τη σκάλα της γης κι έφτασε,
έφτασε μέχρι την πόρτα τ’ ουρανού।

Από το βιβλίο :" Γράφοντας στη μητέρα " για τα Ναρκωτικά του Γεωργίου Χριστ.Καραβιώτη

Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...

29.Ευθέως δε μετά την θλίψιν των ημερών εκείνων ήλιος σκοτισθήσεται και η σελήνη ου δώσει το φέγγος αυτής,και οι αστέρες πεσούνται από του ουρανού,και οι δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται.

30.Και τότε φανήσεται το σημείον του Υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ...(Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον ΚΔ 29,30) .

Η παραπάνω εικόνα (Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη) έλαβε μέρος στην έκθεση που διοργάνωσε η Εκκλησία της Ελλάδος στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138 ,από 3 έως 16 Σεπτεμβρίου 2007 ,με τίτλο : " Εικόνες 2007 " και είχε σαν θέμα : " Την εσχατολογία".

Εκλογές 16ης Σεπτεμβρίου 2007...

Καλή επιτυχία σε όλους !!

Ο δρόμος προς τις εκλογές...

Εκλογές, μια όμορφη ,αλλά και παρεξηγημένη λέξη…μια κίνηση για επιλογή του αρίστου…το ξεκαθάρισμα ανάμεσα στα πολλά…η προτίμηση του υποκειμενικά και αντικειμενικά καλύτερου…η ανάδειξη με την ψήφο του λαού του πρώτου και των πρώτων…

Και είναι μια μάχη που κρατάει καιρό…με τις αντιπαραθέσεις των λόγων και των επιχειρημάτων των υποψηφίων…με τα κτυπήματα στο τηλέφωνο…με τις υποσχέσεις…με τις καταγραφές και το άθροισμα των ψηφοφόρων…κι ακόμη με τους διαχωρισμούς σε ιδεολογικές και κομματικές παρατάξεις…

Κι αυτή η μάχη είναι σκληρή ,γιομάτη αγωνίες και άγχος και ανησυχίες των υποψηφίων…και τρεξίματα και σχεδιασμούς και στρατηγικές…ναι, για τις κινήσεις των ηγετών…για το τι θα πουν…για το πρόγραμμα και τις υποσχέσεις τους…για το πότε θα «κτυπήσουν»…

Κι ανοίγονται τα χαρτιά και οι καταστάσεις…και ζυγίζονται και μετρούνται οι διαφορές…και γίνονται ποσοστά και καμπύλες απόκλισης…και βολιδοσκοπείται η κοινή γνώμη … και τα «γκάλοπ» του τύπου… κι ξαναγεννιούνται οι ελπίδες…

Φίλες και φίλοι μου, ανοίγω το αλφαβητάρι της 3ης χιλιετίας… και μελετώ το δρόμο προς τις εκλογές στις 26 Σεπτεμβρίου 2007...και βλέπω με κατανόηση τον αγώνα των υποψηφίων…και σέβομαι την προσπάθεια τους…και εξετάζω το πρόγραμμα και τα επιχειρήματά τους…

Και βλέπω υπεύθυνα τους μεν και τους δε…κι αφήνω κατά μέρος τις προχειρότητες…και εξετάζω, όσο μπορώ, δίκαια, την πορεία του καθενός…και ζυγίζω το έργο που άφησε…και αντιπαραθέτω και τα μελλούμενα…και τα νέα προγράμματα…και τις προσωπικότητες των υποψηφίων… και την ιστορία τους…και την μέχρι τώρα διαδρομή τους…

Και βγαίνω προς τα έξω…και επισκοπώ τα πράγματα καλύτερα… και εξετάζω από κοντά την πόλη και τους Δήμους και την Νομαρχία …και την Ελλάδα μας...και ψάχνω για έργα για τον άνθρωπο…και αναζητώ δράσεις για την κοινωνία και τον πολιτισμό…

Και σαν Έλληνας, προχωρώ πιο πέρα…και βγάζω το φαναράκι του φιλόσοφου Διογένη… και τρέχω σε στενά και δρομάκια για έργα Ελληνικά…αυτά που μας δίδαξε η Αρχαιότητα…και καταγράφω με λεπτομέρεια τις διαπιστώσεις…και βαθμολογώ…και βγάζω τα συμπεράσματα…

Και συνεχίζω ακούραστα την πορεία μου…και ρωτώ τους πολίτες… κι ακούω τη γνώμη και τα παράπονά τους…και καταγράφω τα υπέρ και τα κατά για τις Αρχές …και ανοίγω την καρδιά τους και μου μιλούν για τα απλά και τα ταπεινά της καθημερινότητας…γι αυτά που αποζητούν «ματαίως» μετά τις εκλογές…

Και τους ρωτώ για τις σχέσεις τους με τις Αρχές…και με την αντιμετώπιση των προβλημάτων τους…και με τη συμπεριφορά τους απέναντι τους…κι εγώ ακούω…και σημειώνω…και βάζω «πλην» και «συν»…και βλέπω μάτια γελαστά …και λόγια πικρίας και απαξίωσης…

Κι η πορεία της αναζήτησης συνεχίζεται…κι ο δρόμος είναι αρκετά μακρύς και κοπιαστικός…γιατί οι υποψήφιοι βρίσκονται ακόμη στην παλαίστρα…και οι θεατές, οι πολίτες, χειροκροτούν…και χαίρονται…και αποδοκιμάζουν…κι όταν έρθει η ώρα, ανάλογα με το «έργο»τους… βγάζουν τον πρώτο…και τον επευθυμούν και τον καμαρώνουν και τον ζητωκραυγάζουν…

Ο δρόμος προς τις εκλογές ,λοιπόν, είναι η παλαίστρα για την ανάδειξη του αρεστού στους πολίτες…κι ακόμη του δυνάμενου να εγγυηθεί ότι μπορεί να διοικήσει δίκαια και ισότιμα… και να αναδείξει την πόλη και την πατρίδα μαςτην καλύτερη ανάμεσα στις άλλες…

Ο δρόμος προς τις εκλογές είναι το δοκιμαστήριο των υποψηφίων…είναι η πορεία που ξεκαθαρίζονται τα πράγματα και οι αντοχές…εκεί που μετριέται το ήθος και η υπομονή και η προσωπικότητα του κάθε υποψήφιου… ο δρόμος, που η επίπονη διαδρομή καταξιώνει τον πρώτο ή τον δεύτερο ή τον τελευταίο στα μάτια του λαού…

Ξεφυλλίζω το αλφαβητάρι… και σκέπτομαι το «μετά»…αυτή την πραγματικότητα , που την ζουν στο πετσί τους όλοι οι πολίτες στη συνέχεια…όταν η εξουσία γίνεται Δήμος και Νομαρχία και κυβέρνηση...…τις στιγμές που πολίτες αδύναμοι ζητούν κάποια ενημέρωση…έστω το δίκιο τους…και τότε τα τηλέφωνα και οι πόρτες κλείνουν…

Και θλίβομαι…όταν οι αιρετοί άρχοντες γίνονται «επαγγελματίες»…και σε κοιτάζουν μαζί με τα επιτελεία τους σαν κάτι το ξένο…και σε ταλαιπωρούν…και απαξιούν να σε δουν και να σε ακούσουν…και σε θυμούνται τότε…όλοι ξέρουμε πότε…

Ο δρόμος προς τις εκλογές, λοιπόν, είναι υπόσχεση και μελλοντικό έργο και προσύμφωνο με τους πολίτες και εξασφάλιση της εμπιστοσύνης τους…κι ακόμη αγώνας για να πεισθούμε…για να τους στηρίξουμε…για να δώσουμε την ψήφο μας σ΄αυτούς, που ελπίζουμε ότι θα προσπαθήσουν και θα παλέψουν με όραμα… για κάτι το καλύτερο …για την Ελλάδα και τους Έλληνες…

Κλείνω το αλφαβητάρι…και συλλογίζομαι ότι υπάρχει ακόμη δρόμος…και ξέρουμε ότι οι πολίτες εμπιστεύονται ή διαγράφουν…

Η τρομοκρατία δεν είναι λύση....

Κάποιοι νομίζουν ότι θα αλλάξουν την ιστορία δολοφονώντας αθώους ανθρώπους,στο όνομα μια ανόητης φιλοσοφίας ...

Και καμαρώνουν ...και κάνουν δηλώσεις...και ορθώνονται υπερήφανα...

Kαι σχεδιάζουν μελλοντικές επιθέσεις εναντίον του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής...και διψούν για αίμα...

Και φανατίζουν τους νέους...αλήθεια,για ποιο λόγο...για να γίνουν άραγε όργανα και εργαλεία θανάτου ...για να σκοτώσουν συνανθρώπους τους;

Η τρομοκρατία δεν είναι λύση...γιατί η βία γεννά βία...κι ο κόσμος γίνεται άνω-κάτω...

Και τα αθώα θύματα ...οι άνθρωποι που χάθηκαν στους δίδυμους πύργους δεν έφταιγαν σε τίποτα...και η καρδιά μας θλίβεται για τον άδικο χαμό τους...κι εκφράζει τη συμπαράστασή της προς τους γονείς και τους συγγενείς τους...

Και για τους τρομοκράτες της γης...τους λέμε να μπολιάσουν την καρδιά τους με την Αγάπη...

Περί της αλήθειας ...


Η αλήθεια δεν είναι σταυρόλεξο...

Η αλήθεια είναι το ναι ή το όχι...

Η Αλήθεια είναι καθαρή σαν τα μάτια των μικρών παιδιών...

Η Αλήθεια είναι σαν το φως... κι ακόμη σαν τον καταγάλανο ουρανό...

Η αλήθεια είναι σαν τη θάλασσα...έτσι,γαλήνια ή τρικυμισμένη...

Η αλήθεια είναι η ευθεία οδός... έτσι ,όπως την διαβαίνουν οι τίμιοι οδοιπόροι...

Η αλήθεια δεν υποκρύπτει δόλο... δε μηχανοραφεί ...δε συσκέπτεται στο σκοτάδι...

Η αλήθεια,φίλοι μου,δεν έχει αδελφό το συμφέρον...

Η αλήθεια είναι σαν τον πάροικο ,που περιτρέχει όλο τον κόσμο για βρεί τα παιδιά της...

Και παιδιά της είναι : Η δικαιοσύνη και η ευθύτητα...κι ακόμη η ταπείνωση και η πραότητα...και η καθαρότητα και η διαφάνεια...

Ημέρα Δέκατη τρίτη – η αλήθεια :


Η αλήθεια είναι σαν το καθαρό και γάργαρο νερό, σαν το χαμόγελο του μικρού παιδιού και το γέλιο του, είναι σαν τα άδολα μάτια του, είναι σαν το κλάμα του το αυθόρμητο…

Η αλήθεια δε λέει πολλά, δε ξεστρίβει, δεν κάνει κύκλους…Η αλήθεια είναι ευθεία γραμμή, είναι ένα ναι ή ένα όχι.

Όταν σε ρωτούν για την αλήθεια μη φοβάσαι, μην κομπιάζεις…και καλόν είναι να κοιτάζεις τον άλλον κατάματα και να μιλάς ελεύθερα.

Κι όταν σε ρωτούν και πάλι για την αλήθεια ενώπιον πλήθους και πάλι να μη φοβάσαι ...και να έχεις τα θάρρη στο Χριστό της Αγάπης και της ταπείνωσης και να θυμάσαι τα πάθη του, τους ραπισμούς ...τους εμπτυσμούς...και τη σκληρότητα που επέδειξαν στο πρόσωπό του…

Η αλήθεια είναι σαν το ψηλό βουνό, σαν την αγέρωχη κορυφή του, είναι σαν τον ουρανό και τον ήλιο που δεν κρύβονται ...και δηλώνουν καθαρά την καθημερινή παρουσία τους, έτσι για να τους βλέπουμε όλοι και να νιώθουμε το μεγαλείο της παρουσίας τους...

Η αλήθεια ,λοιπόν, είναι στην πρώτη γραμμή και μας περιμένει, για να καρπίσει σε δικαιοσύνη, για να λάμψει το φως, για να καταξιώσουμε, τελικά, την ύπαρξή μας.

Το γένος τούτο (δαιμόνων) ουκ εκπορεύεται(εκδιώκεται) ει μη εν προσευχή και νηστεία .Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον(17, 21).

Είναι,λοιπόν,κατά τον Κύριον μας η προσευχή και η νηστεία τα πνευματικά εφόδια ,για να κερδίσουμε τις καθημερινές μάχες με την αμαρτία και τον πειρασμό...

Η νηστεία ειδικότερα μας γυμνάζει σωματικά και πνευματικά...και γίνεται δάσκαλος της εν Χριστώ παιδείας...

Η νηστεία είναι βοηθός και καλός σύμβουλος και παιδαγωγός...και μας μαθαίνει την ολιγάρκεια και την αυτοκυριαρχία και την εγκράτεια...

Μας ανοίγει την πόρτα προς τα ουράνια και παράλληλα μας διδάσκει ταπείνωση...

Ημέρα εικοστή πρώτη -η νηστεία :

Η νηστεία είναι το όπλο κατά των παθών, η ασφαλής βακτηρία για τη στενή πύλη, το φόβητρο των δαιμόνων.

Η νηστεία είναι η θωράκιση και νου και σώματος από τις επιβουλές του διαβόλου.

Η νηστεία στερεώνει την πίστη και ταπεινώνει τις ορμές της σάρκας που αντιμάχονται την ψυχή.

Η νηστεία είναι άδολη, ανυπόκριτη, ευγενής ,φιλότιμη, ελπιδοφόρα, απαστράπτουσα, ταπεινή.

Η νηστεία είναι δωρεά του Χριστού της Αγάπης προς τον άνθρωπο ...και μίλησε γι αυτήν και νήστευσε, για να μας δείξει τον δρόμο τον αληθινό.

Η νηστεία μας προσκαλεί στο λιτό δείπνο της…κι αυτό το δείπνο είναι απλό και φτωχικό…

Η νηστεία δεν καταπιέζει και οι νηστεύοντες είναι παιδιά της θέλησης και της πίστης.

Η νηστεία δεν είναι εχθρός του ανθρώπου, αλλά φίλος και αδελφός και καλός σύμβουλος…και τον ανεβάζει μέχρι τον ουρανό και φέρνει το άγγελμα της γνωριμίας με τον Θεό και προετοιμάζει για την επίσκεψή του.

Πίσω...από την κουκούλα...

Είναι καιρός η ηγεσία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης να μάθει τι κρύβεται πίσω από την κάθε κουκούλα...

Και για να γίνει αυτό απαιτείται οργάνωση και μέθοδος και σύστημα...

Κι ακόμη φαντασία και όραμα και ταλέντο...

Κι αυτό το ταλέντο σμιλεύεται ...και φτιάχνεται...κι ενδυναμώνεται...για να μπορέσει να παλαίψει το έγκλημα προς όφελος των πολιτών και της κοινωνίας...

Λοιπόν,κύριε Υπουργέ...και Κύριε Πρωθυπουργέ της τωρινής ή της όποιας άλλης κυβέρνησης ,γιατί δεν βάζετε τάξη ...ώστε οι καλοί ...οι Διοικητές ή οι υπεύθυνοι εξιχνιαστές του εγκλήματος να προέρχονται από ειδικές σχολές πανεπιστημιακού επιπέδου...

Για να σταματήσει επιτέλους να διαχερίζονται τα σοβαρά θέματα της "Ασφάλειας" του Ελληνικού λαού άτομα που "διορίζονται" χωρίς προσόντα...χωρίς ουσιαστικά κριτήρια...και με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουν...

Είναι καιρός,λοιπόν, για τομές...για τομές προς όφελος των πολιτών που θέλουν να κινηθούν...να εργαστούν...να μελετήσουν...να χαρούν τον κόπο και το σπίτι τους δίχως φόβο...

Η ιστορία του εγκλήματος...

Η ιστορία του εγκλήματος είναι σαν ένα παραμύθι, που ξέρουμε ότι έχει τέλος, αυτό που όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, το σημείο που έκλεινε η αφήγησή του, με το γνωστό σε όλους μας αποτέλεσμα, αυτήν την ελπιδοφόρα κατάληξη του συγγραφέα, το γνωστό σ’ όλους : «Και περάσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»...

Έτσι είναι και το έγκλημα ,μια μικρή ή μεγάλη ιστορία, ένα παραμύθι, με πολλές απρόσμενες δράσεις, για το οποίο ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για το τέλος, γιατί αυτό δεν είναι προγραμματισμένο για το «επιθυμητό» τέλος και ο συγγραφέας του κάνει οτιδήποτε για να μας το αποκρύψει...

Τελικά, γι αυτό το παραμύθι, γι αυτήν την ιστορία του εγκλήματος, δεν είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε τέλος, ή με άλλα λόγια δεν γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει τέλος, αυτό είναι αβέβαιο…

Τι γίνεται , λοιπόν, πώς φτιάχνεται η λύση, η συνέχεια της ιστορίας…και παραπέρα, με ποιο τρόπο ξεπερνάμε το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας και πώς ιχνηλατούμε την πορεία της δράσης του .

Όλη αυτή τη διαδικασία αναζήτησης της λύσης, την ονομάζουμε «πρόβλημα»,γιατί μας δημιουργεί σκέψεις και ερωτήματα και κάνουμε υποθέσεις και εκτιμήσεις κι ακόμη, γιατί προσπαθούμε, με τη λογική, με τη μέθοδο και το σύστημα να επαληθεύσουμε τη συλλογιστική μας.

Αναζητούμε, έτσι, τη λύση, δηλαδή το δράστη του εγκλήματος, που δεν είναι άλλος από το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας, αυτόν που έχει φτιάξει την όλη υπόθεση, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εμείς να μη μπορούμε να τη φτιάξουμε αμέσως στο σύνολό της, γιατί μας λείπουν τα ενδιάμεσα κομμάτια...

Προχωράμε, λοιπόν, στο φτιάξιμο της ιστορίας και ο ερευνητής του εγκλήματος παίρνει τα σκόρπια κομμάτια για να φτιάξει το όλον, το γενικό, να βρει τη λύση του προβλήματος της εγκληματικής ιστορίας, αυτό το τέλος του παραμυθιού...

Και για να σας το πω καθαρά, τίποτα δεν είναι κατ’ αρχήν, απορριπτέο, γιατί όλα τα στοιχεία…ακόμη κι αυτά που από την εμπειρία μας θεωρούμε ότι δεν έχουν τίποτα να μας δώσουν, τελικά, μπορεί να έχουν το δικό τους μυστικό στη συγκεκριμένη υπόθεση και τη δική τους αξία, χωρίς καμία εξαίρεση…

Βέβαια, πάντοτε κυριαρχεί ένα ερώτημα για τον ερευνητή, το πώς δηλαδή θα ξεχωρίσει τα κομμάτια της ιστορίας, σε ποια θα δώσει βαρύνουσα σημασία και με ποια κριτήρια θα τα αξιολογήσει Όλη αυτή η διαδικασία, λοιπόν, στην οποία διαμεσολαβεί η λογική και ο συλλογισμός , μας καταδεικνύει το δρόμο και μας προσδιορίζει την αφετηρία της εγκληματικής ιστορίας, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά την αρχή της συλλογιστικής του εξερευνητή για το έγκλημα…

Τι λέτε, λοιπόν, μπορούμε να αναμετρηθούμε με το συγγραφέα της εγκληματικής ιστορίας …κι ακόμη θα μπορέσουμε να τον κατανοήσουμε και να παρακολουθήσουμε την πορεία της εγκληματικής συγγραφής του…

Αυτό το ερώτημα για τον ερευνητή του εγκλήματος, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει φραγμό και εμπόδιο για την ανάπτυξη της συλλογιστικής του।

Αντίθετα, μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς και πρόκληση για να λύσει το πρόβλημα και περαιτέρω για να αντιπαραθέσει τις ικανότητες και το ταλέντο του…γι αυτό, ή όλη πορεία της σκέψης απαιτεί τόλμη και σοβαρότητα και επιμονή…και σε πρώτη φάση ,εκτιμούμε ότι όλα αυτά είναι αρκετά.

Βέβαια ,όλα αυτά είναι καλά κι ακούγονται πολύ όμορφα…και με τρεις λέξεις που τονίσαμε παραπάνω προχωράμε…όμως, στην πράξη από πού αρχίζουμε, δηλαδή με ποια δεδομένα…
Περίφημα, διαισθάνομαι ότι αφού μιλάτε για δεδομένα αρχίζετε να κατανοείτε την όλη διαδικασία…

Λέμε ,λοιπόν, πρώτος στόχος τα δεδομένα !

Κι ύστερα, αυτό ήταν όλο…και μετά τι γίνεται…πώς τα δένουμε όλα αυτά…τι κάνουμε στη συνέχεια…

Αυτοί οι προβληματισμοί σας είναι καλό σημάδι, γιατί σημαίνει ότι χρησιμοποιείτε ουσιαστικά τη λογική κι εκτιμώ ότι πάτε πολύ καλά ! Βέβαια, πάντοτε προχωράμε …και προσδιορίζουμε την περαιτέρω δράση μας...

Λέμε ,λοιπόν, δεύτερος στόχος η μεθοδολογία ! Όμως τι σημαίνει αυτό… Απλά υποδηλώνει ότι η σκέψη του ερευνητή κατευθύνεται με μέθοδο κι όχι πρόχειρα και παρορμητικά και τυχαία κι ακόμη, ότι η μέθοδος επιλέγεται από τον ερευνητή και, σε τελική ανάλυση, είναι αυτή που θα τον οδηγήσει προς το τέλος της ιστορίας…

Σ’ αυτό το σημείο, όμως, επιβάλλεται να θέσουμε πάλι ένα ερώτημα। Δηλαδή, στην όλη διαδικασία για τη λύση του προβλήματος είναι αρκετή η μέθοδος…Ασφαλώς, όχι, γιατί η πολυπλοκότητα και η πολυμορφία της εγκληματικής ιστορίας απαιτεί και τη συστηματοποίηση της σκέψης και της δράσης, οπότε…

Λέμε, λοιπόν, ότι τρίτος στόχος…, σε συνδυασμό και με τους προηγούμενους είναι το σύστημα …και αναφέρεται στην οργάνωση των μεθόδων και των δράσεων σ’ όλα τα επίπεδα της ιστορίας (σκέψεις, συλλογισμούς, αναλύσεις, αποφάσεις, δράσεις κ।ά)। Βέβαια, παρόλα αυτά, η λύση του προβλήματος, πολλές φορές, φαίνεται απόμακρη και η όλη υπόθεση δεν προχωράει…δεν βρίσκουμε άκρη, τελικά…

Σ’ αυτό το σημείο, κυρίες και κύριοι, μετράει η φαντασία και η τέχνη, αυτό το όραμα και το ταλέντο και το ταλέντο του ερευνητή.

Αρχίζουμε, λοιπόν… είναι ώρα να φτιάξουμε με τάξη τα σκόρπια κομμάτια της ιστορίας του εγκλήματος, αυτά που ο συγγραφέας σκόπιμα τα τοποθέτησε εκεί που ήθελε , για μη μπορέσουμε εμείς να τα βάλουμε στη σωστή σειρά, για να μη φτιάξουμε ποτέ το τέλος.

Αφιερώνεται στην Ελληνική Αστυνομία...γιατί είναι καιρός να χτίσει μια νέα στρατηγική...να προχωρήσει λίγο...να κάνει ουσιαστικά ιστορικά βήματα...

Οι Νέοι...

Οι νέοι είναι η δροσιά της ζωής...και το μέλλον του κόσμου...

Είναι η ελπίδα και η ζωή...

Είναι η χαρά και η αισιοδοξία...

Είναι ο αγώνας και η προσπάθεια...

Οι νέοι δεν είναι πειραματόζωα για κατανάλωση...

Οι νέοι δεν είναι ανώνυμα όντα για εξαφανισμό...

Οι νέοι δεν είναι αυτοκόλλητα χαρτάκια για διαφήμιση...

Οι νέοι έχουν όνομα ...έχουν περιεχόμενο και αξία...

Οι νέοι κτίζουν το μέλλον...και είναι τα θεμέλια της κοινωνίας...

Οι νέοι αντιστέκονται απέναντι σε κάθε εξάρτηση ...και πρώτα από τα Ναρκωτικά...

Οι νέοι αντιστέκονται και γυρνούν την πλάτη απέναντι σ' αυτή την ανοησία...

Μια μικρή ιστορία για τα νιάτα...για τα ναρκωτικά...για τον Μίνω και την Ήρα...

Κάποτε ,σε μια μεγαλούπολη ήταν δύο νέοι άνθρωποι, ο Μίνως και η Ήρα. Ξἐρετε…εφηβεία, σχολείο, πανεπιστήμιο, δύο παιδιά, γιομάτα με τη θέρμη της νιότης, αυτήν την άνοιξη των πρώτων χρόνων και μιλούσαν…όλο έλεγαν για τα όνειρά τους ,κοιτάζοντας κατάματα τη ζωή…

Κι έγραφαν στην καρδιά τους τα ονόματα…Μίνως και Ήρα και γέλαγαν…και πετούσαν στα σύννεφα…και προχωρούσαν δίχως να σκέπτονται, δίχως να κρίνουν... και παραμέρισαν τις λεπτομέρειες κι έλεγαν : «νέοι είμαστε»…

Όμως, ξαφνικά, άρχισε να χάνεται το χρώμα της άνοιξης, καθώς στη ζωή τους προστέθηκαν κι άλλες γνώμες… κι ενώ έβλεπαν…δεν είπαν όχι, δεν αντιστάθηκαν…κι ήρθε η στιγμή, που άπλωσαν το χέρι και πήραν τα ναρκωτικά…και δοκίμασαν…κι άνοιξαν τις πόρτες της Ατλαντίδας…

Αυτό ήταν ! η πρώτη αρχή…η ώρα της σιωπής, η στιγμή που η νιότη έχασε τη φρεσκάδα της, τότε, που το πρόσχαρο γέλιο της Ήρας έγινε κλάμα, το πιο πονεμένο κλάμα του κόσμου…

Έτσι έλεγε κι έκλαιγε σιωπηλά ο Μίνως, ο καλός σύντροφος των παιδικών ονείρων της…κι έκρυβε κι αυτός τα πονεμένα, τ’ άφλεβα χέρια του, τα γιομάτα με τις πληγές του πάθους…

Και τα μάτια τους, αυτά τα μάτια της παιδικής τους αγάπης, έχασαν τη λάμψη της νιότης κι έγιναν μαύρες κηλίδες σε κέρινα πρόσωπα, γιομάτα θλίψη, γιομάτα απελπισία και απογοήτευση, στιγμές μοναξιάς…έτσι, όπως τους βλέπουμε τώρα, αγκαλιασμένους στα σκοτεινά…εκεί στην κρύα κάμαρα…να κλαίνε, Χριστέ μου !

Καλή σου νύχτα Ήρα…Καληνύχτα Μίνω…

Ο Θεός είναι Αγάπη...

Ο Θεός είναι το φως το αιώνιο ,που φωτίζει την πορεία μας σε τούτη τη γη...

Είναι το φως που παρηγορεί στη φυλακή...που διαλύει το σκοτάδι της απελπισίας...που δίνει απλόχερα την ελπίδα...

Είναι το φως , που δίνει χαρά στον φτωχό και τον άρρωστο...

Είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης που μέρα και νύχτα είναι κοντά μας...

Ο Θεός είναι το φως της Αγάπης που καθοδηγεί τη ζωή μας στη σωστή πορεία...

Ημέρα Εβδόμη – ο Θεός...

Κάθε μέρα που έρχεται είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού για μένα, γιατί η απεραντοσύνη της Αγάπης του με καλεί να έρθω κοντά του και να του προσφέρω από το υστέρημά μου τη δική μου μικρή αγάπη και την ταπείνωση, αρχίζοντας από τον πάσχοντα άνθρωπο, από τους δυστυχείς και ταλαίπωρους αδελφούς μου…και μου κτυπά την πόρτα της καρδιάς μου κάθε λεπτό και κάθε ώρα, μέχρι την τελευταία στιγμή και περιμένει…

Όταν κοιτάζεις τη θάλασσα νιώθεις την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της… έτσι είναι κι ο Θεός απεραντοσύνη και μεγαλείο και βάθος μυστικό κι άπειρο…

Όμως ο Θεός είναι και γέλιο και κλάμα και δάκρυ της χαροκαμένης μάνας και το μικρό χαμόγελο του παιδιού της πείνας και των πολέμων…

Ο Θεός κάποτε πεινάει και διψάει…και κάποτε είναι στις φυλακές και στα νοσοκομεία…Ο Θεός κάποτε κρυώνει και μας ζητά στέγη και φιλοξενία… και κτυπά την πόρτα του σπιτιού μας για βοήθεια και έλεος και ευσπλαχνία…

Ελπίζουμε!

Όταν βλέπουμε να λάμπουν τα μάτια των παιδιών ελπίζουμε...

Κι όσο κι αν μας γονατίζουν τα προβλήματα,πάλι σηκωνόμαστε όρθιοι...

Και κάνουμε μια καινούργια αρχή...

Και πορευόμαστε δίχως να κοιτάξουμε πίσω...

Και γινόμαστε παιδιά ...μικρά παιδιά...κι ελπίζουμε...

Κι αν γονατίσω για λίγο...ξανασηκώνομαι κι ελπίζω...


Γλυκιά μου, μητέρα, ακούω πολλά κλάματα, πολλές φωνές,
εκεί, κάπου στο τέλος του διαδρόμου, στη γωνιά
και βλέπω, ναι μητέρα, βλέπω το όμορφο κορίτσι,
αυτή τη μικρή κοπελίτσα, ναι, τη βλέπω να κλαίει,
να χάνεται στην αγκαλιά του απελπισμένου νέου,
ενώνοντας μέσα απ’ τα δάκρυα, τη ζωή τους,
αυτή τη ζωή, που πριν από λίγο χάθηκε, έτσι,
έτσι, όπως το είπε η υπεύθυνη του νοσοκομείου,
μέσα απ΄ το γραφείο, εκεί στη γωνιά, στο τέλος του διαδρόμου,
με λίγες λέξεις, με τέσσερα φοβερά γράμματα, AIDS...

Ναι, καλή μου, μητέρα, AIDS, έτσι είπε, αυτό άκουσα
κι αμέσως η αγωνία κυρίεψε το είναι μου,
και γέμισαν με δάκρυα απελπισίας τα μάτια μου
κι η καρδιά μου, δεν άντεξε κι ήρθε κοντά τους
κι άφησα πίσω τα δικά μου προβλήματα,
κάθε δική μου αγωνία για τη ζωή μου,
αψηφώντας κινδύνους, μητέρα, όλους τους φόβους,
αυτούς, που η κοινωνία περίτεχνα, δημιουργεί
και τους αγκάλιασα, μητέρα, κι έκλαψα μαζί τους...
και σκούπισα τα δάκρυα απ’ τα μάτια τους
και τους μίλησα, όπως Eκείνος, μίλησε σε μένα
και τους έδωσα θάρρος, τους έδωσα ελπίδα, μητέρα!

Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα του Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη

Στη μητέρα του κόσμου !

Γλυκιά μου, μητέρα, είσαι η μόνη ελπίδα μου,
το στήριγμα της ζωής μου, αυτό μου έμεινε
κι όταν σκύβω το κεφάλι και κλαίω,
νοιώθω τα όμορφα, τα πονεμένα μάτια σου,
να με κοιτούν με πίστη, να μου δίνουν θάρρος,
να με περιβάλλουν με στοργή και αγάπη,
την πιο όμορφη αγάπη του κόσμου,
αυτό το άρωμα της ζωής, τη δική σου θέρμη,
το πιο όμορφο άγγιγμα στην ψυχή μου, μητέρα!

Αφιερώνεται στη μητέρα του κόσμου...


Tα δάκρυα άρχισαν να κυλούν....

τότε, το πρώτο δάκρυ μίλησε και είπε:

«Φοβάμαι, μητέρα», κι η μητέρα ταράχτηκε...

Ύστερα, το δεύτερο δάκρυ ακολούθησε

κι η μητέρα ένοιωσε την παγωνιά του...

Kι όταν το τρίτο δάκρυ κύλησε ξανά,

μέσα από τα κατακόκκινα μάτια της,

η μητέρα ξύπνησε γιομάτη αγωνία και φώναξε:

Παιδί μου!!


Από το βιβλίο "Γράφοντας στη μητέρα" του Γεωργίου Χριστ. Καραβιώτη

Philotheou Monastery Mount Athos

Ο Κύριος μας, ο Χριστός της Αγάπης...

Κτυπήθηκε ...χλευάστηκε...κατηγορήθηκε άδικα...και δε μίλησε,ούτε παραπονέθηκε...

Και όταν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι και το συνέδριον τον έκριναν ένοχον θανάτου...και τότε δε μίλησε,ούτε παραπονέθηκε...

Και του φόρεσαν χλαμύδα κόκκινη και του έβαλαν επί την κεφαλήν ακάνθινο στεφάνι και κάλαμον επί την δεξιάν του και πάλι δε μίλησε ,ούτε παραπονέθηκε...

Και πορευόμενος το δρόμο του μαρτυρίου του ,κρατώντας το Σταυρό της θυσίας του δε μίλησε απένατι στα πειράγματα και τις βλασφημίες των προπορευομένων,ούτε παραπονέθηκε για την απανθρωπιά και τη σκληρότητά τους,

Κι επάνω στον Σταυρό ,που αγίασε με το τίμιο αίμα του,συγχώρεσε και πάλι τους ανόμους ...κι άνοιξε την πόρτα του παραδείσου σ΄ένα εκ των δύο ληστών και μέχρι το τέλος δεν παραπονέθηκε ...και εξέπνευσεν παραδίδων το πνεύμα του εις χείρας του Πατρός του...

Ημέρα δεύτερη – η ταπείνωση


Αν επιθυμούμε να δούμε τον Θεό, πρέπει να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας και ταπείνωση σημαίνει να αγαπήσουμε τους αποδιωγμένους και καταφρονεμένους, τα αδέλφια του Χριστού της Αγάπης, τον πεινώντα και διψώντα, τον ξένον, τον γυμνό, τον εν ασθενεία και τον εν φυλακή.

Ταπείνωση είναι η υποχωρητικότητα, η ανεκτικότητα, η συγνώμη και η συγχώρεση΄ ταπείνωση είναι η υπομονή στις θλίψεις και στα βάσανα της ζωής΄ είναι τα δάκρυα των αμαρτιών μας και οι αναστεναγμοί΄ είναι η συντριβή του «εγώ»για τα λάθη και τις παραλείψεις μας…

Ταπείνωση σημαίνει να γίνουμε υπηρέτες και δούλοι στον πλησίον μας…να πορευτούμε με αγάπη τον ανηφορικό δρόμο του σταυρού του Κυρίου μας ,να δώσουμε τον εαυτό μας …να βοηθήσουμε ,να ελεήσουμε, να παρηγορήσουμε τους πενθούντες.

Ταπείνωση σημαίνει να μειώνουμε τις επίγειες και ουράνιες απατήσεις μας…να ζητούμε ακατάπαυστα το έλεος του Κυρίου μας, να μη γογγύζουμε για τις θλίψεις μας, να μη βαρυγκωμούμε…να μη ζητάμε …να δεχόμαστε με υπομονή και καρτερικότητα τις ειρωνείες και τις περιφρονήσεις…να δοξάζουμε το Θεό της αγάπης…

Και υπάρχει μεγαλύτερο παράδειγμα από τον Χριστό μας…που υβρίστηκε… χλευάστηκε… μισήθηκε… διώχτηκε…ραπίστηκε…δέχτηκε εμπτυσμούς…μαστιγώθηκε…και φυλακίστηκε…κι ακόμη, όταν του έβαλαν το ακάνθινο στεφάνι στην Άγια κεφαλή του Βασιλιά της Δόξας …και πάλι δε μίλησε…

Και τον φθόνησαν οι ανόητοι…και τον δίκασαν άδικα…και τον καταδίκασαν για την αγάπη του για τους ανθρώπους και την πλάση…και τον αγγάρεψαν να οδηγήσει τον σταυρό του μαρτυρίου του…και πάλι δε μίλησε…και προσευχόταν για τους εχθρούς του…

Και στον σταυρό του μαρτυρίου του, τον οποίο καθαγίασε με το τίμιο και Άγιο αίμα του ,συγχώρεσε τους διώκτες και τους βασανιστές του…και έδειξε μέσα από την απέραντη ταπείνωσή του το μεγαλείο της Αγάπης του…

Ταπείνωση, αδελφέ μου, είναι η σιωπή του βίου μας…είναι η σιωπηλή πορεία προς το Γολγοθά της σωτηρίας μας, είναι το όπλο μας για πλησιάσουμε το Χριστό της Αγάπης ,είναι η ασπίδα και το τείχος για να αποκρούσουμε τις επιθέσεις του πονηρού…

Ταπείνωση είναι η υπομονή στους πειρασμούς του βίου…είναι το δάκρυ της ελπίδας όταν μας αδικούν…είναι η προσευχή μας γι’ αυτούς και η συγχώρεση…

Ταπείνωση είναι η μεγαλοπρέπεια της αγάπης και το ένδυμα το βασιλικό…είναι το όπλο κατά των πειρασμών...είναι η βακτηρία και ο σύντροφος ο καλός...


Ταπείνωση, αδελφέ μου, σημαίνει ότι ανέχομαι και υπομένω για χάριν της Αγάπης του Κυρίου μας, σημαίνει ότι μάχομαι «εν αγάπη» …ότι χάνομαι και γίνομαι ελάχιστος, ότι μικραίνω το εγώ και τον εαυτό μου…

Ώρα για βοήθεια και συμπαράσταση....

Σ΄αυτές τις δύσκολες στιγμές...όταν δοκιμάζεται η ανθρώπινη αντοχή...

τότε που άνθρωποι χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα...ότανκάτω από τη μανία της φωτιάς καταστρέφονται κόποι μιας ζωής...αυτές τις δύσκολες και δραματικές στιγμές ...η Ελλάδα στέκεται στα πόδια της...

Και με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση όλων απαλύνει τον πόνο...και λειτουργεί σαν βάρσαμο...και παρηγορεί...κι αγκαλιάζει...και δίνει κουράγιο και θάρρος και πίστη κι ελπίδα...

Η Ελλάδα συμπαρίσταται...και τούτες τις δύσκολες ώρες για τους συνανθρώπους μας αυτό είναι το "πρέπον" ...έστω με ότι ελάχιστο διαθέτουμε...ότι μπορούμε...κι αυτό είναι που αξίζει μαζί με την αγάπη μας...

Κάποιοι χαίρονται κι απολαμβάνουν τη ζωή...και λένε είμαι λεύτερος...κι είναι δικαίωμά μου να το γλεντήσω...και μιλάνε...και γελάνε...και αγοράζουν ...και ξοδεύουν...και σπαταλούν...και πετάνε στα σκουπίδια...

Και κάποιοι άλλοι...στη γειτονιά μας...ή στα πέρατα του κόσμου...κάποια παιδιά πεινάνε...κι από τότε που γεννήθηκαν ψάχνουν στα σκουπίδια...κι αναζητούν λίγο ψωμί...κάποιο κόκκαλο...όλα τα απομεινάρια του πολιτισμού ... τα παραπεταμένα ...

Και ψάχνουν...όλο ψάχνουν...και γίνονται εικόνες και φωτογραφίες και ξεσκαλίζουν τη συνείδησή μας...και κτυπούν τη πόρτα της καρδιάς μας...και μέσα από τη σιωπή τους μας παρακαλούν...και τα άδολα μάτια τους μας κοιτούν...όλο μας κοιτούν...

Ένα γράμμα στους νέους ...

Η συζήτηση, ο διάλογος κι ακόμη οι συμβουλές ,είναι βέβαιον ,ότι ποτέ δεν έβλαψαν κανένα .Αντίθετα, κάποιοι φύλαξαν μέσα στην καρδιά τους μια λέξη κι αυτή ρίζωσε και καρποφόρησε και οδήγησε την πορεία τους και δημιούργησαν και καταξιώθηκαν στην κοινωνία

Έτσι κι εμείς, τώρα μιλάμε για σένα…και στους άλλους με την αστραφτερή μηχανή…και στο Μάκη με το <<Παπάκι>> και στην παρέα του που τρέχει και θέλει να χάνεται σαν τον άνεμο…πατώντας μέχρι το τέλος για μεγάλες ταχύτητες…για να φτάσει πιο γρήγορα…για να δείξει τι…μήπως για να λέγεται πρώτος…ή για να ξεχωρίζει…

Όμως, εμείς, οι πραγματικοί φίλοι… σου λέμε : <<Μάκη, σκέψου…και χαμήλωσε λίγο το βλέμμα… και κλείδωσε για λίγο τις πόρτες και τα παράθυρα στις ψεύτικες σειρήνες και αμπάρωσέ τα κι άκου τη φωνή της λογικής και της σύνεσης…και οδήγησε εσύ το μηχανάκι σου και κάνε το εργαλείο υπακοής… και ρύθμισε τα όρια του και σφράγισέ τα…

Και σου μιλάμε με αγωνία και σε συμβουλεύουμε, γιατί δε θέλουμε να πάθει κανένας σας κακό…γιατί χαιρόμαστε όταν σας βλέπουμε να ορίζετε εσείς τη ζωή σας… όταν εσείς έχετε τον έλεγχο…όταν κατανοείτε την αλήθεια των πραγμάτων …όταν χρησιμοποιείτε την κρίση σας…

Και ανησυχούμε, γιατί η πορεία των ατυχημάτων στο Ρέθυμνο και σε όλη την Ελλάδα…οι αριθμοί των θανάτων μας τρομάζουν …και προβληματιζόμαστε…και λέμε πολλά γιατί…

Πρόσεξέ με, λοιπόν, έστω για λίγο…και συνειδητοποίησε την πραγματικότητα των αριθμών…και σκέψου το καλά και κατανόησε την τραγικότητά τους…και διάβασε: Ρέθυμνο 1988-2004…νεκροί από τροχαία ατυχήματα (317) κι ακόμη σε όλη την Ελλάδα 1992-2004…νεκροί από τροχαία (24884).

Όμως, κάτι ακούω…τώρα ακούω φρεναρίσματα, φωνές πολλές…ακούω θορύβους, βλέπω γυαλιά στο δρόμο…λάδια παντού, χρώματα, λαμαρίνες…βλέπω κόσμο πολύ…βλέπω ,φίλε μου Μάκη , τους τροχονόμους να μετράνε , να κοιτάζονται στα μάτια…να αρχίζουν να σημειώνουν…

Ε υ τ υ χ ώ ς για σένα !!

Δες, λοιπόν, την αστραφτερή μηχανή σου…δες την και πες μου, πώς έγινε έτσι…περιέγραψέ μου τώρα για την ομορφιά της…πώς κατάντησε…κοίτα τα χάλια της…κι αλήθεια, που είναι τα φώτα της…και το τιμόνι, τα λάστιχα… και οι ζάντες αλουμινίου και η όμορφη σέλα της, πώς ασκήμισαν μέσα σε λίγα λεπτά…

Κάτι έμεινε ,όμως ,Μάκη, στο δρόμο, λίγο πιο πέρα από την όμορφη και αστραφτερή μηχανή σου, τον βλέπω…βλέπω τον διακόπτη της μηχανής σου, αυτόν που παραλίγο να σου ανοίξει την πόρτα της καταστροφής σου…και είναι άχρηστος πια, δίχως αξία, δίχως νόημα για σένα…

Γι αυτό, την άλλη φορά, φίλε μου Μάκη, πριν ξεκινήσεις…πριν γυρίσεις το διακόπτη της όμορφης μηχανής σου, κάνε μια μικρή στάση ζωής και σκέψου…σκέψου τα λίγα λόγια που σου γράφω…κι αν κρίνεις ότι έχουν κάποια αξία…κράτησέ τα και βάλε τα με τάξη μέσα στη καρδιά σου, σαν κάτι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό για σένα…

Σκέψου, λοιπόν, και αποφάσισε για τη ζωή σου!!!

Η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Πρόληψητων Τροχαίων Ατυχημάτων στο Ρέθυμνο .

Οι νέοι είναι σαν τα λουλούδια που ομορφαίνουν τη ζωή... κι έτσι θέλουμε να είναι...και να στολίζουν με την αγάπη τους τον κόσμο...και να του δίνουν νόημα και περιεχόμενο ...